Losy pewnego Niemca, artysty Ernesta Teodora Wilhelma Hoffmanna, który udaje się w długo wyczekiwaną podróż z Mannheimu do Paryża. Artysta doznaje wstrząsu przy zderzeniu z rzeczywistością rewolucji francuskiej i wykonywanych publicznie karach śmierci przez zgilotynowanie. Przychodzi mu mierzyć się z różnymi pokusami paryskiego świata.

Połączenie wątku obyczajowego z wątkiem historycznym, a rzekłabym nawet, że z fantastyką.

Dumas buduje swoją fabułę m.in. na postaciach historycznych związanych z rewolucją francuską, np. Madame du Barry czy Georges Danton. Zresztą nawet główny bohater jest postacią historyczną- poeta, pisarz epoki romantyzmu. Co ciekawe, Aleksander Dumas podobno doskonale znał twórczość Hoffmanna i przy tworzeniu niniejszego utworu nieco się zainspirował dziełem swojego kolegi po fachu.

Końcówka zaskakująca, a nawet dziwaczna.

Losy pewnego Niemca, artysty Ernesta Teodora Wilhelma Hoffmanna, który udaje się w długo wyczekiwaną podróż z Mannheimu do Paryża. Artysta doznaje wstrząsu przy zderzeniu z rzeczywistością rewolucji francuskiej i wykonywanych publicznie karach śmierci przez zgilotynowanie. Przychodzi mu mierzyć się z różnymi pokusami paryskiego świata.

Połączenie wątku obyczajowego z...

Bardziej długie opowiadanie, niż powieść, napisane językiem pełnym ornamentów. Dziś można by je zaliczyć na dobrą sprawę do gatunku „horror”. Z bardzo smutnym, a nawet wręcz przygnębiającym zakończeniem. O głupcu ogarniętym powierzchownymi namiętnościami mającym swego rodzaju protezę mózgu… między nogami.
W tle barbarzyńska rewolucja francuska, którą do dziś ci barbarzyńcy czczą. Może dlatego Francję można dziś postrzegać jedynie jako prostytutkę Europy, żeby nie użyć stwierdzenia bardziej dosadnego, na które ci hipokryci zasługują. Sami Francuzi są bowiem bardzo z siebie dumni i uważają inne ludy, zwłaszcza Słowian za barbarzyńców, ale to oni wyrośli ze zbrodni, czczą zbrodnię, dali tyłka Hitlerowi, mordowali Żydów, a dzisiaj krzewią marksizm w Europie stosując wraz z Niemcami przemoc prawną, która w istocie jest oczywistą formą bezprawia. Więcej refleksji nie mam po przeczytaniu tej książki, którą jednak warto przeczytać z powodów, które w szczegółach poznać można dopiero właśnie po jej przeczytaniu. Polecam.

Bardziej długie opowiadanie, niż powieść, napisane językiem pełnym ornamentów. Dziś można by je zaliczyć na dobrą sprawę do gatunku „horror”. Z bardzo smutnym, a nawet wręcz przygnębiającym zakończeniem. O głupcu ogarniętym powierzchownymi namiętnościami mającym swego rodzaju protezę mózgu… między nogami.
W tle barbarzyńska rewolucja francuska, którą do dziś ci barbarzyńcy...

7/10

7/10