Grzegórzki obszar który nierozerwalnie wiązał się z Krakowem początkowo jako wieś następnie jako część Wolnego Miasta Krakowa, samodzielna gmina, a w końcu jako jedna z dzielnic Wielkiego Krakowa prezydenta Juliusza Lea.
Grzegórzki przez wiele dziesięcioleci były zagłębiem przemysłu w Krakowie.
Już od drugiej połowy XIX wieku na tym obszarze rozwijał się przemysł a Grzegórzki były jednym z najbardziej uprzemysłowionych terenów Krakowa aż do wybudowania kombinatu metalurgicznego w Nowej Hucie.
Działały tutaj tak znaczące zakłady jak Rzeźnia Miejska, zakłady Zieleniewskich w których produkowano wagony jeżdżące po całej Europie, mosty metalowe, czy okręty wojenne, zakłady Suchard gdzie wytwarzano popularną także dzisiaj czekoladę Milka, czy produkującą wyroby gumowe Semperit a także zakłady reprodukcyjne Akropol jedna z największych drukarni w Krakowie.
W dwudziestoleciu międzywojennym na Grzegórzkach miały miejsce liczne wystąpienia strajkowe i walki robotników których celem była poprawa warunków pracy.
Po 1945 roku Grzegórzki zaczęły zmieniać swój charakter oprócz funkcji przemysłowych rozrastały się tutaj osiedla mieszkaniowe oraz nowe centrum administracyjne.
W latach 1954-1955 stały się jedną z sześciu wielkich dzielnic administracyjnych Krakowa obok Kleparza, Zwierzyńca, Starego Miasta, Podgórza i nowej Huty.
W ciągu ostatnich dwóch dekad Grzegórzki zmieniły się pod względem urbanistycznym oraz gospodarczym.
Zaczęły znikać zakłady przemysłowe które były wizytówką dzielnicy i dawały zatrudnienie okolicznym mieszkańcom.
Na ich miejscu powstały centra handlowe i kolejne osiedla mieszkaniowe.