Nie przepadam za filozofami XX-tego wieku, zdecydowanie wolę tych oświeceniowych. Nie można się jednak nie zgodzić z tym, że Arendt podejmuje kwestie priorytetowe dla świata po drugiej wojnie światowej. Nie wchodząc jednak w szczegóły, o których można poczytać w opisie książki bądź Internecie, kilka słów o tomie.

Podział rozdziałów i zagadnień poruszanych w książce bardzo mi się podoba, choć sama tematyka nie należy do łatwych, a i myśl filozofki jest nie najprostsza. Zdecydowanie nie była to popołudniowa, lekka lektura czytana przy muzyce. Dużym plusem są użyte przez autora odniesienia do dzieł Arendt i kultury jako takiej. Pod względem korekty książka także trzyma poziom.

I tutaj pojawia się mój problem, ponieważ choć wszystko, czego wymagałem od poprzednich tomów, jest tutaj na właściwym miejscu, to jednak czuję pewną niechęć do tego, by wystawić tytułowi najwyższą możliwą ocenę i zacząć go zachwalać. Chodzi chyba o styl autora. Tekst czytało się żmudnie, dodatkowe ramki, które ubogacają treść, były stawiane w najgorszych możliwych miejscach, zaś tłumaczenia trudnych zagadnień, które podejmuje filozofka, jeszcze bardziej wszystko komplikowały. Miałem wrażenie, że czytam podręcznik. Pojawiły się tu nawet tabelki! I, choć może to być nieco niesprawiedliwa ocena, wystawiam książce osiem na dziesięć gwiazdek.

Nie przepadam za filozofami XX-tego wieku, zdecydowanie wolę tych oświeceniowych. Nie można się jednak nie zgodzić z tym, że Arendt podejmuje kwestie priorytetowe dla świata po drugiej wojnie światowej. Nie wchodząc jednak w szczegóły, o których można poczytać w opisie książki bądź Internecie, kilka słów o tomie.

Podział rozdziałów i zagadnień poruszanych w książce bardzo...