Zastanawialiście się kiedyś z ilu przedmiotów w domu korzystacie? Ja szczerze mówiąc, niekoniecznie. Coś drgnęło w moim sposobie myślenia po obejrzeniu dokumentu Netflixa o minimalizmie. Tam bardzo ciekawie zaprezentowano chociażby to, z jak małej powierzchni mieszkania korzystamy na co dzień. W kwestii używanych sprzętów wyglądało to jeszcze bardziej dobitnie. Nie powiem, by zmieniło to kompletnie mój sposób myślenia, ale coś zdecydowanie drgnęło.

W tym jakże interesującym momencie pojawia się Fumio Sasaki i jego książka. Także i tutaj autor skupia się na temacie minimalizmu, ukazując w jaki sposób wpłynął on na jego życie. Opowiada o swojej drodze i stopniowej zmianie jaka nastąpiła, gdy pozbywał się zbędnej przestrzeni, ale i rzeczy, które tę przestrzeń zagracały. Od dość opornych początków, po zdecydowaną i w pełni świadomą rezygnację z wszelakich bezużytecznych bibelotów.

Tutaj musimy się na chwilę zatrzymać, gdyż są elementy, przez które trzeba przejść, by się z pozycją Sasaki nie pogryźć na starcie. Mianowicie nasz główny bohater dość często wspomina o przepełniającym go szczęściu i tym, jak sytuacja zmieniła się o 180 stopni. Jest także dość zagorzałem fanem Apple i nie stroni od pochwał w kierunku Steve’a Jobsa i jego filozofii. Nie jest to reklama, choć może na taką wyglądać.

Uprzedzam o tym wszystkim dlatego, żeby nie skreślać tej pozycji zbyt prędko. Trzeba do niej podejść z rozmysłem, bardziej jako do zbioru elementów niż akceptowanej w stu procentach całości. Zresztą sam autor wspomina, że każdy sam musi wykreować własną wizję minimalizmu. Jeżeli weźmiemy sobie tę radę do serca, nie będą nam przeszkadzały chwile bezkrytycznego podejścia.

Prócz historii własnej znajdziemy tu szereg rad i wskazówek rozbitych w bardzo krótkie i treściwe punkty, dzięki czemu będziemy mogli wkroczyć na ścieżkę minimalizmu. Choć czasem można dojść do wniosku, że pewne uwagi są nieco przesadzone, to dzięki podejściu o jakim wspominałem, każdy wybierze to, co mu najbardziej pasuje. Sporo tu ciekawych spostrzeżeń i drobnych wytrychów, które może nie wywrócą waszego świata do góry nogami, ale z pewnością pozwolą spojrzeć nań pod innym kątem.

„Pożegnanie z nadmiarem” czyta się błyskawicznie i z pewnością nie jest to lektura stracona. Ma co prawda swoje słabsze strony, ale jako element uświadamiający z kilkoma użytecznymi uwagami sprawdza się świetnie. Sam inaczej patrzę na nagromadzone przez lata sprzęty i zastanawiam się, na ile mi większość z nich potrzebna. Wydaje mi się, że właśnie o to autorowi chodziło. Niekoniecznie o kataklizm zmian, ale nową perspektywę, która pomoże w codziennych zmaganiach z egzystencją.

Patryk Rzemyszkiewicz