Kapitan Hak pojawia się w Londynie i porywa Jane, chcąc zwrócić tym uwagę Piotrusia Pana, aby ponownie go schwytać i zrealizować swój plan odkrycia drogocennego dla niego skarbu. Pirat nie ma pojęcia, że Jane to nie Wendy, tylko jej córka. Początkowo Piotruś Pan także ma wątpliwości, ale wie, że nie tak zapamiętał swoją przyjaciółkę. 
Jane nie rozumie nowej sytuacji, w której się znalazła. Pojawiła się w Nibylandii, w miejscu, o którym często opowiadała jej matka, a ta sądziła, że to tylko opowieści wyssane z palca. Jane nie wierzy w magiczne sztuczki i pragnie powrócić do rzeczywistego jej świata, ale niestety okazuje się to niemożliwe. Jedyną możliwością powrotu jest wiara, zaufanie i magiczny pył, ale Jane nie może i nie potrafi się przekonać, że magia istnieje. Uparcie wierzy w swoje, mimo że przed jej oczami dzieje się zupełnie coś innego, chociażby sama obecność magicznej postaci w osobie małego Dzwoneczka. Dziewczynka z czasem dopiero rozumie, czym jest prawdziwa magia..

W moim odczuciu po raz kolejny Piotruś Pan swym zachowaniem dobitnie podkreśla to, jak nie dojrzałym jest chłopcem i upływ czasu tego nie zmienił. Dla niego przygody to sposób na życie, dla Wendy i jej dzieci ucieczka do świata marzeń i wiary w lepsze jutro.
Warto jest mieć marzenia i wierzyć, że nadejdzie ich dzień spełnienia. Marzenia są uciechą, które pomagają zapomnieć o troskach życia codziennego, niemniej, marzenia wymagają konkretnych działań i odpowiedzialności, nie zaś wyłącznie pustego oraz infantylnego o nich fantazjowania. Marzenia powinny dojrzewać wraz z osobą, a nie nadal tkwić na dziecięcym i nietrwałym poziomie.

Kapitan Hak pojawia się w Londynie i porywa Jane, chcąc zwrócić tym uwagę Piotrusia Pana, aby ponownie go schwytać i zrealizować swój plan odkrycia drogocennego dla niego skarbu. Pirat nie ma pojęcia, że Jane to nie Wendy, tylko jej córka. Początkowo Piotruś Pan także ma wątpliwości, ale wie, że nie tak zapamiętał swoją przyjaciółkę. 
Jane nie rozumie nowej sytuacji, w...