Oj, pani Ewo, zawiodłam się na pani! O ile "Diupę" i "Drugiego" pochłonęłam, "Bransoletkę" pokochałam, a do mojej ukochanej "Bardzo białej wrony" wracałam x razy, o tyle na Ananke się zawiodłam. Nie ma akcji, nie opisów przeżyć wewnętrznych, nie ma emocji. Bohaterowie są płascy, tak jak ich rzekoma miłość. Oczywiście, problematyka książki jest naprawdę dobra, mocna i wiarygodna. Nie zmienia to jednak faktu, że nie polubiłam głównej bohaterki. Jagoda jest egoistyczna, pragnie uwagi i wciąż roztrząsa swoje własne problemy. Boi się działania, chce czegoś, ale się do tego nie przyzna, podda się. Irytuje mnie to! Ktoś powinien nią mocno potrząsnąć! Co prawda Jagódka to bohaterka dynamiczna, i bardzo dobrze, bo chyba bym nie zdzierżyła, gdyby pozostała taka jak na początku, co jednak nie zmienia faktu, że jej nie lubię. Denerwuje mnie jej brak własnych zainteresowań i podążanie za jej jedynymi ideałami - rodzicami. Ma ambicje, dobrze się uczy, ale co z tego?Mówi jedno, zaraz robi drugie. Fajne jest tylko to, ze w końcu się przełamała. Motyw z nazwaniem córeczki imieniem boginki jest uroczy, to muszę przyznać.Polubiłam jedynie Ignacego, według mnie jest cudowną postacią i jedyną, która tak naprawdę "żyje".

Oj, pani Ewo, zawiodłam się na pani! O ile "Diupę" i "Drugiego" pochłonęłam, "Bransoletkę" pokochałam, a do mojej ukochanej "Bardzo białej wrony" wracałam x razy, o tyle na Ananke się zawiodłam. Nie ma akcji, nie opisów przeżyć wewnętrznych, nie ma emocji. Bohaterowie są płascy, tak jak ich rzekoma miłość. Oczywiście, problematyka książki jest naprawdę dobra, mocna i...