Zbiór opowiadań Pana Macieja Sojki swoim klimatem przywodzi na myśl twórczość amerykańskiego barda Toma Waits’a. Może porównanie to wydaje się na pierwszy rzut oka dość szokujące, ale gdy czytam opowiadania zatytułowane „Bogowie osiedla” czuję tę samą atmosferę, zakrapianą czarnym humorem, a czasem gorzką w wymowie. U obu autorów wyraźnie widzę skupienie na szczególe, z pozoru nieistotnym, a w gruncie rzeczy tworzącym poezję naszego dnia codziennego. Bo przecież te smutne, wesołe, czasem nudne epizody budują naszą rzeczywistość i to niezależnie od szerokości geograficznej. Ci śląscy chłopcy spędzający czas na osiedlowej ławce, nie różnią się od tych amerykańskich chłopców, których w swe poezji opisuje Tom Waits. Czytając ten zbiór opowiadań pokazują mi się przed oczyma sceny z filmów Jima Jarmusch’a. Nasza skomercjalizowana współczesność, pełna wszelakich atrakcji, w ostateczności pozostawia po sobie tylko nudę. Tą chorobą XXI wieku przesiąknięte są filmy Jarmuscha, a w moim przekonaniu także opowiadania, które przedstawił nam Maciej Sojka. Bohaterowie obezwładnieni są nudą, która pojawia się właśnie wtedy, gdy wszystko wydaje się dostępne na wyciągnięcie ręki.
Podoba mi się również prosta i skromna forma tych opowiadań, która idealnie pasuje, by opisać szarą z pozoru rzeczywistość „Bogów osiedla”.

Zbiór opowiadań Pana Macieja Sojki swoim klimatem przywodzi na myśl twórczość amerykańskiego barda Toma Waits’a. Może porównanie to wydaje się na pierwszy rzut oka dość szokujące, ale gdy czytam opowiadania zatytułowane „Bogowie osiedla” czuję tę samą atmosferę, zakrapianą czarnym humorem, a czasem gorzką w wymowie. U obu autorów wyraźnie widzę skupienie na szczególe, z...