"Nawet tego nie tknę, widziałaś, jakie to długie?"
"Proszę cię, będę tracił czas na coś takiego, skoro mam Wiedźmina?"
"W życiu. Od czego są streszczenia?"
"Nie wiem, jakim cudem przez to przebrnęłam. Beznadziejna książka."

No tak. Odnośnie książek nigdy nie mogłam znaleźć ze znajomymi wspólnego języka. Nie zniechęciłam się więc ich komentarzami i sięgnęłam po tę lekturę z ciekawością, uznając, że "Lalka" nie może być ulubioną książką mojej mamy bez powodu.
Cytując moją znakomitą polonistkę, powiedzieć, że "Lalka" to książka o Wokulskim, to zwyczajny banał. 864 strony to naprawdę dużo, ale kiedy podsumuje się wszystkie wątki, motywy, jakie zawarł w tej książce Prus, naprawdę bierze podziw, że nie potrzebował tych stron więcej.
Nie pożerałam tej książki. Tą książką się delektowałam. Na moim czytniku 10 stron zajmuje sam spis ulubionych jej fragmentów. To dzieło niezwykle przenikliwe, realistyczne bardziej, niż niejeden mógłby sobie życzyć, przez to miejscami bardzo bolesne. Równocześnie genialne poczucie humoru, podkreślanie absurdów w otaczającym nas świecie wywołuje szeroki uśmiech. Czytałam kolejne strony wzruszona, rozbawiona, zafascynowana. Nieczęsto trafia się na książkę, której nie można nic zarzucić.
Nie podejmuję się głębszej analizy tego dzieła; absolutnie wykracza to poza moje możliwości. Mogę tylko gorąco zachęcić do przeczytania. To nie tylko, moim zdaniem, najlepsza z lektur szkolnych. To jedna z najlepszych książek, jakie przeczytałam w życiu.

"Nawet tego nie tknę, widziałaś, jakie to długie?"
"Proszę cię, będę tracił czas na coś takiego, skoro mam Wiedźmina?"
"W życiu. Od czego są streszczenia?"
"Nie wiem, jakim cudem przez to przebrnęłam. Beznadziejna książka."

No tak. Odnośnie książek nigdy nie mogłam znaleźć ze znajomymi wspólnego języka. Nie zniechęciłam się więc ich komentarzami i sięgnęłam po tę lekturę...