Miniona środa przyniosła nam kolejny tom z edycji Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela, tym razem wydawnictwo uraczyło czytelników historią o mężnym Thorze, dziedzicu tronu Asgardu, synu Odyna. 38 tom WKKM to „Thor – Ostatni wiking”.
Zaprawdę powiadam Wam, zawsze podobało mi się to, że twórcy komiksów czerpią inspiracje z legend, baśni, czy z mitologii różnych kultur, jak w przypadku Thora. Kiedy pomyślę o różnorodności, bogactwie pomysłów oraz całej palecie możliwości napisania świetnego scenariusza dla komiksu, który w tak oczywisty sposób czerpie z mitologii nordyckiej, to, kiedy czytam takie albumy jak „Ostatni wiking” aż żal mi się robi niewykorzystanego potencjału, który drzemie w nordyckich legendach.

Cała recenzja na naszym blogu:
http://czasnakomiks.pl/index.php/wkkm-38/

Oceniał: Paweł

Miniona środa przyniosła nam kolejny tom z edycji Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela, tym razem wydawnictwo uraczyło czytelników historią o mężnym Thorze, dziedzicu tronu Asgardu, synu Odyna. 38 tom WKKM to „Thor – Ostatni wiking”.
Zaprawdę powiadam Wam, zawsze podobało mi się to, że twórcy komiksów czerpią inspiracje z legend, baśni, czy z mitologii różnych kultur, jak...

motyw z okularami rządzi ^^

motyw z okularami rządzi ^^

Na trzecią już z serii WKKM historię o Thorze czekałem chyba najbardziej. Po pierwsze - Walt Simonson to świetny twórca, dzięki niemu blondas z Asgardu nabrał charakteru. Po drugie - postać Beta Ray Billa. Niektórzy mówią, że to taka końska wersja Thora- charakterystyczna facjata faktycznie nadaje mu podobieństwa do tegoż szlachetnego zwierzęcia... Jednak zawsze to on wydawał mi się bardziej pasujący do Asgard, niż cudacznych Wojów Trzech czy Balder.
Zacznijmy od rysunków. Zostały one poddane unowocześnieniu, co wyszło im na dobre. W latach 80 bowiem nie dysponowano tak szerokim spektrum barw i niektóre kadry wydawałyby się słabe mimo dobrych rysunków. Szczególnie podoba mi się w tej historii Odyn - idealne połączenie waleczności i siły z mądrością i majestatem. Nie jest grubiutkim dziaduniem jak i Romity Jr. Pięknie prezentuje się też Lorelei, zaś sam Thor mimo iż jego obecny wygląd jest dużo lepszy, prezentuje się dobrze. Warto zwrócić uwagę na to jak rysowano wtedy Asgard, a jak rysuje się go dziś. Ciekawe są też onomatopeje, na które zwykle nie zwracam większej uwagi. Tutaj są dopełnieniem i istotną częścią obrazu.
Scenariusz dzieli się na dwie zasadnicze partie - pierwsza z Beta Ray Billem, druga zaś powiązana z tytułem i z udziałem smoka legendarnego smoka Fafnira.
O Billu wspomniałem już na początku. Jest to postać na tyle oryginalna, że nie jest to kolejna kopia znanego herosa, ani nawet wariacja na jego postaci. BTW prezentuje się znakomicie. Idealnie wprost wpasowuje się w świat Thora.
Druga część komiksu opowiada i wybudzeniu się ze snu Fafnira - smoka który według oryginalnych legend miał być pokonany przez gromowładnego, lecz ten otruty miał umrzeć w chwale krótko po nim. tutaj jednak mityczna bestia wygląda jak wielki płaz... Jednak oprócz problemów z nordycką Godzillą, Thor ma inny dylemat. Słyszy bowiem nawoływania, które przypominają mu czasy Wikingów. Po nitce do kłębka dociera do tajemniczego wojownika, który okazuje się być starcem pragnącym umrzeć godnie, tak aby trafić do Walhalli. Razem z Thorem połączy on siły aby w walce z Fafnirem i godnie odejść w boju.
Ciekawym smaczkiem jest tu nawiązanie do pewnego superbohatera z konkurencji, który dla niepoznaki nosi czasem okulary.
"Thor: Ostatni Wiking" powinien znaleźć się na półce każdego fana gromowładnego, oraz wielbiciela starego dobrego komiksu z lat 80.

Na trzecią już z serii WKKM historię o Thorze czekałem chyba najbardziej. Po pierwsze - Walt Simonson to świetny twórca, dzięki niemu blondas z Asgardu nabrał charakteru. Po drugie - postać Beta Ray Billa. Niektórzy mówią, że to taka końska wersja Thora- charakterystyczna facjata faktycznie nadaje mu podobieństwa do tegoż szlachetnego zwierzęcia... Jednak zawsze to on...