Po pierwsze: wyjątkowo dobrze napisana książka (i przetłumaczona). Po lekturze bardziej wiarygodne dla mnie jest zdanie T. S. Eliota, który wskazywał na Bradleya jako na wzór dobrego stylu, pięknego języka. Argumentuje klarownie, przekonująco, używa interesujących przykładów, doprawia wszystko szczyptą dobrej, filozoficznej ironii - aż szkoda, że tak mało się o nim dziś mówi. A jest z kim dyskutować i od kogo się uczyć.
Co do samej treści, Bradley prezentuje tutaj swój znany argument na rzecz regresu relacyjnego (jeśli zgodzimy się, że jakieś A z jakimś B łączy relacja C, to powstaje pytanie na temat tego, co łączy ową relację C z A i B; o ile relacja ma być realna, połączenie musi być realne, czyli musi być czymś, czyli potrzebna jest relacja D łącząca A z C, a skoro tak, to potrzebna jest kolejna relacja E i tak ad infinitum),poddaje trafnej krytyce wulgarną interpretację krytyki kantowskiej, sceptycyzmu, problemy z tożsamością przedmiotów i podmiotu, prezentuje swoję wizję jedności i harmonii rzeczywistości - długo by można jeszcze wymieniać.
O ile ktoś ceni dobrą dyskusję metafizyczną (nawet mając krytyczny do niej stosunek),powinien uznać lekturę tej książki za wielce pożyteczną.

Po pierwsze: wyjątkowo dobrze napisana książka (i przetłumaczona). Po lekturze bardziej wiarygodne dla mnie jest zdanie T. S. Eliota, który wskazywał na Bradleya jako na wzór dobrego stylu, pięknego języka. Argumentuje klarownie, przekonująco, używa interesujących przykładów, doprawia wszystko szczyptą dobrej, filozoficznej ironii - aż szkoda, że tak mało się o nim dziś...