Książeczka z dosyć specyficznej dziedziny, mianowicie z historii matematyki. Autor daje cztery szkice o wybitnych matematykach z przeszłości. Pierwszy jest o Eulerze, drugi o Cantorze i Dedekindzie, twórcach teorii mnogości, trzeci o jednym z twórców polskiej szkoły matematycznej, Wacławie Sierpińskim, czwarty zaś o historii polskiej matematyki w latach międzywojnia.

Czytanie jej wymaga pewnej wiedzy historycznej i matematycznej a autor nie ułatwia zadania. Na przykład w rozdziale o powstawaniu teorii mnogości, raz daje głos Cantorowi, raz Dedekindowi, ale czytelnik sam się musi rozeznać kto jest kto. Zaś w rozdziale o Eulerze, autor pisząc o problemie mostów królewieckich, rozwiązanym przez Eulera, nie daje obrazu tych mostów, brak ilustracji w książce uważam za jej wadę, bo ma ona przecie chyba charakter popularny .

Z jednej strony jest to lektura bardzo ciekawa, pokazuje jak matematycy rozumieją i uprawiają matematykę, z drugiej strony mnogość dygresji, rwany styl, zakładanie wiedzy matematycznej czytelnika, czynią tą książkę lekturą trudną, nie dla każdego.

Mam wrażenie że autor chciał w tej książce popisać się swoją niewątpliwą erudycją. Mamy tu rozważania filozoficzne, historyczne, matematyczne, ale wszystko to jest nieco chaotyczne. Poza tym do jej zrozumienia trzeba mieć naprawdę bardzo dobre przygotowanie matematyczne.

Polecam tylko amatorom przedmiotu.

Książeczka z dosyć specyficznej dziedziny, mianowicie z historii matematyki. Autor daje cztery szkice o wybitnych matematykach z przeszłości. Pierwszy jest o Eulerze, drugi o Cantorze i Dedekindzie, twórcach teorii mnogości, trzeci o jednym z twórców polskiej szkoły matematycznej, Wacławie Sierpińskim, czwarty zaś o historii polskiej matematyki w latach międzywojnia....