Chyba jednak nie ma szans na to, żebym polubiła pana barona Mariusza Pontmercy. Może jest on szlachetny i prawy, ale reprezentuje ten typ szlachetności i prawości, który ociera się intensywnie o naiwność i głupotę. A już zakochany Mariusz jest po prostu nie do zniesienia. Podobno przy tworzeniu postaci Mariusza, Hugo wykorzystał własne losy i doświadczenia. Myślę jednak, że pisarz miał w sobie więcej zdrowego rozsądku niż jego romantyczny do bólu, papierowy portret.

W tym tomie postać Jeana Valjeana nie jest wyeksponowana. Na pierwszym planie są rozterki miłosne Kozety i Mariusza. Jakbym miała szesnaście lat, pewnie byłabym zachwycona opisem tego budzącego się uczucia, które wywraca świat młodych do góry nogami, i które pozwala żyć powietrzem. Ale bogatsza o szesnaście lat różnorakich doświadczeń przebrnęłam ze znużeniem przez poświęcone gruchającym gołąbkom rozdziały i zachwyciłam się opisem złodziejskiego półświatka i gwary złodziejskiej, choć już wszystko, co dotyczy Gavroche’a, czytałam ze ściśniętym sercem.

Czytając rozważania Hugo nad istotą rewolucji i powstania poczułam się trochę jak na katechezie. Pisarz za wszelką cenę chce przekonać czytelnika do swoich racji. Myślę, że dla czytelnika z kraju o spokojnej historii, przekonania Hugo mogą być fascynujące. Ja, naznaczona moją polskością, czasami miałam wrażenie, że choć Francja też ma w swojej historii krwawe karty, to jednak autor momentami, delikatnie mówiąc, bredzi. Choć muszę oddać mu sprawiedliwość - studenci idący budować barykady krzyczą między innymi: „Niech żyje Polska!”

A jeśli o miłość chodzi, cieplejsze uczucia wyzwoliła we mnie beznadziejnie zakochana w Mariuszu Eponina: bo ją uczucie naprawdę zmienia, czyni ją bardziej świadomą, odważną, a przy tym dziewczyna wciąż twardo stoi na ziemi.

Jeszcze jeden tom przede mną.

Chyba jednak nie ma szans na to, żebym polubiła pana barona Mariusza Pontmercy. Może jest on szlachetny i prawy, ale reprezentuje ten typ szlachetności i prawości, który ociera się intensywnie o naiwność i głupotę. A już zakochany Mariusz jest po prostu nie do zniesienia. Podobno przy tworzeniu postaci Mariusza, Hugo wykorzystał własne losy i doświadczenia. Myślę jednak,...