Jak mówić cokolwiek o książce kompletnej? Takiej, która od początku do końca przeprowadza nas przez pewien problem, nie zostawiając miejsca na niedomówienia, niedosyt i poczucie, że można było napisać coś więcej? Że można było inaczej? Zadanie to jest jeszcze trudniejsze, gdy trafiamy na książkę traktującą o tematyce, w której „siedzimy”. Tak właśnie było w moim przypadku z książką Bernarda Wassersteina. Ta traktująca o życiu ludności żydowskiej w przededniu (dokładnie jak w tytule) II wojny światowej monografia, jest doskonałym przykładem na to, że o historii można pisać interesująco i treściwie, nie uprawiając przy tym drażniącego wodolejstwa.

Wasserstein bierze czytelnika za rękę i prowadzi go w świat europejskich Żydów, w świat lekko już przesiąknięty rosnącym w siłę antysemityzmem. Pisze o stosunku chrześcijan do narodu żydowskiego, o żydowskich partiach politycznych, prasie, sztetlach, jesziwach, czy wykształceniu żydowskich kobiet. Autor zamieścił w swej książce tak wiele istotnych oraz interesujących informacji, że trudno jest mi jej cokolwiek zarzucić – być może także dlatego, że jest to „moja” tematyka. "W przededniu" to pozycja na tyle specyficzna, że błędem byłoby mówienie, że jest to książka dla każdego. Jak wiele naukowych pozycji z dziedziny historii, jest bowiem bardziej odpowiednia dla tych, którzy jakieś pojęcie temat poruszany w książce już posiadają. Czytelnik nie zainteresowany wcześniej tematyką żydowską w dwudziestoleciu międzywojennym, może poczuć się z lekka przytłoczony ogromną ilością faktów i informacji zawartych w tej monografii. Może jednak próbować – kto wie, a nuż mu się spodoba?

"W przededniu" to pozycja o bardzo wysokiej wartości naukowej, oparta na setkach źródeł. Jestem przekonana, że przypadnie do gustu czytelnikom, którzy zwrócą na nią uwagę. Dla mnie jest to książka doskonała w każdym calu.

Jak mówić cokolwiek o książce kompletnej? Takiej, która od początku do końca przeprowadza nas przez pewien problem, nie zostawiając miejsca na niedomówienia, niedosyt i poczucie, że można było napisać coś więcej? Że można było inaczej? Zadanie to jest jeszcze trudniejsze, gdy trafiamy na książkę traktującą o tematyce, w której „siedzimy”. Tak właśnie było w moim przypadku z...