"Książka ta jest próbą przedstawienia procesu formowania się zjawiska nazwanego antysztuką. Terminem tym określa się często niemal całą twórczość artystyczną ostatnich kilkunastu lat". Zdanie to wyjęte ze Wstępu nie zapowiada jeszcze całej złożoności problematyki poruszanej w książce Marii Hussakowskiej-Szyszko.
Podróż w poszukiwaniu genezy zjawiska antysztuki podejmuje autorka na obszarach współczesnej estetyki i historii sztuki. Poszukiwania te wydają się tym bardziej prawomocne, że sztuka najnowsza, co potwierdza analiza, funkcjonuje w sprzężeniu z krytyką i swą historią., a antysztuce towarzyszy swoista antyestetyka.Teoria i praktyka wypracowują równolegle swój modus vivendi. Książka podejmuje analizę wybranego problemu w sztuce amerykańskiej lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Oczywiście jest to problem antysztuki. Aby właściwie zrozumieć znaczenie tego zjawiska, należy sięgnąć wstecz aż do modernizmu. W okresie tym formuje się indywidualność Marcela Duchampa, artysty, którego znaczenie dla współczesnej sztuki trudno przecenić. Wraz z Duchampem pojawia się antysztuka, zjawisko to w pełni określi się w duchu dadaistycznym. Ale Duchamp jest fenomenem sam dla siebie - poddane zostają analizie wybrane elementy jego twórczości, te, które blisko pół wieku po rewolcie dadaistycznej i pojawieniu się hasła antysztuki niespodziewanie okażą się aktualne dla młodych artystów zza oceanu. Pod tym kątem, w oparciu o bogaty materiał źródłowy, szkicuje autorka sylwetki Andy'ego Warhola, Roberta Morrisa, Franka Stelli, Hansa Haackego, Dana Flavina. Ten rekonesans wśród wybranych twórców pozwala stwierdzić, że nie sposób tych artystycznych biografii rozpatrywać tylko pod kątem zależności od wielkiego mistrza i prekursora, jakim był Duchamp. Spadkobiercy Duchampa zdają się rozsadzać ramy, w jakie zbyt pospiesznie zostali wtłoczeni, poszerzając tym samym granice antysztuki. "Dar Duchampa" trafił we właściwe ręce.