Po przeczytaniu między innymi tej książki jestem coraz bardziej świadomą wyznawczynią przekonania, że edukacja przez literaturę ma najwyższy sens.

Dzieło Szekspira (całość dzieł) jak niewiele innych, albo i żadne inne, nadaje się do całościowej i wielowątkowej analizy i dyskusji nad siłą odzwierciedlania kondycji człowieka przez literaturę. Co zresztą od wieków się czyni i nie przestaje a "szekspiriana" we wszelkich językach to zjawisko i zbiór biblioteczny sam w sobie. Jak zaczyna przedmowę (w 1990r) do swojej książki sam Girard:
"Skoro już tysiące książek o Szekspirze zajmują półki bibliotek, ten kto usiłuje napisać nowy tekst, powinien się usprawiedliwić." Rzeczywiście ryzyko powtórzeń jest duże -jednak nie realizuje się ono w przypadku esejów Girarda. Odnalazł on w Szekspirze wyjątkowego sprzymierzeńca, który jak się zdaje używał świadomie dynamiki tzw. mimetycznego pragnienia by konstruować genialne i sugestywne opowieści sceniczne. Rene Girard w swoich wywodach antropologicznych wyciąga tę koncepcję na plan pierwszy, jako jedną z zasad fundamentalnych ludzkich odniesień społecznych; Szekspir jego zdaniem buduje często intrygi wokół "zasugerowanego pragnienia" "zazdrosnego pragnienia", sugestii, "miłości cudzym okiem". O śladach tej mocnej hipotezy widocznych w wielkiej literaturze jest ta książka.
Przekonujące.

Po przeczytaniu między innymi tej książki jestem coraz bardziej świadomą wyznawczynią przekonania, że edukacja przez literaturę ma najwyższy sens.

Dzieło Szekspira (całość dzieł) jak niewiele innych, albo i żadne inne, nadaje się do całościowej i wielowątkowej analizy i dyskusji nad siłą odzwierciedlania kondycji człowieka przez literaturę. Co zresztą od wieków się czyni...