Dwie historie w jednej książce, które przeplatają się ze sobą. Wszystko zależy od tego, którą z nich przeczytacie jako pierwszą. Lata 80. XIX wieku, młody lekarz przybywa do małej wsi na wezwanie swojego krewnego pastora. To, co na początku mogło wydawać się paranoją księdza, szybko okazuje się mroczną zagadką z morderstwem w tle. Dlaczego poczciwy pastor pozwolił morderczyni swojego brata na zamieszkanie z nim w jednym domu? Czy Florence faktycznie popełniła przestępstwo? Co skrywa ta zamknięta w szklanej klatce kobieta?

Lata 30. XX wieku – Oliver Trooke, młody pisarz, zostaje odnaleziony martwy. Policja jest przekonana, że doszło do samobójstwa i chce jak najszybciej zamknąć śledztwo. Natomiast przyjaciel ofiary i początkujący aktor Ken uważa, że tamtej nocy zobaczył coś, co całkowicie przeczy teorii śledczych. Razem z siostrą zmarłego przyjaciela rozpoczyna śledztwo na własną rękę.

Co łączy te dwie historie? Jak się okazuje, nie tylko sam Dom Klepsydry.

Ta książka od razu przywodziła mi na myśl Stuarta Turtona i jego słynne „Siedem śmierci Evelyn Hardcastle”. I nie pomyliłam się. Podobnie jak przy tej wydanej kilka lat temu powieści, tutaj też przepadłam. Niesamowicie dobrze bawiłam się, czytając, i tylko perspektywa dzwoniącego następnego dnia bladym świtem budzika przekonała mnie, by przerwać lekturę. Ale jeśli zarywać nocki, to tylko i wyłącznie dla takich książek.

Gareth Rubin wymieszał idealne proporcje. Wrzucił mnie na głęboką wodę, rzucił linę, a potem stopniowo i powoli przysuwał mnie do brzegu. A mi ogromną frajdę sprawiało łączenie wszystkich tych wątków i odkrywanie drugiego dna w całej tej historii.

Jeśli szukacie czegoś, co wyłączy otaczającą was rzeczywistość i zatopi was w lekturze, to koniecznie zainteresujcie się „Domem Klepsydry”. Ja zaczęłam od niebieskiej części historii, a wy?

Kinga Kolenda