Stevie od lat pracuje jako stewardesa, ale jeszcze nigdy nie spotkała tak aroganckiego i niemiłego pasażera jak Evan Zanders. Jest przekonana, że ten hokeista uwziął się na nią i zrobi wszystko, żeby zrezygnowała z pracy. Evan to mężczyzna dokładnie w jej typie, jednak wie, że nic nie może się pomiędzy nimi wydarzyć. Gdyby tylko Evan dał jej spokój, zapomniał o jej istnieniu i nie wwiercał się w nią spojrzeniem, wywołując dreszcze na całym jej ciele. Przecież Zanders może mieć każdą dziewczynę i chętnie z tego korzysta, a przynajmniej tak słyszała Stevie.

Przyznam, że po kilku rozdziałach pojawiła się we mnie myśl, że decyzja o sięgnięciu po tę książkę była dużym błędem. Bardzo irytowało mnie zachowanie postaci, nieuzasadniona arogancja głównego bohatera. Przebrnęłam przez ten niezbyt udany początek i nawet nie zauważyłam, kiedy znalazłam się za setną stroną. Pomimo początkowych zgrzytów coś w tej historii mnie przyciągnęło i dalej czytałam już z dużą ciekawością.

Mierząc tę pozycję miarą książek generalnie – nie jest to nic wspaniałego, wyróżniającego się czy wprowadzającego nową perspektywę. To raczej poprawnie napisany romans z całkiem ciekawymi bohaterami, kierujący się niezliczoną ilością stereotypów, ale mimo wszystko egzekwujący to, co miał w zamyśle. Główny wątek jest mocno przewidywalny, autorka proponuje nam jednak szerokie spektrum wątków pobocznych, które dotykają wielu ważnych tematów, takich jak zdrowie psychiczne i trudności w relacjach rodzinnych.

Pokaźne gabaryty tej książki budują nasze przywiązanie do Stevie i Evana – mamy dużo czasu, aby poznać ich charaktery, codzienne funkcjonowanie, a wewnętrzna przemiana mężczyzny jest poprowadzona w sposób dość konsekwentny. Jesteśmy w stanie uwierzyć w ich związek i mamy szansę eksplorować ich problemy i zmagania. Mam mały problem z postacią kobiecą – autorka nie pogłębia za bardzo jej cech, nie buduje jej spójnego obrazu i opisuje ją raczej mocno stereotypowo. Charakter męskiego bohatera wyróżnia się zdecydowanie bardziej, o wiele łatwiej było mi go sobie wyobrazić i przypisać mu określone cechy. Prawda jest jednak taka, że ta książka miałaby szansę dużo zyskać, gdyby była krótsza o co najmniej 150 stron. Niektóre wątki są podtrzymywane na siłę, a przedłużające się kłótnie bohaterów nieco odbierają przyjemność z czytania.

„Mile High” zapamiętam jako dobrą rozrywkę, historię podnoszącą na duchu. Daleko jej do mojej topki romansów, plasuje się raczej gdzieś pośrodku, co jest wynikiem całkiem dobrym, a zupełnie nie spodziewałam się tego po pierwszych stronach. Dobrze, że dałam jej szansę na rozkręcenie się.

Dominika Wojtera