Dziękuję i gratuluję pozostałym. Nie spodziewałam się takiej ilości "popieram". Dziękuję serdecznie :)

Dziękuję i gratuluję pozostałym. Nie spodziewałam się takiej ilości "popieram". Dziękuję serdecznie :)

Bardzo miła niespodzianka, dziękuję i gratuluję :D

Bardzo miła niespodzianka, dziękuję i gratuluję :D

Nagrody otrzymują:
anek123
Sapek1
Zaczytana
Emilia
Klakier

Gratulujemy. Skontaktujemy się z laureatami osobiście.

Nagrody otrzymują:
anek123
Sapek1
Zaczytana
Emilia
Klakier

Gratulujemy. Skontaktujemy się z laureatami osobiście.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy w piątek.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy w piątek.

Ocalały. Wywiad z szeregowym Pawłem Renem.

Jak pan się czuje po powrocie do Ojczyzny?

Zmęczony. Jestem strasznie zmęczony. Mógłbym spać po dwanaście godzin, siedem dni w tygodniu, a i tak budzę się z poczuciem, jakbym w ogóle nie zasypiał.

Odsypia Pan te wszystkie noce w okopach, kiedy nie było Panu dane zasnąć.

Być może. Choć proszę mi uwierzyć, obecna rzeczywistość męczy mnie po stokroć bardziej, niż nieprzespane noce w okopach.

Co ma Pan na myśli?

Tutaj czas płynie wolniej. Małe sprawy rosną do rangi katastrof. Świat staje nam na głowie, bo ryba jest nieświeża, znów trzeba umyć okna, sprzedawca wydał za mało groszy, dzieci bawią się za głośno, chleb znów podrożał… Proszę spróbować zrozumieć, tam giną młodzi, silni, zdolni mężczyźni. Po to, żebyśmy my mogli TUTAJ kłócić się o świeżego dorsza.

Rozumiem. Ale przecież oni walczą za Ojczyznę.

Walczą za Ojczyzną. I umierają za Ojczyznę. A Ojczyzna w tym samym czasie zajada się dorszami.

Kiedy Pan wyjeżdżał, nie był Pan dumny, że będzie reprezentował swój kraj na froncie?

Nie, proszę Pani. Myślałem dokładnie: „Co za sukinsyn oddziela męża od żony, ojca od nienarodzonego syna, żeby kazać mu ginąć za kawałek ziemi i odrobinę ropy?!”. Proszę mnie źle nie zrozumieć. Kocham swój kraj. Ale ta wojna nigdy nie powinna mieć miejsca. I mnie również nie powinno tam być. Przelewanie krwi niewinnych młodych mężczyzn – synów, mężów, ojców - jest zbrodnią, której nie da się niczym usprawiedliwić.

Rozumiem… Podczas jednego ze starć został Pan poważnie ranny. O czym Pan myślał w tamtej chwili?

„Cholera! Nie chcę umierać. Nie widziałem jeszcze swojego syna”. Modliłem się też do swojego Anioła Stróża, żeby wyciągnął mnie z tego piekła.

I udało Mu się to. Jest Pan teraz z nami, cały i zdrowy. Czy jest coś, czego Pan żałuje?

Że nie byłem przy narodzinach syna. I nie zdążyłem się pożegnać ze zmarłą żoną.

Co chciałby Pan przekazać rodakom na koniec tej rozmowy?

Przeżyłem, ale nie ocalałem.

Ocalały. Wywiad z szeregowym Pawłem Renem.

Jak pan się czuje po powrocie do Ojczyzny?

Zmęczony. Jestem strasznie zmęczony. Mógłbym spać po dwanaście godzin, siedem dni w tygodniu, a i tak budzę się z poczuciem, jakbym w ogóle nie zasypiał.

Odsypia Pan te wszystkie noce w okopach, kiedy nie było Panu dane zasnąć.

Być może. Choć proszę mi uwierzyć, obecna rzeczywistość...

Dopiero się pobraliśmy, dopiero odeszliśmy od ołtarza. Nie jest nam dane nawet poczuć się w małżeństwie, bo trzeba kryć się przed napastnikami, zbrodniarzami. Nie myślę o tym co rozpętało tą bitwę, nie obchodzi mnie to, kogo to obchodzi, podczas gdy codzienni wychodząc z domu, trzeba się żegnać myśląc że ostatni raz już widzę moją ukochaną. Nawet w czasie strzelaniny nie zastanawiam się nad politycznymi kwestami tego całego zamieszania. Chcę tylko zrobić co muszę i wrócić do mojej Marysi i celebrować codziennie ostatni czas. Nie jest ważna wielkość tego wydarzenia, dla mnie liczy się tylko ta jedna jedyna osoba, która jest moim sensem. A jak ma się sens do polityki i wielkich wodzów?

Dopiero się pobraliśmy, dopiero odeszliśmy od ołtarza. Nie jest nam dane nawet poczuć się w małżeństwie, bo trzeba kryć się przed napastnikami, zbrodniarzami. Nie myślę o tym co rozpętało tą bitwę, nie obchodzi mnie to, kogo to obchodzi, podczas gdy codzienni wychodząc z domu, trzeba się żegnać myśląc że ostatni raz już widzę moją ukochaną. Nawet w czasie strzelaniny nie...

Gdy szliśmy drogą, po błotnistej, namokniętej wodą ziemi byliśmy już bardzo zmęczeni. Plecaki nam ciążyły. Mundury były niewygodne. Ale i tak najgorsze były błoto, w którym zapadaliśmy się i kleiliśmy do ziemi. Do wszystkiego się przyzwyczailiśmy, ale nie do błota.
W końcu szliśmy po nim dopiero od kilku godzin.
Usłyszeliśmy za sobą warkot silnika. Zabłocony jeep wyjechał zza zakrętu, ochlapał nas i zatrzymał się na początku naszej kolumny. Tuż przy naszym dowódcy. Nie potraktowaliśmy tego jako złego omenu. Nawet nie myśleliśmy o wrogu. Do frontu było jeszcze daleko.
Zatrzymano nas niemal brutalnie. W wojsku każdy szybko uczy się, by wykonywać zadania. Najskuteczniejsze są te, które każą się zatrzymać lub przestać coś robić.
Dowódca zawołał mnie, bo miałem coś pomóc. Resztę odesłał na chwilę przerwy. Miałem wyciągnąć i nalać im kawy z termosu. Dowódca i jegomość z jeepa rozłożyli mapę na masce i o czymś dyskutowali. Nie mój interes, nie słuchałem. Wróciłem do swoich.
Siedziałem tak z nimi, ale żołnierskie napitki sprawiły, że musiałem iść się odlać. Gdy wracałem, usłyszałem strzał. Po prawej ujrzałem naszego dowódcę, który pochylony chwiał się i trzymał za nogę. On też mnie ujrzał. Spojrzał błagalnie.
Nie wiem czemu, ale podbiegłem do jegomościa z jeepa, powaliłem go i zabrałem mu pistolet.
Będę bohaterem, myślałem.
- Idioto! Ten skurwysyn, chce uciec! Zabrać jeepa i... - syczał wściekle pode mną. Obezwładniłem go. Nieważne, że był jakimś kapitanem. Był takim samym człowiekiem jak każdy.
I w tym momencie zacząłem myśleć.
Co ja zrobiłem?
Wiedziałem, co jest najważniejsze. Sytuacja, gdy mam po drugiej stronie lufy dwóch oficerów przeczyła temu, co sobie przysiągłem.
Nie wychylać się. Pragnęliśmy tylko przeżyć.
- Kurwa, to dezerter!
- Postrzelił mnie! Widzisz, kurwa! To zdrajca! Sam chce zdezerterować!
- Pierdol się!
Tak naprawdę obaj po prostu się bali.
Gdy przyszła reszta zastrzeliłem obydwu. Przysięgliśmy, że nigdy o tym nikomu nie powiemy.
Sami wzięliśmy jeepa.

Gdy szliśmy drogą, po błotnistej, namokniętej wodą ziemi byliśmy już bardzo zmęczeni. Plecaki nam ciążyły. Mundury były niewygodne. Ale i tak najgorsze były błoto, w którym zapadaliśmy się i kleiliśmy do ziemi. Do wszystkiego się przyzwyczailiśmy, ale nie do błota.
W końcu szliśmy po nim dopiero od kilku godzin.
Usłyszeliśmy za sobą warkot silnika. Zabłocony jeep wyjechał...

-Jezu,co to było?-wyrwało mi się z ust.Wypowiadanie tych słów na głos nie miało większego sensu.Przecież wokół ani żywej duszy.
Pamiętam.Najpierw wszyscy siedzieliśmy przy ognisku.Śpiewaliśmy sobie dla otuchy:
"Ty się stary nie martw,
Póki rąk im trzeba
To dostaniesz chleba"
I Waldek wyjął flaszkę.Nie mam pojęcia skąd ją wziął,bo w całym obozie brakowało już nawet wody.Udawał, e chce mi ją podać.Podszedł i zdąrzył mi tylko szepnąć do ucha"Padnij,przyjacielu".Coś nami szarpnęło.Nade mną przeleciała czyjaś ręka,potem noga.Co się działo później to dla mnie jedna wielka niewiadoma.Przed chwilą się obudziłem.Nie wiem ile dni byłem nieprzytomny.Zdjąłem z siebie to, co zostało z mojego przyjaciela.Osłonił mnie własnym ciałem.Kiedyś przyjąłem za niego kulkę, teraz jesteśmy kwita.Hm.Widocznie przeciwnik postanowił zrobić nam bombowy koncert.Na zniszczenia od jednego granata to nie wygląda.Fuj.Cały jestem we krwi.O ch...olera...to moja krew...między innymi...I tak szumi mi w uszach.Przecież nie zdążyłem wypić...Lepiej mi było zginąć.Teraz jak mnie znajdą to za dezercję powieszą.Niewdzięcznicy...ciii,coś się zbliża...mamusiu...
***
Nie jest dumny ze swojego chwilowego awansu.Ze zwykłego szeregowca stał się katem.Przedziera się przez mgłę i kawałki ciał.Szuka niedobitków.Przecież nikt nie przeżyje takiego wybuchu.Nie ma szans.To dobrze,bo bałby się spojrzeć w oczy konającemu i oddać strzał.W bitwach jest inaczej.Stop.Usłyszał cichy jęk.Coś się poruszyło."To wiatr"skłamał w myślach.Ale dobrze widział strzępy wrogiego munduru."Mógłbym go zignorować"ale jeśli ktoś potem sprawdzi,czy teren jest czysty."Kulka dla mnie,albo dla niego".Podniósł pistolet i strzelił.Przez chwilę jeszcze drgał. Potem opadł bezwładnie. "Jestem tylko szeregowym-marionetką generała".Z oczu popłynęły mu łzy.Kiedy zaciągał się nie myślał,że będzie musiał strzelać do bezbronnych.Załadował broń ponownie."Ty już dostałeś.Teraz kolej na mnie"
Echo wystrzału niosłoby się po lesie, gdyby nie zniszczyły go wcześniej bomby

-Jezu,co to było?-wyrwało mi się z ust.Wypowiadanie tych słów na głos nie miało większego sensu.Przecież wokół ani żywej duszy.
Pamiętam.Najpierw wszyscy siedzieliśmy przy ognisku.Śpiewaliśmy sobie dla otuchy:
"Ty się stary nie martw,
Póki rąk im trzeba
To dostaniesz chleba"
I Waldek wyjął flaszkę.Nie mam pojęcia skąd ją wziął,bo w całym obozie brakowało już nawet...

Wybuch wojny przekreślił wszystkie moje plany. Zdając sobie jednak sprawę z trudnego położenia naszego kraju, bez wahania zaciągnąłem się do wojska. Dopiero wśród znacznie lepiej wyszkolonych od siebie towarzyszy, zdałem sobie sprawę, że nigdy w życiu nie trzymałem w rękach broni, która od teraz miała towarzyszyć mi już zawsze. Nie mając zielonego pojęcia o broni palnej i sposobach walki, wkrótce trafiłem na front. Jeden dzień wystarczył, bym w pełni zdał sobie sprawę z powagi sytuacji. Byłem świadkiem śmierci moich towarzyszy, którzy przed wyprawą szkolili mnie i podtrzymywali na duchu. Wspominałem ich pozytywne, dodające mi otuchy słowa, gdy zanosiłem ich zwłoki do wozu. Najmłodszy z nich miał piętnaście lat. Nawet nie chcę sobie wyobrażać reakcji jego matki na wieść o śmierci syna.
Każdy kolejny dzień przytłacza mnie coraz bardziej. Doby upływają nam na trzymaniu warty, strzelaniu do Niemców, ukrywaniu się i identyfikowaniu martwych żołnierzy. Nasza sytuacja wciąż się pogarsza. Brakuje nam amunicji i prowiantu. Obecnie żywimy się resztkami konserw, jednak nie starczy ich na długo. Znajdujemy się w zgliszczach miasta świadomi, że nikt nie przyjdzie nam z pomocą. Jeżeli sami sobie nie poradzimy, zginiemy.
Przez całe życie uczony byłem pracy w polu wraz z ojcem i młodszymi braćmi. Jednak dziewiętnaście lat życia nie nauczyło mnie męstwa tak, jak miesiąc na froncie. Wcześniej wzdrygałem się na widok martwego zwierzęcia, a teraz już bez emocji obserwuję stosy ludzkich trupów. Ktoś mógłby mi zarzucić brak uczuć i bezduszność. Nie miałby racji. Nie mam po prostu czasu zamartwiać się widokami towarzyszącymi mi każdego dnia. Muszę skupić się na walce i powrocie do domu. Obiecałem matce, że wrócę. Zawsze dotrzymuję obietnic i nie mam zamiaru złamać tej. Choć każdy dzień może być moim ostatnim, nie tracę nadziei. Wierzę, że wkrótce wojna się skończy, a my wszyscy powrócimy do swojego dotychczasowego, pozbawionego zmartwień życia.

Wybuch wojny przekreślił wszystkie moje plany. Zdając sobie jednak sprawę z trudnego położenia naszego kraju, bez wahania zaciągnąłem się do wojska. Dopiero wśród znacznie lepiej wyszkolonych od siebie towarzyszy, zdałem sobie sprawę, że nigdy w życiu nie trzymałem w rękach broni, która od teraz miała towarzyszyć mi już zawsze. Nie mając zielonego pojęcia o broni palnej i...