Dlaczego tchórzysz? – Mówił do siebie głosem pełnym złości –tego właśnie chciałeś. Zabić ich wszystkich śmiejąc im się prosto w twarz. Pociągnij za spust! Dowódca ci zaufał - możesz pozbyć się tego intruza z naszego obozu. Jeden ruch i pomścisz krzywdę swoich bliskich i całego narodu. Oczy Halla napełniły się łzami. Objął wroga spojrzeniem. Mężczyzna klęczał przed nim ubrudzony błotem. Był bardzo młody. Rysy twarzy miał łagodne, a oczy.. Tak, to dlatego nie mógł go zabić. Duże, zielone, mimo perspektywy niechybnej śmierci jakby pełne ufności, nadziei. Takie jaku Toma – jego syna. Zawiał delikatny wiatr i odchylił kosmyk włosów z czoła mężczyzny. Hall zamarł w bezruchu. Delikatny powiew odsłonił charakterystyczne znamię.
- To, to niemożliwe – wyszeptał i zapłakał. Młody mężczyzna najwyraźniej poczuł się zmieszany.
- Synu – rzekł łamiącym się głosem i przytulił chłopka – Jak to możliwe?
- Tata? Ale..
Hall zdjął z szyi medalion. W środku było zdjęcie Toma i jego siostry. Chłopak miał taki sam naszyjnik z fotografiami rodziców. Przytulił ojca i wszystko mu wytłumaczył. Przed laty, gdy żołnierze obcego wojska zabijali ich rodzinę, jemu pozostawili wybór –śmierć lub zaciągnięcie się do wojska wroga. Był wówczas silnym młodzieńcem, nie chciał umierać. Liczył na to, że wojna szybko się skończy.
Hall usłyszał kroki generała. Już dawno powinien wykonać rozkaz.
- Kilka dni temu widziałem jak z zimną krwią zabiłeś kilkunastu rodaków.
- Musiałem.
- Jestem żołnierzem, muszę walczyć o nasz kraj. Ty jesteś przeciw niemu. Wybacz… Jego oczy ponownie zapełniły się łzami. Uniósł drżącą rękę i wykonał strzał.
Właśnie pojawił się generał.
-Dobra robota. Będą z ciebie ludzie szeregowy. – Rosły mężczyzna zaśmiał się. Ty beczysz?
- Ze szczęścia – odrzekł i oddalił się z miejsca egzekucji.
Płakał. Nie mógł sobie wybaczyć .
- Jesteś zwykłym szeregowym – tłumaczył sobie – nie masz nic do gadania. Kraj jest najważniejszy. Znów poczuł się bezsilny...

Dlaczego tchórzysz? – Mówił do siebie głosem pełnym złości –tego właśnie chciałeś. Zabić ich wszystkich śmiejąc im się prosto w twarz. Pociągnij za spust! Dowódca ci zaufał - możesz pozbyć się tego intruza z naszego obozu. Jeden ruch i pomścisz krzywdę swoich bliskich i całego narodu. Oczy Halla napełniły się łzami. Objął wroga spojrzeniem. Mężczyzna klęczał przed nim...

Widziałem na twarzach swoich kompanów przerażenie, bezsilność i żal. Każdy z nich pragnie wrócić do domu, do swojej rodziny, bezpiecznej przystani, gdzie nie muszą bać się o swoje życie. Wszyscy myślą, że jestem taki jak oni. Że chcę zobaczyć swoją rodzinę, położyć się w ciepłym łóżku i myśleć o tym, jak bardzo się cieszę, że żyję i nie muszę brać udziału w wojnie. Nikt z nich nie wie, jaka jest prawda. Mój ojciec zginął na froncie kilka lat temu. Matka stała się ofiarą wybuchu bomby, gdy myślała, że nic jej nie grozi. Nasz dom runął, przygniatając ją i zabierając życie. Brat walczył u mojego boku jeszcze kilka dni temu. Widziałem, jak umiera, gdy został trafiony pociskiem w udo. Nie zdążył uciec. Pobiegłem w jego stronę, chciałem mu pomóc. Krzyknął, żebym wracał. To były jego ostatnie słowa. Miałem wrażenie, że ogłuchłem, gdy uderzyła bomba. Uderzyła w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą widziałem swojego brata. Wrzask rozpaczy wydobył się z mojego gardła, gdy zauważyłem jego ciało pozbawione prawej nogi i lewego przedramienia. Widok jego zakrwawionego, nieżywego ciała wbił się w mój umysł i pokazywał się za każdym razem pod powiekami, gdy tylko zamykałem oczy. Nie miałem już rodziny. Nie miałem do czego wracać. Nikt na mnie nie czekał. Spojrzałem w bok, na moich towarzyszy. Łączyła nas wspólna walka. Ryzykowali tak samo jak ja, ale oni mieli swoje rodziny, które z utęsknieniem wyczekiwały ich powrotu. To nas różniło.
Chwyciłem granat i wybiegłem z okopów. Ktoś za mną krzyknął; chyba dowódca, ale nie zwróciłem na niego uwagi. Biegłem co sił w nogach, z mojego gardła wydobywał się bojowy wrzask. Może to było głupie i nierozsądne. Wiedziałem, co się stanie i wiedziałem, że nie zmieniłbym swojej decyzji. Może bym to przemyślał, gdybym miał świadomość, że mam do czego wracać. Ale nie miałem. Zdążyłem pomyśleć, że będę razem ze swoją rodziną, że wojna dla mnie się skończy, że w moim życiu zapanuje spokój. Krzyknąłem jeszcze: „Za Polskę!”. Usłyszałem huk jeszcze głośniejszy niż te, które słyszałem wcześniej. Granat wybuchnął w mojej dłoni…

Widziałem na twarzach swoich kompanów przerażenie, bezsilność i żal. Każdy z nich pragnie wrócić do domu, do swojej rodziny, bezpiecznej przystani, gdzie nie muszą bać się o swoje życie. Wszyscy myślą, że jestem taki jak oni. Że chcę zobaczyć swoją rodzinę, położyć się w ciepłym łóżku i myśleć o tym, jak bardzo się cieszę, że żyję i nie muszę brać udziału w wojnie. Nikt z...

Dzisiejszy dzień rozpoczął się dosyć spokojnie. Jeszcze nikt nie zginął. Siedzimy w okopach i obserwujemy wrogów. Jesteśmy gotowi w każdej chwili na atak. Każda broń jest naładowana,tylko czeka aż będzie musiała wystrzelić. Granaty też mamy pod ręką, jeśli będzie trzeba nie zawachamy się ich użyć. Każdy z nas jest gotów oddać życie za ojczyznę. Oczywiście każdy z nas pragnie też przeżyć i wrócić do swojej rodziny.
Panuje nadzwyczajna cisza. Patrzę w lewo i widzę kolegę sprawdzającego teren wroga przez lornetkę. Patrzę w prawo i widzę jak inny szeregowiec pisze list - pewnie do żony i dzieci by się o niego nie martwiły, bo nadal żyje. W dali inni szeregowcy sprawdzają swoje bronie. Wszyscy jesteśmy zmęczeni, na naszych twarzach znajduje się pełno błota, jak zresztą na całych ubraniach. O kąpieli możemy tylko pomarzyć. Jedyne co nam pozostało to przemyć twarz zimną wodą, aby się rozbudzić i być czujnym. Nigdy nie wiadomo z której strony mogą nas zaatakować.
Zbliża się wieczór, ale wciąż panuje cisza. Dziś chyba już nic się nie wydarzy. Zapada zmrok. Pięciu szeregowców zostaje na warcie, reszta próbuje się trochę przespać. Co godzinę będzie zmiana warty. Biorę pierwszą. Mija dwadzieścia minut i słyszę jakiś szmer. Rozglądam się i jedyne co zauważam to biegnącą mysz. Moja warta dobija końca. Robimy zmianę. Modlę się dziękując Bogu za życie i za spokojny dzień.Zasypiam.

Dzisiejszy dzień rozpoczął się dosyć spokojnie. Jeszcze nikt nie zginął. Siedzimy w okopach i obserwujemy wrogów. Jesteśmy gotowi w każdej chwili na atak. Każda broń jest naładowana,tylko czeka aż będzie musiała wystrzelić. Granaty też mamy pod ręką, jeśli będzie trzeba nie zawachamy się ich użyć. Każdy z nas jest gotów oddać życie za ojczyznę. Oczywiście każdy z nas...

Poniedziałek, 21:14 04.04.2021r.
Zaciągnąłem się do wojska. Chciałem stać się mężczyzną. Walczyć o Ojczyznę, bronić niewinnych ludzi, z honorem stawać oko w oko z wrogiem. Teraz marzę o powrocie do domu. Nocami myślę o wszystkim, co zostawiłem za sobą, wyjeżdżając tutaj. O matce, o domu, o Tobie. Mam dość frontu. Wojna odebrała mi wszystko. Zabrała mi przyjaciół, zrobiła ze mnie zwierzę. Obok mnie leży karabin… Przelałem nim zbyt wiele krwi. Nie mogę patrzeć na swoją twarz w lustrze. Nienawidzę wojny. Wojna zabiera z człowieka ludzkość, tworzy z niego potwora. Zostało nas już niewielu. Ludzie padają, być może mnie też to czeka. Może to właśnie śmierć uwolni mnie od tej ciągłej walki?
Piątek, 01:52 08.04.2021r.
Obudził mnie huk. Musimy się przenieść. Wróg odkrył nasze schrony…
Usłyszałem strzały. Musze walczyć. Żegnaj…
Piątek, 03:21 08.04.2021r.
Przeżyłem. Byłem bliski śmierci. On mnie zasłonił. Nie wiem nawet kim był, nie był z mojego oddziału. Nie widziałem jego twarzy, nie znam jego imienia. Nie wiem czy zrobił to dla mnie, czy może tak jak ja miał dość walki. Teraz nie mogę się poddać, muszę przeżyć dla niego… Chcę żyć. Codziennie idąc ulicą boję się, że już nigdy Cię nie zobaczę. Wierzę, że wrócę do normalności. Bez odgłosu padających na ziemie ciał, bez mojego karabinu i munduru. To co dzieje się tutaj już na zawsze zostanie moim największym koszmarem.

Poniedziałek, 21:14 04.04.2021r.
Zaciągnąłem się do wojska. Chciałem stać się mężczyzną. Walczyć o Ojczyznę, bronić niewinnych ludzi, z honorem stawać oko w oko z wrogiem. Teraz marzę o powrocie do domu. Nocami myślę o wszystkim, co zostawiłem za sobą, wyjeżdżając tutaj. O matce, o domu, o Tobie. Mam dość frontu. Wojna odebrała mi wszystko. Zabrała mi przyjaciół, zrobiła...

Patrzyłem, ale nie wierzyłem. Nikt, nie chciałby uwierzyć, w pogrom jakiego byłem uczestnikiem. A obiecali szybkie starcie, gwarantowali wygraną. Rysowali i planowali, przewidywali i ubiegali. Plan był prosty, mówili generałowie. Główne siły miały zamarkować atak od przodu. Nasz oddział miał zajść przeciwnika od boku i na dany sygnał zaatakować. To my mieliśmy być siłą uderzeniową, rozbić przeciwnika. Następnie główne oddziały powinny przejść do ataku. Jednak coś poszło nie tak. Główne oddziały zostały wzięte w ogień krzyżowy i rozbite. My wpadliśmy w zasadzkę, zostaliśmy zdziesiątkowani. Zostało nas już niewielu i jeszcze mniej czasu, nim nas rozgromią. Co chwilę widzę, jak ktoś obok mnie pada martwy. Wiem, że mnie to też czeka, nie biorą jeńców.
Piszę to do Ciebie, byś wiedziała co mnie spotkało. Kocham Cię i umieram z myślą o Tobie. Ucałuj naszą córeczkę, żałuję, że nie mogę patrzeć jak stawia pierwsze kroki.

Patrzyłem, ale nie wierzyłem. Nikt, nie chciałby uwierzyć, w pogrom jakiego byłem uczestnikiem. A obiecali szybkie starcie, gwarantowali wygraną. Rysowali i planowali, przewidywali i ubiegali. Plan był prosty, mówili generałowie. Główne siły miały zamarkować atak od przodu. Nasz oddział miał zajść przeciwnika od boku i na dany sygnał zaatakować. To my mieliśmy być siłą...

Ostatnia prosta, dwadzieścia metrów, koniec zabudowań, trzeba się będzie czołgać. Do płyty lotniska sto metrów, zesrać się można ze szczęścia, na szkoleniu było tylko pięćdziesiąt i nikt nie starał się wpakować ci kulki w tyłek, do tego zasrany plecak, choć nie powinienem narzekać bo gość obok ma radiostację, peszek. Odwracam się, przyklękam i ostrzeliwuję ostatni raz zanim padnę na ryj i do przodu. Jeszcze nigdy nie byłem tak wycieńczony ale adrenalina daje potężnego kopa, wiem że za sto metrów chowam się za umocnieniami i czekamy na podjęcie przez helikopter. Wydaję się że pre do przodu jak szalony, w rzeczywistości ledwie zipię, choć jeszcze oddycham w odróżnieniu od kumpla, który właśnie odkrył że radiostacja nie jest kuloodporna. Ktoś obok odpina podziurawione żelaztwo, ja pozbywam się plecaka i ciągniemy gościa zbliżając się do umocnień, przez sekundę zastanawiam się po co narażać się dla zwłok,nawet nie pamiętam jak mu było na imie, jednak sam chyba nie chciał bym zostać na polu, zwłaszcza wiedząc co te pomioty w kominiarkach robią z niewiernymi, to daje kopa i przyspieszam. Dopadamy się do worków z piaskiem, dają schronienie, gówniane, ale zawsze. Radiostacja podziękowała za współpracę wiec czekamy na transport bez potwierdzenia że przybędzie. Rafał! Tak miał na imię, tępa dzida z niego była. W takich chwilach sarkazm pomaga przetrwać, zawsze z rana działał mi na nerwy bo mu się jadaka nie zamykała. Szum śmigieł, głuchy rytmiczny łomot! Nadlatują ostrzeliwując przedpole tak blisko że bryły ziemi upadają na mój hełm. Zanim zdążyłem sobie uświadomić że ktoś krzyknął- granat, odrzuca mi głowę do tyłu.
Otwierając oczy słyszę głośny szum, pierwsze co widzę przez drzwi to połacie pomarańczowego piasku poprzecinane oazami, Jordania to piękny kraj myślę sobie. Ale czas stąd spierniczać, ja i Allah w jednym miejscu to o jednego za dużo, dwa tysiące lat ewolucji zrujnowane. Znajomy pracuje na tankowcach, ponoć tak ludzie emigrują do Brazylii, dalej pójdę pieszo...

Ostatnia prosta, dwadzieścia metrów, koniec zabudowań, trzeba się będzie czołgać. Do płyty lotniska sto metrów, zesrać się można ze szczęścia, na szkoleniu było tylko pięćdziesiąt i nikt nie starał się wpakować ci kulki w tyłek, do tego zasrany plecak, choć nie powinienem narzekać bo gość obok ma radiostację, peszek. Odwracam się, przyklękam i ostrzeliwuję ostatni raz zanim...

"Jezu, dlaczego tutaj jest tak mokro i cicho? Gdzie ja właściwie jestem, KIM jestem?" Próbując podnieść się z ziemi, zadawałem sobie te wszystkie pytania. I w momencie, kiedy dotknąłem lepkiego błota, o słonawym zapachu miedzi, już wiedziałem.
Mmmm... Przy każdym oddechu, rana w brzuchu wylewa coraz więcej krwi. Teraz, już wszystko jest czerwone.
Ja mam na imię Adam. Dostałem kulkę, podczas zwykłej akcji rozpoznawczej w jakiejś zniszczonej bombardowaniem mieścinie. Oczywiście to była zasadzka... Spoglądając w prawo, czy w lewo widzę swoich przyjaciół. Ludzi, z którymi spędziłem ostatnie miesiące życia, leżących z szeroko otwartymi oczami, w których widać przenikający strach. Widzę bliskich mi, rozszarpanych przez miny... I nie czuję nic. Tego właśnie uczy wojna.
Zaciągając się do armii byłem spokojnym ale wesołym, 23-letnim chłopakiem z wioski, który pierwszy raz się zakochał. Ona ma na imię Ania. Jest najcudowniejszą osobą jaką poznałem i tak bardzo teraz brakuje mi jej uśmiechu... Mieliśmy wziąć ślub, żyć długo i szczęśliwie ale na wschodzie wybuchła wojna... Wtedy wszystko prysło, a ja w kilka chwil musiałem nauczyć się nie myśleć tylko działać, nie spać, nie płakać, nie ważyć życia człowieka... Z dnia na dzień, dostałem w ręce karabin i musiałem nauczyć się zabijać. Bez skrupułów, zabijać wszystkich tych, którzy mogli zniszczyć obietnicę, jaką złożyłem mojej pięknej. A przysięgałem jej, że wrócę.
Ale teraz po miesiącach złości, wszechobecnego smutku i tęsknoty, która doprowadzała mnie do szaleństwa i które musiałem głęboko ukrywać, czuję spokój. Ulżyło mi. Wiem co się zbliża, wiem na co liczyć. Zawiodłem Anię ale w końcu się nie boję. I nie żałuję żadnej decyzji, jaką musiałem podjąć, by chociaż na krok, zbliżyć się do mojej ukochanej, do mojego dawnego życia....

"Jezu, dlaczego tutaj jest tak mokro i cicho? Gdzie ja właściwie jestem, KIM jestem?" Próbując podnieść się z ziemi, zadawałem sobie te wszystkie pytania. I w momencie, kiedy dotknąłem lepkiego błota, o słonawym zapachu miedzi, już wiedziałem.
Mmmm... Przy każdym oddechu, rana w brzuchu wylewa coraz więcej krwi. Teraz, już wszystko jest czerwone.
Ja mam na imię Adam....

20.02.2018
Pierwszy raz dali mi do ręki karabin. Nie sądziłem, że to cholerstwo jest tak ciężkie. Ucieszony, że sobie postrzelam z bananem na twarzy wyszedłem na zewnątrz kwatery. Jakże byłem zdziwiony gdy kazali nam się tarzać w błocie z kałachem przed nosem i gigantycznym plecakiem wbijającym w bagniste podłoże.
Kiedy w końcu pozwolą nam wyjść i wystrzelać tych…? Za kraj! Za Ojczyznę! Nie pozwolę by ich przeklęte stopy dotknęły naszej ziemi, a brudne łapska naszych dziewcząt!
Do boju!
4.04.2018
Zgubiłem większość kartek mojego dziennika. Może to i lepiej. Wcale nie chcę wspominać tego piekła. Dziś byłem świadkiem, jak początkujący szeregowiec wyleciał w powietrze. Cząstki jego ciała pokryte krwią i brudem wylądowały na naszych twarzach. Nigdy tego nie zapomnę. To mogłem być ja. Też taki byłem. Rwałem się z karabinem na wroga, nie wiedząc nawet jak go odbezpieczyć.
15.05.2018
Straciłem już prawie wszystko, co może posiadać człowiek. Śmierć odebrała mi najlepszego przyjaciela i rodzinę, której nie widziałem od miesięcy. Nie pozostało mi nic, nawet człowieczeństwo. Zniknęło z chwilą, gdy dobrowolnie torturowałem jeńców i czerpałem z tego przyjemność. Uderzałem wściekły, z uśmiechem maniaka w czaszki, aż pozostała z nich krwawa miazga. Wyzywałem i upokarzałem. Dlaczego? Przecież są tacy jak ja. Również stracili miłość i nadzieję.
Tylko generał siedzi w swojej siedzibie, popija whisky i podpisuje nowe rozkazy. Nigdy nie widział tego co my, nie przeżył ani jednego dnia na polu bitwy. Rzucamy się na drugiego człowieka jak wygłodniałe bestie.
Jednego z jeńców rozebraliśmy do naga i przywiązaliśmy do pala. Zostawiliśmy go tak na noc. Niewiele z niego zostało po tym jak dopadły go wilki. Jednak niektórzy szeregowcy nie pozwolili, by mięso się marnowało. Już dawno nie jedliśmy rosołu na prawdziwym mięsie.
Już do końca życia nie tknę rosołu. Mam nadzieję, że to nastąpi szybko.
Śmierć – jedyne wybawienie z tego przeklętego świata i wojny, której celu nikt nie pamięta.

20.02.2018
Pierwszy raz dali mi do ręki karabin. Nie sądziłem, że to cholerstwo jest tak ciężkie. Ucieszony, że sobie postrzelam z bananem na twarzy wyszedłem na zewnątrz kwatery. Jakże byłem zdziwiony gdy kazali nam się tarzać w błocie z kałachem przed nosem i gigantycznym plecakiem wbijającym w bagniste podłoże.
Kiedy w końcu pozwolą nam wyjść i wystrzelać tych…? Za...

Wydano rozkaz mobilizacji więc zaciągnąłem się. W końcu za ojczyznę należy walczyć, a umierać za nią to zaszczyt! Pojechaliśmy. Front. Bród, chłód, kurz. Pociski spadają z każdej strony! Obok mnie padają inni żołnierze, przyjaciele... Strzelają nadal. To jednak nie jest takie piękne jak myślałem... Trochę się boję...ale nie mogę się poddać!Muszę walczyć ile sił. Dostałem! Co za okropny ból, krew i ciemność... W szpitalu nareszcie spokój, czysta pościel. Nikt do mnie nie strzela... Ale wyleczą mi rany i będę musiał wracać. A tam... chłód, bród, dezynteria i tęsknota. Ta ciągła tęsknota z bliskimi. Co się z nimi dzieje, czy są bezpieczni, czy wiedzą, że ja jestem bezpieczny? Poczta tak wolno działa... Wojna to jednak nic pięknego. I nie chcę umierać! Żeby choć dostać urlop. Wrócić, do rodziny, do spokoju, do ciszy... Bez huku wystrzałów, armat, pocisków, krzyku rannych... Bez widoku krwi, ran, przerażenia w oczach umierających przyjaciół. Zapomnieć o tym wszystkim, o zabijaniu się wzajemnie... Gdyby...

Wydano rozkaz mobilizacji więc zaciągnąłem się. W końcu za ojczyznę należy walczyć, a umierać za nią to zaszczyt! Pojechaliśmy. Front. Bród, chłód, kurz. Pociski spadają z każdej strony! Obok mnie padają inni żołnierze, przyjaciele... Strzelają nadal. To jednak nie jest takie piękne jak myślałem... Trochę się boję...ale nie mogę się poddać!Muszę walczyć ile sił. Dostałem!...

Sól ziemi[bookLink]234962|Sól ziemi[/bookLink]

Sól ziemi[bookLink]234962|Sól ziemi[/bookLink]

 [bookCover]234962|Sól ziemi[/bookCover]