Umiera młody umysł pogrążony w rozpaczy, wyniszczony przez wynalazek ludzkości, jakim okazały się narkotyki - odebrały kochającą rodzinę, która z odrazą przyglądała się upadkowi jedynej córki, nie potrafiąc pomóc; fałszywi przyjaciele odeszli, gdy potrzebowała wsparcia; bezdomni ze smutkiem wodzą wzrokiem za tą istotą, zbyt kruchą na przetrwanie tygodnia w opustoszałych parkach.

Ciemność.

Delikatnie rozłożyła potężne skrzydła, opatulając osmolonymi piórami zarośnięty park wraz ze skuloną, drżącą z powodu przenikliwego chłodu sylwetką - ukrytą w mrokach nocy, której szpony zdołały już zadrasnąć kruche serce. Wiatr niemiłosiernie smagał alabastrową skórę, atakował kasztanowate loki opadające na ramiona kaskadami, póki nie poderwały się w żywiołowym tańcu, katował zaczerwienione policzki nieosłonięte wystarczająco dobrze szalem. Dłonie ściskały niewielką, przemokniętą paczkę zapałek, w której ostały się ledwie cztery ostatnie sztuki - ulotna nadzieja, jedyny dobytek wyrzuconej na bruk.

Kolejna noc.

Z trudem uchyliła powieki, pozwalając ciemnoniebieskim tęczówkom podziwiać ośnieżony krajobraz porzuconych ławek, chodników przysypanych białym puchem, otoczonych rzędem iglastych krzewów rozrastających się z każdym dniem. W oddali zamigotała sylwetka marmurowej altany przypominającej ofiarny ołtarz obrośnięty wynędzniałym, przemarzniętym bluszczem, zaś popękana fontanna stojąca na uboczu została zapamiętana przez posążek aniołka o zbyt idealnych rysach dziecka.

Czy to już?

Zsiniałe wargi szepczą nieme słowa w geście bezradności, gdy płuca łapczywie próbują wykraść jeszcze jeden gram powietrza, który wydaje się taki odległy od tej delikatnej istotki o powoli gasnącym blasku w oczach. Zesztywniałymi dłońmi próbuje wyciągnąć zapałki, lecz - drżeniem rąk - nie jest w stanie utrzymać żadnej między okrytymi szronem palcami i wkrótce zostaje ostatnia, najbardziej wątła spośród nich i sprawiająca wrażenie słabej, łamliwej w równie dużym stopniu, co dusza umierającej istotki.

Nędzny koniec.

Nie ucieka od śmierci, wręcz wyginając kąciki ust ku górze, nie mogąc się doczekać końca tego cierpienia porzuconej przez bliskich i zesłanej na wieczne potępienie, a to przez ludzki błąd. Nie chciała nikogo skrzywdzić, jedynie pozwalając szponom narkotycznego nałogu przeniknąć ciało aż do serca, które wraz z niewielką dawką zaczęło krwawić i krztusić się czarną krwią - to miał być początek piekła i nie wybaczyła sobie własnej naiwności nakazującej spróbować, sięgnąć po strzykawkę, nie zdając sobie sprawy, że tak bardzo ją uzależni.

Ból opuszczał.

Nie spodziewała się tego uczucia senności, dlatego ostatni raz omiotła spojrzeniem park służący za osobisty azyl położony z dala od ruchliwych ulic, gdzie się skryła. Przyszedł odpowiedni moment, aby pożegnać się ze światem i zmuszając dłonie do wielkiego wysiłku, odpaliła najnędzniejszą z zapałek, przymykając powieki ostatni raz.

Dłoń opadła w bezruchu, a płomień zgasł otoczony chłodem białego puchu.

( 2 966 znaków ze spacjami)

Umiera młody umysł pogrążony w rozpaczy, wyniszczony przez wynalazek ludzkości, jakim okazały się narkotyki - odebrały kochającą rodzinę, która z odrazą przyglądała się upadkowi jedynej córki, nie potrafiąc pomóc; fałszywi przyjaciele odeszli, gdy potrzebowała wsparcia; bezdomni ze smutkiem wodzą wzrokiem za tą istotą, zbyt kruchą na przetrwanie tygodnia w opustoszałych...

-Kopciuszku! Mówiłam Ci już setki razy, żebyś wypolerowała wszystkie moje Loubutiny i wyprała moje sukienki od Dior’a! – krzyknęła wściekła macocha.
-Bla, bla, bla. Ciągle tylko gadasz. Mogłabyś już przestać? Chcę w końcu porządnie obczaić mojego „fejsa”, ale przez to, że ciągle wyłączasz mi neta to nie mogę tego porządnie zrobić. – powiedziała Kopciuszek, po czym zalogowała się na facebooka.
-Wyłączę Ci go znowu jeśli nie zrobisz tego co Ci każę! Mieszkasz w mojej luksusowej willi tylko, dlatego że twoja matka Cię olała dla jakiegoś trenera fitness i uciekła z nim niewiadomo gdzie, a twój tata spełnia marzenia o byciu rockmanem, gdzieś w Stanach. A ty, jesteś kompletnie nie wdzięczna i nie przydatna. Jak Cię wywalę z domu to nie dosyć, że będziesz musiała znaleźć sobie własne mieszkanie to jeszcze będziesz musiała iść do roboty do jakiegoś obciachowego supermarketu. Pamiętaj, że nie jesteś księżniczką i to ty jesteś moją pokojówką, a nie ja twoją! – powiedziała „królowa”, po czym już miała zamiar wyjść z salonu, jednak zatrzymał ją krzyk dziewczyny.
-Najlepszy chłopak w szkole, w piątek urządza imprezę u siebie w domu, a uwierz, ma większą willę niż my … i to jeszcze z basenem! – powiedziała rozentuzjazmowana Lena, bo tak, naprawdę miała na imię Kopciuszek.
-Halo, halo. Czy to nie przypadkiem Mikołaj Nowak? Ten co ma tego przystojnego ojca? – zapytała z nadzieją Karolina (macocha Leny).
-Ten, we własnej osobie! Właśnie dostałam powiadomienie na fb, że zaprasza mnie na wydarzenie. – potwierdziła z radością. - Niestety moje „kochane siostrzyczki” też je dostały. – dodała z ironią.
-Nie wyrażaj się tak o swoich siostrach! – krzyknęła zatroskana mamusia. – Ale, muszę Cię zmartwić … nie możesz iść.
-Chyba sobie żartujesz, idiotko!!! – powiedziała z wściekłością Lena.
-Nie. Pamiętaj, że na drugi dzień to MY mamy imprezę, więc musisz wyczyścić cały dom. – odpowiedziała z chytrym uśmieszkiem macocha.
- Gdybym mogła już dawno bym stąd zwiała, tylko że wtedy musiałabym iść do pracy do jakiejś badziewnej biedronki, a nie mogę pozwolić, żeby znajomi mnie tam zobaczyli! – krzyknęła Kopciuszek za opuszczającą pokój Karoliną. – Pojdę na to basenowe party nawet jeśli mi zabronisz! – dodała szeptem.
Dzień imprezy… Macocha i siostry opuściły już dom, a załamana Kopciuszek użalała się nad sobą.
-Yo, Lena. Co jest? – spytała dziwnie wyglądająca kobieta, która nagle pojawiła się w willi.
-No siema dziwaku. Wiesz … dzisiaj jest najlepsze party ever, a ja nie mam ciuchów. - odparła dziewczyna ze łzami w oczach.
-A jaką kreację byś chciała?
-Kreację? Co ty z choinki się urwałaś? Dobra mniejsza oto … chciałabym suknię od Chanel. Taką jak miała Anne Hathaway na rozdaniu Złotych Globów 2013. – odpowiedziała rozmarzona Lena.
-Da się zrobić! – oznajmiła tajemnicza kobieta po czym wypowiedziała słowa „abrakadabra”. Kopciuszek nagle stała przed nią ubrana w piękną, białą suknię po czym wyruszyła na „najlepszą imprezę ever” (jak to sama uznała) i najprawdopodobniej świetnie się bawiła.

-Kopciuszku! Mówiłam Ci już setki razy, żebyś wypolerowała wszystkie moje Loubutiny i wyprała moje sukienki od Dior’a! – krzyknęła wściekła macocha.
-Bla, bla, bla. Ciągle tylko gadasz. Mogłabyś już przestać? Chcę w końcu porządnie obczaić mojego „fejsa”, ale przez to, że ciągle wyłączasz mi neta to nie mogę tego porządnie zrobić. – powiedziała Kopciuszek, po czym...

- Nie zadzwonił! Rozumiesz to?! Po wspólnie spędzonym wieczorze ON miał czelność NIE ZADZWONIĆ!
- Zaspałaś na randkę, każąc mu czekać ponad pół godziny na mrozie. W kinie chrapałaś jak suseł. A kiedy wreszcie udało mu się zaciągnąć cię do łóżka zasnęłaś, zanim chłopak zdążył się wykazać. Dziwisz mu się? Pozwoliłaś mu chociaż zaliczyć pierwszą bazę, Śpiąca Królewno? – Perlity śmiech Śnieżki rozniósł się po knajpie, ściągając na nią zainteresowane spojrzenia męskiej części bywalców.
- Odczep się. Łatwo Ci mówić. Ty nigdy nie miałaś problemów ze znalezieniem swojego Księcia z bajki.
- Niom, nawet siedmiu. Po jednym na każdy dzień tygodnia. Sprawdzałaś jego profil na Facebooku? W co gra, czego słucha, ilu ma znajomych? Przecież ty nic o nim nie wiesz. Ogarnij się! Może to jakiś zbok, a ty z jego powodu zalewasz się łzami i upijasz do nieprzytomności w tej taniej spelunie.
- Nie. Boję się, że zauważy jak gram na FarmVille.
- Przecież nie musisz go zapraszać. Gdybyś tyle nie spała, może Twój mózg działałby nieco sprawniej. Masz Internet w smartfonie?
- Mam.
- To go obczaj.
- Poczekaj chwilkę… Jest!
- Ilu ma znajomych?
- 322.
- Ok. To znaczy, że ludzie go lubią, ale nie jest pozerem.
- Skąd Ci się to wzięło?
- Kobieca intuicja, Królewno. Idź dalej. Jakie ma zdjęcie profilowe?
- Nie wiem. To chyba jakaś postać z gry.
- Mówiłaś, że jest przystojny.
- Bo jest.
- Gówno prawda. Przystojni mężczyźni nie ukrywają się za fikcyjnym zdjęciem profilowym. Ale przynajmniej gra w „Diablo”, jak widzę. Co jeszcze? Ma jakieś inne zdęcia w galerii?
- Ma. Ze zlotu kajakarskiego. Patrz.
- To On?
- Tak.
- No, rzeczywiście niezłe z niego ciacho. Punkt dla Ciebie. Ale patrz. Ustawił sobie status: W związku. Z jakąś cizią z obuwniczego. Oj, Królewno, niezłego ladaco sobie znalazłaś.
- Ale… jak to?! Pokaż! NIE! Czarna rozpacz mnie ogarnia. Umieram!
- Nie dramatyzuj. I nie trzęś się jak w febrze, bo cenne procenty wylewasz. Zamiast umawiać się z nieznajomymi na jakimś szemranym portalu Zostań Moją Drugą Połówką Już Teraz, może lepiej byś z kimś potwittowała. Mówię Ci, Twitter jest całkiem spoko. Ostatnio odezwał się do mnie nawet jakiś muzyk rockowy. Czy ktoś w tym stylu.
- Jak dorwę tego skurczybyka, to mu nogi z dupy powyrywam!
- Twitter. Lekarstwo na wszelkie twoje bolączki.
- Proszę, drogie Panie. – Ogorzały barman postawił na stoliku dwa świeże kufle piwa.
- Ale myśmy tego nie zamawiały.
- To na koszt firmy. A gdyby zechciała Pani nawiązać nowe znajomości… - to mówiąc, z głupim uśmiechem podsunął Śnieżce bilecik z numerem telefonu.
- Pan wybaczy, ale na razie mam już komplet. Siedmiu. Po jednym na każdy dzień tygodnia. Ale piwem nie pogardzimy. Królewno, wypijmy toast za Twojego Księcia z nie tej bajki! Niech pożałuje tego, co stracił. Salut!
- Taaa… Salut.
[…]
- To jak się korzysta z tego Twittera?

- Nie zadzwonił! Rozumiesz to?! Po wspólnie spędzonym wieczorze ON miał czelność NIE ZADZWONIĆ!
- Zaspałaś na randkę, każąc mu czekać ponad pół godziny na mrozie. W kinie chrapałaś jak suseł. A kiedy wreszcie udało mu się zaciągnąć cię do łóżka zasnęłaś, zanim chłopak zdążył się wykazać. Dziwisz mu się? Pozwoliłaś mu chociaż zaliczyć pierwszą bazę, Śpiąca Królewno? –...

Królewna wstała z łóżka i przeciągnęła się ziewając.
- Cóż za piękny dzień dzisiaj mamy- powiedziała melodyjnym głosem.- Czas obudzić moich małych śpiochów. Czeka nas dużo pracy.
Pogwizdując i śpiewając słodkim jak miód głosem ruszyła w stronę łazienki, a tuż za nią leciały małe niebieskie ptaszki ćwierkając wesoło. Jej pierzaści przyjaciele po drodze do wielkiej wanny pomogły królewnie zdjąć piżamę. Następnie dokładnie wyszorowały ją delikatną gąbką. Piękna dziewczyna o kruczoczarnych, długich włosach nie przestawała wesoło śpiewać, przy akompaniamencie ćwierkających ptaszków. Gdy kąpiel dobiegła końca królewna wytarła się dokładnie, a z szafy przeleciała do niej przepiękna biała suknia niesiona na skrzydłach małych pomocników. Gdy ją wdziała ruszyła tanecznym krokiem w stronę salonu, w którym czekały już jej krasnoludki. Siedem niziutkich postaci w szpiczastych czapkach i uśmiechniętych twarzach.
- Witaj królewno- odezwał się jeden z nich.- Pięknie dziś wyglądasz
- Dziękuje mój drogi. A teraz moi przyjaciele. Zjedzmy coś, dzisiaj czeka nas dużo pracy.
Wszyscy zasiedli do długiego, ale niskiego, stołu i czekali, aż ptaszki o niebieskich piórkach przyniosą im śniadania. Wszyscy śmiali się i rozmawiali ze sobą, A królewna nie przestawała śpiewać.
Po śniadaniu krasnoludki ruszyły do swojej pracy dzielnie dzierżąc w małych, ale silnych, rączkach łopaty, kilofy i inne narzędzia. Królewna jednak zdecydowała, że wyruszy na spacer pozbierać trochę jagód dla swych krasnoludków.
Gdy wyszła na podwórko drogę zastąpiła jej starszawa zgarbiona kobieta w białym płaszczu. W dłoniach strużki czarnowłosa zobaczyła koszyk pełen jabłek.
- Proszę królewno, zjedz jedno- powiedziała kobieta dając jej jedno ze swych owoców.- To sprawi, że poczujesz się lepiej.
Królewna z wrodzona ufnością do ludzi wzięła podane jej jabłko i ugryzła.
W głowie królewny… Karoliny. Masz na imię Karolina… W jej głowie rozpętało się prawdziwe tsunami. Jej umysł był właśnie bombardowany przeróżnymi obrazami, które zlewały się w jeden. Oczom króle… Karoliny ukazała się starsza kobieta w stroju pielęgniarki. Dziewczyna z nieznanego sobie powodu wpadła w amok. rzuciła się na staruszkę strącając jej z rąk kosz pełen plastikowych pudełeczek na leki. Zanim jednak Karolina zdążyła zrobić coś kobiecie za ramiona złapało ją dwóch pielęgniarzy w niebieskich uniformach.
- Przywiązać ją do łóżka- odezwała się pielęgniarka zbierając lekarstwa.- i podać leki uspokajające.
Pielęgniarze zaczęli ciągnąc ją w stronę jej pokoju. Jej biała koszula, sięgając do kostek, tarł o ziemię. Na plecach czuła wzrok siedmiu pacjentów z jej grupy.

Królewna wstała z łóżka i przeciągnęła się ziewając.
- Cóż za piękny dzień dzisiaj mamy- powiedziała melodyjnym głosem.- Czas obudzić moich małych śpiochów. Czeka nas dużo pracy.
Pogwizdując i śpiewając słodkim jak miód głosem ruszyła w stronę łazienki, a tuż za nią leciały małe niebieskie ptaszki ćwierkając wesoło. Jej pierzaści przyjaciele po drodze do wielkiej wanny...

Spotkał ich niedaleko Bremy. Wszyscy uciekali, każdy miał swój powód i swoje złe wspomnienia. Nie interesowali się wcześniejszym życiem towarzyszy i to prawdopodobnie ich połączyło. Potrzebowali szybko azylu, zanim ktoś zainteresuje się ich bezdomną bandą. Nim przyjdzie zima i zgarną ich dygocących, lub zamarzniętych z ulicy. Jeden z nich, ten który obawiał się utopienia przez rodzinę, słyszał o opuszczonym domostwie, w którym mogliby zamieszkać. Przegłosowali udanie się tam i wybadanie sytuacji, to mogła być ich szansa. Zgarnęli ich w Bremerhaven, kiedy szli w kierunku chaty stojącej w lesie. Niepotrzebnie zatrzymali się w pobliżu rynku, żeby pograć i zebrać pieniądze na jedzenie. Nie dość, że niczego nie udało im się zarobić, to jeszcze ktoś zgłosił odpowiednim służbom, że pojawili się w mieście. Nie wiadomo kiedy, skąd wystrzelono naboje usypiające i w mig zgarnięto całą czwórką. Od razu trafili do ośrodka zamkniętego, każdego z nich trzymali oczywiście w innym pomieszczeniu. Prawdopodobnie, żeby nie uzgodnili między sobą jednej wersji wydarzeń.
„Głupcy” - pomyślał jeden z nich. - „Już dawno to zrobiliśmy”.
Uwięzienie nie trwało długo, w międzyczasie nie dowiedział się niczego konkretnego. Uspokoił się, może dlatego, że nie miał czym zająć umysłu. Dni spędzał chodząc po swojej celi, skubiąc posiłki i patrząc na gołe ściany. Nie wypuścili go ani razu na zewnątrz, nawet na krótki spacer. Popadł w marazm, jego umysłu nie skażała żadna myśl, aż pewnego dnia przyszli i zaproponowali polubowne przejście do furgonetki. Wtedy obudził się do życia. Zaczął walczyć, nie chciał opuszczać miejsca gdzie prawdopodobnie siedziała reszta. Nie miał jednak szans, sprawnie go unieruchomili i zarzucili worek na głowę, prawdopodobnie żeby nie odgadł lokalizacji więzienia, w którym zapewne nadal trzymali jego towarzyszy. Następnie wrzucili go na pakę, auto od razu ruszyło. Podróż nie trwała długo.
Obecnie piąty dzień tłukł się po nowej celi. Gdy tylko ktoś pojawiał się w zasięgu wzroku zaczynał tupać, obijać się o ściany z wściekłości i wykrzykiwać:
- Jestem tylko muzykantem. Spytajcie innych. Zajmuję się muzyką. Daję koncerty w Bremie.
***
- Zupełnie oszalał. Albo się wściekł. Wezwijcie weterynarza niech go uspokoi, albo uśpi. Ktoś za to odpowie, dawajcie numer do ZOO w Bremerhaven – warknął do podwładnych dyrektor ogrodu zoologicznego w Sababurgu. – Ja im dam spokojnego osła. Już ja im dam...

Spotkał ich niedaleko Bremy. Wszyscy uciekali, każdy miał swój powód i swoje złe wspomnienia. Nie interesowali się wcześniejszym życiem towarzyszy i to prawdopodobnie ich połączyło. Potrzebowali szybko azylu, zanim ktoś zainteresuje się ich bezdomną bandą. Nim przyjdzie zima i zgarną ich dygocących, lub zamarzniętych z ulicy. Jeden z nich, ten który obawiał się utopienia...

Oczy towarzystwa skupione na niej wprawiały ją w nieśmiałość. Jak tylko w okolicy zjawiał się barman,zamawiała kolejne piwo.
Ludzie wokół zadawali za dużo pytań,musiała się nagimnastykować by unikać odpowiedzi i się nie zdradzić,może przez to wytworzyła się wokół niej aura tajemnicy.
Zerkała na swe przyrodnie siostry,ubrane jeszcze gorzej niż zazwyczaj gdy gdzieś wychodziły,przesadziły z makijażem,dodatkami do krzykliwych kreacji.
Przywykła do swoich głupkowatych sióstr przyprowadzających swoich głupkowatych chłopaków do domu,rechoczących nad smsami,wysługujących się nią. Przywykła do swojej samotności,obciążenia domowymi obowiązkami,swoich wytartych spodni i bluz z kapturami nalpepiej jak najbardziej nasuniętych na głowę-czuła się komfortowo niezauważana,szczególnie przez macochę. Do niej nie mogła przywyknąć. Musiała przyznać przed sobą,że mimo iż starała się być silna i myśleć o sobie,że jest samowystarczalna, to brakowało jej matki.
Aż tu ktregoś dnia pojawiła się ta Wróżka.
Teraz znalazła się na tej imprezie,nierozpoznawana przez nikogo i już znużona. Ale niedługo 12,musi zdążyć na ostatni tramwaj by znaleźć się w domu przed macochą,inaczej ta mogła by ją jeszcze wyrzucić z domu,a Kopciuszek nie miała gdzie iść. Nieraz zdażało się,że już pakowała się i wyruszała na koniec świata,jednak nigdy nie udało się wcielić planów w czyny. Wciąż pozostawało to marzeniem, które może poczekać, bo przecież można je było w każdej chwili spełnić. W tej jednak chwili było to ostatnią rzeczą jakiej by sobie życzyła.
Nagle oczy wszystkich zwróciły się w stronę mężczyzny, który wszedł na salę. Był on popularny w kręgach a także pożądany przez panny na wydaniu, ich matki i ojców wiedzących co to dobra partia. Młodzieniec, oprócz znakomicie prosperującej korporacji do przejęcia po ojcu, miłej aparycji, dobrego stylu, poczucia humoru i gęstych włosów, miał też parę innych atutów. Posiadał gruntowną wiedzę z zakresu politologii, interesował się kondycją świata i może nawet by poparł parę organizacji charytatywnych - dobrze by to wyglądało- jednak jego analityczne podejście do życia nie pozwalało mu na to.
Zbliża się-zauważyła. Miała nadzieję, że nie do niej.
-Zatańczymy ? - Nie umiała odmówić.
Taniec trwał i o dziwo, zaczął jej sprawiać coraz większą przyjemność. Zostały trzy minuty do ostatniego tramwaju, akurat teraz, gdy w końcu zaczeła odczuwać euforię dobrej zabawy. Rzuciła "przepraszam", wyrwała się z objęć partnera i uciekła. Zbiegając po schodach słyszała jego ''zaczekaj''-nie było czasu czekać. Wybiegła na ulicę, buty na obcasie nie pozwalały biec szybciej a on podążał za nią. Już widziała wjeżdżający na przystanek tramwaj, już ostatni pasażer wsiadał. Przyspieszyła. Przeklęte buty. W pędzie jeden zsunął się ze stopy, ale nie miała czasu się zatrzymać. Dopadła zdyszana już zamkniętych drzwi, zastukała w szybkę.Ocalona!
Mężczyzna zobaczył ogon odjeżdżającego tramwaju,schylił się. Spacerując nocą do domu z pantoflem w ręce obiecał sobie-znajdę cię.

Oczy towarzystwa skupione na niej wprawiały ją w nieśmiałość. Jak tylko w okolicy zjawiał się barman,zamawiała kolejne piwo.
Ludzie wokół zadawali za dużo pytań,musiała się nagimnastykować by unikać odpowiedzi i się nie zdradzić,może przez to wytworzyła się wokół niej aura tajemnicy.
Zerkała na swe przyrodnie siostry,ubrane jeszcze gorzej niż zazwyczaj gdy gdzieś...

Mężczyzna, którego znajomi żartobliwie nazywali "Cesarzem", słynął ze złośliwych żartów. Choć na co dzień zachowywał się nienagannie, wieczorami upijał się wraz ze znajomymi. Wtedy też do głowy przychodziły mu najbardziej niedorzeczne pomysły, które w niedługim czasie realizował. Kiedyś pomalował kota sąsiadki na niebiesko, a klamkę innej wysmarował pastą do zębów. W żadnym razie nie ucieszyły się z zastanego widoku. Jako Cesarz, w jego rękach złożona została władza nad całą ulicą. Niestety, jego kadencja minąć miała dopiero za 2 lata. Postanowiono więc działać.
Na ulicę wkrótce wprowadziło się dwóch młodych mężczyzn. Podali się za podróżnych tkaczy, którzy szkolili się u najlepszych fachowców z Azji. Cesarz, który przepadał za ładnymi ubraniami, przystał na propozycję uszycia mu szaty na bal halloweenowy. Mężczyźni dokładnie zmierzyli Cesarza. Nawet nie musieli prosić o zapłatę. Ten od razu dał im pieniądze potrzebne na materiał oraz z góry zapłacił za pracę.
W ciągu kolejnych tygodni ciekawość zżerała Cesarza. Nie mógł doczekać się swojego kostiumu, dzięki któremu z pewnością wygra tegoroczny bal. Niecierpliwy Cesarz w niedługim czasie posłał do kamienicy tkaczy swojego zaufanego przyjaciela, Ministra. Chciał, by ten opowiedział mu o dziele, które tworzą.
Minister, wróciwszy z zapałem opisywał złote wzory i kożuch, którym rzekomo wykończona miała być szata. Zapewniał go, że żaden tkacz szkolący się w Polsce, nigdy nie stworzyłby czegoś tak cudownego.
W końcu nastąpiło Halloween, rozpoczęły się przygotowania do upragnionego balu. Cesarz stresując się bardzo, od rana popijał alkohol, który miał nieco go odprężyć.
-Kiedy oni w końcu tu przyjdą!?-pytał rozgniewany. Chodził po pokoju zniecierpliwiony, popijając whisky.
Gdy w drzwiach mieszkania pojawił się duet artystów, Cesarz był już lekko podchmielony.
-Dzie to est?-spytał.
Wyższy z tkaczy podszedł do Cesarza uginając się pod ciężarem niesionej szaty.
-Cesarzu, mam nadzieję, że ci się podoba. Ta magiczna azjatycka tkanina widzialna jest jedynie dla ludzi mądrych. Piękna, prawda?
-Yyyyy... tak.- odparł zdziwiony.-Doprawdy, w życiu czegoś takiego nie widziałem!
-W to nie wątpię.-zachichotał Minister.
Cesarz odziany jedynie w bieliznę, ruszył na bal święcie przekonany o swoim nadzwyczajnym wyglądzie. Wyglądał doprawdy niespotykanie, nie wiedział jednak dlaczego.
Idąc ulicą i zataczając się po ilości wypitego alkoholu, usłyszał syrenę. Dwóch policjantów wsadziło go do radiowozu.
Obudził się dopiero nazajutrz w zimnej celi. Leżał zmarznięty na podłodze. Głowa mu pękała, a krzyki więźniów jedynie pogarszały sprawę.
-Widzę, że obudził się już pan. Został pan aresztowany pod zarzutem obnażania publicznego. Ma pan coś na swoją obronę?-spytała szczupła policjantka po drugiej stronie kraty.
A więc to tak! Policja jest równie głupia jak on, skoro nie widzieli... Zaraz, zaraz. Nie było żadnej szaty! A ja myślałem, że to alkohol przyćmił mi mózg.
W końcu odegrali się za te wszystkie wstrętne żarty.

Mężczyzna, którego znajomi żartobliwie nazywali "Cesarzem", słynął ze złośliwych żartów. Choć na co dzień zachowywał się nienagannie, wieczorami upijał się wraz ze znajomymi. Wtedy też do głowy przychodziły mu najbardziej niedorzeczne pomysły, które w niedługim czasie realizował. Kiedyś pomalował kota sąsiadki na niebiesko, a klamkę innej wysmarował pastą do zębów. W żadnym...

Bardzo niedawno temu żyła sobie mama Kózka i jej siedmioro Koźlątek. Pewnego razu szła do sklepu i tak powiedziała swoim dzieciom:
- Drogie dziatki! Muszę wyjść do sklepu. Bądźcie grzeczne, zamknijcie drzwi i uważajcie na Wilka! Jeśli uda mu się wejść, może wam wyrządzić krzywdę! Baczcie na niego, bo jest chytry. Poznacie go po chropawym głosie i czarnym futrze.
Dzieci spojrzały krzywo na mamę. Mówiły kolejno:
- Codziennie chodzisz do sklepu, co miałoby się stać?
- Na dole jest portiernia i monitoring, zauważą go.
- Przecież jest judasz i łańcuch w drzwiach, nie jesteśmy ślepi.
- Wiesz, że trenuję karate i jujutsu, żaden wilk mi nie straszny.
- No i masz klucze, sama możesz otworzyć drzwi!
Dwóch najstarszych w ogóle nie zabrało głosu. Jeden z nich był na wymianie studenckiej w Hiszpanii, a drugi miał akurat 24-godzinny dyżur w szpitalu. Był lekarzem.
Mama wyszła, zadowolona, że jej dzieci wiedzą co robić. Wciąż bała się o nie, ale wierzyła, że są już na tyle duże, żeby poradzić sobie bez niej.
Nie minęło dużo czasu. Ktoś zapukał do drzwi.
- Otwórzcie, drogi dziatki! - dało się słyszeć. - To ja, wasza matka! Wróciłam i mam coś dla każdego!
Koźlęta od razu poznały Wilka po ochrypłym głosie.
- No bez jaj! Przecież słychać, że to nie mama tylko ty, Wilku! - krzyknęły Koźlęta nawet nie podchodząc do drzwi.
Wilk udał się na kurs dubbingu.
- Otwórzcie, drogi dziatki! - krzyknął, gdy wrócił. - To ja, wasza mama!
Koźlątka wyjrzały przez judasza i ujrzały czarny pysk.
- No bez jaj! Przecież widać, że to ty, Wilku!
Wilk udał się do najlepszego sklepu z przebraniami. Kupił kostium Kózki, markowy, na licencji. I udał się z powrotem do domu Koźlątek.
- Otwórzcie, drogi dziatki! - krzyknął ponownie. - To ja, wasza mama!
- Czemu nie otworzysz sobie sama? Przecież masz klucze!
- Zgubiłam je! - wychrypiał.
- Ha! - zadrwiły Koźlątka. - Gdybyś była naszą mamą wiedziałbyś, że zapasowe klucze są na korytarzu, na parapecie, w drugiej doniczce od lewej, w ziemi, między fioletowym, a jasnoniebieskim bratkiem!
Dzieci usłyszały energiczne kroki na korytarzu. Naraz zrozumiały, co zrobiły. W panice zaczęły biegać po mieszkaniu i chować się po kątach. Już słyszały szczęk zamku. Jedno wskoczyło pod stół. Drugie pod łóżko. Trzecie schowało się za wielki telewizor w technologii OLED, najnowszy model, 56 cali, kupiony z odtwarzaczem Blu-ray.
Nagle przypomniały sobie, że w domu jest broń, a jeden z nich zna sztuki walki. Uzbrojeni wskoczyli do przedpokoju.
Stały tam dwie mamy Kózki.
- To on! Wilk! Przebrany! - krzyknęła jedna.
Wbrew wszelkim oczekiwaniom druga Kózka zdjęła maskę. To był Wilk.
- Tak, to ja - wyznał ciężkim głosem. - Ale nie jestem tu po to, żeby was skrzywdzić. Chcę wam coś wyznać. - Spojrzał na Kózki. - Czy zastanawiała was kiedyś wasza miłość do sztuk walki? Ścisłe umysł? Pragnienie zwyciężania? Przebiegłość? Inteligencja? Ciemne futerko, ciemniejsze niż ma wasza mama? Tak, oto, co wam chcę powiedzieć. Jestem waszym ojcem.
Zapadła cisza. Nikt się nie odzywał.

Bardzo niedawno temu żyła sobie mama Kózka i jej siedmioro Koźlątek. Pewnego razu szła do sklepu i tak powiedziała swoim dzieciom:
- Drogie dziatki! Muszę wyjść do sklepu. Bądźcie grzeczne, zamknijcie drzwi i uważajcie na Wilka! Jeśli uda mu się wejść, może wam wyrządzić krzywdę! Baczcie na niego, bo jest chytry. Poznacie go po chropawym głosie i czarnym futrze.
Dzieci...

Chyba cię pogięło - dziewczyna w czerwonym kapturku przechyla na bok głowę. Patrzy na wysokiego mężczyznę z wyraźnym niedowierzaniem, a potem paniką w oczach kiedy ten próbuje się do niej zbliżyć. Szuka drogi ucieczki i jest coraz bardziej przerażona, gdy nie może jej znaleźć. Spoglądam na to wszystko z góry i zastanawiam się dlaczego jeszcze nic z tym nie robię. W końcu dochodzę do wniosku, że facet i tak ją wykończy. Podnoszę się bezszelestnie i sunę brzegiem dachu jak cień prawie niewidzialny, doskonale współgrając z otaczającym mnie mrokiem. Ludzie są naprawdę głupi, jak wynika z moich obserwacji. Po co pchać się do ciemnej uliczki z obcym facetem o niezbyt przystępnej porze? Sama się o to prosi. Ale kapturek nigdy nie grzeszył zbytnią inteligencją. Niestety.
Zsuwam się po ścianie głową w dół, cały czas patrząc na rozgrywającą się obok scenę. Nikt mnie nie zauważył. Nic dziwnego, skoro wszystko dzieje się w ułamku sekundy.
Siadam przy ścianie i czekam cierpliwie, liżąc łapkę, aż w końcu słyszę odgłos upadającego na bruk ciała. Podnoszę łebek, w sam raz by zauważyć, jak facet wyciera ręce i odchodzi. Ciągle słyszę słabnący z każdą chwilą oddech dziewczyny i bicie jej serca,jakby otumanionego biegiem zdarzeń i dlatego tak powolnego. Waham się czy nie odejść. Pewnie i tak nie przeżyje, ale z nią to nigdy nic nie wiadomo. Moją uwagę przykuwa jednak przedmiot, który trzyma w ręce. Podchodzę bliżej. Od razu mnie zauważa, chociaż widać, że trudno jest jej skupić wzrok na jednym punkcie. Uśmiecha się i delikatnie kiwa głową.
- Wszystko widziałeś - szepcze słabym głosem - mogłam się tego spodziewać Kocie w Bu... - przegryzam jej tętnice jednym sprawnym ruchem. Jej ciągle otwarte oczy wyrażają tylko... zrozumienie. Ponownie wzdycham. Może jednak nie była aż tak głupia jak myślałem. W każdym razie na pewno zdawała sobie sprawę z tej jakże prostej zależności. W tym świecie
ktoś musi zginąć, żeby ktoś inny mógł żyć. Przeciągam się i mój wzrok zatrzymuje się na jej obuwiu. Kot w Butach. Marszczę nos. Kot w Butach - prawdziwa historia. Prycham i zaczynam chłeptać jej obficie sączącą się z żył ciepłą krew, moją zapłatę. Jeszcze jedno życie do kolekcji. Gdy kończę rozchylam dłoń martwego już ciała i spoglądam na znajdującą się tam karteczkę z napisem: "Ciągle wierzę w wróżki".
Uśmiecham się, bo już wiem kto będzie następny na mojej liście. Z czerwonego materiału kapturka, który zwisa teraz smętnie z szyi swojej niedawnej właścicielki, wycinam pazurkiem krawat i zawiązuję go sobie na szyi. Uśmiecham się jak potrafi tylko kot. Przecież każda bajka może mieć inne zakończenie, nawet ta pisana od nowa.

Chyba cię pogięło - dziewczyna w czerwonym kapturku przechyla na bok głowę. Patrzy na wysokiego mężczyznę z wyraźnym niedowierzaniem, a potem paniką w oczach kiedy ten próbuje się do niej zbliżyć. Szuka drogi ucieczki i jest coraz bardziej przerażona, gdy nie może jej znaleźć. Spoglądam na to wszystko z góry i zastanawiam się dlaczego jeszcze nic z tym nie robię. W końcu...

W pewnym małym miasteczku, starsza kobieta urodziła córeczkę. Niestety nie jest to historia piękna i do sielanek również nie należy. Dziecko urodziło się karłowate. Matka załamana zamknęła się z córką w domu i nikomu jej nie pokazywała. Czule mówiła do niej "Moja kochana Calineczko." Bardzo dbała o nią i na każdym kroku okazywała jej swoją miłość. Wiedziała, że jej dziecko nigdy nie będzie wiodło normalnego życia. Po pewnym czasie kobieta wpadła w paranoje. Wszędzie widziała ludzi śmiejących się z niej, że urodziła "inne" dziecko. Panicznie bała się, że ktoś będzie ich podglądał lub zabiorą jej córkę do laboratorium. Wszystko to tak ją przerażało, że zaczęła dziecko bić, przypalać na jej ciele pety papierosów, krzyczeć i straszyć, że ją zabije. Gdy dziecko dorosło postanowiła wydać je za mąż za starego, bogatego wdowca.
Calineczka nienawidziła go z całego serca. Okazało się, że starzec był wstrętnym alkoholikiem i zboczeńcem, który zmuszał ją do współżycia. Dni dziewczyny mijały na wycieraniu z podłogi wymiocin i donoszeniu (w skąpej bieliźnie) alkoholu zboczeńcowi i jego kumplom. Wieczorami Calineczka była przetrzymywana w ciemnej piwnicy.
Pewnego dnia szczęście uśmiechnęło się do dziewczyny i starzec wychodząc z domu zapomniał zamknąć drzwi. Calineczka uciekła nie zabierając nic ze sobą. Pełna entuzjazmu i nadziei na nowe lepsze życie natknęła się na cyrk. Z zapartym tchem oglądała cyrkowe przedstawienie. Postanowiła, że wyjedzie razem z nimi. Całe szczęście ekipa cyrkowców przyjęła ją z otwartymi ramionami.
Od tej pory życie Calineczki toczyło się od przedstawienia do przedstawienia. Czasami jednak bardzo przeszkadzało jej to, że wszyscy się z niej śmieją i chcą robić sobie zdjęcia. Często wytykano ją palcami i głośno krytykowano jej inność. Już zawsze Calineczce towarzyszyły myśli: Gdzie było mi lepiej? U chorej psychicznie matki? U starego zboczucha? W cyrku gdzie się ze mnie śmieją?
Niestety los nigdy nie uśmiechnął się do Calineczki...

W pewnym małym miasteczku, starsza kobieta urodziła córeczkę. Niestety nie jest to historia piękna i do sielanek również nie należy. Dziecko urodziło się karłowate. Matka załamana zamknęła się z córką w domu i nikomu jej nie pokazywała. Czule mówiła do niej "Moja kochana Calineczko." Bardzo dbała o nią i na każdym kroku okazywała jej swoją miłość. Wiedziała, że jej dziecko...