Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dobrze napisana biografia Paula Verlaine, skupiająca się głównie na jego związku z Arthurem Rimbaud. Książka przeczytana dawno temu, przy okazji fascynacji poetami wyklętymi i francuską bohemą. Polecam każdemu, kto chce poczuć ducha tamtej epoki, poobcować z wyklętymi i w końcu ulec urokowi Arthura Rimbaud...
Po przeczytaniu biografi Verlaine zakupiłam "Statek pijany" autorstwa Rimbaud.

Dobrze napisana biografia Paula Verlaine, skupiająca się głównie na jego związku z Arthurem Rimbaud. Książka przeczytana dawno temu, przy okazji fascynacji poetami wyklętymi i francuską bohemą. Polecam każdemu, kto chce poczuć ducha tamtej epoki, poobcować z wyklętymi i w końcu ulec urokowi Arthura Rimbaud...
Po przeczytaniu biografi Verlaine zakupiłam "Statek pijany"...

Jakiś czas temu sięgnęłam ponownie po Whartona- ponownie, bo miałam podejście do "Tato", ale nie przebrnęłam, "Ptasiek" też swego czasu zerkał z regału, ale na tym się skończyło, no i w końcu zwieńczone sukcesem, czytanie "Franky'ego Furbo" (przez sukces rozumiem wytrwanie do końca lektury). Zgaduję, że nie jest to typowa dla Whartona proza, ale mniejsza z tym, ma być o książce.
Historia mądrego i dobrego liska potrafi urzec czytelnika. Z jednej strony główny bohater, wierząc że spotkał gadającego lisa, opowiada swoją przygodę poznania spersonifikowanego zwierza o imieniu Franky, któy ocalił go podczas wojny i spisuje historie opowiadane przez Franky'ego.
Z drugiej strony, bohater zastanawia się, czy nie zwariował - delikatnie sugeruje mu to rodzina - gdyż wierzy w istnienie lisa w fantastycznymi zdolnościami, więc rusza w wyprawę by przekonać się, czy to co go spotkało faktycznie miało miejsce.
Lisek wzbudza sympatię czytelnika, jest mądry, szybko się uczy, jest dobry - jest w nim też wyczuwalna melancholia i smutek egzysencji, wynikający ze zrozumienia mechanizmów świata i działań ludzkich.
"Franky Furbo" jest chociaż i nie wnikliwą i bazującą na ciężkich filozofiach próbą spojrzenia na człowieczeństwo, ale w delikatny sposób sugeruje czytelnikowi refleksję nad sensem bycia z perspektywy szerszej niż tu i teraz.
No i zakończenie zaskoczyło!

Jakiś czas temu sięgnęłam ponownie po Whartona- ponownie, bo miałam podejście do "Tato", ale nie przebrnęłam, "Ptasiek" też swego czasu zerkał z regału, ale na tym się skończyło, no i w końcu zwieńczone sukcesem, czytanie "Franky'ego Furbo" (przez sukces rozumiem wytrwanie do końca lektury). Zgaduję, że nie jest to typowa dla Whartona proza, ale mniejsza z tym, ma być o...

Jestem na "świeżo" po seansie najnowszego filmu Allena "Nieracjonalny mężczyzna", który jest jak dla mnie trawestacją "Zbrodni i kary", no i też często bohaterowie odwołują się do tej lektury. W autobusie zastanawiałam się, jakie były motywy Raskolnikova, by zabić, ale że czytałam "Zbrodnię.." 11 lat temu, nie mogłam sobie przypomnieć wiele poza hasłem 'stara lichwiarka'. Chyba czas, by wrócić do tego dzieła i delektować się kunsztem Dostojewskiego nie z konieczności, a z własnej, nieprzymuszonej woli.

Jestem na "świeżo" po seansie najnowszego filmu Allena "Nieracjonalny mężczyzna", który jest jak dla mnie trawestacją "Zbrodni i kary", no i też często bohaterowie odwołują się do tej lektury. W autobusie zastanawiałam się, jakie były motywy Raskolnikova, by zabić, ale że czytałam "Zbrodnię.." 11 lat temu, nie mogłam sobie przypomnieć wiele poza hasłem 'stara lichwiarka'....