Zamek w Mosznej z 99 wieżami jak z bajki. Część wież jest kamiennych zdobionych rzeźbami i maszkaronami. Tak samo zdobione są balkony. Fragmenty ścian pokrywa winoroślą. Ponoć tutaj bywał Cesarz Wilhelm na polowaniach. Dookoła park pełen starych drzew, azali, rododendronów, poprzecinany kanałami i jeziorkami, z Wyspa Miłości i pełnego uroku mostkami. Od strony parku zamku pilnują dwa lwy. Nieopodal zamku w środku łąk znajduje się wzgórze otoczone starymi drzewami i azaliami a na nim mały stary cmentarz. Zamek jest ogromny, posiadający oprócz głównej klatki schodowej, boczne do poszczególnych wież, a także takie, że trzeba wiedzieć, które drzwi otworzyć, aby znaleźć schody. Zagubić się w nim i błądzić jest prosto, gdyż przejść i skrótów jest dużo. W najwyższej wieży, w okienku na szczycie siedzi kościotrup i obserwuje przybywających. W zamku na parterze znajduje się olbrzymi kominek (można do niego wejść), gdy płonie w nim ogień nie sposób do niego podejść. Można siedzieć patrzeć się w ogień i słuchać muzyki. W zamku jest też ogromna biblioteka. Pomieszczenie z dużym kominkiem, wygodnymi fotelami, dookoła stoją przeszklone szafy wypełnione książkami. Spędzone godziny mijają jak minuty. Lub zagłębić się w zamek, usiąść przy okrągłym oknie i obserwować księżyc nad parkiem i stadniną koni.

Zamek w Mosznej z 99 wieżami jak z bajki. Część wież jest kamiennych zdobionych rzeźbami i maszkaronami. Tak samo zdobione są balkony. Fragmenty ścian pokrywa winoroślą. Ponoć tutaj bywał Cesarz Wilhelm na polowaniach. Dookoła park pełen starych drzew, azali, rododendronów, poprzecinany kanałami i jeziorkami, z Wyspa Miłości i pełnego uroku mostkami. Od strony parku zamku...

W małej wsi w Bieszczadach znajduje się dom rodzinny mojej babci Marii. Wieś choć biedna, jest pięknie położona wśród malowniczych gór, łąk, w sąsiedztwie Parku Magurskiego. Z pozoru nic magicznego w tej skromnej wsi nie ma, gdzie domy oddalone są od siebie średnio o pół kilometra, kto jednak pozna ją bliżej zmienia zdanie. Ludzie są tu życzliwi i uczynni, a czas płynie wolniej z dala od zgiełku miasta i cywilizacji. Krąży wśród mieszkańców wiele baśniowych opowieści. Choćby o młynarzu którego duch wędruje po wsi, nawiedza domy i tęsknie wzywa swą ukochaną. O Łasicy, która płata figla i zaplata koniom najbardziej misterne grzywy, czy o człowieku-wilku wykradającym owce z zagród gospodarzy. Może ktoś powie, że wieś jest zaściankowa i zacofana, ja wiem, że to jednak magiczne i baśniowe miejsce, a duch zmarłej już babci Marii krąży między górami..Gdy wracam w tamte strony, nabieram sił i nigdzie indziej tak czuć się nie będę, jak w domu rodzinnym babci.Smak świeżego chleba i mleka, zapach koszonych traw, zabawy w stodole i na wzgórzach, nawoływania wilków..wspomnienie dzieciństwa..

W małej wsi w Bieszczadach znajduje się dom rodzinny mojej babci Marii. Wieś choć biedna, jest pięknie położona wśród malowniczych gór, łąk, w sąsiedztwie Parku Magurskiego. Z pozoru nic magicznego w tej skromnej wsi nie ma, gdzie domy oddalone są od siebie średnio o pół kilometra, kto jednak pozna ją bliżej zmienia zdanie. Ludzie są tu życzliwi i uczynni, a czas płynie...

Najbardziej baśniowym i magicznym miejscem jest dla mnie biblioteka. Gdy pomyślę sobie ile historii mieści się w tym jednym, niedużym miejscu aż zapiera mi dech w piersiach. Ile jest tam złamanych serc, ile łez wylanych, ile tragedii - a jednocześnie ile uśmiechu, ile radości, ile szczęśliwych zakończeń! Wchodzę do środka, w duchu szalejąc ze szczęścia perspektywą najbliższej godziny, wciągam głęboko powietrze i czuję najpiękniejszą woń jaka istnieje - to zapach książek unosi się w powietrzu. Siadam w kąciku czytelniczym i gubię się w innym świecie - świecie, który sama sobie wybrałam. Gdy kończę czytać podnoszę wzrok znad lektury i znów rozglądam się dookoła i jestem pełna wdzięczności, że ktoś kiedyś wymyślił takie miejsce, jakim jest biblioteka. Ten ktoś dał mi namiastkę raju tu na ziemi. Dziękuję.

Najbardziej baśniowym i magicznym miejscem jest dla mnie biblioteka. Gdy pomyślę sobie ile historii mieści się w tym jednym, niedużym miejscu aż zapiera mi dech w piersiach. Ile jest tam złamanych serc, ile łez wylanych, ile tragedii - a jednocześnie ile uśmiechu, ile radości, ile szczęśliwych zakończeń! Wchodzę do środka, w duchu szalejąc ze szczęścia perspektywą...

Magicznym dla mnie miejscem jest mały sierociniec, niedaleko mojego miasta. Znajduje się w wiosce. Właściwie wygląda jak bardzo stary, duży dom. Mam czas odwiedzić je jedynie w trakcie przerwy świątecznej. Często w Wigilię. Rozmawiam wtedy dzieciakami - najstarsze z nich mają po dziesięć lat - i za każdym razem dziwię się na nowo, jak otaczający mnie zazwyczaj ludzie są egoistyczni w porównaniu z tymi maluchami. Podczas Wigilii dzieciaki dostają prezenty, na które złożyli się mieszkańcy wioski i paru innych darczyńców. Zazwyczaj to jakieś zabawki, słodycze. Dwa lata temu obserwowałam to po raz pierwszy, stojąc gdzieś w kącie i podziwiając rozjaśnione twarze dzieci. Nagle poczułam, że ciemnooka dziewczynka ciągnie mnie za rękaw.
- Dlaczego nie dostałaś zabawek? - zapytała, wyraźnie przejęta.
- Musiałabym sobie sama kupić - odparłam z uśmiechem i już chciałam zmienić temat, gdy dziewczynka oznajmiła:
- Oddam ci moją lalkę!
Spojrzałam na nią zdziwiona. Jeszcze przed chwilą obserwowałam, jak po wyjęciu blondwłosej laleczki z pudełka, ściskała ją w ramionach ze wzruszeniem w oczach, a teraz chce ją oddać?
- Ty chyba nie dostałaś prezentu - kontynuowała. - Ja mam jeszcze czekoladę. A lalkę mogę oddać tobie.
Przytuliłam ją mocno, by nie zobaczyła moich łez. Na pewno zaraz zapytałaby, dlaczego płaczę. Co miałabym jej powiedzieć? Że jest jednym z najbiedniejszych dzieci, a jednocześnie najcudowniejszą dziewczynką, jaką znam.
Wspaniałe miejsce wiąże się dla mnie ze wspaniałymi ludźmi. Tym miejscem jest właśnie mały sierociniec niedaleko mojego miasta.

Magicznym dla mnie miejscem jest mały sierociniec, niedaleko mojego miasta. Znajduje się w wiosce. Właściwie wygląda jak bardzo stary, duży dom. Mam czas odwiedzić je jedynie w trakcie przerwy świątecznej. Często w Wigilię. Rozmawiam wtedy dzieciakami - najstarsze z nich mają po dziesięć lat - i za każdym razem dziwię się na nowo, jak otaczający mnie zazwyczaj ludzie są...

BARCELONA. Miejsce do którego gdy pojedziesz pierwszy raz, chcesz wracać już zawsze. A jeśli nie fizycznie, to myślami będziesz wracać już zawsze. Na sam dźwięk słowa się uśmiechniesz.
Miejsce w którym zwiedzając je, musisz kurczowo trzymać torebkę, by Cię nie okradziono. Miejsce w którym pachnie XIX-tym wiekiem na każdym rogu, w każdym zakątku. To maksymalne nasycenie historią sprawia że łzy same cisną się do oczu i mówisz sam do siebie "wrócę tu, obiecuję!" Casa Batlló zachwyca pomysłowością Gaudiega, zachwyca przemyśleniem każdego szczegółu. Casa Milà nie pozwala na oderwanie oczu.
Gdy już zobaczysz Sagrada Família zapominasz o oddechu, bo w tym momencie nie jest potrzebny. Po co komu tlen w obliczu tego monumentalnego zjawiska? Musisz uwierzyć że tu jesteś ale nie możesz, bo to zbyt piękne by było realistyczne.
I nie ważne ile jest turystów w mieście, nie ważne że w tak olbrzymim mieście trze się ramię o ramię. Liczy się tylko to że TUTAJ jesteś, TERAZ!

BARCELONA. Miejsce do którego gdy pojedziesz pierwszy raz, chcesz wracać już zawsze. A jeśli nie fizycznie, to myślami będziesz wracać już zawsze. Na sam dźwięk słowa się uśmiechniesz.
Miejsce w którym zwiedzając je, musisz kurczowo trzymać torebkę, by Cię nie okradziono. Miejsce w którym pachnie XIX-tym wiekiem na każdym rogu, w każdym zakątku. To maksymalne nasycenie...

Miejsce, o którym chcę opowiedzieć jest park w mojej miejscowości. Park jest dość duży, z pałacem, stawkiem i dużą ilością drzew i polanką. Każde z tych miejsc skrywa wiele wspomnień i historii, które babcia opowiadała mi podczas naszych spacerów tam, gdy byłam mała. I zawsze od kiedy pamiętam, leżał na tej polance jakiś ciemny kształt. Ciężko było określić co to takiego patrząc z daleka, ale babcia zawsze opowiadała mi, że to śpiąca czarownica, i że jeśli zbliżę się do niej, to złapie mnie i zabierze do swojego domu w Lodowni. Lodownia był to pobliski budynek, który sprawiał wrażenie wbudowanego w pagórek. Jak się później dowiedziałam, będąc już starszą dziewczyną, budynek ten był kiedyś salką na której bawiła się młodzież (w tym moja mama), ale z czasem zniszczał i zarósł tak, że sprawiał wrażenie jakby był jakąś jamą wydrążoną w pagórku. A jeśli chodzi o ciemny kształt na polance, to kiedyś po prostu zniknął. Może był to wielki kamień, a może powalone drzewo... A może jednak babcia miała rację i była to śpiąca czarownica, tego nigdy się nie dowiedziałam...

Miejsce, o którym chcę opowiedzieć jest park w mojej miejscowości. Park jest dość duży, z pałacem, stawkiem i dużą ilością drzew i polanką. Każde z tych miejsc skrywa wiele wspomnień i historii, które babcia opowiadała mi podczas naszych spacerów tam, gdy byłam mała. I zawsze od kiedy pamiętam, leżał na tej polance jakiś ciemny kształt. Ciężko było określić co to takiego...

Góry to byt żywy i potężny...na ogół harmonijny i stonowany, ale potężny. Jeśli zajdzie potrzeba, miewają pazury i kły. Kiedy musi, potrafi je wbić i zranić do krwi. To twór dziki, wymagający czujności. Tych kłów ma cały asortyment - wpadasz w szczelinę i słuch po tobie ginie, zasypuje cię lawina i giniesz w białym grobie, zastaje cię halny i czujesz ich oddech. Lecz gdzie wola, tam droga - wciąż tam wracasz. Polskie Tatry jak gigant, który przysiadł na ziemi - a twoi bliscy za każdym razem czują obowiązek martwienia się o ciebie. Ale ja w góry idę po życie, a im częściej w nie wracam tym dystans między mną a światem się zwiększa - to moja magia Tatr, mój niespokojny duch.

Góry to byt żywy i potężny...na ogół harmonijny i stonowany, ale potężny. Jeśli zajdzie potrzeba, miewają pazury i kły. Kiedy musi, potrafi je wbić i zranić do krwi. To twór dziki, wymagający czujności. Tych kłów ma cały asortyment - wpadasz w szczelinę i słuch po tobie ginie, zasypuje cię lawina i giniesz w białym grobie, zastaje cię halny i czujesz ich oddech. Lecz gdzie...

Uchylam drzwi. Przez chwilę jestem jeszcze na zewnątrz, ale już zaraz wkraczam do środka. Otula mnie zapach starych książek, wyschniętego papieru i kurzu tańczącego na półkach. Stawiam kilka kroków. Podłoga skrzypi pode mną, niczym niezadowolony kot, któremu ktoś nadepnął na ogon.
W pomieszczeniu jest ciepło. Niemal natychmiast pozbywam się płaszcza, przewieszam go przez ramię i wkraczam w świat rodem z baśni.
Zaryglowane okna odcinają antykwariat od światła dziennego. Ściany były kiedyś starannie otynkowane, ale w tej chwili przypominały mur odzielający dwa wszechświaty. Jednym z nich był ten, w którym ludzie się spieszą nie wiadomo dokąd, a drugim ten, w którym czas idzie powoli, ten, w którym zaklęto tysiące historii. Zdecydowanie wolałam przebywać w niesamowitym antykwariacie.
Chyba tak, jak każdy kto to przeczyta. Ale nie kochani. Ta baśniowa kraina już dawno temu zniknęła. Rozpadła się na miliony kawałeczków. Zburzono antykwariat, a książki albo sprzedano jako makulaturę, albo użyto jako podpałki do kominka. Niektóre z nich pewnie przetrwały w muzeach. Inne może ktoś zakupił, by przyozdabiały jego półkę. Jedno wiem na pewno: już nigdy nie powrócę do tej baśniowej krainy.

Uchylam drzwi. Przez chwilę jestem jeszcze na zewnątrz, ale już zaraz wkraczam do środka. Otula mnie zapach starych książek, wyschniętego papieru i kurzu tańczącego na półkach. Stawiam kilka kroków. Podłoga skrzypi pode mną, niczym niezadowolony kot, któremu ktoś nadepnął na ogon.
W pomieszczeniu jest ciepło. Niemal natychmiast pozbywam się płaszcza, przewieszam go przez...

Ten moment. Magiczna chwila między dniem, który minął a świtem, który jeszcze nie nadszedł... Między końcem obłędu a początkiem rozpaczy... To miejsce. Między Szczytem Wytrzymałości i Doliną Beznadziei. Dziś Los był łaskawy. Odgonił demony, uśpił złe żądze, ugłaskał niespełnione nadzieje, ukrył na parapecie za oknem straty, które bolą nieświeżym oddechem wczorajszych porażek - może deszcz je zmyje albo wiatr porwie daleko, dalej, najdalej... 2:22 - sześćdziesiąt sekund nocnej wyjątkowości, godzina jak bańka mydlana - tęczowa kula, wspomnienie dzieciństwa, magiczny klosz spokoju. Nim przeminie, uleci, pęknie - zasypiam... Ukołysana niechlubnie czerwoną ilością wina, otulona różem tabletki na bajkowe sny. Czarna magia mikstury z magicznie białą poprawnością pościeli. Czarodziejski melanż popieprzonych złudzeń i soli po łzach na poduszce... Moje magiczne miejsce - lewitujące łóżko zamknięte w bańce pijanych nadziei. Szara zapowiedź szarego dnia... Neverending story. Ciii...

Ten moment. Magiczna chwila między dniem, który minął a świtem, który jeszcze nie nadszedł... Między końcem obłędu a początkiem rozpaczy... To miejsce. Między Szczytem Wytrzymałości i Doliną Beznadziei. Dziś Los był łaskawy. Odgonił demony, uśpił złe żądze, ugłaskał niespełnione nadzieje, ukrył na parapecie za oknem straty, które bolą nieświeżym oddechem wczorajszych...

Do najbardziej baśniowych miejsc mogę zaliczyć Kraj Kwitnącej Wiśni czyli Japonię. Szczególnie piękny jest Park Ueno w Tokio, szczególnie wtedy, kiedy zakwitają drzewa wiśni (a jest ich tam bardzo dużo). Krajobraz jest wówczas niesamowity. Od razu przenosimy się w zupełnie inny świat (świat wypełniony pięknem, radością, pozbawiony wszelkich problemów). Wszędzie dookoła widać drzewa okryte mnóstwem białych i różowych kwiatów, które tworzą okazałe dywany kwiatowe. Widok ten sprawia, że można poczuć się wyjątkowo. Widok zapiera dech w piersiach. Warto przystanąć na dłuższą chwilę i popodziwiać to, co ukazuje się naszym oczom (a co jest tak ulotne, przemijające). Uroku parkowi dodaje także tamtejszy staw, który otoczony jest przez drzewa wiśniowe. W jego tafli odbijają się kwiatostany, co uwydatnia piękno tego fascynującego miejsca. Kolor błękitny miesza się z bielą i różem – cudowne połączenie. Woda, zieleń, piękne drzewa, piękne kwiaty, widok uśmiechniętych ludzi… urokliwe miejsce… bajka. To właśnie tutaj mogłyby się rozgrywać najbardziej magiczne wydarzenia, bo miejsce samo w sobie jest magiczne.

Do najbardziej baśniowych miejsc mogę zaliczyć Kraj Kwitnącej Wiśni czyli Japonię. Szczególnie piękny jest Park Ueno w Tokio, szczególnie wtedy, kiedy zakwitają drzewa wiśni (a jest ich tam bardzo dużo). Krajobraz jest wówczas niesamowity. Od razu przenosimy się w zupełnie inny świat (świat wypełniony pięknem, radością, pozbawiony wszelkich problemów). Wszędzie dookoła...