Każdy ponurak by poczuć święta powinien odwiedzić mój dom. Ja już czuję klimat świąt mimo, że dopiero piąty grudnia.
W moim domu każdy kocha święta więc wyczekuje ich z niecierpliwością. Zaczynamy wybierać potrawy i przekąski( oczywiście oprócz obowiązkowych dwunastu potraw), a prezenty czekają na zapakowanie. Ale w Wigilię każdy krząta się i panuje, pozytywny, chaos. Każdy domownik śpiewa inną kolędę, fałszując, jednocześnie dobrze się bawiąc. Mama gotuje pierogi i smaży rybę, Tata ubiera choinkę, a my dzielnie mu pomagamy i zamiast pięknie ubranego klasycznego drzewka, mamy kolorowe drzewko z ozdobami, które robiłam jako dziecko. Ponadto każdy po kątach chowa się by spakować prezenty, bo choć nikt nie wierzy w Mikołaja, tradycja musi być zachowana. A potem jedziemy do Babci, gdzie cała rodzina się zbiera i zaczyna się wieczerza Wigilijna. Wiem, że to typowe tradycyjne święta. Ale u nas jest coś więcej. Może nie jesteśmy perfekcyjni, ale jesteśmy szczerzy. Nie ma fałszywego ciepła i życzliwości. Jest za to prawdziwa serdeczność, miłość którym możemy obdarzyć ponuraka i dzięki temu on się uśmiechnie. A Pan Jezus narodzi się w jego sercu. Wtedy nikt nie może być smutny. Bo to właśnie są święta: powszechna miłość i radość.
Ponuraku: zapraszamy! ;)

Każdy ponurak by poczuć święta powinien odwiedzić mój dom. Ja już czuję klimat świąt mimo, że dopiero piąty grudnia.
W moim domu każdy kocha święta więc wyczekuje ich z niecierpliwością. Zaczynamy wybierać potrawy i przekąski( oczywiście oprócz obowiązkowych dwunastu potraw), a prezenty czekają na zapakowanie. Ale w Wigilię każdy krząta się i panuje, pozytywny, chaos....

Wysłać takiego gbura w kosmos, może przebywając tam poczuje że jednak brakuje mu tej przedświątecznej gorączki, zapachu pierników, magii ubierania choinki, czy rozpakowywania i dawania upominków. Będzie z wielkim krzykiem wołał "Houston mamy problem" i jak najszybciej będzie chciał wrócić :)

Wysłać takiego gbura w kosmos, może przebywając tam poczuje że jednak brakuje mu tej przedświątecznej gorączki, zapachu pierników, magii ubierania choinki, czy rozpakowywania i dawania upominków. Będzie z wielkim krzykiem wołał "Houston mamy problem" i jak najszybciej będzie chciał wrócić :)

Motto: „Chwila jest czymś więcej,
niż tylko przelotnym obrazkiem.”

Chodź podaj mi dłoń,
Zamknij oczy, poczuj
Zapach lasu pośród czterech ścian
Złości i rutyny Codziennego dnia

Bądź cicho… cii
Nie spłoszmy magii świąt
Połóż dłoń na moim sercu
Czujesz? Tak tańczy miłość,

Poddaj się chwili, pozwól sobie,
choć raz uwierzyć w nią
Od dziś sprawię by obecnością
leczyła każdy smutek Twój,

Aksamit jej głosu
sunący wzdłuż melodii świąt
Podniesie Cię na duchu,
gdy zbraknie sił na uśmiech

Choć w ten wieczór zostań przy mnie
Nie myśl o pracy, o kredycie.. Stój!
Z opłatkiem w dłoni Posyłaj w świat,
dziecinnie szczere wesołych świąt

Usiądźmy pod choinką, Otwórz oczy, to już święta
Dotyk miłości sprawił, że czujesz się bezpiecznie
Uwierz w magię
A nie będziesz chciał już niczego więcej!
Tylko tego, by te święta trwały wiecznie

Motto: „Chwila jest czymś więcej,
niż tylko przelotnym obrazkiem.”

Chodź podaj mi dłoń,
Zamknij oczy, poczuj
Zapach lasu pośród czterech ścian
Złości i rutyny Codziennego dnia

Bądź cicho… cii
Nie spłoszmy magii świąt
Połóż dłoń na moim sercu
Czujesz? Tak tańczy miłość,

Poddaj się chwili, pozwól sobie,
choć raz uwierzyć w nią
Od dziś sprawię by obecnością
leczyła...

Oj toż to prościzna. Przede wszystkim należy takiego delikwenta odizolować od ogłupiających mediów i internetu. Słuchanie na okrągło "Last Christmas" od listopada to nie jest dobry pomysł. Niestety trzeba również jak najszybciej opuścić dom, gdyż tam czeka na delikwenta wiele obowiązków, które skutecznie mogą go zniechęcić do świąt. Bo kto lubi sprzątać, gotować itp. itd.? A więc wychodzimy z domu i spotykamy się z paczką przyjaciół. Najpierw należy się wyszaleć. Lodowisko to świetny pomysł. Potem wspólny wypad do pubu na grzańca lub klasyczne piwo z pianką. Teraz już można zacząć planować święta. To co ziomale ponuraki? Co powiecie na wspólne Święta w górach? A może na Kanary?

Oj toż to prościzna. Przede wszystkim należy takiego delikwenta odizolować od ogłupiających mediów i internetu. Słuchanie na okrągło "Last Christmas" od listopada to nie jest dobry pomysł. Niestety trzeba również jak najszybciej opuścić dom, gdyż tam czeka na delikwenta wiele obowiązków, które skutecznie mogą go zniechęcić do świąt. Bo kto lubi sprzątać, gotować itp. itd.?...

Jak wzbudzić świąteczny nastrój w ponuraku? Można spróbować na początku przyznawać mu racje w każdej wypowiedzianej przez niego krytycznej uwadze. Tak, masz racje, pierniki za twarde. Oczywiście, ta choinka jest za wysoka i w dodatku krzywa. Słuszne spostrzeżenie-w tym roku na święta zapowiada się zdecydowanie gorsza pogoda itd. Kolejny krok, to próba pokazania, że jest się jeszcze gorszym ponurakiem niż on. Trzeba marudzić, wybrzydzać, krytykować, ośmieszać co tylko się da. Atmosfera powinna robić się coraz gorsza. To powinno mu dać do myślenia. Przecież już nie jest największym pesymistą! Być może mechanizm zadziała i ów smętna dusza sama zacznie pocieszać rywala w narzekaniu. To normalne, że gdy komuś jest gorzej, to zapominamy o swoich troskach i próbujemy jakoś pomóc nieszczęśliwcowi. A to już prosta droga do sukcesu i udowodnienia, że jednak święta są magiczne i potrafią zmienić największego twardziela i uparciucha.

Jak wzbudzić świąteczny nastrój w ponuraku? Można spróbować na początku przyznawać mu racje w każdej wypowiedzianej przez niego krytycznej uwadze. Tak, masz racje, pierniki za twarde. Oczywiście, ta choinka jest za wysoka i w dodatku krzywa. Słuszne spostrzeżenie-w tym roku na święta zapowiada się zdecydowanie gorsza pogoda itd. Kolejny krok, to próba pokazania, że jest się...

- Nie chcę do niego jechać!
To jedno zdanie Kelly powtarzała przez całą drogę do swojego dziadka i wcale jej się nie dziwiłam. Ojciec mojego męża był zadufanym w sobie, nieczułym osobnikiem i aż dziw, że mój Charlie był jego synem.
- Kells, są święta a dziadek po śmierci babci jest bardzo samotny.
- Ale on się nawet mną nie interesował.
- To nie znaczy, że nie możemy dać mu szansy - zakończył spór mój małżonek.
Szczerze mówiąc sama bałam się tj wizyty. Mój teść nie był zbyt rozrywkowym człowiekiem i nie wyobrażałam sobie poczuć świątecznej magii w tym wielki, starym domu, w którym wychował się Charlie.
Wjeżdżając na odśnieżony podjazd poczułam jak kiszki ściskają mi się w żołądku z nerwów. Na schodach stał z posągowej pozie Charles Senior. Nie zdążyłam nawet napomnieć córki, gdy ta wysiadła z samochodu i zniknęła mi z oczu.
- Mam złe przeczucia - mruknęłam wysiadając za mężem. Podchodząc do teścia zarejestrowałam tylko lecącą w jego stronę kulę śnieżną, która z głośnym plaskiem odbiła się o jego płaszcz zostawiając na nim mokrą plamę. Moja łobuziara postanowiła pokazać dziadkowi, co myśli o jego zachowaniu, a ja wbita w ziemię nie wiedziałam co mam zrobić i jak zareagować. Ale to, co stało się później było jeszcze bardziej niewiarygodne. Mój teść uformowawszy kulę rzucił nią w moją córkę i po chwili staliśmy w samym środku bitwy śniegowej.
- Chciałem was przeprosić, za wszystko - wydusił Senior uskakując za samochód.
Okazało się, dziecięcy czar jaki rozsiała wokół moja dziewczynka potrafił zdziałać cuda.

- Nie chcę do niego jechać!
To jedno zdanie Kelly powtarzała przez całą drogę do swojego dziadka i wcale jej się nie dziwiłam. Ojciec mojego męża był zadufanym w sobie, nieczułym osobnikiem i aż dziw, że mój Charlie był jego synem.
- Kells, są święta a dziadek po śmierci babci jest bardzo samotny.
- Ale on się nawet mną nie interesował.
- To nie znaczy, że nie możemy dać mu...

Nawet największy ponurak w mojej rodzinie nie ma szans! Od progu witają go przeróżne zapachy, od kompotu z suszek, przez piernik, aż do kojarzących się wszystkim nam z Bożym Narodzeniem, mandarynek. Gdy wejdzie się do przedsionka słychać roześmiane dzieci biegające co chwile pod choinkę, by sprawdzić czy gwiazdka przyniosła już prezenty. W kuchni jak zwykle wrzawa, gospodynie lepią pierogi i uszka, na ogniu powolutku gotuję się barszcz i kapusta z grochem. W salonie mężczyźni dokonują ostatnich poprawek przy wigilijnym stole, żywo dyskutując na różne tematy. W tle słychać kolędy w wykonaniu Krzysztofa Krawczyka, a w powietrzu unosi się duch świąt, zwiastujący radość, miłość i nadzieję. Taki widok i atmosfera szybko wciągnie swój wir nawet największego ponuraka.

Nawet największy ponurak w mojej rodzinie nie ma szans! Od progu witają go przeróżne zapachy, od kompotu z suszek, przez piernik, aż do kojarzących się wszystkim nam z Bożym Narodzeniem, mandarynek. Gdy wejdzie się do przedsionka słychać roześmiane dzieci biegające co chwile pod choinkę, by sprawdzić czy gwiazdka przyniosła już prezenty. W kuchni jak zwykle wrzawa,...

A ja opowiem moje osobiste przeżycia. Kocham Święta i wszystko co z tym magicznym czasem jest związane. Wariuję na widok choinek, światełek, śniegu. Moi znajomi zawsze patrzyli na mnie z politowaniem i mówili żebym się opanowała, przecież „TO TYLKO ŚWIĘTA”. Mówiłam „ale z Was ponuraki, trzeba ten czas poczuć”. Przebrnęłam rok, dwa, ale już trzeciego nie dałam rady, chciałam aby wraz ze mną przeżyli ten cudowny czas. Dlatego wymyśliłam specjalny Program Ratowania Świątecznego Ducha. Zaczęliśmy od zakupów, kazałam Im wybrać to, co według nich może być potrzebne i kojarzy się ze świętami, resztę dobrałam sama. To było zadanie, ale także niesamowita zabawa. Nie mogli przy tym zapomnieć o miłej atmosferze. Nie było mowy o sprzeczkach czy kłótniach. W dodatku chodząc od sklepu do sklepu mieli nucić pod nosem kolędy i rozsyłać uśmiechy do mijających Ich osób. Odchodząc od kasy z ust każdego z Nich chciałam usłyszeć „życzymy Wesołych Świąt”. Na koniec pozostała nam do kupienia jedna z ważniejszych rzeczy - choinka. Wszyscy zmęczeni chcieli pójść na łatwiznę zajść do pierwszego lepszego sklepu i kupić sztuczne drzewko. Zaprzeczyłam od razu. Żeby nie zniechęcili się od razu, wróciliśmy do domu i wypiliśmy herbatkę. Oczywiście cynamonową, żeby pachniała i smakowała świętami. Po krótkim odpoczynku wyruszyliśmy do znanego leśnika. Było już dość ciemno, a my szliśmy nucąc świąteczne piosenki. Na miejscu czekało na nas nieproste zadanie – masa przepięknych choinek. Od razu zaznaczyłam, że na wyjątkowe święta, potrzebujemy wyjątkowego drzewka. W końcu jeden z kolegów wypatrzył przepiękną, ogromną, rozłożystą choinkę. Wszyscy byliśmy zachwyceni i zgodni, że ta jest idealna. Pierwsze zadanie zakończyło się sukcesem. Następnego dnia zebraliśmy się wszyscy i wśród zapachu choinki oraz świątecznych świeczek stroiliśmy mój dom. Zaczęliśmy od robienia własnych bombek, każdy wymyślał własne wzory. Co jedna, to była ładniejsza. Później jak w amerykańskich filmach tworzyliśmy łańcuchy z popcornu i żurawiny. Nie obyło się oczywiście od podjadania. Malowaliśmy aniołki ulepione z gliny, rozwieszaliśmy jemiołę i świąteczne skarpety. Przyszedł czas na choinkę. Każdy zawiesił własną bombkę, wspólnymi siłami udekorowaliśmy resztę, a na koniec na samym czubku najwyższy z kolegów umieścił gwiazdę. Wszyscy byli zgodni, że choinka wygląda cudownie. Kolejne zadanie zostało wykonane w stu procentach. Następnego dnia spotkaliśmy się w celu upieczenia oczywiście pierniczków. Część z nich również została dowieszona na nasze wyjątkowe drzewko. Było przy tym nie mało śmiechu i zabawy, wyszły grube Mikołaje, renifery bez rogów, koślawe serca, a także zwiędłe choinki. Jedni piekli, drudzy dekorowali. Oczywiście przy świątecznym akompaniamencie. Zapach pierniczków rozniósł się po całym domu. Wraz z choinką tworzył cudowne połączenie. Później zabraliśmy się za dekorowanie stołu. Wyszło lepiej niż się spodziewaliśmy. Stroik, sianko i nakrycie dla niespodziewanego gościa. O niczym nie zapomnieliśmy. Prawie… Zabrakło prezentów. Przyjaciele zgodnie stwierdzili, że oni dostali już najwspanialszy prezent – poczuli Święta tak, jak powinni je poczuć. Wystarczyło grono ukochanych osób, wszystkie świąteczne czynności wykonywane w miłej, rodzinnej atmosferze. Świąteczne zakupy, pieczenie ciastek, dekorowanie choinki, świąteczny zapach, kolędy. I odnaleźli ducha świąt. Byłam wzruszona, nie sądziłam, że uda mi się przekonać do tego, a wyszło lepiej niż się spodziewałam. Jednakże nie ma Świąt bez prezentów, więc wszyscy zgodnie ustaliliśmy, że każdy z nas znajdzie na stronie jednej z fundacji dziecko, które wyjątkowo czegoś pragnie i zrealizuje Jego marzenie, będzie Jego Mikołajem. Od tamtej pory „ponuraki” tak się wkręcili w świąteczną atmosferę, że każde świąteczne przygotowania przeżywamy wspólnie i co roku każdy z nas spełnia marzenie jednego z dzieci. Każdego razu wspólnie wariujemy, gdy zbliżają się święta. Trzeba było tylko takim ponurakom pokazać i uświadomić, że jest to jednak fantastyczny i godny cudownego przeżycia czas.

A ja opowiem moje osobiste przeżycia. Kocham Święta i wszystko co z tym magicznym czasem jest związane. Wariuję na widok choinek, światełek, śniegu. Moi znajomi zawsze patrzyli na mnie z politowaniem i mówili żebym się opanowała, przecież „TO TYLKO ŚWIĘTA”. Mówiłam „ale z Was ponuraki, trzeba ten czas poczuć”. Przebrnęłam rok, dwa, ale już trzeciego nie dałam rady, chciałam...

Ciężka sprawa. Taki typowy ponurak zazwyczaj jest strasznie marudny i tak uparty, że nijak nie da się Mu przemówić do rozumu. Ale, ale....Zazwyczaj ludzie, którzy nie cieszą się na wieść o świętach są samotni. Więc może wystarczy tylko nasza obecność? Potrzeba tylko Mu pokazać, że święta wcale nie są takie złe jeśli jesteśmy wszyscy razem. To przecież jedna z niewielu chwil w roku gdzie wszyscy całą rodziną możemy usiąść razem, pośmiać sie, powspominać, oderwać od szarej rzeczywistości.

Ciężka sprawa. Taki typowy ponurak zazwyczaj jest strasznie marudny i tak uparty, że nijak nie da się Mu przemówić do rozumu. Ale, ale....Zazwyczaj ludzie, którzy nie cieszą się na wieść o świętach są samotni. Więc może wystarczy tylko nasza obecność? Potrzeba tylko Mu pokazać, że święta wcale nie są takie złe jeśli jesteśmy wszyscy razem. To przecież jedna z niewielu chwil...

Na początek proponuję podrzucić ponurakowi na nocny stolik tą wyjątkową książkę Dickensa, o pardon! To nie może się udać! Już sam tytuł z tym okrutnym słowem 'wigilia' przyprawi go o mdłości. Zamiast tego, przez absolutny przypadek włączmy jej ekranizację :) Niezaangażowany w przedświąteczną krzątaninę maruda legnie znudzony na kanapie i chcąc nie chcąc zapozna się z głównym bohaterem. Gwarantuję, że zauważy swoje podobieństwo do Ebenezera i tak jak on ulegnie przemianie! A później malutkimi krokami - włączmy w tle kolędy, poczęstujmy piernikiem i wręczmy upominek. A jeśli dodatkowo za oknem pojawi się leniwie sypiący śnieg a pod sufitem zawiśnie jemioła to magia świąt po brzegi wypełni jego serce.

Na początek proponuję podrzucić ponurakowi na nocny stolik tą wyjątkową książkę Dickensa, o pardon! To nie może się udać! Już sam tytuł z tym okrutnym słowem 'wigilia' przyprawi go o mdłości. Zamiast tego, przez absolutny przypadek włączmy jej ekranizację :) Niezaangażowany w przedświąteczną krzątaninę maruda legnie znudzony na kanapie i chcąc nie chcąc zapozna się z...