Gdybym mogła wrócić do XIX w. i dołączyć do jakiejś ekspedycji badawczej, od razu ustawiłabym się w kolejce przed biurem Henryka Schliemanna aby razem z nim uczestniczyć w odkryciu Troi i Myken. Jestem zafascynowana kulturą grecką, uczę się języka starogreckiego, czytam książki o sztuce Greków, wszystko to jednak dotyczy okresów późniejszych i jest tylko teorią. Niesamowitym uczuciem musiało być odkopywanie pozostałości kolejnych miast, wiedząc, że któreś z nich jest tą Troją, którą znamy z dzieła Homera. Jeszcze większe wrażenie musiało na badaczach zrobić odkrywanie w Mykenach dzieł sztuki złotniczej, które na zawsze weszły do kanonu historii sztuki. Gdybym tylko miała taką okazję, chciałabym uczestniczyć w tych przełomowych odkryciach.

Gdybym mogła wrócić do XIX w. i dołączyć do jakiejś ekspedycji badawczej, od razu ustawiłabym się w kolejce przed biurem Henryka Schliemanna aby razem z nim uczestniczyć w odkryciu Troi i Myken. Jestem zafascynowana kulturą grecką, uczę się języka starogreckiego, czytam książki o sztuce Greków, wszystko to jednak dotyczy okresów późniejszych i jest tylko teorią....

Najważniejsze, by nie było to jedynie odwiedzanie, by odcisk buta postawionego na ziemi nie był tak (nie)trwały jak ślady na piasku, by odkrywać i odkrywając, móc powtórzyć za Horacym "exegi monumentum aere perennius". W końcu by to zrobić, nie trzeba być koniecznie poetą.

Jeśli wypuszczać się w taką wyprawę, to jak najdalej. Wprawdzie powiadają, że najciemniej jest pod latarnią, ale owa mądrość nie znajduje zastosowania w tej sytuacji. Można ją zastąpić inną, autorską: najcieplej [jest] tam, gdzie najzimniej. Północ odpada, bo zbadana, więc mój wybór pada na Antarktydę. A skoro już przemierzałoby się tę lodową pustynię, nie zaszkodziłoby zapuszczenie się na tyle daleko w głąb, by odwiedzić biegun południowy. Choć to udało się dopiero w wieku następnym...

Pozorna nieatrakcyjność takiej wyprawy jest w istocie pozorna. Wprawdzie trudno byłoby z niej cokolwiek zabrać do domu, ale to, co najcenniejsze, zostałoby w pamięci. Wraz ze świadomością, że dotarło się tam, gdzie nawet całe lata później dotrze niewielu; że odkryło się ten kawałek naszej planety, który być może nigdy nie będzie do końca nasz, pozostanie w nim pierwotna surowość.

Najważniejsze, by nie było to jedynie odwiedzanie, by odcisk buta postawionego na ziemi nie był tak (nie)trwały jak ślady na piasku, by odkrywać i odkrywając, móc powtórzyć za Horacym "exegi monumentum aere perennius". W końcu by to zrobić, nie trzeba być koniecznie poetą.

Jeśli wypuszczać się w taką wyprawę, to jak najdalej. Wprawdzie powiadają, że najciemniej jest pod...

Pragnę zwiedzić Madagaskar. To wspaniały świat, pełny przepięknej roślinności i niesamowitych zwierząt. Jakże można nie zakochać się w lemurach?

Pragnę również zwiedzić Australię. Antypody są równie wyjątkowe. Warto wspomnieć o niesamowitych krajobrazach, wielkich połaciach terenu do przemierzania i kangurach. No jak można nie kochać kangurów?

Pragnę także dotrzeć do Amazonii. Chcę pochłaniać wszystkimi zmysłami lasy tropikalne pełne zieleni i pięknych zwierząt. Jak można się nie zakochać w tukanach?Chcę wbić parasol w ziemię i czekać, aż zakwitnie. Pragnę przekonać się, czy słońce rzeczywiście tak szybko tam wstaje i zachodzi.

A na samym końcu pragnę zwiedzać rodzinne strony, jakiekolwiek by one nie były. Po latach podróży i zgłębiania innych miejsc chcę nudzić się na ziemiach, gdzie dorastałem, spać we własnym łóżku (cały czas tym samym!) i widzieć przez okno ten sam widok (choćbym miał już go dość).

A potem... może znowu bym gdzieś wyruszył?

Pragnę zwiedzić Madagaskar. To wspaniały świat, pełny przepięknej roślinności i niesamowitych zwierząt. Jakże można nie zakochać się w lemurach?

Pragnę również zwiedzić Australię. Antypody są równie wyjątkowe. Warto wspomnieć o niesamowitych krajobrazach, wielkich połaciach terenu do przemierzania i kangurach. No jak można nie kochać kangurów?

Pragnę także dotrzeć do...

Chciałbym zwiedzić Afrykę z książek Wilbura Smitha - zakładaną właśnie Rodezję albo Sudan podczas rewolucji Mahdiego albo Transwal i Oranię podczas wojen burskich. Chciałbym zwiedzić Daleki Wschód z książek Jamesa Clavella, pełen przemytników opium, budujących potęgę swych domów handlowych we właśnie powstałym brytyjskim Hong-Kongu lub w faktoriach w Yokohamie. Chciałbym popłynąć do Australii, Patagonii i Nowej Zelandii z dziećmi kapitana Granta albo odbyć podróż do wnętrza ziemi wraz z profesorem Lidenbrockiem. Chciałbym opłynąć wszystkie morza i oceany na pokładzie HMS "Surprise" wraz z kapitanem Jackiem Aubreyem i jego nieodłącznym towarzyszem, naukowcem i wywiadowcą Stephenem Maturinem. Chciałbym zwiedzić Indie, Danię, Portugalię i Hiszpanię u boku kapitana Sharpe'a. Hmmm... a właściwie, to czy ja już takich paru podróży nie odbyłem?

Chciałbym zwiedzić Afrykę z książek Wilbura Smitha - zakładaną właśnie Rodezję albo Sudan podczas rewolucji Mahdiego albo Transwal i Oranię podczas wojen burskich. Chciałbym zwiedzić Daleki Wschód z książek Jamesa Clavella, pełen przemytników opium, budujących potęgę swych domów handlowych we właśnie powstałym brytyjskim Hong-Kongu lub w faktoriach w Yokohamie. Chciałbym...

Świat jest dzisiaj taki malutki, że wystarczy mieć pieniądze, a dotrzeć można praktycznie wszędzie. Ale czy na pewno? Zarówno w XIX, jak i w XXI wieku wybrałabym Amazonię, która w dalszym ciągu pozostaje ziemią tajemniczą i nieznaną. Wprawdzie prawdopodobnie po tygodniu zmarłabym na malarię, od pogryzienia przez jakieś koszmarne owady, rozszarpana przez aligatory albo zamordowana przez niezbyt sympatycznych tubylców (których niestety coraz mniej), ale zobaczyć Amazonię... to byłoby coś.

Mapy pewnie bym nie sporządziła, bo mam zerową orientację w terenie, a moim najmniej ulubionym przedmiotem w szkole była geografia, ale od czego ma się towarzyszy podróży?

Świat jest dzisiaj taki malutki, że wystarczy mieć pieniądze, a dotrzeć można praktycznie wszędzie. Ale czy na pewno? Zarówno w XIX, jak i w XXI wieku wybrałabym Amazonię, która w dalszym ciągu pozostaje ziemią tajemniczą i nieznaną. Wprawdzie prawdopodobnie po tygodniu zmarłabym na malarię, od pogryzienia przez jakieś koszmarne owady, rozszarpana przez aligatory albo...

- Na wschód Panowie, na daleki wschód.
- Podczas, gdy ja pragnę przemierzyć planetę.
- Dlatego zatrzymamy się u kresu wschodu i całego świata.

Rozebrana Rzeczpospolita. Jedno państwo w trzech cząstkach wydania.

- Panowie mi wyjaśnią, co my poczniemy?
- Rozgościmy się.

Są góry, lasy, morza, piach. Jest sucho i podmokle, siąpi deszczyk, skwierczy śnieg. Dominuje pustynny chaos kulturowy – miękko od przepychu, daleko do konkretu. Głęboko ukryty patriotyzm czy nie wart zachodu poznawczego zaścianek?

Przemierzamy tej kraj, patrzymy jak rozdają im karty. Podczas, gdy lato figuruje w pełnej krasie, oni nie czują lata w sobie. Nieliczni pamiętają piękno.

- Rzeczpospolita pełna jest, od nieskończonego, morskiego czubka północy, aż po twarde, zgryźliwe rysy południa. Panowie spojrzą inaczej. - radzi nam brodaty siwowłosy. - O tam, tam płynie Vistula, zaraz za tym zakrętem rozwinie skrzydła i wzniesie się na bałtyckie głębiny. A tam, po jej drugiej stronie, zwróćcie dobrze uwagę, rozjaśnia się szeroki pas górski, pełen tajemnic, niebezpieczeństw i pysznych zielonych krajobrazów. Tego nie można przegapić. - dodaje.

I od teraz patrzymy inaczej na tą brudną, pomarszczoną uliczkę, na którą wskazuje starzec. W naszych oczach przeobraża się w coś znacznie ważniejszego niż daleki wschód i cały świat.

- Na wschód Panowie, na daleki wschód.
- Podczas, gdy ja pragnę przemierzyć planetę.
- Dlatego zatrzymamy się u kresu wschodu i całego świata.

Rozebrana Rzeczpospolita. Jedno państwo w trzech cząstkach wydania.

- Panowie mi wyjaśnią, co my poczniemy?
- Rozgościmy się.

Są góry, lasy, morza, piach. Jest sucho i podmokle, siąpi deszczyk, skwierczy śnieg. Dominuje pustynny...

O czym możemy marzyć my, ludzie żyjący w czasach, w których nie ma raczej miejsc na ziemi, do których nie dotarła ludzka stopa? O międzyplanetarnych podróżach, odkrywaniu dna oceanu czy „podróży do wnętrza ziemi”... A jeśli moglibyśmy cofnąć się w czasie do okresu, w którym dopiero co kształtowała się ziemska mapa, o czym byśmy marzyli, co pragnęli poznać... Doskonałe pytanie. Ciężko mi na nie odpowiedzieć – bo pewnie chciałabym być wszędzie. Stawiam jednak na Antarktydę. Dlaczego? Bo byłaby czymś zupełnie innym niż świat, do którego przywykłam. Klimat niewystępujący nigdzie indziej. Skrajnie uboga z jednej strony, z drugiej natomiast niezwykle ciekawa flora i fauna. Kontynent pokryty lodową czapą, niezamieszkany przez ludzi, nieskażony wojnami i polityką. Rządzony wyłącznie przez prawa natury, pierwotnie dziki, niebezpieczny a jednak pociągający. Pierwsze wyprawy musiały przynieść niezwykle wiele pasjonujących odkryć, skoro poznawany jest po dziś dzień. Wyprawa tam byłaby na pewno niesamowicie inspirującym doświadczeniem, które pozwoliłoby spojrzeć na otaczająca mnie rzeczywistość z zupełnie innej perspektywy. Tak samo byłoby pewnie również teraz, jeśli dana byłaby mi taka wyprawa.

O czym możemy marzyć my, ludzie żyjący w czasach, w których nie ma raczej miejsc na ziemi, do których nie dotarła ludzka stopa? O międzyplanetarnych podróżach, odkrywaniu dna oceanu czy „podróży do wnętrza ziemi”... A jeśli moglibyśmy cofnąć się w czasie do okresu, w którym dopiero co kształtowała się ziemska mapa, o czym byśmy marzyli, co pragnęli poznać... Doskonałe...

Po wielu miesiącach podróży dotarliśmy w końcu do krainy wiecznych lodów, dopłynęliśmy do Antarktydy. Pierwsze wrażanie było niesamowite, nad nami czyste, błękitne niebo, na którym nie było ani jednej chmurki. Przed nami lodowa pustynia, wszędzie śnieg, który przylepiał się nam do podeszwy butów. Szliśmy wolno, jakby w letargu, zaczarowani obrazem pięknej krainy. Daleko nad horyzontem spostrzegłam ogromną, śnieżną górę otoczoną zewsząd tajemniczą mgłą, która okalała wulkan. Okryłam się szczelnie kurtką, zmrożona widokiem nieokiełznanej przyrody, która wydawała się zarazem groźna jak i spokojna. Bielutki, niewydeptany śnieg czekał na odciski naszych stóp, powiew wiatru zrywał nam czapki z głów a mróz docierał do każdej części ciała. Mimo strachu odczuwaliśmy także pokorę, chyliliśmy głowy przed naturą, która wydawała się doskonała, piękna sama w sobie, niebezpieczna, lecz będąca sama dla siebie, niepotrzebująca obecności ludzkiej. Usłyszeliśmy cichy skrzek, odwróciłam głowę i spostrzegłam drobną biało-czarną kulkę, która w oddali dreptała do nas przyjaźnie. Uśmiechnęłam się szeroko widząc maleńkiego pingwina idącego w moją stronę. Kiedy ruszyłam ku niemu, ten przestraszył się i uciekł wymachując skrzydełkami. Stanęłam i w zadumie obserwowałam delikatne odciski łapek na kruchej powierzchni szóstego, czarodziejskiego kontynentu. Wiedziałam, że nie ma odwrotu, postanowiłam zbadać tę bajeczną krainę odkryć to, czego nie udało się zobaczyć nikomu przed nami.

Po wielu miesiącach podróży dotarliśmy w końcu do krainy wiecznych lodów, dopłynęliśmy do Antarktydy. Pierwsze wrażanie było niesamowite, nad nami czyste, błękitne niebo, na którym nie było ani jednej chmurki. Przed nami lodowa pustynia, wszędzie śnieg, który przylepiał się nam do podeszwy butów. Szliśmy wolno, jakby w letargu, zaczarowani obrazem pięknej krainy. Daleko nad...

Zawsze fascynowała mnie Syberia. Rozległa, różnorodna, nieodgadniona.

Gdybym mogła cofnąć się w czasie, odkrywałabym ten tajemniczy kawałek świata razem z Benedyktem Dybowskim. Wspólnie pogrążylibyśmy się w badaniach Świętego Morza, analizując faunę najgłębszego jeziora świata. Wraz z Wojciechem Godlewskim i Michałem Jankowskim na łodzi „Nadzieja” popłynęlibyśmy wzdłuż Arguni i Amuru, podziwiając surowe krajobrazy Zabajkala. Kilka lat później wyruszylibyśmy na kolejną wyprawę, tym razem na Kamczatkę. Na krańcu świata obserwowalibyśmy życie i zwyczaje mieszkańców, angażując się jednocześnie w udzielanie pomocy tamtejszej ludności. Lata spędzone w drodze i podczas badań naukowych pozwoliłyby nam lepiej poznać i zrozumieć świat, ludzi i samych siebie.

Benedykt Dybowski twierdził, że „nie ma na ziemi miejsca piękniejszego od Syberii”. Chciałabym móc się o tym przekonać na własne oczy.

Zawsze fascynowała mnie Syberia. Rozległa, różnorodna, nieodgadniona.

Gdybym mogła cofnąć się w czasie, odkrywałabym ten tajemniczy kawałek świata razem z Benedyktem Dybowskim. Wspólnie pogrążylibyśmy się w badaniach Świętego Morza, analizując faunę najgłębszego jeziora świata. Wraz z Wojciechem Godlewskim i Michałem Jankowskim na łodzi „Nadzieja” popłynęlibyśmy wzdłuż...

Jako osoba uczęstnicząca w XIX-wiecznej ekspedycji badawczej bardzo bym chciał ruszyć się z europejskiego lądu i stanąć po kilkutygodniowym rejsie statkiem na wodach Nowej Zelandii i dopłynąć do tego kontynentu jakąś łódeczką. Gdy Europa toczyła wojny, gdy w Europie szalały epidemie, etc. Nowa Zelandia była w stu procentach cichym zakątkiem otoczonym wodami, gdzie w ciszy i dobroci serc ludzkich zachowały się tradycje i niezmącone przez media kultury wielu pokoleń ludzi. Nowa Zelandia przyciągnęła by mnie jako badacza, gdyż nikt praktycznie nią się nie interesował. Oczy wszystkich były zwrócone ku Ameryce czy też zachodniej Europy: Anglia,Fancja, itp. Nowa Zelandia to przede wszystkim piękna flora, piękne krajobrazy, piękni i weseli ludzie, a nawet piękne możliwośći. Chciałbym być antropologiem kultury, móc pojechać tam i badać dlaczego ludzie zachwoują się tak, a nie inaczej. Dumać nad tym, dlaczego taki ubiór służy temu, a tamten temu. Rozmyślać nad sensem istnienia, że my jako ludzi jesteśmy tak sobie równi w społeczeństwie, ale kulturowo tak odlegle, że sprawia to nawet problem badawczy. Dlatego Nowa Zelandia, bo to inny kontynent,a idąc za tym inne perspektywy i możliwości ludzi.

Jako osoba uczęstnicząca w XIX-wiecznej ekspedycji badawczej bardzo bym chciał ruszyć się z europejskiego lądu i stanąć po kilkutygodniowym rejsie statkiem na wodach Nowej Zelandii i dopłynąć do tego kontynentu jakąś łódeczką. Gdy Europa toczyła wojny, gdy w Europie szalały epidemie, etc. Nowa Zelandia była w stu procentach cichym zakątkiem otoczonym wodami, gdzie w ciszy i...