Na dywanie leży ciało kobiety. Złote loki rozsypały się wokół jej głowy, na twarzy ma wyraz zaskoczenia. Mimo ran na policzku i zakrzepłej krwi wokół trzeba przyznać, że musiała być wyjątkowo piękna.
Wtem rozmowy cichną, do pomieszczenia wchodzi Drozdowski. Jak zwykle w tym swoim płaszczu, pomyślał złośliwie Nowak. Mężczyzna zbliża się do niego, wyjmuje papierosa z ust i rzuca filmowy tekst:
- Co wiemy?
- To... – zaczyna Nowak.
- Dziwka, widzę. Mnie interesuje zbrodnia – przerywa mu Drozdowski.
- Zgon nastąpił po północy. Brak odcisków, nie doszło też do aktu seksualnego. Pytaliśmy sąsiadów, ale nic nie słyszeli.
Drozdowski, zwany Drozdem, kuca nad zwłokami i przypatruje się twarzy ofiary.
- Czym ją tak oszpecił?
- Nożem, leżał pod drzwiami.
Drozd zaczyna studiować ranę na twarzy kobiety. Morderca wyciął na policzku jakąś liczbę.
- Co to za numer? – pyta głośno Drozd.
- Szesnaście – odpowiadają chórem policjanci.
Przez policzek biegnie prosta kreska, czyli jeden. Pod okiem zaczyna się „ogonek” drugiej cyfry, a przy ustach jest „brzuszek”. Detektyw prostuje się i obchodzi ofiarę dookoła. Przygląda się ranie postrzałowej między jędrnymi piersiami, potem przystaje przy głowie, palcami dotyka złotych loków.
- Jesteście panowie w błędzie! – ogłasza. – To nie szesnaście, a dziewięćdziesiąt jeden!
Wybucha poruszenie. Drozd wskazuje na dywan.
- Tu widać odciski butów, wystarczy odsunąć włosy. Nikt tego nie zauważył?
Wszyscy milczą. Jedynie Nowak zabiera głos:
- To niczego nie dowodzi!
- Chłopcze, chyba jesteś na złym stanowisku. Spójrz! Dziewczyna upadła, morderca musiał od razu stanąć obok niej, nim dywan nasiąkł krwią, dlatego zostawił ślady butów. Rysował cyfry, patrząc na nie od góry. W amoku nie pomyślał, że inni mogą spojrzeć na nie inaczej. Szóstka i dziewiątka to zdradliwe liczby.
Wszyscy z uznaniem patrzą na śledczego, a ten zaciąga się papierosem. Dym wydmuchuje prosto w czerwoną ze złości twarz Nowaka.
- Nie zbliżajcie się do tej sprawy. Przejmujemy ją.
- Kto?
- Ja i moi ludzie, rzecz jasna.
Nie czekając na odpowiedź Drozd udaje się do wyjścia. Policjanci usuwają się z jego drogi. Śledczy uśmiecha się, w myślach porównując siebie do biblijnego Mojżesza, który rozstępuje morze.
- Wiesz już, co oznacza ta liczba? – pyta ktoś.
Drozd zatrzymuje się i rozgląda po pomieszczeniu. Przenikliwym wzrokiem przemyka po twarzach zebranych.
- Tak. – zapada dramatyczna cisza. - Czytajcie jutro gazety, będzie tam artykuł o ekscentrycznym mordercy i bohaterskim detektywie Drozdowskim.

Na dywanie leży ciało kobiety. Złote loki rozsypały się wokół jej głowy, na twarzy ma wyraz zaskoczenia. Mimo ran na policzku i zakrzepłej krwi wokół trzeba przyznać, że musiała być wyjątkowo piękna.
Wtem rozmowy cichną, do pomieszczenia wchodzi Drozdowski. Jak zwykle w tym swoim płaszczu, pomyślał złośliwie Nowak. Mężczyzna zbliża się do niego, wyjmuje papierosa z ust i...

„Już jutro zapraszam na następne losowania. Miłego wieczoru i owocnych wygranych”
- Panie Rysiu znowu – powiedział po losowaniu jeden z naczelnych.
- Ale jak to? – zapytałem – Gdzie tym razem?
- Znów Toruń. Trzeci raz pod rząd. To niemożliwe.
Odszedłem od niego i myślałem jakie liczby padły w tych losowaniach. W sobotę były to 4,12,14,23,30,36, we wtorek 2,6,17,22,30,44, a dziś 9,10,12,24,25,49. To nie możliwe, żeby znów padła szóstka. Nie przy takich liczbach. Postanowiłem podejść do biura i zadać jeszcze kilka pytań naczelnemu:
- Czy to ta sama osoba?
- Nie wiemy jeszcze, ale ludzie zaczną podejrzewać, że to jakaś ustawka, że znów główna nagroda padła w Toruniu – naczelny był wyraźnie zaniepokojony.
- Ale to przecież nie jest możliwe. Przecież nie ma równania, które powie jakie liczby padną dziś, a jakie za dwa dni – tłumaczyłem, lecz on doskonale o tym wiedział.
W domu jak zawsze czekał na mnie tylko kot. Żona odeszła kilka lat temu, bo ja cały czas siedziałem w studiu lub pisałem książkę o moim lotto, jak mawiała. Nie moja wina, że lubię te kolorowe kuleczki z liczbami. Nie mają one przede mną tajemnic. I myślałem, że tylko ja je znam, lecz ktoś teraz jest moim konkurentem. Wziąłem zeszyt i rozpisałem sobie te nieszczęsne losowania. Czy jest w nich coś charakterystycznego, jakiś wspólny odnośnik? Pisałem i pisałem, ale to nic nie dawało. Ani podniesienie do kwadratu, ani wyciągnięcie pierwiastka, ani też średnia arytmetyczna. Nie miałem pojęcia o co w tym wszystkim chodzi. A chciałem wiedzieć. Chciałem zrozumieć dlaczego trzy razy pod rząd padła główna wygrana, mimo iż nie zdarzyło się to już od lat. Ludzie przecież czekają na kumulację. I wtedy także i ja mam lepiej płatne.
Noc minęła mi szybko, zapisałem liczbami cały 64 kartkowy zeszyt i nic nie wymyśliłem. Miałem tylko nadzieję, że nikt nie posądzi mnie o jakieś machlojki, bo ja nic innego nie potrafię. Kocham te kulkowe liczby i nie wyobrażam sobie jakie będzie bez nich moje życie.

„Już jutro zapraszam na następne losowania. Miłego wieczoru i owocnych wygranych”
- Panie Rysiu znowu – powiedział po losowaniu jeden z naczelnych.
- Ale jak to? – zapytałem – Gdzie tym razem?
- Znów Toruń. Trzeci raz pod rząd. To niemożliwe.
Odszedłem od niego i myślałem jakie liczby padły w tych losowaniach. W sobotę były to 4,12,14,23,30,36, we wtorek 2,6,17,22,30,44, a...

Telefon zadzwonił tuż po wchodzie słońca . Jak codziennie. Od 310 dni. Ale codziennie porucznik miał nadzieje ,że usłyszy co innego . Z nieustającą nadzieją , podsunął telefon do ucha.
-Mamy kolejne ciało – usłyszał , westchnął głęboko i już miał odłożyć słuchawkę ,kiedy jego rozmówca dodał – Znaleźliśmy coś jeszcze…….. Porucznik powinien to zobaczyć. Myślę ,że powinieneś wziąć ze sobą agentkę Brook.
13 minut później porucznik i kryptolog przyglądali się niewielkiej karteczce z żółtego papieru ,znalezionej obok poćwiartowanej dziewczynki.
- Nigdy wcześniej nie było żadnej notatki , myślicie że to na pewno ten sam sprawdza?
-Jesteśmy przekonani .Ustalamy tożsamość dziewczynki , ale wiek zgadza się ,ze wcześniejszymi morderstwami – między 7-13 rokiem życia.
-Czy mogłabym zobaczyć tą wiadomość ?– odezwała się Brook
Jej oczą ukazał się krótki 5 rządowy tekst ,jakby rymowanka ,ale litery były w pewien chaotyczny sposób porozrzucane po całej linijce ,ciasno ściśnięte ,nie tworzyły żadnej składni.
-Czy to jest jakiś żart ???? – zaczął krzyczeć porucznik.
Ale przezorna agentka spokojnie wyjęła lusterko i zgrabnie przepisała od tyłu litera po literze , aż ułożył jej się krótki wiersz;

Harem ciasno zamyka swe bramy
Echo już niesie wieść o sułtanie
Zdradzony przez żonę ,zemstę szykuje
Arabska księżniczka plany krzyżuje
Raczy go nie jednym słowem

I w ruch wprawia się maszynka – wszyscy przeszukują dane ofiar , szukają wszystkiego co mogłoby je jakkolwiek łączyć z arabską kulturą ,korzeniami . Przeszukują dane imigrantów , osób zaginionych.
Ale agentka wie ,że szukają tam gdzie nie trzeba.
-To nie mogłoby być takie proste. – zastanawia się – To tylko metafora ,a nie dokładny punkt.
Ktoś odnalazł ,wyznanie muzułmańskie u jednej z ofiar i od razu znalazł się z tym u porucznika, ale on także nie był na tyle naiwny :
- Takie rzeczy ,to ty możesz włożyć miedzy bajki – odparł
W agentce coś się obudziło .
-A może nie do końca …-pomyślała
-Powiadasz ile osób zginęło do tej pory ?– zapytała się z porucznika z podniesionym głosem
-Do dzisiaj 310 .Codziennie jedna.
- I mówisz że wiek zawsze był pomiędzy 7-13? – mówiła coraz szybciej
-Owszem.
-Niech zgadnę – ofiary zawsze były dziewczynkami 7 ,11 lub 13-letnimi?
Tym razem to porucznik krzyknął - SKĄD WIESZ?
- Jedziemy na komisariat , muszę mieć dane wszystkich ofiar.
5 minut później zapiszczały na parkingu koła samochodów i wszyscy wbiegli równo do środka.
Agentka zaczęła układać wszystkie karty z ofiarami i zespalać dane
- Tak jak myślałam . Zginęło dokładnie 77 -13- letnich dziewczynek , 91- jedenastoletnich i 143 siedmioletnich prawda? Nie widzicie zbioru tych liczb? Każda wypada na tzw. Liczbę Sheherezady, czyli 1001 . Wiersz dotyczy baśni tysiąca i jednej nocy. Nawet 5 pięć pierwszych liter wiersza układa się w – h e z a r , w irańskim języku właśnie TYSIĄĆ.
Wszyscy zastygli w niedowierzaniu ,aż w końcu ktoś zdołał się zapytać :
- O czym dokładnie jest baśń tysiąca i jednej nocy?
- O księżniczce Szeherezadzie ,która zostaje by zaprzestać zbrodnią sułtana Szachrij zostaje jego żoną . Znany jest on z tego ,że o wschodzie słońca ,po nocy poślubnej zabija swoje kolejne żony.
- Więc nasz morderca w swojej historii jest Szachrijem?
-Na to wygląda ,ale zastanawia mnie czemu nadał wierszowi liczbę tysiąca. Obawiam się ze z tego powodu ,że ujawnił dzisiaj swój plan , ma jutro zamiar dokończyć swoje dzieło – będzie chciał zmienić bieg bajki i zabić swoją Sheherezade.

Telefon zadzwonił tuż po wchodzie słońca . Jak codziennie. Od 310 dni. Ale codziennie porucznik miał nadzieje ,że usłyszy co innego . Z nieustającą nadzieją , podsunął telefon do ucha.
-Mamy kolejne ciało – usłyszał , westchnął głęboko i już miał odłożyć słuchawkę ,kiedy jego rozmówca dodał – Znaleźliśmy coś jeszcze…….. Porucznik powinien to zobaczyć. Myślę ,że powinieneś...

Ben i Lucy leżeli na plaży oglądając gwiazdy, opowiadając sobie zwyczajne historie. Normalnym też były rozbłyski światła rozpoczynające się codziennie o 22:00. Ich częstotliwość nie była jednostajna. Zakochani tłumaczyli to wojskowymi działaniami, gdyż na sąsiedniej wsi mieściło się lotnisko wojskowe.
Pewnego dnia Lucy z nudów zaintrygowała się tymi zjawiskami. Może to to wiadomość z kosmosu?- pomyślała. Zaśmiała się od razu z własnego pomysłu, lecz nie przerywała burzy w mózgu. Wiem! Krzyknęła. To sygnał nadany alfabetem Morsa. Jestem genialna- pomyślała.
Wieczorem, Lucy czekała na Bena z wydrukowanym alfabetem. Wyjaśniła mu wszystko. Ten ucałował swój skarb z dumą, gdyż spodobała mu się wizja pary detektywów. Rozpoczął się koncert świateł, a oni wertowali linijki, rozszyfrowując wiadomość. Udało się- powiedzieli jednocześnie. „latarnia Nepera” brzmiało rozwiązanie. Ben przypomniał sobie o malej latarni o której opowiadał dziadek, ale znajdowała się kilometr dalej w otoczeniu skał. Tylko o co chodzi z tym Neperem- dodała Lucy w drodze do latarni. Dostrzegli ścianę skalną za którą, rzekomo znajduje się wieża. W drodze poszukiwań odnaleźli przesmyk skalny. Przedostali się nie bez problemów i stanęli u wejścia. Była to bardzo zniszczona wieża, poza jednym elementem nie pasującym do całości. Drzwi były stalowe, a obok nich był panel cyfrowy do wpisania kodu. Lucy od razu wyeliminowała zatem możliwość wpisania słowa Neper. To, co to jest ten Neper- zapytał się Ben. Lucy wyciągnęła telefon, wpisując intrygujące hasło. Neper to matematyk, który dokonał obliczeń logarytmicznych i jego imieniem nazwano wartość liczby Nepera- wyrecytowała. Nie rozumiem w czym ma nam pomóc ten Neper- dodał. Wiem- krzyknęła Lucy czując się jak rasowa pani detektyw. Musimy wpisać tę wartość Nepera do panelu. „8686” i drzwi się otworzyły. Skierowali się lekko oświetlonymi schodami ku górze. Na końcu schodów dostrzegli ładny pokoik w którym pojawiła się sylwetka mężczyzny. Zapraszam- usłyszeli. Usiedli na miękkiej kanapie, rozglądając się wnętrzu pomieszczenia. Pewnie zastanawiacie się kim jestem i po co ta zagadka błyskowa?- zapytał. Ben i Lucy nieśmiało pokiwali głową. -Jestem Klaus Strosse i jestem astrofizykiem. Szukam godnych asystentów do pracy w moim obserwatorium. Ale tu nie ma teleskopu?- powiedziała Lucy. Klaus nacisnął guzik, po czym mechanizm wysunął olbrzymi teleskop z zabudowanego zadaszenia. Mam pewną teorię i potrzebuję pomocy świeżych i ciekawskich umysłów. Sądzę, że układ gwiazd to nie tylko pomoc nawigacyjna. Dostrzegłem pewne prawidłowości. Otóż gwiazdozbiory z sąsiednimi gwiazdami tworzą zaszyfrowaną wiadomość na niebie. Wiadomość z kosmosu- krzyknął Klaus. Ja w to wchodzę! I Ja- usłyszał uradowany naukowiec.

Ben i Lucy leżeli na plaży oglądając gwiazdy, opowiadając sobie zwyczajne historie. Normalnym też były rozbłyski światła rozpoczynające się codziennie o 22:00. Ich częstotliwość nie była jednostajna. Zakochani tłumaczyli to wojskowymi działaniami, gdyż na sąsiedniej wsi mieściło się lotnisko wojskowe.
Pewnego dnia Lucy z nudów zaintrygowała się tymi zjawiskami. Może to to...

-Komisarzu kolejna z numerkiem-usłyszałem odbierając telefon o 3.
-To już trzecia-stwierdziłem.
***
-Katarzyna Myszak,lat 25,znaleziona w lesie,przyczepiona do bluzki kartka z napisem "Szczęśliwy numerek: 3",zmarła przez uduszenie-Sadecki recytuje wiadomości niczym wiersz.
-O co do cholery chodzi z tymi numerkami?Poprzednie dwie też miały karteczki ze szczęśliwym numerkiem,tylko inne liczby.
-Pierwsza 23,druga 16-powiedział niepytany Sadecki.
Dwa tygodnie,3 młode kobiety.Każda miała 25 lat.Dlaczego ktoś nazwał tą"zabawę"szczęśliwym numerkiem i co oznaczał kolejny numer. Postanowiłem przeszukać portale społecznościowe. Jedna z ofiar nie miała facebooka,jednak pozostałe dwie go posiadały. Anna Lipiec i Katarzyna Myszak miały się nawet w znajomych.To musiało coś znaczyć.Długie godziny minęły zanim znalazłem to zdjęcie Zdjęcie z ostatniej klasy liceum,studniówka.Zawołałem Sadeckiego i kazałem sprawdzić czy trzecia z ofiar także chodziła do klasy z tymi dwiema.Sadecki już po chwili powiedział, że Lidia Banera także uczęszczała z nimi do klasy.
-Poproś o listę wszystkich uczniów klasy.
Oczekując na Sadeckiego patrzyłem na zdjęcie.Widziałem na radosne twarze i zastanawiałem się kto z nich jest mordercą.
-Proszę-podał mi kartkę
-Przypomnij mi jaka była kolejność zabójstw i numerków.
- Pierwsza była Banera z numerem 23,potem Polańczyk z 16,a teraz Myszak z 3.
- Znajdź mi natychmiast Klaudię Białkowską
Sadecki poszedł w swoją stronę,a ja postanowiłem szukać w Internecie. "Klaudia Białkowska" wpisałem w google i wyskoczyło mi kilka profili na fb, ale żaden poszukiwanej.Moją uwagę zwrócił artykuł z gazety "Z biedaczki w milionerkę",w którym pisano o Klaudii Białkowskiej i jej ślubie z synem właściciela kilku hoteli Karolem Ryniec.
-Namierz mi samochód Ryniec.
Pojechałem pod wskazany adres i zauważyłem ją rozmawiającą z jakąś kobietą.
-Dlaczego zabiła Pani tamte kobiety?
Kobieta w czarnej kurtce, której imienia nie znałem uśmiechnęła się lekko.
-Ona miała być następna - powiedziała i wskazała na Klaudię Ryniec.
-Wiem, dlatego tu jestem.Ale po, co ta zabawa?
-Przez nie chciałam popełnić samobójstwo, wyśmiewały się ze mnie, a moi rodzice zamknęli mnie w psychiatryku- powiedziała,a Klaudia spojrzała na nią ze strachem.
-To były głupie zaczepki-wyznała.
-Ale po co ta cała zabawa w szczęśliwy numerek?- zapytałem.
-One nigdy nie lubiły odpowiadać w szkole i kłamały, że miały szczęśliwy numerek,a ja chciałam je zwolnić już z jakiejkolwiek odpowiedzi skoro tak chciały mieć ten swój numerek.

-Komisarzu kolejna z numerkiem-usłyszałem odbierając telefon o 3.
-To już trzecia-stwierdziłem.
***
-Katarzyna Myszak,lat 25,znaleziona w lesie,przyczepiona do bluzki kartka z napisem "Szczęśliwy numerek: 3",zmarła przez uduszenie-Sadecki recytuje wiadomości niczym wiersz.
-O co do cholery chodzi z tymi numerkami?Poprzednie dwie też miały karteczki ze szczęśliwym...

-Komisarzu kolejna z numerkiem-usłyszałem odbierając telefon o 3.
-To już trzecia-stwierdziłem.
***
-Katarzyna Myszak,lat 25,znaleziona w lesie,przyczepiona do bluzki kartka z napisem "Szczęśliwy numerek: 3",zmarła przez uduszenie-Sadecki recytuje wiadomości niczym wiersz.
-O co do cholery chodzi z tymi numerkami?Poprzednie dwie też miały karteczki ze szczęśliwym numerkiem,tylko inne liczby.
-Pierwsza 23,druga 16-powiedział niepytany Sadecki.
Dwa tygodnie,3 młode kobiety.Każda miała 25 lat.Dlaczego ktoś nazwał tą"zabawę"szczęśliwym numerkiem i co oznaczał kolejny numer. Postanowiłem przeszukać portale społecznościowe. Jedna z ofiar nie miała facebooka,jednak pozostałe dwie go posiadały. Anna Lipiec i Katarzyna Myszak miały się nawet w znajomych.To musiało coś znaczyć.Długie godziny minęły zanim znalazłem to zdjęcie Zdjęcie z ostatniej klasy liceum,studniówka.Zawołałem Sadeckiego i kazałem sprawdzić czy trzecia z ofiar także chodziła do klasy z tymi dwiema.Sadecki już po chwili powiedział, że Lidia Banera także uczęszczała z nimi do klasy.
-Poproś o listę wszystkich uczniów klasy.
Oczekując na Sadeckiego patrzyłem na zdjęcie.Widziałem na radosne twarze i zastanawiałem się kto z nich jest mordercą.
-Proszę-podał mi kartkę
-Przypomnij mi jaka była kolejność zabójstw i numerków.
- Pierwsza była Banera z numerem 23,potem Polańczyk z 16,a teraz Myszak z 3.
- Znajdź mi natychmiast Klaudię Białkowską
Sadecki poszedł w swoją stronę,a ja postanowiłem szukać w Internecie. "Klaudia Białkowska" wpisałem w google i wyskoczyło mi kilka profili na fb, ale żaden poszukiwanej.Moją uwagę zwrócił artykuł z gazety "Z biedaczki w milionerkę",w którym pisano o Klaudii Białkowskiej i jej ślubie z synem właściciela kilku hoteli Karolem Ryniec.
-Namierz mi samochód Ryniec.
Pojechałem pod wskazany adres i zauważyłem ją rozmawiającą z jakąś kobietą.
-Dlaczego zabiła Pani tamte kobiety?
Kobieta w czarnej kurtce, której imienia nie znałem uśmiechnęła się lekko.
-Ona miała być następna - powiedziała i wskazała na Klaudię Ryniec.
-Wiem, dlatego tu jestem.Ale po, co ta zabawa?
-Przez nie chciałam popełnić samobójstwo, wyśmiewały się ze mnie, a moi rodzice zamknęli mnie w psychiatryku- powiedziała,a Klaudia spojrzała na nią ze strachem.
-To były głupie zaczepki-wyznała.
-Ale po co ta cała zabawa w szczęśliwy numerek?- zapytałem.
-One nigdy nie lubiły odpowiadać w szkole i kłamały, że miały szczęśliwy numerek,a ja chciałam je zwolnić już z jakiejkolwiek odpowiedzi skoro tak chciały mieć ten swój numerek.

-Komisarzu kolejna z numerkiem-usłyszałem odbierając telefon o 3.
-To już trzecia-stwierdziłem.
***
-Katarzyna Myszak,lat 25,znaleziona w lesie,przyczepiona do bluzki kartka z napisem "Szczęśliwy numerek: 3",zmarła przez uduszenie-Sadecki recytuje wiadomości niczym wiersz.
-O co do cholery chodzi z tymi numerkami?Poprzednie dwie też miały karteczki ze szczęśliwym...

-Dzień dobry, mówi policjant Janowski. Czy rozmawiam z Pawłem Nowackim?
-Nie, tutaj koleżanka Pawełka. Jesteśmy teraz na wycieczce szkolnej nad morzem, on poszedł z kolegami się wykąpać.
- Muszę mu przekazać pewną ważną informację. To naprawdę bardzo ważne, chodzi o jego rodzinę. Proszę, go tutaj poprosić.
Chłopiec niechętnie przerwał pływanie i podszedł do telefonu.
-Dzień dobry, mówi policjant Janowski. Jesteś Pawełek Nowacki, tak?
- Tak. O co chodzi? Coś się stało?
-Stało się. Uprzedzam to może być dla ciebie szokująca informacja… Dzisiaj rano w twoim domu znaleziono zwłoki twoich rodziców.
- Co??? Jak to??? Co się z nimi stało? – chłopak krzyczał do słuchawki. Był w szoku. Nie mógł uwierzyć w słowa, które przed chwilą usłyszał.
- Każde z nich dostało po trzy strzały z pistoletu w głowę. Morderca najprawdopodobniej zaatakował ich, kiedy spali.
Młodzieniec był wściekły. Wściekły na tego policjanta, na mordercę, na siebie. Cały jego świat runął w jednej chwili. Został sierotą. Nie miał już w nikim wsparcia. Wiedział, że po powrocie zostanie wysłany do domu dziecka, i że nigdy nie będzie tak, jak dawniej.
Paweł natychmiast pojechał na komisariat, chciał się czegoś dowiedzieć w sprawie śmierci najbliższych. Policjant Janowski poprosił go do swojego gabinetu. Opowiedział mu dokładnie, co się stało poprzedniego dnia, próbował go pocieszyć. Nagle rozległ się dźwięk telefonu.
-Przepraszam cię na chwilę. Ważny telefon. Muszę odebrać.
Gdy policjant wyszedł z gabinetu, Pawełek dostrzegł na stole dwie lokalne gazety. Jedna była z Gdańska, a druga z Gdyni. Uwagę chłopca przykuły dwa nagłówki. Brzmiały: „Straszne morderstwo trójki rodzeństwa wstrząsnęło całym miastem.” i „Niespodziewana śmierć trzyosobowej rodziny z Gdyni.” Przeczytał obydwa artykuły i był wstrząśnięty. Dowiedział się z nich, że trzy dni temu w Gdańsku trójka rodzeństwa została zastrzelona, a w Gdyni dwa dni temu zastrzelono małą dziewczynkę i jej rodziców. Wstrząśnięty opadł na fotelu. Po kilkunastu sekundach coś do niego dotarło.
Jakiś niezrównoważony człowiek postanowił przez trzy noce z rzędu mordować trzyosobowe rodziny z każdego miasta w Trójmieście zadając im po trzy strzały w głowę. Nieoczekiwanie zaczął potwornie płakać, nie z powodu straty najbliższych, przez to płakał odkąd dowiedział się o ich nagłej śmierci. Uświadomił sobie, że gdyby poprzedniej nocy w domu nie byłoby go już wśród żywych. Co więcej, pokrzyżował plan niebezpiecznego mordercy, co mogło mieć niemiłe konsekwencje.

-Dzień dobry, mówi policjant Janowski. Czy rozmawiam z Pawłem Nowackim?
-Nie, tutaj koleżanka Pawełka. Jesteśmy teraz na wycieczce szkolnej nad morzem, on poszedł z kolegami się wykąpać.
- Muszę mu przekazać pewną ważną informację. To naprawdę bardzo ważne, chodzi o jego rodzinę. Proszę, go tutaj poprosić.
Chłopiec niechętnie przerwał pływanie i podszedł do telefonu.
...

01001110 01100001 01101010 01110000 01101001 01100101 01110010 01110111 00100000 01110111 01111001 01101010 01101101 01101001 01100101 01110011 01111010 00100000 11000101 10011011 01110111 01101001 11000100 10011001 01110100 11000100 10000101 00100000 01111010 01100001 01110111 01101100 01100101 01100011 01111010 01101011 11000100 10011001 00101100 00001101 00001010 01110000 01101111 01110100 01100101 01101101 00100000 01110000 01101111 01101100 01101001 01100011 01111010 01111001 01110011 01111010 00100000 01100100 01101111 00100000 01110100 01110010 01111010 01100101 01100011 01101000 00111011 00100000 01100001 01101110 01101001 00100000 01101101 01101110 01101001 01100101 01101010 00101100 00100000 01100001 01101110 01101001 00100000 01110111 01101001 11000100 10011001 01100011 01100101 01101010 00101110 00001101 00001010 01010100 01110010 01111010 01111001 00100000 01101010 01100101 01110011 01110100 00100000 01101100 01101001 01100011 01111010 01100010 11000100 10000101 00101100 00100000 01100100 01101111 00100000 01101011 01110100 11000011 10110011 01110010 01100101 01101010 00100000 01110000 01101111 01101100 01101001 01100011 01111010 01111001 01110011 01111010 00101100 00001101 00001010 01100001 00100000 01101100 01101001 01100011 01111010 01100010 11000100 10000101 00100000 01110100 01110111 01101111 01101010 01100101 01100111 01101111 00100000 01101100 01101001 01100011 01111010 01100101 01101110 01101001 01100001 00100000 01100010 11000100 10011001 01100100 01111010 01101001 01100101 00100000 01110100 01110010 01111010 01111001 00101110 00001101 00001010 01001110 01101001 01100101 00100000 01110000 01101111 01101100 01101001 01100011 01111010 01111001 01110011 01111010 00100000 01100100 01101111 00100000 01100011 01111010 01110100 01100101 01110010 01100101 01100011 01101000 00101100 00100000 01100001 01101110 01101001 00100000 01100100 01101111 00100000 01100100 01110111 11000011 10110011 01100011 01101000 00101100 00001101 00001010 01100011 01101000 01111001 01100010 01100001 00100000 11000101 10111100 01100101 00100000 01110111 00100000 01100011 01111010 01100001 01110011 01101001 01100101 00100000 01101100 01101001 01100011 01111010 01100101 01101110 01101001 01100001 00100000 01100100 01101111 00100000 01110100 01110010 01111010 01100101 01100011 01101000 00101110 00100000

01001110 01100001 01101010 01110000 01101001 01100101 01110010 01110111 00100000 01110111 01111001 01101010 01101101 01101001 01100101 01110011 01111010 00100000 11000101 10011011 01110111 01101001 11000100 10011001 01110100 11000100 10000101 00100000 01111010 01100001 01110111 01101100 01100101 01100011 01111010 01101011 11000100 10011001 00101100 00001101 00001010...

-Historia z dzieciństwa? – Sylwia zastanowiła się. – Mam! Dziadek nauczył mnie wierszyka. Słuchaj:

50 Nietoperzy ∏ razy Twarz
skrzynkę pamięci zabrało
20-stu Emu do kwadratu
serce twoje kluczem sprawiło
Kwatery tej.

-Zawsze mówił, że to jest niezwykle ważne. – Chłopak Sylwii Marcin zastanowił się chwilę.
-Może to jakiś szyfr?
-Myślisz, że nie próbowałam tego rozwiązać? Niestety za cholerę tego nie rozumiem. 5020 – myślałam o numerze skrytki, ale nawet nie wiem gdzie szukać. Nietoperze i emu kojarzą mi się tylko z Zoo, ale tam nie ma szafek z numerami. Pi powinno być razy drzwi, a nie twarz.
-Skrzynka może być ze skarbem. – Marcin podrapał się po brodzie.
-Odkrywcze, Sherlocku. Wiesz, to wszystko może być głupim psikusem starego człowieka. Babcia mówiła, że ciągle coś wymyślał. Chował różne rzeczy i układał zagadkowe wierszyki, ale babcia się wkurzała i szantażowała go obiadem. – Oboje wybuchli śmiechem.
-To ile było tych zwierzaków?
-50 i 20.
-Może to współrzędne geograficzne? Otwórz mapy. – Wszystkie możliwości oprócz jednej prowadziły na morze.
-50N i 20E – powiedział Marcin.
-Nietoperze i Emu!
Współrzędne prowadziły do bloku na obrzeżach Krakowa. Wybrali się tam i stanęli przed domofonem. Nie rozpoznali żadnego nazwiska.
-No i co teraz geniuszu?
-Nie ma mieszkania 3,14, ani 9,85. Może chodzi o 10?
-Czekaj, duże litery. Mamy już N i E. Zostało T i K może coś oznaczają?
-Nie ma nazwiska na T, ale jest Kalska pod 5-ką.
Zadzwonili kilka razy i w domofonie odezwał się głos kobiety. Jednakże ta uznała Sylwię i Marcina za świadków Jehowy i postraszyła policją za nachodzenie piąty raz tego dnia.
-T jest 20 cyfrą w alfabecie, a K 11-stą – zasugerował Marcin.
-Jest tylko 15 mieszkań.
-No to dzwonimy pod 11-stkę.
Po kilku dzwonkach odezwał się głos należący do starszego mężczyzny.
-Dzień dobry panu. Nazywam się Sylwia Wrońska… - Dziewczyna nie zdążyła dokończyć.
-Wejdź dziecko, czekałem na ciebie.
Staruszek opowiedział im o dziadku Sylwii i jak 20 lat temu ten powierzył mu skrzynkę dla wnuczki. Po latach mężczyzna wątpił by się pojawiła. Oddał dziewczynie zabezpieczoną skrzyneczkę. U góry było miejsce na szyfr, a niżej kłódka, jednak bez miejsca na zamek. Młodzi podziękowali i wyszli.
Wpisali kod 3943 (wynik działania z wiersza, pominęli 0,84) wtedy odsłoniła się dziurka na klucz. Dziewczyna ściągnęła z szyi łańcuszek z serduszkiem i kluczem. W skrzynce było pełno starych fotografii.
-To wszystko? Tyle zachodu o zdjęcia?
Sylwia chwilowo zaniemówiła.
-I o matryce do banknotu 100 zł.

-Historia z dzieciństwa? – Sylwia zastanowiła się. – Mam! Dziadek nauczył mnie wierszyka. Słuchaj:

50 Nietoperzy ∏ razy Twarz
skrzynkę pamięci zabrało
20-stu Emu do kwadratu
serce twoje kluczem sprawiło
Kwatery tej.

-Zawsze mówił, że to jest niezwykle ważne. – Chłopak Sylwii Marcin zastanowił się chwilę.
-Może to jakiś szyfr?
-Myślisz, że nie próbowałam tego rozwiązać?...

Przeprowadzka z ciasnego mieszkania w bloku do domku z ogrodem była super. Co prawda nastąpiło to zaraz po śmierci babci i dziadka, ale byłem pewien, że oni tam z góry cieszą się jak zadomawiamy się w ich kątach. Jako najstarszy zająłem gabinet po dziadku, który walczył na wojnie, a potem wykładał pokoleniom studentów tę swoją ukochaną matematykę. Niestety z tą moją miłością do matematyki było kiepsko, ale w końcu nie każdy musi być Pitagorasem.
Szybko odkryłem, że jeden z obrazów kryje pod sobą stalowe drzwiczki z jakimś systemem kółek pokrytych cyframi. Wkrótce rozgryzłem, że u góry kółka samoczynnie nastawiają się na trzy liczby dwucyfrowe, a u dołu można samemu nastawić liczbę dwucyfrową. Specjalna dźwignia jeśli ją pociągnąć wywołuje dźwięk jakby klapsa, a wtedy kółka u góry zaczynają wariować ustawiając się na zupełnie inne liczby.
Domyśliłem się, że to sejf dziadka z jakimś wymyślnym zamkiem. Postawiłem sobie za cel otworzyć go i odkryć dziadkową tajemnicę. Oczywiście nikomu o tym nie mówiłem, bo nie chciałem się z nikim dzielić ani tym co jest w środku, ani odkrywaniem tej zagadki.
Domyśliłem się, że pociągnięcie dźwigni otworzy sejf, ale tylko pod warunkiem, że ustawi się odpowiednią liczbę. Ta liczba nie była stałą, lecz zależała od trzech liczb u góry. Ponieważ jeszcze nie udało mi się nastawić odpowiedniej więc zamek utrudniał odgadnięcie przez systematyczne przeszukiwanie.
Wypróbowałem wiele sposobów obliczenia klucza z trzech liczb. Dodawanie, odejmowanie, mnożenie, a nawet dzielenie. Wszystko na nic. Sejf był niewzruszenie zamknięty.
Wiedziałem, że w otworzeniu sejfu dziadka może mi pomóc matematyka. Coraz chętniej rozwiązywałem zadania i uczyłem się podręczników, ale nigdzie nie trafiłem na coś co by ułatwiło otwarcie sejfu.
Kiedy zaczęliśmy przerabiać dodawanie ułamków wyliczałem największe wspólne podzielniki i najmniejsze wspólne wielokrotności. Rozwiązałem nawet zadanie dodania trzech, a nie dwóch ułamków naraz. Cały zadowolony umyłem się i poszedłem spać.
Obudziłem się kiedy jeszcze było ciemno i wtedy postanowiłem policzyć największy wspólny podzielnik liczb z sejfu. Na bosaka wyskoczyłem z łóżka i świecąc sobie latarką spisałem liczby z sejfu. Na kartce wyliczyłem zadanie sprawdzając kilkakrotnie. Potem nastawiłem odpowiednią liczbę na drzwiczkach sejfu. Kiedy pociągnąłem dźwignię sejf ... otworzył się. Było w nim trochę słodyczy i kilka książek matematycznych. Ta mojego dziadka była opatrzona dedykacją "Moim kochanym wnukom".

Przeprowadzka z ciasnego mieszkania w bloku do domku z ogrodem była super. Co prawda nastąpiło to zaraz po śmierci babci i dziadka, ale byłem pewien, że oni tam z góry cieszą się jak zadomawiamy się w ich kątach. Jako najstarszy zająłem gabinet po dziadku, który walczył na wojnie, a potem wykładał pokoleniom studentów tę swoją ukochaną matematykę. Niestety z tą moją...