Jak zdobyć przyjaciół i zjednać sobie ludzi[bookLink]50522|Jak zdobyć przyjaciół i zjednać sobie ludzi[/bookLink]

D. Carnagie: Jak zdobyć przyjaciół i zjednać sobie ludzi – Śmieszny tytuł bardzo starej książki, bo z 1937r., ale to pokazuje, że ludzie nie zmieniają się i pewne rzeczy są niezmienne przez lata. Jak tytuł wskazuje – to poradnik, który tłumaczy, jak budować dobre relacje z ludźmi. To taki mały podręcznik hakowania ludzi. Teoretycznie nikt z nas nie potrzebuje takiej książki, bo buduje świetne relacje i ma super przyjaciół, ale w czasie czytania dostrzega się, jak wiele popełnia się błędów w zwykłej rozmowie z człowiekiem, często go raniąc – nawet nieświadomie. Ta książka pomogła mi być bardziej wrażliwym na innych. Większą uwagę przykładam do wypowiadanych słów i czynów. Gdyby jeszcze wdrożenie tej wiedzy było takie proste…

Jak zdobyć przyjaciół i zjednać sobie ludzi[bookLink]50522|Jak zdobyć przyjaciół i zjednać sobie ludzi[/bookLink]

D. Carnagie: Jak zdobyć przyjaciół i zjednać sobie ludzi – Śmieszny tytuł bardzo starej książki, bo z 1937r., ale to pokazuje, że ludzie nie zmieniają się i pewne rzeczy są niezmienne przez lata. Jak tytuł wskazuje – to poradnik, który tłumaczy, jak budować...

 [bookCover]50522|Jak zdobyć przyjaciół i zjednać sobie ludzi[/bookCover]

Odnaleźć Minack
Lama Dereka Tangye

Wobec bursztynowych oczu Lamy nie mogłam przejść obojętnie. Przemykając w wysokiej trawie między polnymi stokrotkami i motylami, obiecywała powrót do znanej mi krainy. Czasami mija wiele lat, zanim osoby, żyjące w odległych czasach, lecz tak do siebie podobne, mogły się spotkać. Derek Tangye musiał porzucić karierę dziennikarza i wraz z żoną, Jeannie, odnaleźć Minack – malowniczą krainę w Kornwalii, w której napisał kilkanaście autobiograficznych powieści. Ja natomiast musiałam nauczyć się języka.

Lama, drobny kociak o kruczoczarnej sierści, pojawiła się na progu domu pisarza w środku szalejącej burzy. Nieprzewidywalny koci żywioł stał się częścią jego życia. Powieść ta jest jednak czymś więcej niż historią o czworonożnym przyjacielu. Jest to książka o wrażliwym człowieku, który z jednej strony nie uległ zmieniającym się priorytetom, ale jednocześnie potrafił zadawać sobie wiele pytań. Derek „wyleczył” mnie z wielu wątpliwości. Przekonał do tego, że można przyjąć postawę uznawaną za niemodną i jednocześnie pozostać człowiekiem o szerokich horyzontach. Aby było to możliwe, trzeba jednak oddzielić się od zgiełku, świata plotek i złośliwości.

Czy przyjęcie takiej postawy jest obecnie trudniejsze niż w Anglii w latach sześćdziesiątych? I czy w ogóle jest możliwe? Odpowiedź odnalazłam w końcowych zdaniach Lamy : „Mieliśmy swoją tarczę. Chwile takie jakie cisza bożonarodzeniowego poranka, kiedy Jeannie i ja byliśmy razem, z kotem nazwanym Lamą, który przyszedł na świat przy dźwiękach morza” (tłum. własne).

http://www.amazon.co.uk/Lama-Derek-Tangye/dp/0722183585

Odnaleźć Minack
Lama Dereka Tangye

Wobec bursztynowych oczu Lamy nie mogłam przejść obojętnie. Przemykając w wysokiej trawie między polnymi stokrotkami i motylami, obiecywała powrót do znanej mi krainy. Czasami mija wiele lat, zanim osoby, żyjące w odległych czasach, lecz tak do siebie podobne, mogły się spotkać. Derek Tangye musiał porzucić karierę dziennikarza i...

Może Wam wszystkim wydać się to dziwne, ale moim lekarstwem na cały mój smutek okazała się książka Haruki Murakami „Norwegian Wood”. Wiele osób twierdzi, że książki tego autora są bardzo przygnębiające, wręcz depresyjne. Owszem, może tak rzeczywiście jest, ale jeśli ktoś potrafi wyciągnąć coś dobrego ze smutnych rzeczy, radość z czytanych książek jest większa niż kiedykolwiek. Z natury jestem osobą pesymistyczną, nie wierzę w siebie, ale już w trakcie czytania „Norwegian Wood” zaczęłam zauważać w sobie potencjał, wartość. Być może wynika to z tego, że chcemy być lepsi niż inni, nawet jeśli są to tylko bohaterowie książek. Być może, ale to pomaga, naprawdę sprawia, że ludzie stają się lepsi. Książka ta stała się moją ulubioną, na pewno wrócę do niej nie raz. Moje życie zmieniło się diametralnie, zaczęłam dostrzegać moje zalety, co wcześniej było dla mnie nie do pomyślenia. Teraz staram się jak najlepiej wykorzystać dany mi czas, spełniać swoje marzenia i niemal każdego dnia na mojej twarzy pojawia się uśmiech. Czytając „Norwegian Wood” wiele razy płakałam. Działo się tak dlatego, że widziałam tam siebie, momentami byłam głównym bohaterem, a nie chciałam siebie widzieć w ten sposób. Samotność to straszny stan, jednak ma swoje zalety. Przede wszystkim można poznać samego siebie, własne pragnienia, cele, marzenia. Z samotności można wyjść, mnie się udało, choć było ciężko. Książki to dobre lekarstwo na różne dolegliwości. Trzeba tylko zażywać ich z głową i spróbować zrozumieć, że wszystko co złe można w jakiś sposób zwalczyć. A jeśli nie, to mogą one pomóc w przetrwaniu.

Może Wam wszystkim wydać się to dziwne, ale moim lekarstwem na cały mój smutek okazała się książka Haruki Murakami „Norwegian Wood”. Wiele osób twierdzi, że książki tego autora są bardzo przygnębiające, wręcz depresyjne. Owszem, może tak rzeczywiście jest, ale jeśli ktoś potrafi wyciągnąć coś dobrego ze smutnych rzeczy, radość z czytanych książek jest większa niż...

Mam 17 lat, można więc powiedzieć, że jestem jeszcze dzieckiem. Ale wiadomo, że teraz muszę już myśleć o wszystkich dorosłych problemach, bo matura, potem wybór studiów, szukanie pracy, zakładanie rodziny. Nigdy nie należałam do tych dzieci, które chcą już być dorosłe. Nie chciałam nawet słyszeć o dorosłości, ale dopiero, kiedy zaczęło mnie już to prawie dotyczyć, poczułam prawdziwy strach przed dorosłym życiem. I kiedy czasem ten strach mnie dopada, powracam do książek z dzieciństwa, np. "Dzieci z Bullerbyn". Czytając to, przypominam sobie jak jeszcze niedawno sama grałam z kolegami na podwórku w chowanego albo podchody i od razu czuję się lepiej.

Mam 17 lat, można więc powiedzieć, że jestem jeszcze dzieckiem. Ale wiadomo, że teraz muszę już myśleć o wszystkich dorosłych problemach, bo matura, potem wybór studiów, szukanie pracy, zakładanie rodziny. Nigdy nie należałam do tych dzieci, które chcą już być dorosłe. Nie chciałam nawet słyszeć o dorosłości, ale dopiero, kiedy zaczęło mnie już to prawie dotyczyć, poczułam...

W samą porę trafiłam na "Dobry rok" Petera Mayla. Zwykle sięgam po dość ambitną literaturę, z której mogę wynieść określoną wiedzę reporterską bądź wyciągnąć dla siebie ważne wnioski. Od czasu do czasu, aby zrobić sobie odżywczą i relaksującą umysł przerwę, sięgam po coś zdecydowanie lekkiego. I taką rolę, zresztą wyśmienicie, spełniła ta książka. Zawsze przychodzi taki moment, gdy ambitne książki zaczynają mnie męczyć, tak jak pita dłuższym ciągiem zielona herbata. Wtedy to co powinno odprężać jedynie nuży i męczy.
"Dobry rok" był świetnym środkiem zagospodarowania tej przerwy. Książka ta przyniosła mi wytchnienie i podarowała malutki cień nadziei, że może i mnie przytrafi się jeszcze nie do końca wyjaśniona okazja na odmianę. Bohater książki szybko traci wszystko, co dla niego było do tej pory ważne, i szybko zyskuje więcej, niż spodziewał się kiedykolwiek mieć i doświadczyć. W życiu nic nie idzie tak szybko i gładko, ale opowieść ta przypomina mi o tym, że warto podjąć ryzyko, gdy nadarzy się obiecująca okazja.

W samą porę trafiłam na "Dobry rok" Petera Mayla. Zwykle sięgam po dość ambitną literaturę, z której mogę wynieść określoną wiedzę reporterską bądź wyciągnąć dla siebie ważne wnioski. Od czasu do czasu, aby zrobić sobie odżywczą i relaksującą umysł przerwę, sięgam po coś zdecydowanie lekkiego. I taką rolę, zresztą wyśmienicie, spełniła ta książka. Zawsze przychodzi taki...

Mając 15 lat przeczytałam książkę Johna Katzenbacha "Opowieść szaleńca". Mimo młodego wieku cierpiałam na depresje. Problemy w domu, bijący ojczym, pijąca mama, automatyczne odrzucenie od rówieśników. Okaleczanie się, upijanie, nie chodzenie do szkoły, nienawiść do samej siebie. Zamykałam się na wszystko, zbudowałam szczelną klatkę, przestałam widzieć chociaż patrzyłam. Książka (mimo iż jeszcze w tedy nie doceniałam magii czytania) wciągnęła mnie bez reszty i to już nie chodziło o to kto był mordercą i jak to robił. Zafascynował mnie główny bohater i jego choroba, rozmowy z samym sobą, to jak sobie z tym radził, jak obserwował świat. Dzięki niemu postanowiłam nauczyć się obserwować to co mnie otacza i wyciągać wnioski. Postanowiłam akceptować siebie i przede wszystkim rozmawiać ze sobą, w środku. Obecnie mam 21 lat, mimo swojej choroby, ponieważ depresja nadal mi towarzyszy, umiem czerpać z życia radość, świat dookoła mnie zachwyca. Każdy liść, motyl, kolor na niebie. Pan z fajką siedzący na ławce, mama z dzieckiem w parku, starsza Pani z zakupami. Znalazłam chęć do działania, skończyłam szkołę, zdałam maturę, studiuję Bibliotekoznawstwo, zakochałam się w książkach. Dzięki Mewie (gdyż tak mówiono na głównego bohatera) jako nastolatka odnalazłam to co do tej pory sprawia mi przyjemność i za każdym razem gdy dopadają mnie pozbawione barw dni, powracam do Katzenbacha i do mojego Szaleńca.

Mając 15 lat przeczytałam książkę Johna Katzenbacha "Opowieść szaleńca". Mimo młodego wieku cierpiałam na depresje. Problemy w domu, bijący ojczym, pijąca mama, automatyczne odrzucenie od rówieśników. Okaleczanie się, upijanie, nie chodzenie do szkoły, nienawiść do samej siebie. Zamykałam się na wszystko, zbudowałam szczelną klatkę, przestałam widzieć chociaż patrzyłam....

Zaczęło się niewinnie- kilka nadprogramowych kilogramów. Zbliżało się ku tragicznemu finałowi- obsesyjne myślenie o swoim wyglądzie, anoreksja, głęboka depresja, w przenośni i dosłowne z(a)nikanie...

Wtedy los zaaplikował mi swoją pigułkę szczęścia- „Gargulca” autorstwa Andrew Davidsona. Z pozoru idealne życie głównego bohatera ulega wywrotowi, gdy ów w wypadku traci najważniejszy w jego mniemaniu przymiot- urodę. Pomimo totalnej beznadziei i zaplanowanego z każdym szczegółem i przewidzeniem wszelkich niespodzianek samobójstwa (tak opisanego, że- co przewrotne- nie sposób uśmiechnąć się pod nosem!) znajduje światełko w tunelu. Lektura „Gargulca” była dla mnie jak balsam, ukojenie dla wymęczonego serca i umysłu. Zdałam sobie sprawę, że w życiu zawsze znajdzie się ktoś lub coś, dla czego warto walczyć i się nie poddawać, jednocześnie potrafiąc śmiać się z samego siebie, pomimo iż to bardzo trudna sztuka. Książka ta dała mi podstawy do podjęcia walki, którą ostatecznie wygrałam, stanowi zatem prawdziwe LEKARSTWO.

Zaczęło się niewinnie- kilka nadprogramowych kilogramów. Zbliżało się ku tragicznemu finałowi- obsesyjne myślenie o swoim wyglądzie, anoreksja, głęboka depresja, w przenośni i dosłowne z(a)nikanie...

Wtedy los zaaplikował mi swoją pigułkę szczęścia- „Gargulca” autorstwa Andrew Davidsona. Z pozoru idealne życie głównego bohatera ulega wywrotowi, gdy ów w wypadku traci...

Ksiązki sa dla mnie lakarstwm na całe zło tego świata, bo pozwalaja mi być w kilku miejscach jednocześnie, w wyobrazni oczywiście, ale gdybym miała wybrać taka jedną to byłaby to "Złodziejka ksiązek" Markusa Zausaka.Bohaterka, dziewczynka, pokazuje że w nawet najtrudniejszych czasach, kiedy świat wokół się wali, a podstawowe zasady żądzące światem przestaja obowiązywać - ksiązki mogą pomóc nam przetrwać wszystko...
Kiedy wydaje mi się, że w moim zyciu wszystko się wali, to sięgam po ,,Złodziejkę..." i wiem już, że nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło byc jeszcze gorzej...

Ksiązki sa dla mnie lakarstwm na całe zło tego świata, bo pozwalaja mi być w kilku miejscach jednocześnie, w wyobrazni oczywiście, ale gdybym miała wybrać taka jedną to byłaby to "Złodziejka ksiązek" Markusa Zausaka.Bohaterka, dziewczynka, pokazuje że w nawet najtrudniejszych czasach, kiedy świat wokół się wali, a podstawowe zasady żądzące światem przestaja obowiązywać -...

Może zabrzmi to banalnie, a na pewno dziecinnie, ale dla mnie oparciem był „Mały Książę”. Mnóstwo prawdziwych mądrości, które chłonie się jak gąbka. I nie są to mądrości, na które macha się ręką czy kręci głową. Są to mądrości, które chce się zapamiętać i powtarzać dalej. Uwielbiam przypominać sobie „Małego Księcia”, bo przekazy płynące z owej książki, pomogły mi zrozumieć pokręconą rzeczywistość i podjąć właściwe decyzje.

„Na pustyni jest się samotnym. Równie samotnym jest się wśród ludzi.”
„Nawet w obliczu śmierci przyjemna jest świadomość posiadania przyjaciela.”
„Pewnego przyjaciela poznaje się w niepewnym położeniu.”
„Dobrze widzi się tylko sercem, najważniejsze jest niewidoczne dla oczu.”

To tylko niektóre z cytatów, które warto powielać i które dają do myślenia.
„Mały Książę” dał mi wiele odpowiedzi i wiele do myślenia. Niby niepozorna książka, a pojawiła się w moim życiu w odpowiednim momencie. Byłam trochę jak ten tytułowy Książę… zagubiona i szukająca odpowiedzi.
Ale szczególnie przemówiły do mnie słowa: „Idąc prosto przed siebie nie można zajść daleko…”. Odważyłam się skręcić z obranej drogi i bardzo dobrze zrobiłam. Zawarte w książce słowa okazały się lekarstwem, które "zażyłam" w odpowiednim momencie. Zagubienie zniknęło, a pojawiła się upragniona pewność siebie.

Może zabrzmi to banalnie, a na pewno dziecinnie, ale dla mnie oparciem był „Mały Książę”. Mnóstwo prawdziwych mądrości, które chłonie się jak gąbka. I nie są to mądrości, na które macha się ręką czy kręci głową. Są to mądrości, które chce się zapamiętać i powtarzać dalej. Uwielbiam przypominać sobie „Małego Księcia”, bo przekazy płynące z owej książki, pomogły mi zrozumieć...