Książka "Mistrz i Małgorzata" uleczyła mnie z krótkowzroczności, jaką było założenie, że wszystko w życiu powinnam interpretować w jeden, niezmienny sposób. Sięgając po nią kolejny raz na nowo mnie zaskakuje i znajduję w niej treści, których wcześniej wcale nie widziałam i o których istnieniu w ogóle nie pomyślałam.Dziękuje jej autorowi za tak cudne, wieloaspektowe dzieło :)

Książka "Mistrz i Małgorzata" uleczyła mnie z krótkowzroczności, jaką było założenie, że wszystko w życiu powinnam interpretować w jeden, niezmienny sposób. Sięgając po nią kolejny raz na nowo mnie zaskakuje i znajduję w niej treści, których wcześniej wcale nie widziałam i o których istnieniu w ogóle nie pomyślałam.Dziękuje jej autorowi za tak cudne, wieloaspektowe dzieło...

od lat Cierpię na nieuleczalną chorobę-niską samoocenę. zawsze uważałam się za osobę z gruntu złą. zdarzało mi się kłamać, lubię kląć jak szewc, potrafię za dużo wypić i powiedzieć coś wrednego, ale zawsze gdy czytam "Wichrowe Wzgórza" świat staję się piękniejszy a ja lepsza. w owej książce jest tak wiele niegodziwych postaci, że działa to jak wybielacz no moje plamy na charakterze. mało tego! na krótką chwilę zaczynam siebie lubić! :)

od lat Cierpię na nieuleczalną chorobę-niską samoocenę. zawsze uważałam się za osobę z gruntu złą. zdarzało mi się kłamać, lubię kląć jak szewc, potrafię za dużo wypić i powiedzieć coś wrednego, ale zawsze gdy czytam "Wichrowe Wzgórza" świat staję się piękniejszy a ja lepsza. w owej książce jest tak wiele niegodziwych postaci, że działa to jak wybielacz no moje plamy na...

Chyba nie mam takiej jednej....Kiedy mam chandrę, cięzkie chwile w życiu, kiedy coś nie wychodzi, zawodzą ludzie, zawsze wtedy sięgam po lektury z myszką. Mam je na swojej półce od lat, niektóre tak zaczytane, ze wymienione juz na nowsze wydania, inne witały się też z introligatorem. Są to ksiązki z serii o Ani z Zielonego Wzgórza oraz Pollyannie. Pewnie nie będę oryginalna, ale też nie mam zamiaru silić się na nią:) To są ukochane moje ksiązki, antidotum na wszelkiego rodzaju " życiowe doły". A dlaczego? Pewnie z powodu optymizmu, który wieje z kartek tych lektur. Zarażają nim, uśmiechem, patrzeniem na świat przez rózowe okulary. Zawsze po przeczytaniu kilku kartek o przygodach Ani czy dorastającej Pollyanny wraca mi wiara w życie i dobry humor:) Ot, dlaeczgo:)

Chyba nie mam takiej jednej....Kiedy mam chandrę, cięzkie chwile w życiu, kiedy coś nie wychodzi, zawodzą ludzie, zawsze wtedy sięgam po lektury z myszką. Mam je na swojej półce od lat, niektóre tak zaczytane, ze wymienione juz na nowsze wydania, inne witały się też z introligatorem. Są to ksiązki z serii o Ani z Zielonego Wzgórza oraz Pollyannie. Pewnie nie będę...

Lektura książki "Zanim się pojawiłeś" Jojo Moyes pokazała mi, że nie ważne w jakich światach żyje dwoje całkowicie różnych ludzi, miłość zawsze zwycięży. Podczas czytania wcielałam się każdą komórką swojego ciała w empatyczną i wesołą Lou. Tak jak ona pragnęłam powstrzymać Willa. Walczyłam o niego razem z nią, ramię w ramię. Ta książka nauczyła mnie, że w życiu trzeba być odważnym, przełamywać własne bariery nieczułości i uprzedzeń. Zwiedzać świat, żyć tak, jakby każdy dzień był moim ostatnim. Ale przede wszystkim nie zwracać uwagi na róznice w wyglądzie i charakterze człowieka, kochać go całym sercem i walczyć o niego do ostatniego tchu.

Lektura książki "Zanim się pojawiłeś" Jojo Moyes pokazała mi, że nie ważne w jakich światach żyje dwoje całkowicie różnych ludzi, miłość zawsze zwycięży. Podczas czytania wcielałam się każdą komórką swojego ciała w empatyczną i wesołą Lou. Tak jak ona pragnęłam powstrzymać Willa. Walczyłam o niego razem z nią, ramię w ramię. Ta książka nauczyła mnie, że w życiu trzeba być...

Każda książka leczy człowieka, ba, każda książka leczy i wzbogaca. Chciałabym jednak napisać o wyjątkowej powieści dla dzieci, książce, która czy czytasz ją pierwszy, czy podobnie jak ja setny raz, na nowo leczy i wzbogaca Twoją duszę, sprawia, że się uśmiechasz. Że płaczesz. Że tracisz to porażające uczucie bezsilności. Jest to powieść "Most do Terabithii" Katherine Paterson. Czytałam ją setki razy i za każdym uleczyła inną "dolegliwość". Gdy po raz pierwszy poznałam tę niezwykłą historię, odzyskałam wiarę w ludzi. Wszystko za sprawą tej niewielkiej, cienkiej książeczki, która wywraca nasz cały światopogląd do góry nogami, na nowo pokazuje czym jest przyjaźń i odwaga, miłość i nienawiść, niszczy swoich czytelników i buduje ich na nowo. "Most do Terabithii" uleczył moje poczucie bezsensu - pokazał mi, że warto żyć i pokazał, o co warto żyć. Ta licząca ledwie 100 stron powieść jest prawdziwym lekarstwem, na każdą dolegliwość i w dodatku w każdej księgarni sprzedadzą nam tę książkę bez recepty!

Każda książka leczy człowieka, ba, każda książka leczy i wzbogaca. Chciałabym jednak napisać o wyjątkowej powieści dla dzieci, książce, która czy czytasz ją pierwszy, czy podobnie jak ja setny raz, na nowo leczy i wzbogaca Twoją duszę, sprawia, że się uśmiechasz. Że płaczesz. Że tracisz to porażające uczucie bezsilności. Jest to powieść "Most do Terabithii" Katherine...

Miałam nadzieję, że "Fastlane milionera" będzie książką, która zmieni moje życie. Potem z tym samym uczuciem zabierałam się do lektury "Schudnij z przyjemnością". Następnie po cały rząd innych poradników. Żaden z nich wielkich zmian w mojej egzystencji nie wprowadził ;-)
Myślę jednak, że każda książka dorzuca coś fajnego do naszego życia i każda potrafi nas czegoś nauczyć. Banalne to, ale prawdziwe. Ot, taka na przykład Margaret Mitchell odpowiada za moje wygórowane oczekiwania względem facetów ;-) Zupełnie zmieniła mój pogląd na przedstawicieli tej płci ;-)

Miałam nadzieję, że "Fastlane milionera" będzie książką, która zmieni moje życie. Potem z tym samym uczuciem zabierałam się do lektury "Schudnij z przyjemnością". Następnie po cały rząd innych poradników. Żaden z nich wielkich zmian w mojej egzystencji nie wprowadził ;-)
Myślę jednak, że każda książka dorzuca coś fajnego do naszego życia i każda potrafi nas czegoś nauczyć....

Z racji tego, że właśnie skończyłam studia coraz częściej moją głowę zaprzątają myśli: czy uda mi się znaleźć dobrą pracę? Czy będzie mnie stać żeby pomóc mamie w zrealizowaniu wszystkich planów, które skrystalizowały się jej w głowie? Czy wszystko zacznie się układać tak jak powinno? Ciągle zamartwiam się tak przyziemnymi sprawami, które ostatnio nurtują wielu młodych ludzi. Kiedy nie jestem już w stanie się uporać z tymi wszystkimi myślami, zaczynam robić różne rzeczy, które pomagają mi zapomnieć, ale nic mi w tym nie pomaga tak dobrze, jak książki. Pewnego dnia już nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić, więc niewiele myśląc sięgnęłam po książkę Stephena Kinga "Doktor sen". Pewnie niejedna osoba może się zastanawiać, w jaki sposób taka książka mi pomogła, a wytłumaczenie jest bardzo proste - za każdym razem gdy sięgam po książki tego autora jestem zafascynowana tym, co potrafią one ze mną zrobić, nagle zapominam o całym świecie i nic innego się nie liczy oprócz bohaterów i przygody jaką z nimi przeżywam. Tak samo było z książką "Doktor sen", już po kilku pierwszych stronach zapomniałam o swoich zmartwieniach i chociaż już po odłożeniu przeczytanej książki wiedziałam, że prędzej czy później te myśli wrócą to mimo wszystko książka ta natchnęła mnie pewnego rodzaju pozytywną energią, bo przecież skoro dorosły już Dan i nastolatka o imieniu Abra potrafili sobie poradzić z wysysającymi "substancję" z ludzi wynaturzeniami, to dlaczego mi miałoby się nie udać coś tak przyziemnego, jak znalezienie pracy czy zrealizowanie pewnych zamierzeń? To właśnie książki dają mi takiego powera do działania i chociaż wiem, że to co przeczytałam to tylko fikcja to jednak jest w nich coś takiego, co pozwala mi zapomnieć o zmartwieniach i daje siłę do dalszego działania, są takim moim małym, przyjemnym lekiem na szarą rzeczywistość.

Z racji tego, że właśnie skończyłam studia coraz częściej moją głowę zaprzątają myśli: czy uda mi się znaleźć dobrą pracę? Czy będzie mnie stać żeby pomóc mamie w zrealizowaniu wszystkich planów, które skrystalizowały się jej w głowie? Czy wszystko zacznie się układać tak jak powinno? Ciągle zamartwiam się tak przyziemnymi sprawami, które ostatnio nurtują wielu młodych...

Gdy sięgam pamięcią wstecz, widzę siebie jak nieśmiałego chłopca. Miałem dużo kolegós , ale cóż z kobietami , było gorzej. Nie lubiły piłki nożnej, no może Davida Beckhama, ale to ze względu na aparycje , a nie umiejętności na boisku. I cóż mogłem zrobić ja nieszczęsny fan piłki kopanej? Spróbować jakoś strzelić gola. Moim trenerem został poczciwy Charles Bukowski. Dostałem egzemplarz jego książki "Kobiety" . Hank lubił wyścigi konne i slamy poetyckie, a wiec postanowiłem pójść w jego ślady. Odwiesiłem moje już zużyte korki , a kupiłem pióro , zainspirowany twórczością Buka. To był dobry omen. Odwiedzając slam poetycku , ujrzałem śniadą brunetkę, która recytowała swój wiersz. Wszyscy oklaskiwali ją, a ja powiedziałem gdyby to był twój debiut to nawet ciekawy wiersz... jednak to nie był jej debiut. Autorkę zafascynowała moja opinia, gdyż powiedziałem to z pewnością,którą posiadali bohaterowie Bukowskiego. Zaproponowała mi pójście na kawę , w celu dyskursu poetyckiego. Dyskusja potoczyła się tak, że autorka wiersza została moją żoną. Cóż, gol został strzelony.

Gdy sięgam pamięcią wstecz, widzę siebie jak nieśmiałego chłopca. Miałem dużo kolegós , ale cóż z kobietami , było gorzej. Nie lubiły piłki nożnej, no może Davida Beckhama, ale to ze względu na aparycje , a nie umiejętności na boisku. I cóż mogłem zrobić ja nieszczęsny fan piłki kopanej? Spróbować jakoś strzelić gola. Moim trenerem został poczciwy Charles Bukowski. Dostałem...

AsiAdam: A ja ze swoim uleczeniem muszę się cofnąć do 9 roku życia. Cierpiałam wtedy na bardzo poważną chorobę objawiającą się brakiem zainteresowania książkami oraz wstrętem do wszelkiego rodzaju literatury. Jak łatwo zauważyć byłam wtedy jeszcze dzieckiem, ale za to upartym jak osioł i pogniewanym z całym światem. Do czytania nie przekonywało mnie dosłownie nic, a litery budziły prawdziwe obrzydzenie.

Z tej książko-fobii wyleczył mnie (i pewnie nie tylko mnie) Harry Potter.

Harry Potter i Kamień Filozoficzny[bookLink]34408|Harry Potter i Kamień Filozoficzny[/bookLink]

Może to się wydawać banalną historią, jednak naprawdę tak było... Dostałam tę książkę na urodziny i z nudów (co z człowiekiem robi brak prądu) zaczęłam ją czytać i już nie mogłam przestać! Zawsze fascynował mnie świat magii, a w dodatku chłopiec o którym czytałam był prawie w tym samym wieku! Zachwyciłam się jego przygodami i natychmiast z nim zaprzyjaźniłam na dobre i na złe towarzysząc mu wytrwale aż do 7 części powieści.

Po przeczytaniu pierwszego tomu moja choroba uległa transformacji... Przeszła w książkoholizm, ale to chyba bezpieczniejsza i przyjemniejsza dolegliwość, prawda?

Jako powikłanie mogę jedynie dodać długotrwałe i uparte oczekiwanie na list z Hogwartu... Niestety, do dziś nie przyszedł... Czy to oznacza, że jestem MUGOLEM?
No to mamy coś wspólnego :D Mój książkoholizm też zaczął się od Harrego. Wcześniej nienawidziłam czytać, a każda lektura szkolna wywoływała płacz. Było kilka fajnych w podstawówce, ale żadna do czytania na dłuższą metę mnie nie zachęciła, dopiero Harry przeczytany z nudów w gimnazjum. A teraz bez książek z domu nie wychodzę :D

AsiAdam: A ja ze swoim uleczeniem muszę się cofnąć do 9 roku życia. Cierpiałam wtedy na bardzo poważną chorobę objawiającą się brakiem zainteresowania książkami oraz wstrętem do wszelkiego rodzaju literatury. Jak łatwo zauważyć byłam wtedy jeszcze dzieckiem, ale za to upartym jak osioł i pogniewanym z całym światem. Do czytania nie przekonywało mnie dosłownie nic, a litery...

 [bookCover]34408|Harry Potter i Kamień Filozoficzny[/bookCover]

Dla mnie taką książką był 'Alchemik' Paulo Coelho. Mimo wielu negatywnych opinii na temat tej książki, ja nadal twierdzę, że ma ona głębokie przesłanie - być może dla niektórych jest ono zbyt głębokie stąd te negatywy. Dla mnie jednak ta książka wiele znaczy i zmieniła mój sposób na postrzeganie świata. Po pierwsze nauczyła mnie, żebym się nie poddawała, a jestem osobą, którą łatwo porażki zniechęcają. Po przeczytaniu 'Alchemika' staram się walczyć, może nie zawsze wkładam w to całą siebie (kiedy wiem, że ryzyko porażki jest zbyt duże), ale nie poddaję się już tak łatwo. Po drugie kiedy już coś mi nie wyjdzie to nie obwiniam się o to tak jak robiłam to kiedyś. Staram się wtedy myśleć 'no cóż, widocznie tak miało być' i tyle. To pomaga nie zarzucać się negatywnymi emocjami. Po trzecie zaczęłam wierzyć w przeznaczenie. Zrozumiałam, że nie zawsze jest sens doszukiwania się dlaczego tak się stało, kto zawinił, co poszło nie tak. Nic nie dzieje się bez przyczyny, po prostu Mektub. Życie jest jedno i należy nim żyć, a nie rozkładać na czynniki pierwsze i wtórne.

Dla mnie taką książką był 'Alchemik' Paulo Coelho. Mimo wielu negatywnych opinii na temat tej książki, ja nadal twierdzę, że ma ona głębokie przesłanie - być może dla niektórych jest ono zbyt głębokie stąd te negatywy. Dla mnie jednak ta książka wiele znaczy i zmieniła mój sposób na postrzeganie świata. Po pierwsze nauczyła mnie, żebym się nie poddawała, a jestem osobą,...