Rozmowa córki z mamą na temat siły kobiet, która pozwala przenosić góry.

Mama: Lauro zastanawia mnie pytań na które nie znam odpowiedzi, a przyznam się, że chciałam bym znać na nie odpowiedzi.
Laura: Mamo z wiedzą jest tak ,że ona nie trwa wiecznie.
Mama: Zdaję sobie z tego sprawę co mówisz córcia, ale jest wszystko jest obecnie skonstruowane, że musi dążyć do celu.
Laura: Masz mamo rację. Taka jest cena naszej kobiecości.
Mama: Może masz ochotę to zmienić jako młoda dorastająca wkraczająca w ten magiczny i fascynujący momentami ten świat?
Laura: Mamo?
Mama: Co Mamo? Ja tylko się Laura Ciebie się delikatnie pytam. Nie wymagam od Ciebie Bóg wie czego.
Laura: Dziękuję za wiarę w moje kobiece możliwości mamo.
Mama: Ależ proszę Cię bardzo. Pełnię rolę obserwatora jako Twoja mama.
Laura: Wiem o tym doskonale mamo.
Mama: Laura kończąc na dziś tą sympatyczną konwersację mam pytanie do Ciebie.
Laura:: Pytaj o co tylko chcesz.
Mama: Jak myślisz czy w kobietach tkwi potrafi przenosić góry?
Laura: Odpowiedź jest prosta mamo, ponieważ kobiety od lat stanowią potęgę, a zaowocowało to Ewa pierwsza kobieta.
Postąpiła źle, ale pokonała swoje siły cierpiąc nie wiedząc co czyni źle.Skusiła się, ale za jaką cenę. Może w głębi,lecz tego nie wiemy.
Mama: Tego Laura nie wiemy.Najważniejsze jest to,ze kobieta potrafi przenosić góry z dużą siłą.
Laura: To mądra i trafna mamo riposta.
Mama: Teraz wracamy do obowiązków.
Laura: Szkoda, a jeszcze bym porozmawiała.
Mama: Innym razem córcia wrócimy do tego tematu.

Rozmowa córki z mamą na temat siły kobiet, która pozwala przenosić góry.

Mama: Lauro zastanawia mnie pytań na które nie znam odpowiedzi, a przyznam się, że chciałam bym znać na nie odpowiedzi.
Laura: Mamo z wiedzą jest tak ,że ona nie trwa wiecznie.
Mama: Zdaję sobie z tego sprawę co mówisz córcia, ale jest wszystko jest obecnie skonstruowane, że musi dążyć do celu.
...

Był dobry. Był szalenie dobry. We wszystkim, co robił. A był seryjnym zabójcą. Na swoim koncie miał już 17 ofiar, a wszystkie służby ścigające go były bezsilne. Na jego temat krążyło mnóstwo plotek, nieprawdopodobnych historii i legend, lecz faktem było jedno - nikt nie potrafił go ująć i złapać na gorącym uczynku. Przez brukowce okrzyknięty Demonem z Piątej Alei, gdyż to tam dochodziło do wszystkich morderstw. Zabójstwa były wyjątkowo okrutne, lecz i miały w sobie połączenie wysublimowania ze smakiem, nie należały do nieprzemyślanych, a do zaplanowanych co do sekundy aktów na konkretnych personach, bo członkach rodzin osób mających władzę.
Media zachowywały dużą hipokryzję w swych osądach - piętnowały tę osobę występującą przeciwko piątemu przykazaniu, a równocześnie wychwalały jej spryt, inteligencję i chłodny profesjonalizm. Twierdziły, iż owy mężczyzna mści się w ten makabryczny sposób za doznane krzywdy.
Nie myliły się. Prócz jednego szczegółu, którym była płeć. Natasha była Demonem z Piątej Alei,to ona stała za zabójstwami, a wszystko w imieniu zemsty.
W innym życiu miała męża i córkę, ciężko chorą. Jej próby uratowania dziecka spełzły na niczym, gdyż władze nie zezwoliły na dokonanie ryzykownej i nielegalnej, lecz mającej szanse uratować dziewczynkę operacji. I mała odeszła. Tak jak i jej ojciec, który nie mógł poradzić sobie ze stratą ukochanej jedynaczki. W wyniku jednej decyzji Natasha straciła wszystko, co było dla niej ważne, dlatego postanowiła się zemścić na tych, którzy odebrali jej sens życia. Choć nie, to niedokładnie tak - dawniej jej sensem była rodzina, teraz była nim zemsta. Teraz to ona odbierała im najbliższych.
Kolejne dwa morderstwa dokonała z zimną precyzją chirurga, nie pozostawiając po sobie żadnych śladów. Aż uznala, że dość. Postanowiła się ujawnić. I zrobiła to, przyznając się publicznie do winy.
Tłumy słyszały te słowa, nie wierząc jednak w nie. Kolejnym dźwiękiem był odgłos wystrzelonego pocisku z pistoletu, wycelowanego w skroń Natashy z jej własnej dłoni.

URYWEK ARTUKUŁU Z NEW YORK TIMES, 22.02.2014
"[...] Sprawiedliwość dosięga wszystkich, także i Demona z Piątej Alei. Natasha S. po przyznaniu się do winy, popełniła samobójstwo. Wszyscy wciąż nie mogą uwierzyć, że krucha, delikatna kobieta okazała się tajemniczym mordercą. Była dowodem, że nie należy szufladkować kobiet jako płci słabej - ona ze słabością nie miała nic wspólnego, tkwiła w niej ogromna siła, która napędzana motorem zemsty potrafiła góry przenosić[...]".

Był dobry. Był szalenie dobry. We wszystkim, co robił. A był seryjnym zabójcą. Na swoim koncie miał już 17 ofiar, a wszystkie służby ścigające go były bezsilne. Na jego temat krążyło mnóstwo plotek, nieprawdopodobnych historii i legend, lecz faktem było jedno - nikt nie potrafił go ująć i złapać na gorącym uczynku. Przez brukowce okrzyknięty Demonem z Piątej Alei, gdyż to...

Nie chciała być w ciąży. Nie chciała być matką. Za to chciała jeszcze pożyć, polecieć do Meksyku i na Kubę. A dostała od losu dwa paski na teście ciążowym. Potem upiorne ciążowe dolegliwości dały o sobie znać, począwszy od mdłości, wymiotów, silnej migreny i ogromnej senności. Im dalej w las tym było gorzej. Wahania nastroju, burza hormonów, irracjonalne napady paniki. No i przyszły tatuś nie wytrzymał napięcia i odszedł w siną dal gdzieś pod koniec drugiego trymestru gdy już nie mogła ujrzeć swoich stóp, a rozmiarem przypominała hipopotamicę. Życie co chwilę rzucało jej kłody pod nogi i musiała borykać się z wizjami niewesołej przyszłości, mgliście kołatało jej że wcześniej czy później będzie musiała wrocić pod dach rodzinny jeśli sama sobie z wszystkim nie poradzi, i odebrała to jak największą klęskę. Chciała dla maleństwa dobrego domu, a nie krzywych spojrzeń rodzicielki i wścibskich uwag sąsiadek.

Sama musiała walczyć z wyborem wózka, gondolki, fotelika, a także, co przypłaciła potokiem łez, ze składaniem łóżeczka typu made in Ikea czyli zrób to sam. Części z pudełka zupełnie nie przypominały tych z instrukcji, brakowało jakichś śrubek, dobrze że na YouTube znalazła instruktaż jak krok po kroku owo łóżeczko skręcić. Adam Słodowy nie powstydziłby się karkołomnych wizualnych podpowiedzi, a dzieło jej rąk było naprawdę zachwycające.
Potem mimo wszystko stresujące zajęcia ze szkoły rodzenia, gdzie wredne babKi się gapiły na jej ewidentny brak partnera a poród to dopiero było przeżycie. Krew, pot i łzy, nawet odpowiednio gruba koperta wiele nie pomogła. No i wrzeszcząca istotka, która zawsze będzie przy tobie. Ból i trudy porodu jakoś przeminęły gdy spojrzała w oczy swojego synka i wdychała jego słodki zapach. Wszystkie niepowodzenia i klęski usunęły się w cień, dając nadzieję na odmianę losu i szczęście. Macierzyństwo porwało ją jak fala tsunami, nie zostawiło nic z dawnej egoistycznej osoby. Przecież w kobiecie jest coś takiego, co pozwala przenosić góry.

Nie chciała być w ciąży. Nie chciała być matką. Za to chciała jeszcze pożyć, polecieć do Meksyku i na Kubę. A dostała od losu dwa paski na teście ciążowym. Potem upiorne ciążowe dolegliwości dały o sobie znać, począwszy od mdłości, wymiotów, silnej migreny i ogromnej senności. Im dalej w las tym było gorzej. Wahania nastroju, burza hormonów, irracjonalne napady paniki. No i...

Smugi deszczu opadały powoli po szybie tworząc spokojną melodię. Stała tam zamyślona, nie słysząc otwierających się drzwi. W końcu odwróciła się. Zobaczyła swoich rodziców. Tak, ona - dwudziesto dwu latka wpatrywała się w swoich rodziców. Po długim czasie nieobecności wróciła do domu, z własnymi kłopotami i marzeniami. Stała teraz tam nie wiedząc, co zrobić. Ukrywając łzy wybiegła z domu, nie przejmując się padającym deszczem.
Chciała jak najszybciej znaleźć się w swoim ulubionym miejscu, na zapomnianej polanie za parkiem.
Po chwili opadła bezwładnie na przemoczoną łąkę. Leżałaby tak pewnie cały dzień gdyby nie chłopak, który potknął się o jej nogi.
- Przepraszam.- wykrztusił smętnie.
Monika od razu poznała, że jest czymś zmartwiony.
- Dokąd zmierzasz?- zapytała
- Nie wiem. – powiedział nieznajomy
- ,,Dzień, który zaczął się marnie, marnie skończy się” .- dodała Monika nie wzruszona, a chłopak w odpowiedzi ukląkł zasłaniając twarz rękami.
- Co jest?- zapytała przytulając go. Nieznajomy opowiedział jej swoją historię, o dziewczynie, która go rzuciła w brutalny sposób i konfliktach w rodzinie.
- Wiesz, ja myślę, że powinieneś porozmawiać z mamą. Ona nadal cię kocha…
- Nie wierzę…- powiedział bez entuzjazmu.
- To uwierz. ,,Wiara góry przenosi”. Miej w sobie tę moc i odwagę. Powiedz jej, co leży ci na sercu. Nie możesz zostawić tak tej całej sprawy. Przecież to nie twoja wina, że ojciec pije i ty przez to zawalasz szkołę. A i jeszcze ta dziewczyna. Chyba sama bym się załamała. – dodała zmartwiona.
- Mogę, mogę spróbować. – chłopak podniósł się.
- Pomogę ci. Musimy porozmawiać z moimi rodzicami...
- Nie, nie dam rady.- chłopiec wstał i uciekł...-Monika bez chwili wahania postanowiła go dogonić.
-Czekaj!- zawołała szarpiąc go za ramię.
- Zostaw mnie. Bo widzisz, ja ci nie powiedziałem całej prawdy. Moja… mama nie żyje, a ojciec mnie bije.- wyrzucił nagle z siebie chłopak.
- A więc o to chodzi. – zatroskała się dziewczyna. – Hej. Nie martw się. Tan rozdział w swoim życiu możesz już zamknąć. Obiecuję ci, z ręką na sercu, że nie pozwolę cię więcej skrzywdzić nigdy! Rozumiesz, nigdy! – zawołała.
- Na prawdę?! Boże, jak ja pani dziękuję! Modliłem się od wielu lat, by spotkać takiego człowieka jak pani.
Kobieta złożyła sprawę do Sądu. Po kilku miesiącach ogromnego trudu udało się jej wygrać sprawę. Chłopak zamieszkał razem z Moniką, a ona wreszcie poukładała swoje życie i zrozumiała, że prawdziwa kobieta nie zostawi nikogo w potrzebie, bo inaczej pękło, by jej serce.

Smugi deszczu opadały powoli po szybie tworząc spokojną melodię. Stała tam zamyślona, nie słysząc otwierających się drzwi. W końcu odwróciła się. Zobaczyła swoich rodziców. Tak, ona - dwudziesto dwu latka wpatrywała się w swoich rodziców. Po długim czasie nieobecności wróciła do domu, z własnymi kłopotami i marzeniami. Stała teraz tam nie wiedząc, co zrobić. Ukrywając łzy...

Niedawno poznałam historię niesamowitej kobiety. Jako mała dziewczynka musiała zmierzyć się w niedługim czasie z dwoma wielkimi tragediami. Najpierw zmarł jej ojciec, a gdy była u progu dorosłości- matka. Oboje chorowali na raka. Na pewno nie było jej łatwo, bo jak może być łatwo dziewczynie, która wkraczając w dorosłe życie, jest sama jak palec, bez wsparcia najważniejszych osób w życiu. Kilka lat później poznała wspaniałego mężczyznę, wzięła ślub i zaszła w ciążę. W międzyczasie okazało się, że dopadł ją rak. Lekarze sugerowali usunięcie ciąży, jednak ona się na to nie zgodziła. Postanowiła urodzić dziecko. I jak postanowiła, tak zrobiła. Wydała na świat pięknego i zdrowego chłopca. Później walczyła przez kilka lat, zmagając się z bólem fizycznym i psychicznym, z utratą piersi i nadciągającą śmiercią. Mimo to była osobą uśmiechniętą, z radością wychowującą synka i cieszącą się chwilami spędzonymi z mężem. Mając świadomość krótkiego czasu jaki jej pozostał, nie skupiała się tylko na sobie. Założyła fundację "Rak'n'roll" pomagającą chorym na raka. Do końca powtarzała optymistyczne zdanie "ŁEB DO SŁOŃCA!". Magda Prokopowicz, bo o niej mowa, to osoba, która przekonała mnie, że w kobietach tkwi ogromna siła, kobieta potrafi przenosić góry! I nawet jeśli po przeniesieniu tej góry padnie i już nie wstanie, to padnie jako bohaterka, jako osoba, która wygrała coś w życiu i NIGDY się nie poddała.

Niedawno poznałam historię niesamowitej kobiety. Jako mała dziewczynka musiała zmierzyć się w niedługim czasie z dwoma wielkimi tragediami. Najpierw zmarł jej ojciec, a gdy była u progu dorosłości- matka. Oboje chorowali na raka. Na pewno nie było jej łatwo, bo jak może być łatwo dziewczynie, która wkraczając w dorosłe życie, jest sama jak palec, bez wsparcia...

-Padam na pysk. -Zamknęłam za sobą drzwi mieszkania Izy i powiesiłam płaszcz.
Przyjaciółka spojrzała na mnie wzrokiem, jakim patrzy się na zmokniętego szczeniaka. W jej spojrzeniu było zrozumienie i odrobina litości. Dobrze wiedziała, co się dzieje. Przerabiała to 15 lat temu. Wczesne macierzyństwo ma tę zaletę, że w wieku 38 lat masz dorosłe dzieci i nie musisz każdego ranka tłumaczyć im, że skarpetki ze Spidermanem są tak samo dobre, jak żółte z koparką, że nie mamy czasu na poszukiwania tych z koparką ale oczywiście mamusia jak tylko wróci z pracy to znajdzie te żółte, i że jutro je dostaniesz (choć pewnie jutro idealne będą te ze Spidermanem, które masz na sobie dzisiaj).
-Kawy?
-Wina! Kawa potrzebna mi była rano. Teraz chcę wina!
Iza uśmiechnęła się i poszła po kieliszki.
Wskoczyłam na kanapę podwijając pod siebie nogi i opierając głowę o miękką poduszkę.
-Dobrze, że Junior został na noc u twojej mamy. Tak rzadko możemy sobie pozwolić na babski wieczór. Opowiadaj, wyrzuć to z siebie. Potem lody i film.
Opowiedziałam Izie o pojedynku Spiderman vs koparka, sąsiedzie, który przyblokował mi samochód pod domem, szefie, który za małe spóźnienie dał mi 3 raporty „Pani Aniu! NA GODZ.15!”, o telefonie z przedszkola z inf., że Junior ma dziwną wysypkę i należy go natychmiast odebrać, telefonie do R., który przepraszał mnie najmocniej, ale nie może odebrać Juniora, o rozmowie z szefem dotyczące nagłego wyjścia, o benzynie, która skończyła się w połowie drogi do przedszkola i kolejnym telefonie z inf., że to jednak nie wysypka, tylko fioletowy mazak, którym dzieci pomalowały buzie. O dziesięciu głębokich wdechach, zawracaniu „na trzy” i ciągu dalszym jazdy w pracy, o przypalonym obiedzie i telefonie od mamy, który sprawił, że zobaczyłam promyk nadziei
-Czyli standard w wersji light, tzn. bez przychodni, grypy żołądkowej lub szycia łuku brwiowego rozwalonego podczas zabawy w piratów. Mój Mąż zawsze powtarza, że w kobietach tkwi siła, która pozwala przenosić góry!
-Wiem, ale ta siła obejmuje bóle porodowe, depilację woskiem okolic bikini, czuwanie w nocy przy chorych dzieciach, przygotowanie wigilii na 12 osób, pilnowanie ekip remontowych, znoszenie kierowców, którzy trąbią na ciebie, gdy zwalniasz do 50 na terenie zabudowanym, dźwiganie toreb z zakupami, uśmiechanie się po leczeniu kanałowym i wysłuchiwanie żartów o teściowej. Niestety nie obejmuje już przenoszenia góry męskich skarpet zostawianych na podłodze obok łóżka! Jeszcze jeden kieliszek poproszę.

-Padam na pysk. -Zamknęłam za sobą drzwi mieszkania Izy i powiesiłam płaszcz.
Przyjaciółka spojrzała na mnie wzrokiem, jakim patrzy się na zmokniętego szczeniaka. W jej spojrzeniu było zrozumienie i odrobina litości. Dobrze wiedziała, co się dzieje. Przerabiała to 15 lat temu. Wczesne macierzyństwo ma tę zaletę, że w wieku 38 lat masz dorosłe dzieci i nie musisz każdego...

Pierwsze jego spojrzenie na tamtą kobietę wywołało we mnie odrazę. Wiedziałam, że się nie podda i sam ją uwiedzie.
Uwiódł. Ich owocem miłości okazała się Daria. Kobieta - matka Darii - w ostatnim liście przed śmiercią napisała do mnie. Nie do niego - do osoby, z którą uprawiała szalony seks, ale do mnie - do matki jego dzieci. Nie wiedziałam co mam z tym zrobić. Przygarnąć ją, zaadoptować?
Zrobiłam to. Powiedziałam mu o wszystkim. Nie wytrzymał i powiesił się w piwnicy. Zostawił nas z długami, zostawił zupełnie samych. Mnie, swoją matkę, syna i dwie córki. Doszła do nas jeszcze Daria. Było nam ciężko. Pełno kredytów, sklep nie chciał tak prosperować jak na początku. Klienci bali się nas. Traktowali na dystans. Może myśleli, że skoro mój mąż się powiesił, to jesteśmy naznaczeni. Owszem, byliśmy naznaczeni bólem od samego początku. Wybaczyłam mu tą jedną chwilę zapomnienia. Ale jak miałam pokochać dziecko, które należało do jego kochanki? Nawet przez myśl mi nie przeszło, aby ją oddać, kiedy zobaczyłam ją na pogotowiu opiekuńczym. Oczy po nim, uśmiech też i te błagalne spojrzenie. Zamieszkała z nami. Od samego początku Ty - matko - miałaś do niej o wszytko obiekcje. Biłaś ją kiedy nie patrzyłam. Nie dawałaś jedzenia i cały czas wyzywałaś od obcych. W końcu nie wytrzymałam i pokazałam Ci ten list. Sama teraz widzisz, że Twój syn nie był taki niewinny, jakim go opisywałaś i zapamiętałaś. To ja, Twoja wyrodna synowa, schowałam dumę w kieszeń i wzięłam obcą dziewczynkę pod nasz dach. A przypominam, że jest to córka jego kochanki. Teraz jednak patrząc na nią, uważam, że jest moja. Co dziecko jest winne temu co się stało? Wybacz jemu, bo ja już to dawno zrobiłam. Wybaczyłam również Tobie, Twoje naganne zachowanie.

- Ach Mario...- teściowa łkała- W kobietach tkwi siła, która pozwala przenosić góry- przytuliła się do mnie.
- Wiem mamo, oj wiem to aż za dobrze.

Pierwsze jego spojrzenie na tamtą kobietę wywołało we mnie odrazę. Wiedziałam, że się nie podda i sam ją uwiedzie.
Uwiódł. Ich owocem miłości okazała się Daria. Kobieta - matka Darii - w ostatnim liście przed śmiercią napisała do mnie. Nie do niego - do osoby, z którą uprawiała szalony seks, ale do mnie - do matki jego dzieci. Nie wiedziałam co mam z tym zrobić. Przygarnąć...

Joanna od zawsze była drobna, chuda, niezdarna. W szkole wołali na nią „głupia Aśka”, lecz ona się tym nie przejmowała. Była najgorsza w grę w piłkę, ale była wzorową uczennicą. Miała bardzo silną wolę. Nikt tego nie zauważał, wszyscy widzieli w niej tylko tą niezdarną, chudą, głupią Aśkę.
Wiele zmieniło się w liceum. Joanna zakochała się w starszym chłopaku. To była jej pierwsza miłość, jednak nie odwzajemniona. On był świetnym sportowcem i znali go wszyscy w szkole. Ona wzdychała do niego i była gotowa zrobić dla niego wszystko. Nigdy mu tego nie powiedziała. Wtedy pierwszy raz czuła się naprawdę bezsilna, nie miała odwagi, żeby wyznać mu swoje uczucie.
I tak minął kolejny rok, a jej uczucie rosło w miarę tego jak je ukrywała. Niedługo przyszedł czas wyboru studiów. Joanna była pewna, na jakie studia chce się wybrać. Budowle. Wszyscy dziwili się jej wyborowi, ale ona podążała za swoją miłością. Nikt nie sądził, że taka drobna, słaba dziewczyna poradzi sobie w tym kierunki. Sama Joanna też w to wątpiła. Wcześniej jej marzeniem było dostać się na prawo, lecz prysło z poznaniem jego.
Pierwsze miesiące na uczelni były dla niej naprawdę ciężkie. Nie potrafiła się odnaleźć i co gorsze nigdzie nie widziała swojej miłości. Przez myśl przechodziło jej najgorsze, że nigdy go tu nie było.
Jej obawy okazały się prawdziwe. Gdy się dowiedziała o tym myślała, że jej cały świat runie. Była zła na siebie za to, że była taka głupia. Przypomniały jej się czasy, kiedy była jeszcze dzieckiem, to jak wołali na nią. Jej miłość do niego zgasła i pojawiła się nienawiść. I wtedy jej bezsilność zniknęła, postanowiła, że udowodni wszystkim, co potrafi, pokaże swoją siłę i pokaże mu, co stracił.
Joanna skończyła studia z wyróżnieniem. Znalazła pracę, dała radę na budowie i wkrótce dostała awans. Pięła się wyżej aż w końcu została kierownikiem budowy. To od niej zależała, co powstanie, a co trzeba zburzyć. Przewodziła powstawaniem ogromnych budynków, autostrad, instalacji. Jej największym projektem był most łączą ze sobą dwa miasta. Właśnie podczas powstawania tego projektu zainteresował się nią pewien mężczyzna, którego dobrze pamiętała jako młodego chłopaka. Nie pozwalała mu się zbliżyć. Dobrze pamiętała, co kiedyś postanowiła.
Stawiała wieżowce do nieba, łączyła odmienne światy i przenosiła góry. A to wszystko nawet nie brudzą sobie rąk.

Joanna od zawsze była drobna, chuda, niezdarna. W szkole wołali na nią „głupia Aśka”, lecz ona się tym nie przejmowała. Była najgorsza w grę w piłkę, ale była wzorową uczennicą. Miała bardzo silną wolę. Nikt tego nie zauważał, wszyscy widzieli w niej tylko tą niezdarną, chudą, głupią Aśkę.
Wiele zmieniło się w liceum. Joanna zakochała się w starszym chłopaku. To była jej...

„Po czym Pan Bóg z żebra, które wyjął z mężczyzny, zbudował niewiastę” – od tej chwili kobieta stała się podporą mężczyzny i niesie na swych barkach to, czego on sam już nie jest w stanie udźwignąć. Jest zawsze tam, gdzie być powinna, niby słaba, a jednak bardzo silna.

Anki życie nie rozpieszczało. Gdy miała 10 lat jej ojciec oświadczył, że ma już inną rodzinę, więc ją i matkę zostawił same sobie. Matka Anki, chcąc utrzymać je na jakim takim poziomie, poszła do pracy na dwa etaty. Prawie nie widywała córki. Anka sama musiała o siebie zadbać: szkoła, gotowanie, sprzątanie to była jej codzienność. Dawała sobie jednak radę. Oczywiście, z braku koniecznego w tym wieku nadzoru rodzicielskiego, nie odbyło się bez kilku poważniejszych lub mniej poważnych wtop. Kilka bójek na szkolnym korytarzu zaowocowało obniżeniem zachowania, drobna kradzież w osiedlowym sklepiku miała swój finał na pobliskim komisariacie, a pierwszy seks nie smakował tak jak powinien. Mimo tych kilku tzw. „zachwiań” Anka ostatecznie wyszła na prostą i nauczyła się odróżniać to co dobre od tego co złe. Przetrwała.
Zakochała się w wieku 21 lat. Szybki ślub, wspólne mieszkanie, dziecko… . Sielanka trwała dopóki Robert nie stracił pracy. Nie mógł sobie poradzić z tym, że nie jest w stanie utrzymać rodziny. Sytuacja ta mocno nadszarpnęła jego męskie ego. Zaczął pić. Przestał wychodzić z domu, siedział i patrzył w sufit. Anka nie poddała się i tym razem. Nauczona doświadczeniem, wiedziała jak poradzić sobie w takiej sytuacji. Po prostu była blisko, nie pozwoliła Robertowi zaszyć się w skorupie. Codziennie zmuszała go do aktywności. Była nieustępliwa i namolna co doprowadzało do częstych kłótni. Miała to jednak gdzieś, walczyła o niego. Wygrała, Robert podniósł się z marazmu.

Anka to tylko jedna z wielu, zmagających się z trudami życia codziennego kobiet. Jej historia pozbawiona jest spektakularnych zdarzeń, nieoczekiwanych zwrotów itp., ginie w tłumie innych jej podobnych. Ma jednak jedną, najważniejszą zaletę jest prawdziwa.
Więc kiedy będziesz szedł ulicą i spotkasz, zadumaną kobietę o zwyczajnym wyglądzie i zgaszonym spojrzeniu, przystań na chwilę i zastanów się, jakie brzemię ona niesie.

*Cytat z Biblii Tysiąclecia

„Po czym Pan Bóg z żebra, które wyjął z mężczyzny, zbudował niewiastę” – od tej chwili kobieta stała się podporą mężczyzny i niesie na swych barkach to, czego on sam już nie jest w stanie udźwignąć. Jest zawsze tam, gdzie być powinna, niby słaba, a jednak bardzo silna.

Anki życie nie rozpieszczało. Gdy miała 10 lat jej ojciec oświadczył, że ma już inną rodzinę, więc ją i...

Spojrzenie dwojga zakochanych ludzi wypowiedziało ustami kocham Cię na dobre i na złe, na zawsze. To dobro utrzymywało się kilka ładnych lat od momentu pierwszych randek, od oficjalnego trzymania się za rękę, przytulania, całowania przez poznanie teściów, wspólnych uroczystości, aż do ślubu. Radość nieziemska, najszczęśliwszy dzień w życiu, przyszło tyle gości. Rodzina to siła, czuła że ma wszystko wygrała w totka męża, rodzinę, przyjaciół. O niczym więcej nie marzyła, no może o jednym... Prysło szybciej niż myśleli, a raczej myślała. Zaszła w ciążę, urodziła małą kruszynkę, wcześniaka z wrodzoną wadą serca, licznymi powikłaniami, bez rączek. Wsparcie nadeszło od razu, czuła, że cząstka jej ciała patrzy na nią z oddali w tej małej istocie której dała życie. Dni skupiały się na siedzeniu w szpitalu, przy najważniejszym życiu które podtrzymywało jej matczyne serce. Mąż zaglądał coraz częściej do kieliszka, rzadko odwiedzał Maję, tak dała jej na imię. Po pijanemu zrobił awanturę, że chciał syna, że to jej wina. Wina doszczętnie ją przybiła, ale była matką miała dla kogo żyć mówiła. Przekonała się dosłownie jak to jest, kiedy szczęście wokół tkwi, to są i ludzie. W smutku została praktycznie sama, odcięta bez pomocy, a przysięgały męskie słowa!. Zagryzła zęby. Dziś Maja jest przedszkolakiem, mimo przeciwności losu są razem, są dla siebie wszystkim i mają taką siłę, której nikt im nie zabierze. Często jeżdżą w góry, tak czerpią wszystko co im ofiarują.

Spojrzenie dwojga zakochanych ludzi wypowiedziało ustami kocham Cię na dobre i na złe, na zawsze. To dobro utrzymywało się kilka ładnych lat od momentu pierwszych randek, od oficjalnego trzymania się za rękę, przytulania, całowania przez poznanie teściów, wspólnych uroczystości, aż do ślubu. Radość nieziemska, najszczęśliwszy dzień w życiu, przyszło tyle gości. Rodzina to...