Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy w poniedziałek.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy w poniedziałek.

To był dzień jak każdy inny tego lata. Upał sięgał granic wytrzymałości człowieka. Tego wieczora nie było można wyczuć nawet odrobiny wiatru. Jack szedł spokojnym krokiem przez prawie całkowicie wymarłe miasto. Lampy miejskie lekko migotały jakby ktoś się nimi bawił. W tej głuchej ciszy, spokojny krok Jacka można było usłyszeć na kilku ulicach.
Jak zawsze do swego zlecenia podchodził profesjonalnie niezależnie od pogody i sytuacji. Garnitur, srebrny zegarek- obowiązkowo na bransoletce. Uważał, że pasek w zegarku jest dla kobiet. Nóż zawsze w tylnej kieszeni w spodniach. Dochodził do celu, który dał mu klient: ulica zwana cichą, choć taką nie bywa, ulica Bohaterów Narodowych 10.
Światło w domu świeciło się tylko w jednym oknie, zza drzwi można było dosłyszeć cichą rozmowę kochanków:
- Przebierz się w tą czarną sukienkę
- Tak myślisz? Na taki bal będzie odpowiednia?
- Tak, tak właśnie uważam

Jack rozejrzał się po okolicy. Jak wyczytał na słupie informacyjnym, że kilka ulic stąd odbywa się bal. Stąd cisza wokół domu, który ma za cel. Zdecydował się rozpocząć akcję. Drzwi frontowe były otwarte. Wszedł spokojnie jakby nigdy nic. Kochankowie nie usłyszeli jego kroków, bo byli zbyt zajęci sobą- całowali się na kanapie. Poszedł na górę gdzie spała mała dziewczynka- Elizabeth. Okna w pokoju dziewczynki były zamknięte jednak można było wyczuć niespodziewany chłód. Nie chciał jej robić krzywdy. Zostawił ją i zszedł powoli na dół, tak by nie usłyszeli go kochankowie. Zapukał nożem o ścianę pokoju, w którym przebywali. Zaskoczeni, skończyli szybko swe igraszki i byli lekko przestraszeni widokiem Jacka- wysokiego bruneta z nożem w ręce. Bali się, krzyczeli, błagali o litość jednak nie podjęli walki, nie mieli szans. Jack nie zważał na ich prośby tylko lekkim krokiem podszedł najpierw do niskiego mężczyzny. Zbliżył się na kilka kroków i szybkim rzutem nożem, zamordował pierwszą ofiarę. Kobieta płakała, lecz ten nie zważał kolejny raz na prośby, szybkim ruchem przeszył ją na wylot nożem. Krew, która ciekła mu teraz po dłoni, szybko wytarł chusteczką. Ofiary ułożył na kanapie jakby spali i zrobił im zdjęci by mieć dowód wykonanego zadania dla swego zleceniodawcy. Po tym wszystkim wyszedł z domu ofiar, zamknął drzwi a gdy zapalił papierosa i poprawił krawat zaczął nagle padać deszcz a pierwsze krople ciekły mu po twarzy.
- Zadanie wykonane- zadzwonił do zleceniodawcy i poszedł do domu.

To był dzień jak każdy inny tego lata. Upał sięgał granic wytrzymałości człowieka. Tego wieczora nie było można wyczuć nawet odrobiny wiatru. Jack szedł spokojnym krokiem przez prawie całkowicie wymarłe miasto. Lampy miejskie lekko migotały jakby ktoś się nimi bawił. W tej głuchej ciszy, spokojny krok Jacka można było usłyszeć na kilku ulicach.
Jak zawsze do swego zlecenia...

Wbiegł cały spocony właśnie do pokoju, chwilę wcześniej wysiadł z taksówki, która przywiozła go tu z baru, w którym świętował kolejną pozytywnie zakończone śledztwo, sprawę zabójstwa sprzed dwudziestu lat, mężczyzny uważanego przez wielu za zaginionego a którego kości nie dawno wyłoniły się z wyschniętej rzeki. Odkrytych dzięki kilu tygodniowych stałych suszy. Chciał tylko wypić jeden kieliszek, ze swoją przyjaciółką, osobą w której, zakochany był od dawna, o uśmiechu tak pięknym, że nawet cudy świata nie mogły go przyćmić, o wzroku i spojrzeniu tak bystrym i potrafiącym wszystko zobaczyć, że czasem aż sam myślał, czemu nie została detektywem tak jak on, a jedynie pisarką książek obyczajowych, może gdyby nie to mogliby ze sobą współpracować, rozwiązywać sprawę za sprawą i choć o stopień poprawić ten świat, niestety stało się inaczej. Chciał móc w tej wolnej chwili cieszyć się jej obecnością, pogawędzić z tą inteligentną osobą nawet o pogodzie, byle z nią. Niestety telefon przerwał mu te plany. Otrząsnął się z zamyślenia, i chłodnym już okiem ocenił do czego właśnie został wezwany, pokój normalnych wymiarów, sądził nawet, że to sypialnia, choć nigdzie nie mógł dostrzec łóżka, jedynie kanapę i jakiś gruby koc rozrzucony, tak jakby ktoś niedawno z niego wstał, oprócz kanapy, zauważyć można było szafę, regał, ciągle włączoną lampkę nocną, co zważywszy na to, iż było południe można by uznać za dziwny widok, przewrócone krzesło i mocny stalowy żyrandol z którego zwisał powieszony człowiek, sądząc około trzydziestki. Większość osób pewnie by uznała, że to samobójstwo, ale on nie był tego pewny, po pierwsze profesor ów miał dobrą pracę i podobno cieszył się z życia. Dlatego samobójstwo, było mało realne, zwłaszcza, że gdy wchodził dostrzegł parę szczegółów, na dywanie widać było lekko odciśnięty ślad dużego buta, który z pewnością do profesora nie należał, gdyż był człowiekiem z niewielkim stopami, dostrzegalny był też ślad po papierosie, co oznaczało, że ktoś tu był, i to raczej nie wpadł by pogawędzić, przeszedł dalej, w kominku znalazł zwęglone skarwki papieru, od razu domyślił się, iż profesor próbował się czegoś pozbyć, coś co ktoś inny chciał mieć. Zauważył jeszcze pistolet i parę innych dziwnych rzeczy, gdy zaczął padać deszcz ze śniegiem, co we wrześniu było rzadkim widokiem, po letniej długiej suszy. Teraz już wiedział to na pewno nie było samobójstwo, ktoś profesora zabił, by pozbyć się niewygodnego świadka, czegoś co z pewnością niedługo już odkryje.

Wbiegł cały spocony właśnie do pokoju, chwilę wcześniej wysiadł z taksówki, która przywiozła go tu z baru, w którym świętował kolejną pozytywnie zakończone śledztwo, sprawę zabójstwa sprzed dwudziestu lat, mężczyzny uważanego przez wielu za zaginionego a którego kości nie dawno wyłoniły się z wyschniętej rzeki. Odkrytych dzięki kilu tygodniowych stałych suszy. Chciał tylko...

Detektyw Greene naciągnął na twarz wełniany szalik, starając się powstrzymać szczękanie zębami. Podchodząc do miejsca zbrodni krzyknął głośno „dzień dobry” mając cichą nadzieję, że pozwoli mu to uniknąć zdejmowania rękawiczek. Chcąc szybko zorientować się w sprawie i móc wrócić do biura, zaglądnął przez wybitą boczną szybę do wnętrza samochodu. Uważnie przyglądnął się przymarzniętemu do fotela mężczyźnie z przestrzeloną skronią.
- Jakieś ślady? – odnalazł wzrokiem technika zabezpieczającego teren.
- Ślady stóp, ale śnieg je przysypał. Psy zgubiły trop w lesie, przewodnik odmroził sobie palce. Akumulator w służbowym Volkswagenie padł.
- Walona zima. Kto to widział mordować w taki wygwizdów – wymamrotał.
- Jest jeszcze jeden problem… - przyznał się z ociąganiem technik – nie możemy go odkleić od siedzenia…

James Greene został wyrwany z łóżka o godzinie drugiej w nocy i wysłany prosto w największą tegoroczną ulewę. Grzmoty huczały echem w wąskich przestrzeniach między wieżowcami, błyskawice odbijały się na mokrych chodnikach. Już wysiadając z samochodu poczuł jak woda wlewa mu się do lewego buta. U celu swojsko pochlipywała już w obydwóch. Przytrzymał dłońmi dół przeciwdeszczowego płaszcza i poczuł jak w tej konfiguracji struga deszczu zlewa mu się z kaptura prosto za kołnierz. Nerwowym ruchem otrzepał się i zmierzył miejsce zbrodni zaniepokojonym spojrzeniem. Kredowy obrys ciała w tempie ekspresowym spływał razem z krwią, a stojący nad nim mężczyzna już niemal kompulsywnym gestem cały czas go poprawiał. Dwóch kolejnych walczyło z rozstawianym daszkiem, wciąż na nowo powalanym przez wichurę. Znaczniki poprzewracane, dowody pozbierane, zerwana taśma powiewająca na wietrze. Oczami wyobraźni już widział liczbę zwolnień lekarskich, które jutro rano wylądują na jego biurku.

Mężczyzna powoli toczył się trawnikiem. Żar lał się z nieba, a jego określone prze regulamin BHP ubranie było zdecydowanie nieprzystosowane do gorącego lata. Czuł jak z każdym krokiem przybliżającym go do miejsca zbrodni jego plecy robią się coraz bardziej mokre. Zsunął z nosa okulary przeciwsłoneczne i otarł rękawem munduru czoło z potu. Zatrzymał się przy żółtej taśmie, policjanci uwijali się jak w ukropie. Zgrana grupa opisywała brzeg jeziora i katalogowała znalezionego topielca. Szybko dostrzegł zmierzającego w jego kierunku koronera.
- Idealna pogoda, James – zagadnął go.
- Nie istnieje dobra pogoda na zabijanie – wydyszał w odpowiedzi, czując jak koszula przykleja mu się do barków.

Detektyw Greene naciągnął na twarz wełniany szalik, starając się powstrzymać szczękanie zębami. Podchodząc do miejsca zbrodni krzyknął głośno „dzień dobry” mając cichą nadzieję, że pozwoli mu to uniknąć zdejmowania rękawiczek. Chcąc szybko zorientować się w sprawie i móc wrócić do biura, zaglądnął przez wybitą boczną szybę do wnętrza samochodu. Uważnie przyglądnął się...

Karpiński oparł się o ścianę kamienicy, próbując złapać oddech. Wszędobylskie drobinki pyłu okleiły mu usta i próbowały wedrzeć się do płuc. Zakaszlał przeraźliwie sucho i usiłował wypluć gulę, która utrudniała mu przełykanie. Zabrudził jedynie chustę, którą przewiązał twarz.
Jak mógł być tak bezmyślny i nie zabrać ze sobą kompletnego aparatu oddechowego! Chwycił oburącz swego potężnego Visa 2033 i utkwił wzrok gdzieś w górze.
Blade słońce przebijało się z trudem przez chmurę pyłu wiszącego w powietrzu. Strach pomyśleć, że gdyby nie skafander, usmażyłby się tu jak skwarka. Przedmieścia Nowego Krakowa nie były chronione Kopułą, toteż za dnia można było wychodzić tylko w specjalnym kombinezonie. Mało tego, po zmroku należało zmieniać go na inny, który uchroni ciało przed ekstremalnie niskimi temperaturami. Życie na Marsie nie było najłatwiejsze, jeśli nie było się jednostką uprzywilejowaną do mieszkania w centrum.
Karpiński nie lubił lądowania na tej planecie. Nie lubił gotować się w niewygodnym ubraniu. Wiedział, że po tej akcji czeka go poważna operacja płuc i przepalonej jamy ustnej.
Oczyścił gogle i rzucił się w dalszą pogoń.
- Falkenhaagen! – wrzasnął na bezdechu i niemal od razu tego pożałował. Gardło ścisnął ostry ból.
Mimo świszczącego między budynkami wiatru był dobrze słyszalny. Zauważył błysk i niemal natychmiast poczuł pieczenie w lewym ramieniu. Przylgnął płasko do ściany, broń zadrżała mu w dłoni, informując o niskim stanie naładowania ogniw.
- Żyjesz? – zabrzmiał głos przytłumiony maską.
Karpiński oddychał chwilę przez plastikowy ustnik mikrofiltra, jednak nieprzystosowane termicznie tworzywo okleiło mu usta.
Wtem kapitan OFM „GRABIEC” usłyszał znajomy syk - jego przeciwnik otworzył drzwi do pobliskiej kamienicy. W świetle wejścia Karpiński dostrzegł ściganego. Bezzwłocznie rzucił się w jego stronę. Wpadł do środka w ostatniej chwili. Wówczas zdał sobie sprawę, że uczynił nierozsądnie. Falkenhaagen czekał tam na niego. Nacisnęli na spust jednocześnie.
***
Aparatura medyczna szumiała uspokajająco. Rytmicznie popiskiwanie świadczyło o stabilnym stanie pacjenta. Ten dotknął swej twarzy, kiedy tylko znalazł dość sił, by podnieść rękę. Jego palce natrafiły na grubą warstwę bandaży.
- Krystian! – usłyszał radosny okrzyk, a po chwili w jego polu widzenia pojawiła się Natasza. Starsza chorąży była jego podwładną, ale nawet nie przyszło mu do głowy jej pouczać.
- Dopadł go pan, sir – oznajmił uroczyście Smile. – Tylko zapomniał pan oddychać.

Karpiński oparł się o ścianę kamienicy, próbując złapać oddech. Wszędobylskie drobinki pyłu okleiły mu usta i próbowały wedrzeć się do płuc. Zakaszlał przeraźliwie sucho i usiłował wypluć gulę, która utrudniała mu przełykanie. Zabrudził jedynie chustę, którą przewiązał twarz.
Jak mógł być tak bezmyślny i nie zabrać ze sobą kompletnego aparatu oddechowego! Chwycił oburącz...

Detektyw Elizabeth stanęła nad głową młodej dziewczyny
-Przykre, co? - Rzeczywiście, lekki deszczyk, który spadł dziś rano zapewnił tęczę nad całym miastem. Morderca wybrał sobie dziwny dzień.
-Miała na imię Johann Linger, znaleziona przez Petera, swojego brata. Zmarła około godziny temu, nie ustaliliśmy przyczyny zgonu ale wygląda na to że wybuchła, od środka. Jej organy i reszta ciała leżą 3 metry dalej, koło placu zabaw dla dzieci.
-Rozmawiałeś z bratem ofiary, Tim?
-Jeszcze nie. Idź sama z nim porozmawiać. - Zrobiłam jak polecił mi mój przyjaciel i współpracownik. Chłopak był siedemnastoletnim blondynem o brązowych oczach.
-Peter Linger? Nazywam się Elizabeth, jestem detektywem, który będzie prowadzić sprawę zamordowania twojej siostry. Jak znalazłeś ciało?
-Miała się tu ze mną spotkać, nasi rodzice są w separacji. Napisałem jej że się spóźnię, ale ona powiedziała że jestem frajerem i nie będzie na mnie tracić czasu. Na wszelki wypadek przyszedłem tu i ...
-Rozumiem. Jak się zachowywała przed morderstwem?
-Była zła. Chłopak ją rzucił i chyba Lydia, jej przyjaciółka ją obgadywała a Jo to usłyszała.
-A szkoła?
-Ogólnie nie było tak źle, ale gdy do mnie dzwoniła powiedziała że jest zagrożona z 4 przedmiotów.
-Miała jakichś wrogów? Podejrzewasz kogoś?
-Wrogów miała trochę ale nie sądzę żeby byli zdolni do morderstwa.
Zauważyłam że Tim do nas podszedł
-Liz? - podziękowałam Peterowi i odeszłam na tyle by nas nie usłyszał -Masz coś? - Powtórzyłam mu słowa brata Johann. Po wysłuchaniu mnie zaśmiał się ironicznie. - Może morderca chciał usunąć złość i smutek z tego świata?
-Może. Zero podejrzanych
-I dalej nie wiemy co jest przyczyną zgonu. Wiesz co to oznacza?
-Więcej przyjemności?
-Hahaha, więcej papierkowej roboty, do dzieła. - A miał być taki piękny, wolny i przyjemny dzień ;)

Detektyw Elizabeth stanęła nad głową młodej dziewczyny
-Przykre, co? - Rzeczywiście, lekki deszczyk, który spadł dziś rano zapewnił tęczę nad całym miastem. Morderca wybrał sobie dziwny dzień.
-Miała na imię Johann Linger, znaleziona przez Petera, swojego brata. Zmarła około godziny temu, nie ustaliliśmy przyczyny zgonu ale wygląda na to że wybuchła, od środka. Jej organy i...

Co mi strzeliło do głowy, żeby zamiast urlopu w słonecznej Italii wybrać Skandynawię?! Dlaczego zawsze wpadam na takie durne pomysły…
Jakkolwiek lubiłam spanie w namiocie, w tym wypadku okazało się to błędem. Lepszy, oj zdecydowanie lepszy byłby jakiś miły pensjonat. Mądry Polak po szkodzie.
Siedziałam teraz skulona, opatulona po same uszy kocami, z książką o tematyce romantycznej w zgrabiałych dłoniach. Wszystkie okoliczne atrakcje już zaliczyłam (nie licząc tego przystojnego bruneta z namiotu obok, ale to sobie odpuszczę, będę grzeczna) i właściwie nie miałam co robić. Zostało mi jeszcze kilka dni w tej głuszy… z ludźmi nie znalazłam wspólnego języka. Jedynie panna z ósmego namiotu, Jadzia, wpadała co jakiś czas na krótką pogawędkę, przeważnie o innych turystach.
Zadrżałam. Wiatr uderzył w namiot, aż ten się zachybotał. A we Włoszech czterdzieści stopni na plusie…
Snucie rozważań o walorach turystycznych Włoch przerwał mi krzyk. Właściwie okrzyk, okrzyk zachwytu. Zainteresowana opuściłam swoją bezpieczną przystań i wyszłam na mroźne powietrze. Zaniemówiłam.
Do tej pory pogoda, poza tym, że naturalnie mroźna, była też brzydka: niebo zasnuwały chmury, padał gęsty śnieg… teraz niebo było czyste. Nad moją głową rozpościerała się zorza polarna, piękne, czerwono-zielone pasy… Ten jeden szczegół, jeden cud natury, piękne zjawisko świetlne sprawiło, że zapragnęłam tutaj, w tym wygwizdowie postawić dom (acz z pełnym ogrzewaniem, również podłogowym) i zostać na zawsze. Ktoś znowu krzyczał. Też miałam ochotę mu zawtórować, ale zbyt wciągnęło mnie obserwowanie nieba. Jak to dobrze, że w końcu się wypogodziło!
Z jakiegoś powodu zrobił się straszny chaos: wszyscy gdzieś biegli, krzyczeli. Niechętnie się rozejrzałam, wypatrzyłam w tłumie (swoja drogą, nie wiedziałam, że tylu nas tutaj było) Jadźkę i ruszyłam do niej. Chciałam zapytać o co tyle krzyku, ale gdy przecisnęłam się przez tłum i stanęłam przed jednym z namiotów, osłupiałam. Na śniegu leżał ten przystojny brunet, rozciągnięty i nagi! Na szyi miał ślad po jakimś sznurze, był też mocno posiniaczony i trochę zakrwawiony, szczególnie na twarzy.
Przysiadłam na śniegu, zszokowana. Takich „atrakcji” nie życzyłam sobie w najgorszym koszmarze.
Taka ładna pogoda, a taka smutna sytuacja…

2265znaków

Co mi strzeliło do głowy, żeby zamiast urlopu w słonecznej Italii wybrać Skandynawię?! Dlaczego zawsze wpadam na takie durne pomysły…
Jakkolwiek lubiłam spanie w namiocie, w tym wypadku okazało się to błędem. Lepszy, oj zdecydowanie lepszy byłby jakiś miły pensjonat. Mądry Polak po szkodzie.
Siedziałam teraz skulona, opatulona po same uszy kocami, z książką o tematyce...

- Naprawdę chcesz się zwolnić?
- Nudzi mnie już ta robota – odpowiedział Cień. - Zlokalizuj cel, zabij, wróć po zapłatę. I tak cały czas, dzień w dzień. Ty tak nie uważasz?
- No wiesz – osobnik ubrany w taki sam czarny garnitur co jego rozmówca, zamyślił się na chwilę. – Da się z tego wyżyć, a jest masa gorszych zawodów.
Skończywszy jeść tosty w milczeniu, zostawili na stoliku pieniądze i opuścili bar, jeden z wielu w tej okolicy. Słońce prażyło niesamowicie, ale o tej porze roku nie było to nic nadzwyczajnego. Mężczyźni skierowali swe kroki do furgonetki zaparkowanej przed lokalem, której dach zdobył wielki, plastikowy karaluch. Cień wyjął kluczyki i już po chwili siedział na miejscu kierowcy, odpalając samochód.
- Wiesz co, Kruk?
Jego towarzysz spojrzał na niego pytając wzrokiem.
- Myślę, że nie nabiorą się na to jeśli zobaczą nas w garniturach.
- Nie pierdziel, najwyżej będzie kilka trupów więcej, poza tym to pewnie twoja ostatnia robota.
Mężczyzna wydał się być zadowolony odpowiedzią i wyjechał na główną ulicę. Jednak nie ujechał daleko, zatrzymując samochód po ujrzeniu dużej grupki ludzi na środki drogi. Polecił Krukowi pilnowanie furgonetki i pobiegł zobaczyć co się stało. Na miejscu ujrzał blisko ponad tuzin kierowców, zgromadzonych wokół leżącego mężczyzny, z którego brzucha wystawał długi metalowy pręt. On sam zaś był nieprzytomny. Żaden z zebranych nie zareagował w żaden sposób, więc Cień nie czekając długo, przystąpił do akcji. Polecił by ktoś zawiadomił karetkę, sam zaś zabrał się za pierwszą pomoc.
Nie wiedział czemu to robi, wolał odbierać życia niż je ratować. Może to był jakiś wstęp do nowego rozdziału. Teraz to i tak nie miało większego znaczenia, bo nie mógł zbyt wiele poradzić. Upewnił się, że ranny żyje i rozerwał mu ubrania przy samej ranie, by medycy mieli ułatwione zadanie. Już po chwili na miejscu zjawił się ambulans w towarzystwie dwóch radiowozów. Podczas gdy ratownicy zajmowali się poszkodowanym, Cień został zabrany na bok przez policjantów.
- No, zachowałeś się jak bohater, Cieniu – powiedział jeden z dwójki funkcjonariuszy.
- Skąd…? Nie odważycie mi się nic zrobić w biały dzień przy tych wszystkich ludziach!
Tłum zaczął powoli skupiać uwagę na krzyczącym mężczyźnie.
- Masz rację, my nic ci nie zrobimy, ale ktoś chce z tobą rozmawiać.
W tym momencie zza policjanta wychylił się Kruk, celując w Cienia swoim glockiem.
- Wypowiedzeń nie przyjmujemy – powiedział z szyderczym uśmiechem, nim kulka przeszyła czaszkę niedoszłego bohatera.

- Naprawdę chcesz się zwolnić?
- Nudzi mnie już ta robota – odpowiedział Cień. - Zlokalizuj cel, zabij, wróć po zapłatę. I tak cały czas, dzień w dzień. Ty tak nie uważasz?
- No wiesz – osobnik ubrany w taki sam czarny garnitur co jego rozmówca, zamyślił się na chwilę. – Da się z tego wyżyć, a jest masa gorszych zawodów.
Skończywszy jeść tosty w milczeniu, zostawili na...

Oczywiście. Najgorszą robotę miał wykonać właśnie teraz. Zleceniodawcę mało obchodziło to, że przy słońcu trudno jest zabijać. Zazwyczaj w ogóle trudno to robić, żeby nikt się nie kapnął. Ale co można w ogóle zrobić, kiedy słońce grzeje jak szalone i raczej nic nie zapowiada, by w najbliższym czasie miało się to zmienić?
No raczej chyba w tym wypadku zrobić da się niewiele, więc Józek ciągle modląc się o deszcz powoli śledził obiekt.
No dobra lepszego miejsca na to co ma zrobić już nie znajdzie. Teraz tylko poczekać jak niczego nieświadoma ofiara odwróci się i...
-A co to do cholery?-wrzeszczy Józek, gdy na głowę spada mu... żelek?
-A to proszę pana jest deszcz żelków. Fantastyczna anomalia pogodowa szkoda, że widzi ją pan ostatni raz w życiu-nie wiadomo kiedy przed Józkiem pojawia się Cel, elegancki mężczyzna po czterdziestce. Następnie wbija nóż w serce zaskoczonego chłopaka i odchodzi z uśmiechem.-Masz jeszcze całe osiem minut na podziwianie tego niezwykłego zjawiska. Życzę przyjemnych wrażeń.

Oczywiście. Najgorszą robotę miał wykonać właśnie teraz. Zleceniodawcę mało obchodziło to, że przy słońcu trudno jest zabijać. Zazwyczaj w ogóle trudno to robić, żeby nikt się nie kapnął. Ale co można w ogóle zrobić, kiedy słońce grzeje jak szalone i raczej nic nie zapowiada, by w najbliższym czasie miało się to zmienić?
No raczej chyba w tym wypadku zrobić da się niewiele,...

Dzień był chłodny i szary, strugi deszczu płynęły głównymi ulicami, a ciężkie ołowiane chmury przypominały nasączone gąbki i nie wyglądały, jakby chciały odpłynąć za miasto. A w każdym razie tak do cholery powinno być! Anita westchnęła z ulgą wchodząc do chłodnej klatki schodowej. Na zewnątrz panował nieziemski skwar. Powietrze było ciężkie i lepkie niczym karmel i Anita już po kilku minutach poza budynkiem prokuratury czuła, że koszulka klei jej się do pleców.
-Więc? Cóż my tu dzisiaj mamy?– spytała na głos, otwierając kolejne drzwi i wchodząc na schody. Już tutaj słychać było odgłosy policyjnej krzątaniny i charakterystyczne przekleństwa techników, którym jakiś funkcjonariusz najwyraźniej zadeptał ślad.
-Anna Stihl, lat 23, niezamężna– odparł krótko Robert, młody aplikant, który od miesiąca chodził za Anitą niczym cień i notował jak szalony każde jej słowo. Nagle przystanął i jęknął głośno, a Anita zmarszczyła nos
-Oho! Jaki wyraźny ślad osmologiczny. Pewnie zaprowadzi nas na trzecie piętro
Na trzecim piętrze wzięli od policjantów dwie maski i weszli do mieszkania ostrożnie. Technicy właśnie kończyli. Nagie ciało Anny leżało w zaschniętej kałuży krwi na dywanie w stanie mocno postępującego rozkładu.
- Spójrz no, Robert– Anita jak zwykle przerzuciła się na ton starej nauczycielki. Dzięki masce była dziś starą nauczycielką z katarem – Ciało jest dość mocno rozłożone, ale wcale nie musiało leżeć zbyt długo, upał przyspieszył procesy gnilne i – odwróciła się, ale Roberta już za nią nie było. Za to z piętra niżej dobiegały odgłosy ciężkich torsji. Pokręciła głową, a tymczasem podszedł do niej jeden z techników
-Co, młody nie wytrzymał? –zagadnął wesoło
-Wyrobi się. Co tam masz, Steve?
Technik podał jej zabezpieczone foliami kartki. Anita zaczęła czytać i aż zagwizdała z wrażenia
-No proszę..kontrakt na nietypowe stosunki seksualne z Christianem Gravem. Brawo, mamy naszego głównego podejrzanego. No cóż, chyba panna Stihl nie tak wyobrażała sobie ostry seks.
Anita zeszła na półpiętro, przekazała policjantom informacje wraz z poleceniem aresztowania i poklepała po plecach śmiertelnie bladego Roberta. Za oknem wreszcie rozpadał się lekki, przyjemny deszczyk, a nad Seattle pojawiła się tęcza, opasująca całe miasto kolorową wstęgą. Zachodzące słońce sprawiało wrażenie, że tęcza zaraz zapłonie. Anita wyszła z budynku i odetchnęła rześkim powietrzem. Zapaliła papierosa i zapatrzyła się w horyzont. Miała tylko nadzieję, że nigdy nie trafi w miejsce, gdzie płoną tęcze.

Dzień był chłodny i szary, strugi deszczu płynęły głównymi ulicami, a ciężkie ołowiane chmury przypominały nasączone gąbki i nie wyglądały, jakby chciały odpłynąć za miasto. A w każdym razie tak do cholery powinno być! Anita westchnęła z ulgą wchodząc do chłodnej klatki schodowej. Na zewnątrz panował nieziemski skwar. Powietrze było ciężkie i lepkie niczym karmel i Anita...