Ooo! Dziękuję! :D

Ooo! Dziękuję! :D

Gratuluję. ^^

Gratuluję. ^^

Gratulacje :)

Gratulacje :)

Nie wierzę... To najpiękniejszy prezent jaki mogłam sobie wymarzyć! Dziękuję z całego serca!

Nie wierzę... To najpiękniejszy prezent jaki mogłam sobie wymarzyć! Dziękuję z całego serca!

Gratulacje! Najbardziej jednak zachwyciła mnie bajka Leeluni :)

Gratulacje! Najbardziej jednak zachwyciła mnie bajka Leeluni :)

Dziękujemy za wszystkie bajki - widać, że dzieciństwo nie wyciekło z Was, niczym powietrze z dziurawej opony ;)

Postanowiliśmy nagrodzić następujące osoby:

1 miejsce: Dizzy za bajkę o kocie w butach, który wcale tych swoich butów nie lubił.

2 miejsce: Malwina za bajkę o dwóch przyjaciołach, którzy zakochali się w tej samej dziewczynie.

3 miejsce: Leelunia za bajkę o Alicji, która nie lubiła myć zębów.

Serdecznie gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się poprzez prywatne wiadomości.

A wszystkim życzymy udanego Dnia Dziecka!

Dziękujemy za wszystkie bajki - widać, że dzieciństwo nie wyciekło z Was, niczym powietrze z dziurawej opony ;)

Postanowiliśmy nagrodzić następujące osoby:

1 miejsce: Dizzy za bajkę o kocie w butach, który wcale tych swoich butów nie lubił.

2 miejsce: Malwina za bajkę o dwóch przyjaciołach, którzy zakochali się w tej samej dziewczynie.

3 miejsce: Leelunia za bajkę o...

Dawno, dawno temu, żył sobie pewien książę. Nie miał zamku, wysokiego tytułu. Właściwie to nic nie miał. Żył pod cieniem swojego brata bohatera. Był tchórzliwy, nigdy się niczym nie wyróżniał. W każdym razie, nie wyróżniał się niczym, co mogłoby mu się przydać w dorosłym życiu ( według jego rodziców ). Jedynym jego talentem, był piękny, niebiański głos. Ale po co to księciu, powinien on podbijać serca pięknych księżniczek, jeździć konno i zwinnie wywijać mieczem. Jego rodzice od dzieciństwa wywierali nacisk na takie umiejętności, ale nigdy mu to nie wychodziło. Pewnego dnia, niby zwykłego, stało się coś dziwnego i strasznego zarazem. Kraj ten zawsze był spokojny i bezpieczny ale od tego dnia przestał taki być. A mianowicie smok z dalekich krain który znudził się już innymi bogactwami, skusił się na kraj Północy ( czyli kraj rodziców naszego księcia ). Zabił wielu ludzi, jednak stwierdził że wyniesie się z kraju i zostawi wszystkich jeżeli załatwią mu jakąś rozrywkę. Smok był podstępny ponieważ wiedział, iż ludzie z Południa zajmują się tylko wymachiwaniem mieczami. No i zaczęło się. Jako pierwszy przyszedł następca króla ( ten o którym wspomniałam na początku ), jednak zaczął tak fałszować, i dziwnie wywijać nogami, że smok zjadł go od razu. Wiele osób przyszło i nikomu się nie udało. Smok miał z tego niezły ubaw. Mieszkańcy zaczęli tracić nadzieję na odzyskanie wolności. Nie wolno im było opuszczać domów, chyba żeby zabawić smoka. Nasz główny bohater również chciał spróbować wyzwania, lecz rodzice wstrząśnięci śmiercią ich pierworodnego, nie pozwalali mu wiedząc, że znowu da plamy. Postanowił wymknąć się nocą. Tak też zrobił, nikt go nie nakrył więc spokojnie dotarł do smoka. Był on wielki, leżał na wielkim łożu z kości swoich ofiar. Książę zaczął śpiewać, a smoka zatkało. Miał on piękny, czysty, donośny, głos. Po porażce potwór musiał wynieść się z kraju Południa, w którym na zawsze zapanował pokój i każdy mógł do woli rozwijać WSZYSTKIE swoje talenty.

Dawno, dawno temu, żył sobie pewien książę. Nie miał zamku, wysokiego tytułu. Właściwie to nic nie miał. Żył pod cieniem swojego brata bohatera. Był tchórzliwy, nigdy się niczym nie wyróżniał. W każdym razie, nie wyróżniał się niczym, co mogłoby mu się przydać w dorosłym życiu ( według jego rodziców ). Jedynym jego talentem, był piękny, niebiański głos. Ale po co to...

Dawno, dawno temu w miejscowości o której w dzisiejszych czasach nikt już nie słyszał żył sobie pewien chłopak.Nazywał się Luke.Urodził się w biednej wiosce i od dziecka musiał ciężko pracować.Miał jeszcze dziesięcioro rodzeństwa, dlatego gdy chłopak skończył szesnaście lat rodzice zawołali go do siebie.Wrączyli kilka złotych monet, pobłogosławili i powiedzieli, żeby szedł szukać szczęścia.O świcie Luke spakował najpotrzebniejsze rzeczy i wyruszył w drogę Nie uszedłszy daleko , nieopodal góry napotkał dziewczynę.Siedziala na kamieniu i płakała.Podszedł do niej i spytał się co się jej stało.
-Nazywam się Melanie. Zostałam wygnana z zamku, nie mogę zdradzić mojego pochodzenia, ale było to niesprawiedliwe.Krół mnie nie poznaje, a ja nie wyglądam już tak jak kiedyś.
-Jak mogę ci pomóc?
-Nie mogę powiedzieć ci nic na mój temat i o ile nie będziesz wypytywał będę wdzięczna.Musimy udać się do czarownicy, która umie czarować.Lecz ostrzegam cię, droga jest trudna i pełna niebezpieczeństw.
-Chętnie ci pomogę.
Wędrowali długo aż wreszcie doszli do Mrocznego lasu, wyglądało on tak jakby do środka nie dostawał się nawet promień słońca.Przed Mrocznym Lasem stał posąg sfinksa.Lecz gdy tylko Luke i Melanie podeszli bliżej sfinks nagle ożył i wypowiedział ów zagadkowe słowa:
-Jeśli chcecie poznać tajemnice tego lasu, musicie odgadnąć moją zagadke zawczasu.
Biegnie nieustannie,
Szybko gna przed siebie.
Nie zatrzyma się nawet,
Gdy będziesz w potrzebie.

Melanie zastygła w bezruchu i spoglądała na Luke.Chłopiec zastanawiał się, w pewnym momencie w jego oczach można było zobaczyć wyraźny błysk.
-Wiem! To czas, rozwiązaniem zagadki jest C Z A S.
- Brawo chłopcze, udało ci się rozwiązać moją zagadkę Nie zbaczajcie nigdy ze ścieżki, idźcie prosto a na pewno uda wam się go bezpiecznie pokonać.
I weszli do lasu, od środka był jeszcze bardziej przerażający, lecz dzięki pomocy sfinksa udało im się go bezpiecznie przejść.Gdy wyszli z lasu zobaczyli staruszkę, podpierającą się na lasce.W ręce trzymała kosz jabłek.Podeszli do niej i spytali czy mogli by jej pomóc.Kobieta z radością się zgodziła. Szli przez prawie godzinę aż wreszcie ich oczom ukazał się małydrewniany domek.Staruszka ruszyła w stronę domu, lecz gdy tylko przekroczyła próg zmieniła się.Teraz przed Melanie i Luke’iem stała wysoka pani w długich szatach i różdżką w dłoniach.Przemówiła tak:
- Wiem, że czegoś potrzebujecie, w nagrodę, że byliście gotów pomóc starej kobiecie spełnię waszą prośbę.
-Zastałam przemieniona- odezwała się Melanie- nie wyglądam jak ja i nikt mnie nie poznaje Proszę spraw abym znów była sobą.
Czarownica zamachnęła się różdżka i nagle przed Lukiem nie stała już Melanie ale księżniczka Melanie.Okazało się bowiem, że dziewczyna którą spotkał Luke to tak naprawdę księżniczka podstępem zmieniona ciałem ze swoją służąca.Luke i księżniczka Melanie szczęśliwie dotarli do zamku, zdemaskowali służącą i pobrali się żyjąc długo i szczęśliwie.

Dawno, dawno temu w miejscowości o której w dzisiejszych czasach nikt już nie słyszał żył sobie pewien chłopak.Nazywał się Luke.Urodził się w biednej wiosce i od dziecka musiał ciężko pracować.Miał jeszcze dziesięcioro rodzeństwa, dlatego gdy chłopak skończył szesnaście lat rodzice zawołali go do siebie.Wrączyli kilka złotych monet, pobłogosławili i powiedzieli, żeby szedł...

Dawno temu w dalekim królestwie, zapanowała wielka radość, ponieważ para królewska spodziewała się potomka. W dniu narodzin radość okazała się podwójna ponieważ królowa urodziła dwóch synów. Nadano im imiona Albert i Albrecht, chłopcy dorastali w szczęściu i dostatku. Czas biegł, a król, coraz częściej zastanawiał się któremu z nich przekaże koronę i królestwo. Za radą doradców postanowił poddać synów próbie. Wysłał ich w świat, a ten, który pierwszy powróci z samodzielnie zarobionym denarem będzie jego następcą. Chłopcy wyruszyli w drogę, ale nikt nie chciał ich zatrudnić, bo choć chęci mieli wielkie życie w pałacu sprawiło, że nie potrafili sprostać najprostszym pracom w polu czy gospodarstwie . Albrecht zniechęcił się pierwszy, zatrzymał się w najbliższej gospodzie i wpadł na pomysł, że może oszukać ojca i wymienił część złota jakie dostał na podróż na garść denarów, odłożył jeden jako dowód zapłaty za swoją pracę, a resztę postanowił wydać na zabawę w gospodzie. Albert nie poddawał się, aż wreszcie dotarł do chaty, która wydawała się opuszczona. Zajrzał do środka, a tam przy piecu siedziała staruszka
-Witam dobrodziejko, czy nie poszukujecie parobka do pomocy ?
-Potrzebuję, ale bieda u mnie straszna i nie mam czym zapłacić
Albertowi zrobiło się jej szkoda i postanowił jej pomóc Zamiótł izbę, naniósł drewna na opał a na koniec przyniósł z rzeki dwa wiadra wody. W podziękowaniu za pomoc dała mu ziarenko i kazała zasadzić po powrocie do domu. Nie jest to srebrnik, pomyślał Albert, ale swoje zadanie wykonałem. Kiedy wrócił do zamku, Albrecht już tam był, powrócił pierwszy w glorii chwały i przekazał królowi denara. Albert pogodził się z przegraną, ale zgodnie z zaleceniami staruszki zasadził ziarnko. Zdziwił się kiedy po kilku godzinach wyrosło z niego niewielkie drzewko, a kiedy go dotknął w myślach usłyszał głos „ Twój brat oszukał ojca, nie zarobił srebrnika”. Oszołomimy Albert poszedł po ojca i opowiedział mu, co się wydarzyło. Kiedy król dotknął drzewka w usłyszał „Albrecht cię oszukał, a Albert choć nie zarobił srebrnika pracował uczciwie” . Król posłał po Albrechta, a kiedy ten dotknął drzewa, przeszył go dreszcz i opowiedział ojcu prawdę. Do dziś dnia nikt nie więc, co drzewko powiedziało Albrechtowi, ale od tej pory już nigdy nie kłamał. Król postanowił przekazać koronę Albertowi, a ten po śmierci ojca podzielił królestwo na dwie połowy i jedną z nich przekazała bratu. Od tej pory zawsze żyli w zgodzie, wspierali się i nie rywalizowali

Dawno temu w dalekim królestwie, zapanowała wielka radość, ponieważ para królewska spodziewała się potomka. W dniu narodzin radość okazała się podwójna ponieważ królowa urodziła dwóch synów. Nadano im imiona Albert i Albrecht, chłopcy dorastali w szczęściu i dostatku. Czas biegł, a król, coraz częściej zastanawiał się któremu z nich przekaże koronę i królestwo. Za radą...

Bardziej na wschód niż na zachód, raczej w górach niż nad morzem mieszkał bóbr Fryderyk z rodzicami. W tym roku skończył 6 lat i musiał iść po raz pierwszy do szkoły. Był przeszczęśliwy. Mama kupiła Fryckowi tornister, a tata podręczniki. Wszystko zostało dopięte na ostatni guzik.
W poniedziałek mama obudziła go bardzo wcześnie:
-Frycuś! Czas wstawać! Dziś Twój wielki dzień!
-Mamusiuu... Jeszcze chwilkę, dobrze?
-Dobrze synku, ale za 10 minut wracam i ściągam z Ciebie kołdrę!
Po śniadaniu ubrał się w garnitur, wziął tornister i kapcie na zmianę i pomaszerował dziarsko do szkoły. Z radości aż mu wibrował ogonek.
Bez problemu znalazł salę nr 19. Pod drzwiami już czekała grupka nowych kolegów. Frycek szeroko się do nich uśmiechnął, pomachał łapką na powitanie i wykrzyknął:
-Cześć! Jestem Fryderyk!
Wszystkie oczy zwróciły się w jego stronę. Inne bobrzątka zaczęły mu się ciekawie przyglądać. Po klasie przebiegł szmer, który przerodził się w gromki śmiech. Frycek nie wiedział, co się dzieje. Bobry wyciągały w jego stronę pazurki i zaśmiewały się do rozpuku. W końcu największy z nich wrzasnął:
-Co Ty masz na zębach? Aparat! Patrzcie, on nosi aparat! Zębol!
Nagle wszyscy zaczęli głośno krzyczeć w jego stronę: ZĘBOL, ZĘBOL...
Frycek był oszołomiony. Co z tego, że ma aparat? Nigdy nikt nie zwracał na to uwagi, ani nie robił mu z tego powodu przykrości. Do teraz. Zrobiło mu się tak przykro, że omal się nie rozpłakał. Na szczęście przyszła nauczycielka i wpuściła klasę do sali.
Frycuś usiadł w kącie sam. Nikt się do niego nie dosiadł. To były najgorsze chwile w jego życiu. Czas dłużył się jak nigdy.
W końcu usłyszał upragniony dzwonek. Bobrzątka rzuciły się do drzwi, ale okazało się, że są zamknięte. Na nic zdały się wysiłki nauczycielki, wielokrotne przekręcanie klucza w zamku. Najsilniejszy bóbr nawet próbował się z nimi siłować, ale one ani drgnęły. Wszyscy byli zrozpaczeni, że zostali uwięzieni na dobre. Wtedy Frycek nieśmiało zaproponował:
-Spróbuję je przegryźć, mam naprawdę mocne zęby w tym aparacie-po czym skierował się w stronę drzwi i chrupu-chrup, nadgryzł drewno przy zamku, który od razu odskoczył.
-Otwarte!-wykrzyknęła pani i podbiegła do Frycka, aby go uściskać, a za nią reszta klasy. Bobrzątkom zrobiło się bardzo głupio, że brzydko przezywały Frycka. Zrozumiały swój błąd i szczerze go przeprosiły. Frycek, który od teraz był bohaterem, przyjął przeprosiny i w objęciach przyjaciół udał się do domu. To był najbardziej zaskakujący dzień w jego życiu.

Bardziej na wschód niż na zachód, raczej w górach niż nad morzem mieszkał bóbr Fryderyk z rodzicami. W tym roku skończył 6 lat i musiał iść po raz pierwszy do szkoły. Był przeszczęśliwy. Mama kupiła Fryckowi tornister, a tata podręczniki. Wszystko zostało dopięte na ostatni guzik.
W poniedziałek mama obudziła go bardzo wcześnie:
-Frycuś! Czas wstawać! Dziś Twój wielki...