Drodzy Czytelnicy, drogie Czytelniczki!
Dziękujemy wszystkim za prace konkursowe i czujne oko w śledzeniu wyników konkursu!

 Rozwój i możliwości sztucznej inteligencji budzi sporo emocji i możliwości. Również w sferze pracy twórczej. Pisaliśmy o tym w artykule https://lubimyczytac.pl/ponad-polowa-ludzi-nie-odroznia-czy-ksiazke-napisal...

 Wypowiedź użytkownika @Laplace potraktowaliśmy i zinterpretowaliśmy jako żartobliwy komentarz w konwencji wypowiedzi wygenerowanej przez Chat GPT. Przekonało nas zdanie „Czytając "Zbrodnię i karę", zrozumiałem, że książki nie muszą być jedynie przyjemnym sposobem spędzania czasu, ale mogą też otwierać nasze umysły i pomagać nam zrozumieć siebie i innych ludzi”. W końcu AI nie jest (jeszcze) podmiotem ;)

 Podobnym żartobliwym tekstem był tekst naszej Redakcji z okazji 1 kwietnia: https://lubimyczytac.pl/ksiazka-napisana-przez-chatgpt-z-szansa-na-literack....

Wszystkim osobom, które wzięły udział w konkursie i podzieliły się z nami swoimi ulubionymi książkami dziękujemy i mamy nadzieję, że ukochanych książek będzie przybywać w Waszych biblioteczkach.

Pozdrawiamy
 

Drodzy Czytelnicy, drogie Czytelniczki!
Dziękujemy wszystkim za prace konkursowe i czujne oko w śledzeniu wyników konkursu!

 Rozwój i możliwości sztucznej inteligencji budzi sporo emocji i możliwości. Również w sferze pracy twórczej. Pisaliśmy o tym w artykule https://lubimyczytac.pl/ponad-polowa-ludzi-nie-odroznia-czy-ksiazke-napisal...

 Wypowiedź użytkownika @Laplace...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Laplace napisał: 
>....choć jestem tylko programem komputerowym....
Czyżby to wypowiedź chat GPT?
Gratuluję nagrody!  

Laplace napisał: 
>....choć jestem tylko programem komputerowym....
Czyżby to wypowiedź chat GPT?
Gratuluję nagrody!  

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

marisa
Laplace
Gosia
wiesia
Pyśka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

marisa
Laplace
Gosia
wiesia
Pyśka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Książka, która odmieniła moje życie to Harry Potter i Kamień filozoficzny. Dostałam ją na mikołajki w czwartej klasie. Już od pierwszej strony czułam, że będzie to wyjątkowa książka. Po prostu przepadłam w niej i jednocześnie odkryłam, jak cudowna jest fantastyka. Harry podarował mi dzieciństwo pełne magii i niesamowitych przygód. Miałam to szczęście, że dorastałam razem z nim. Nigdy nie zapomnę tych emocji, jakie towarzyszyły mi w oczekiwaniu na kolejną wydawaną powieść. W trzeciej klasie gimnazjum doczekałam się tej ostatniej, byłam tylko rok młodsza niż książkowy Harry. 
Ta powieść przypieczętowała moją miłość do słowa pisanego, a dodatkowo pociągnęła mnie w stronę fantasy, gdzie zostałam na dobre. Nie jestem w stanie wyrazić słowami, jak wielkie emocje budzą we mnie wspomnienia związane z tą książką. To była pierwsza książka, dla której zarwałam noc. Pierwsza, którą bardzo szybko przeczytałam. Jedyna, którą czytałam więcej niż dziesięć razy. Czytałam ją nawet mojej córce, gdy jeszcze była w brzuchu. A teraz czytamy ją razem.  

Książka, która odmieniła moje życie to Harry Potter i Kamień filozoficzny. Dostałam ją na mikołajki w czwartej klasie. Już od pierwszej strony czułam, że będzie to wyjątkowa książka. Po prostu przepadłam w niej i jednocześnie odkryłam, jak cudowna jest fantastyka. Harry podarował mi dzieciństwo pełne magii i niesamowitych przygód. Miałam to szczęście, że dorastałam razem z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czytając pytanie konkursowe, pierwszą książką, która przyszła mi na myśl była "Ania z Zielonego Wzgórza" Lucy Maud Montgomery. Książka przez niektórych kochana, przez innych nienawidzona. Skoro odpowiedź z prędkością błyskawicy pojawiła się w mojej głowie, czy to oznacza, że jest ona moją ulubioną książką? Będąc dzieckiem na pewno, chociaż mogę śmiało powiedzieć, że i teraz, będąc już dorosłą kobietą, sięgam po nią raz na kilka lat. Pamiętam te wieczory kiedy mieszkając w dużym mieście, co jakiś czas słysząc powoli przejeżdżające tramwaje oraz klaksony samochodów, jednocześnie byłam w stanie spędzać czas z Anią na Wyspie Księcia Edwarda. Ot, zwykła lektura szkolna sprawiła, że od tamtej pory pragnęłam żyć w spokojniejszym miejscu, otoczona naturą. Chodzić po polach i lasach, odziana w piękną, zwiewną suknię (może niekoniecznie z bufiastymi rękawami) i cieszyć się promieniami słońca padającymi na moją twarz, w oddali słysząc jedynie szum drzew i śpiew ptaków.
"Ania z Zielonego Wzgórza" otworzyła mi zardzewiałą furtkę mojej wyobraźni, która stała się na pewno bardziej wrażliwa na opisy w tekście. Teraz czytając inne książki uwielbiam budować w swojej głowie światy oraz postacie, które przekazuje nam sam autor, przy okazji mimowolnie dodając niektóre niezapisane detale. Czytanie książek to najlepsze lekarstwo na stres, gdyż dzięki temu oddalasz się od problemów i choć przez chwilę jesteś w stanie pobyć w innym miejscu, miejscu tak pięknym, jak i zagadkowym.  

Czytając pytanie konkursowe, pierwszą książką, która przyszła mi na myśl była "Ania z Zielonego Wzgórza" Lucy Maud Montgomery. Książka przez niektórych kochana, przez innych nienawidzona. Skoro odpowiedź z prędkością błyskawicy pojawiła się w mojej głowie, czy to oznacza, że jest ona moją ulubioną książką? Będąc dzieckiem na pewno, chociaż mogę śmiało powiedzieć, że i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja ulubiona książka to "Kredziarz" C.J. Tudor - powieść, która oddała mi wielką przysługę, bo wyleczyła mnie z literackiego snobizmu. Zanim siostra niemal siłą wcisnęła mi ją w ręce, omijałem szerokim łukiem wszystkie współczesne książki. Wydawało mi się, że nie mają mi nic do zaoferowania i nie zasługują na mój czas - nawet nie chciałem sprawdzać, czy aby na pewno mam rację - wolałem uwierzyć sobie na słowo. 
Kiedy w końcu, w ramach eksperymentu i dla świętego spokoju, zacząłem czytać "Kredziarza", w moim umyśle otworzyła się jakaś nigdy nieużywana furtka ;) Ta powieść sprawiła, że zmieniłem swoje podejście - choć nadal uwielbiam wiekową, klasyczną literaturę, moje czytelnicze menu jest dziś dość szerokie. Od tamtego czasu dałem szansę wielu książkom, na które kiedyś nie zwróciłbym uwagi - oczywiście zaliczyłem kilka rozczarowań, ale i odnalazłem perełki, które wciąż powracają do mnie, wywołując całą masę nowych refleksji i skojarzeń. "Kredziarz" pomógł mi poszerzyć horyzonty, otworzył mnie na nowe literackie doświadczenia, ułatwił mi wyjście ze strefy komfortu, przez co pozwolił poznać wiele wyjątkowych historii. I za to jestem tej powieści bardzo wdzięczny!

Moja ulubiona książka to "Kredziarz" C.J. Tudor - powieść, która oddała mi wielką przysługę, bo wyleczyła mnie z literackiego snobizmu. Zanim siostra niemal siłą wcisnęła mi ją w ręce, omijałem szerokim łukiem wszystkie współczesne książki. Wydawało mi się, że nie mają mi nic do zaoferowania i nie zasługują na mój czas - nawet nie chciałem sprawdzać, czy aby na pewno mam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jest majestatyczny niczym lew z grzywą i unikatowy niczym diament. Wykonany jest ze szkła jak pantofelek, który Kopciuszkowi zsunął się ze stopy. Co to jest?

To powieść Sarah J. Maas „Szklany Tron".
Dlaczego wybrałam właśnie tę pozycję, a nie inną? Tak jakby moje regały i biurko nie nosiły dobrą setkę moich przyjaciół, mających wyjątkowo pachnące stronice od wielu lat, wielu lat. Więc czemu?
Już śpieszę z odpowiedzią.
Wybrałam wyżej wymienioną pozycję, dlatego, że pewnego dnia latem było pięknie. Świeciło słońce z dnia na dzień. Wróbelki śpiewały, mewy krzyczały, dzieci śmiały się, dorośli prowadzili debaty, ludzie się opalali, ja się opalałam i pływałam w jeziorach. Zanurzałam swoje stopy w gorącym piasku. Oglądałam kreskówki z zapartym tchem i chichotałam non stop. Jadłam lody.
I... czułam się samotna. W tamtym czasie nie miałam przy sobie ani jednego znajomego dumnie stojącego na półce i czekającego, aby go szybko wziąć w swoje dłonie. Ani jednego! Byłam osamotniona, będę z wami szczera. Chodziłam z opuszczoną głową, wzdychając. I tak słoneczne dni mijały mi, z sercem smutnym z samotności. Aż tu nagle znalazłam… nie, przepraszam, to książka mnie znalazła – „Szklany tron”. Przeczytałam streszczenie.
„Hmm, nawet ciekawe, nawet ciekawe – mruczałam sobie w duchu”.
– No to czytamy – mruczałam nadal sobie, tyle że już ściskając książkę w rękach, z podkurczonymi nogami siedząc sobie na kanapie w salonie.
Czy samotność odeszła? Jak ręką odjął. Poznałam nowych bohaterów a z nimi – śmiałam, płakałam, chichotałam, martwiłam, cieszyłam się. Przedtem obawiałam się, że zapomniałam co to przyjaciele z półek w bibliotece. Lecz „Szkalny Tron” mi przypomniał. Pozycja natchnęła mnie ponownie wiarą w literaturę. Obdarowała mnie pogodą ducha. Dała mi wiarę we własne możliwości twórcze.

Nie zapomnę tego nigdy, że odzyskałam siły i wiarę, kiedy „zasiadłam na szklanym tronie”.

Jest majestatyczny niczym lew z grzywą i unikatowy niczym diament. Wykonany jest ze szkła jak pantofelek, który Kopciuszkowi zsunął się ze stopy. Co to jest?

To powieść Sarah J. Maas „Szklany Tron".
Dlaczego wybrałam właśnie tę pozycję, a nie inną? Tak jakby moje regały i biurko nie nosiły dobrą setkę moich przyjaciół, mających wyjątkowo pachnące stronice od wielu lat,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Proponuję krótką zgadywankę:
T-o miała być, jak wtedy myślałam,  jedna z wielu lektur, które choć bez przymusu, to jednak czytałam bardziej że szkolnego obowiązku.
E-widentnie stała się ona książką, która otworzyła przede mną cudowny czytelniczy świat, o jakiego istnieniu nie miałam jeszcze pojęcia.
N-ie mogąc oderwać się od kolejnych stron, całkowicie przeniknęłam do  świata jej bohaterów.

O-d samego początku byłam pod ogromnym wrażeniem głównego bohatera, Zenka i poczułam do niego dużą sympatię.
B-ardzo mocno, jak na swój ówczesny wiek, przeżywałam jego całą historię i chciałam, by trwała ona, jak najdłużej.
C-zytajac, nie zdawałam sobie sprawy, jak ważna stanie się dla mnie ta książka i że w przyszłości będę do niej jeszcze często wracać.
Yyy... I co niezwykle ważne, ta lektura pokazała mi wówczas, jak istotną kwestią w życiu jest przyjaźń.

Jak już z pewnością wszyscy się domyślili, :) książką, która "ukryła się" w mojej krótkiej wypowiedzi jest oczywiście TEN OBCY Ireny Jurgielewiczowej - pozycja, do której mam ogromny sentyment.

Proponuję krótką zgadywankę:
T-o miała być, jak wtedy myślałam,  jedna z wielu lektur, które choć bez przymusu, to jednak czytałam bardziej że szkolnego obowiązku.
E-widentnie stała się ona książką, która otworzyła przede mną cudowny czytelniczy świat, o jakiego istnieniu nie miałam jeszcze pojęcia.
N-ie mogąc oderwać się od kolejnych stron, całkowicie przeniknęłam do ...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jedną z moich ukochanych serii jest „Szklany tron” S.J. Maas. Kiedy sięgam po białą książkę z wojowniczką i szkarłatnymi literami na okładce….
Wiatr targa moje włosy, a policzki pieką mnie od ostrego słońca. Czuję się wolna. Ściskam grzywę klaczy, czując jak rośnie we mnie nieokiełznana radość. Siedzę nad brzegiem morza,
pozwalając, by stopy obmywała mi morska woda. Dłonie zanurzam w ciepłym piasku, czuję, jak maleńkie ziarenka przyczepiają się do moich rąk. Czuję spokój wypełniający ciało, gdy patrzę na grę świateł i kolorów, która pojawia się nad horyzontem w otoczeniu zachodzącego słońca. Pomarańcz przytula się do ognistej kuli zawieszonej nad lazurową wodą. Teraz może wiecie, o czym mówię. O tym, że ja wcale nie czytam. Czuję… dziko bijące serce, które otwiera się na nową przygodę, za każdym razem, gdy ważę ciężar książki w dłoni. Czuję morską wodę i pustynny wiatr. Gdy otwieram tomisko, nie widzę czarnych literek kontrastujących z białymi stronicami. Dostrzegam niesamowitą aurę, która otacza mnie jak ramiona kochanka. Z każdą stroną owa aura owija mnie ciaśniej, zupełnie jak puszysty koc w jesienne wieczory. Buduje nową cząstkę mnie aż do ostatniego zdania wieńczącego opowieść. Po prostu
zmienia mnie na lepsze. Te książki są jak portale do innego świata, które czekają, aż je odkryję. Porywają mnie w wir przygody i pozwalają mi żyć. Ich bohaterowie stali się mi przyjaciółmi, którzy rozumieją moje problemy. Ja za to rozumiem ich, pozwalam, abyśmy nawzajem poznali swe historie i połączyła nas trwała nić porozumienia. Podpowiadają mi, jak postąpić, a także podjąć właściwą decyzję. W zamian za ową pomoc ja towarzyszę im do ostatniego zdania, a może nawet i dłużej, bo na zawsze zostają mi oni w pamięci i sercu… Bo ja nie czytam. Ja czuję, żyję i oddycham przygodą. Uwielbiam Aelin, która nie poddaje się pomimo trudności i nie przejmuje się swoimi bliznami. Dążenie do celu, determinacja – to ona nauczyła mnie tych cech. Dzięki niej zaakceptowałam
siebie.

Jedną z moich ukochanych serii jest „Szklany tron” S.J. Maas. Kiedy sięgam po białą książkę z wojowniczką i szkarłatnymi literami na okładce….
Wiatr targa moje włosy, a policzki pieką mnie od ostrego słońca. Czuję się wolna. Ściskam grzywę klaczy, czując jak rośnie we mnie nieokiełznana radość. Siedzę nad brzegiem morza,
pozwalając, by stopy obmywała mi morska woda. Dłonie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej