Gratuluję wszystkim zwycięzcom! Czytałam pracę i naprawdę godne polecenia :)

Gratuluję wszystkim zwycięzcom! Czytałam pracę i naprawdę godne polecenia :)

Zwyciężyli:

Natalia-Lena
akinoria
Alfea

Gratuluję!

zwycięzców proszę o przesłanie swojego adresu.

Zwyciężyli:

Natalia-Lena
akinoria
Alfea

Gratuluję!

zwycięzców proszę o przesłanie swojego adresu.

Konkurs zakończony!
Wyniki ogłoszę do końca czwartku.

Konkurs zakończony!
Wyniki ogłoszę do końca czwartku.

Moja pierwsza styczność z książkami kryminalnymi zdarzyła się w gimnaznjum. Wiedziona poradą taty sięgnęłam po "Studium w szkarłacie" Conan Doyla i zaczęła się moja przygoda z Sherlockiem Holmesem.
W zasadzie to można powiedzieć, że mam bzika na punkcie tej postaci. Przeczytałam każdą książkę, prawie wszystkie opowiadania, oglądnęłam filmy, seriale... obłęd ogólnie. Ale oddalam się od odpowiedzi na pytanie, tak więc, powoli wracając, muszę powiedzieć, że to dzięki Conan Doylowi zaczęłam interesować się tym gatunkiem. A która z książek najbardziej mnie wciągnęła?
"Pies Baskerville'ów" to tę książkę stawiam na podium na pierwszym miejscu wśród kruminałów. Łączy w sobie wszystkie opowiedzi na zadane pytania.
Czy intryga? I to jaka! Pies widmo, zabija członków rodziny Baskerville`ów. Skąd wzięła się ta zjawa, jak pozbyć się klątwy i uratować ostatniego z rodu?
Conan Doyle pisał książki, w których narratorem był najlepszy przyjaciel Holmesa – Watson. Również i w tej książce Dr. John Watson przedstawia nam ze szczegółami wszystko co dzieje się w okół niego. Jest nie tylko bardzo dobrym lekarzem, ale i uzdolnionym pisarzem. Jego dzieła powoli trafiały na strony gazet i do wydawnictw. Co oczywiście niezmiernie cieszyło Holmesa – choć nie dawał tego po sobie poznać.
Miejscem akcji książki są angielskie wrzosowiska. Całą historię zasnówa gęsta mgła. Bohaterowie muszą uważać na każdy swój krok podczas poszukiwania prawdy, gdyż jeden nieostrożny ruch, a zgubieni w ciemnościach pozostaną na grząskich wrzosowikach na zawsze, nad którymi nocą unosi się przerażający skowyt psa.
Atmosfera jest mroczna, zagadka zawiła, pełna niespodziewanych zwrotów akcji, poszlak, łamigłówek. Jednakże przede wszystkim podoba mi się czas akcji. XIX wieczna Anglia, pełna jest zabytkowych dorożek, cylidrów, fajek i rozmów prowadzonych w ten dystyngowany sposób. Dzięki Sherlockowi zakochałam się w tej Anglii. Nie ma tu komputeryzacji, energicznego zakładania okularów przeciwsłonecznych po wpisaniu czyjegoś nazwiska w rejestr i stwierdzeniu "tak to on, nie musimy już nic więcej sprawdzać". O nie! Tutaj wszystko się dzieje w zawrotnym tempie, ale i równocześnie z suchą detektywistyczną dedukcją, nie brakuje strzelanin i podchodów. Ktoś mógłby mi zarzucić, że przecież w innych książkach, nowocześniejszych, także znajdę to wszystko... ale to jakoś nie to samo. Czuć klimat zabytkowych ciemnych uliczek Londynu, wręcz słuszeć stukot kopyt o brukowane drogi... to jest to!
Aż wreszcie kulminujący punkt następuje, wszystko dzieję się trzy razy szybciej niż do tej pory. Tak! Udało się, mamy sprawcę! Ale skąd Holmes wiedział, że to będzie właśnie ten człowiek?
Pod koniec książek Doyla Sherlock opowiada jak udało mu się dojść do prawdy. To jest właśnie prawdziwy krimnał. Autor daje czytelnikowi na dłoni wszystkie poszlaki, dzięki którym on sam może dojść do senda sprawy i dopiero na sam koniec Holmesa łączy wszystkie nici w jedną spójną sieć. Myślicie, że udało Wam się rozwiązać zagadkę nad którą męczył się detektyw? Jesteście pewni, że wiecie kto jest tym złym? Tylko kilka stron dzieli Was od prawdy i nagle okazuje się, że rzeczywiście, to jednak nie tak, to Sherlock ma rację, ależ oczywiście, jak mogliście tego nie zauważyć?! Uśmiech pojawia się na Waszej twarzy; tak to jest dobry zwrot akcji, to zakończenie były na prawdę zaskakujące. Takie powinny być kryminały, takie są książki o Sherlocku Holmesie, a najbardziej zawiłą zagadką z największą intrygą i najciekawszym zakończeniem jest właśnie "Pies Baskerville'ów".

Moja pierwsza styczność z książkami kryminalnymi zdarzyła się w gimnaznjum. Wiedziona poradą taty sięgnęłam po "Studium w szkarłacie" Conan Doyla i zaczęła się moja przygoda z Sherlockiem Holmesem.
W zasadzie to można powiedzieć, że mam bzika na punkcie tej postaci. Przeczytałam każdą książkę, prawie wszystkie opowiadania, oglądnęłam filmy, seriale... obłęd ogólnie. Ale...

Długo myślałam. Myślałam, myślałam i myślałam... i nadal nie potrafię zdecydować się na jeden kryminał. Bo jak tu wybrać, kiedy po prostu uwielbia się uwielbia się powieści kryminalne? Zadanie niewykonalne.
Mogę natomiast napisać, za co cenię ten rodzaj literatury.
Po pierwsze: zagadka. Do rozwiązania oczywiście. I ciekawość. Jak
ta historia się zakończy? Czy moje przypuszczenia się sprawdzą? (Zawsze jakieś są). No i umiejętnie budowane napięcie. Te kryteria spełniają dzieła niezapomnianych klasyków jak Joe Alex czy Agatha Christie (z "Dziesięcioma murzynkami" na czele), współczesne powieści sensacyjne z wątkami kryminalnymi (np. "Mag" Jeffrey'a Deavera) oraz przesiąknięte mrocznym klimatem kryminały skandynawskie ("Millenium" Larssona, powieści Mankella czy Gunnara Staalesena).
Po drugie: metoda. Czyli przedstawienie metod prowadzenia śledztwa. To takie oprowadzanie przez całą procedurę śledczą (np. policyjną lub dziennikarską). Tutaj polecam kryminały amerykańskiej pani antropolog Kathy Reichs.
Po trzecie: umiejscowienie akcji, tło i oddanie atmosfery miejsca i czasu. Najbardziej przemawiają do mnie powieści o zabarwieniu historycznym Marka Krajewskiego (z moją ulubioną "Festung Breslau"). Urzekł mnie też "marsylijski" kryminał Jean-Claude'a Izzo "Szurmo".
Po każdy kryminał posiadający choć jeden z tych trzech elementów zawsze sięgam z nie skrywaną przyjemnością.

Długo myślałam. Myślałam, myślałam i myślałam... i nadal nie potrafię zdecydować się na jeden kryminał. Bo jak tu wybrać, kiedy po prostu uwielbia się uwielbia się powieści kryminalne? Zadanie niewykonalne.
Mogę natomiast napisać, za co cenię ten rodzaj literatury.
Po pierwsze: zagadka. Do rozwiązania oczywiście. I ciekawość. Jak
ta historia się zakończy? Czy moje...

Myślę, że kryminały to powieści wymagające. Taki też jestem w stosunku do nich. Każdy kryminał ma też nutkę intrygi. Czy to zazdrość, czy chciwość, czy nienawiść, zawsze coś kieruje mordercą. Często też bywa tak, że to właśnie motyw jest kluczem do rozwiązania zagadki. Kryminały powinny być także przemyślane. Kiedy po nie sięgam, oczekuję czegoś niezwykłego, zagmatwanego, czegoś co nie jest oczywiste od początku do końca. Myślę, iż każdy fan tego gatunku uważa podobnie jak ja.

Klasyka kryminału, taka jak powieści A. C. Doyle’a, czy A. Chrystie nie mają sobie równych, z jednym wyjątkiem. Jakim? Otóż mnie osobiście urzekły książki o przygodach przesympatycznego komisarza Maigret. Ich autorem jest tęgi umysł belgijski- Georges Simenon. Wśród tych powieści, które już przeczytałem najbardziej urzekła mnie genialna wręcz „Sprawa Saint-Fiacre”.

Co sprawiło o jej wyjątkowości? Otóż na pewno ma cechy każdego dobrego kryminału. Zacznę jednak po kolei.

Intryga. Z początku nie ma jej prawie wcale. Prawie, oprócz jednego niezwykle istotnego fragmentu. Dzień jak co dzień. Komisarz Maigret otrzymuje anonimowy list krótkiej treści: „W dzień Wszystkich Świętych podczas pierwszej mszy w kościele w Saint-Fiacre zostanie popełniona zbrodnia”. Czy jest to jakiś dowcipny żart? Czy też ktoś próbuje poinformować Maigreta całkiem poważnie, o zbliżającej się tragedii? Mimo wątpliwości komisarz wyrusza w rodzinne strony, aby zbadać sprawę. Msza poranna przebiega spokojnie. Jednak po niej w kościele pozostaje trup. Kto to zrobił? Jak ktoś mógł przewidzieć to wcześniej? Tego (na razie) nie wie nikt. Ot, być może zwykła zbrodnia, ale w jakim stylu?

Jednak to tło i atmosfera przeważa szalę. Simenon w kilku zdaniach przenosi czytelnika w środek zdarzeń. Krótkie, treściwe słowa doskonale oddające aktualny stan ducha bohaterów i atmosferą jeszcze to uczucie pogłębiają. To właśnie tego najbardziej oczekuję od dobrego kryminału. Wczuwać się po kolei w bohaterów.

Każdy detektyw ma swój własny sposób wykrywania mordercy. Każdemu fanowi kryminałów na pewno jest wiadomo nie od dziś, że Sherlock Holmes posługiwał się metodą dedukcji. Komisarz Maigret ma zgoła inny sposób. On do mordercy dochodzi ciekawą metodą. Na podstawie różnych czynników analizuje charakter mordercy. I to właśnie to doprowadza go do złoczyńcy. Czy to nie fascynujące?

Tak, z rzeczy prostych rodzi się rzecz wspaniała. I to jest magia kryminału. Dla mnie faworytem w tym gatunku jest właśnie wspomniana powyżej powieść Georgesa Simenona.

Myślę, że kryminały to powieści wymagające. Taki też jestem w stosunku do nich. Każdy kryminał ma też nutkę intrygi. Czy to zazdrość, czy chciwość, czy nienawiść, zawsze coś kieruje mordercą. Często też bywa tak, że to właśnie motyw jest kluczem do rozwiązania zagadki. Kryminały powinny być także przemyślane. Kiedy po nie sięgam, oczekuję czegoś niezwykłego, zagmatwanego,...

Wszystkie książki Jo Nesbo. Odkryłam go zupełnie przez przypadek i na szczęście zaczęłam czytać chronologicznie. Czytam dużo współczesnych kryminałów, ale dopiero tutaj intrygi są naprawdę intrygami, język jest mięsisty, a bohaterowie realni. Główny bohater Harry Hole to kawał cholery i alkoholik, a jednocześnie wrażliwiec po przejściach - a przede wszystkim świetny detektyw. Z niecierpliwością czekam na następne książki Nesbo.

Wszystkie książki Jo Nesbo. Odkryłam go zupełnie przez przypadek i na szczęście zaczęłam czytać chronologicznie. Czytam dużo współczesnych kryminałów, ale dopiero tutaj intrygi są naprawdę intrygami, język jest mięsisty, a bohaterowie realni. Główny bohater Harry Hole to kawał cholery i alkoholik, a jednocześnie wrażliwiec po przejściach - a przede wszystkim świetny...

Kryminały - solą, czy cukrem do herbaty na dobranoc? Parę słów o Chmielewskiej

Christie, Doyle, czy Krajewski? Larsson? Wszyscy piszą świetne kryminały, doskonale przemyślane, sprawiające przyjemność czytelnikowi, ale to nie oni są moimi faworytami. Lubię kryminały, ale nienawidzę suchych stwierdzeń, długich wywodów mających mnie przekonać do siebie, udawanej powagi. Nie twierdzę, że w w.w. tak jest, ale najlepszym zdarza się. Jednak niosą w sobie pewną swojskość: każda zagadka ma rozwiązanie, każde pytanie ma odpowiedż.

Joanna Chmielewska to pisarka gatunku zgoła odmiennego. Zachwyciło mnie zwłaszcza : "Wszystko czerwone". Powieść jest jak zwykle napisana wartko i dowcipnie. Czytelnik czuje się jakby przebywał razem z narratorką, był jej najlepszym przyjacielem i wspólnie rozwiązywali zagadkę. Mniejsza o pomysł, skoro jak ktoś kiedyś powiedział "wszystko, to już i tylko odbicia" nie ma sensu dopatrywać się zwłaszcza w kryminałach żyłki nowego, bo powstałby zapewne zupełnie nowy gatunek. Oczywiście nie należy brać moich słów zbyt dosłownie, chodzi mi tu o pewną powtarzalnośc w kolejności działań, ich przyczyny. Wracając do Chmielewskiej jest ona pisarką doświadczoną, wydała kilkadziesiąt powieści, wiele z nich to bestsellery. Jej sekret to dobrze przemyślany dialog czytelnika z nią. Naprowadza go delikatnie na rozwiązanie i to tak, że nawet o tym nie wie. W dodatku nie widac u niej przerostu formy nad treścią. Zawsze jest to dobra, stara, wyrobiona Chmielewska. W książce "Wszystko Czerwone" nie zaskakuje w związku z tym lekkością i cierpkim sarkazmem, często odczytywanym jako humor. Pięknie oddaje istotę kryminału, daje tu swój wirtuozerski popis doświadczenia i jak zwykle wygrywa. Atmosfera z kolei to nie mroczne, thrillerowe, czy gotyckie odmęty, a przesycona wspomnianą już wcześniej lekkością i brakiem typowych błędów, w stylu tego, że daje czytelnikowi wskazówki, a sama z nich nie korzysta. Nie mądrzy się na siłę, próbując przekonać do swojej teorii.
Czyli przemawia za nią: w sam raz atmosfera, majstersztyk nie narracja, język i to, co czyni ją pisarką.

Polecam ją każdemu. Nie przeczytać ją fanowi kryminału to jak nie przeczytać fanowi fantastyki Le Guin/Sapkowskiego/Tolkiena. Zwłaszcza, że jest jedną z niewielu polek o takim stylu (Pisarzewska czasami jednak mnie przerażała, a Michalak raczej nie zaliczę- bez skojarzeń ;D) dobrze radzę przeczytać.

PS: Mój ci ty, Chaberku!

Kryminały - solą, czy cukrem do herbaty na dobranoc? Parę słów o Chmielewskiej

Christie, Doyle, czy Krajewski? Larsson? Wszyscy piszą świetne kryminały, doskonale przemyślane, sprawiające przyjemność czytelnikowi, ale to nie oni są moimi faworytami. Lubię kryminały, ale nienawidzę suchych stwierdzeń, długich wywodów mających mnie przekonać do siebie, udawanej powagi. Nie...

Nie czytałam wielu kryminałów, jednak w pamięć zapadł mi utwór Agathy Christie "I nie było już nikogo", znana także pod tytułem "Dzisięciu Murzynków". Książka opowiada historię dziesięciu zupełnie nieznanych sobie osób, które otrzymują zaproszenia na odizolowaną od świata Wyspę Żołnierzyków. Każda z osób odnajduje w swoim pokoju wierszyk. I właśnie tam wszystko ich połączy... Każdą z tych osób spotka ten sam los, choć nie wszyscy mogliby się tego spodziewać. W utworze Christie podoba mi się przede wszystkim to, że zaskakuje. Wspomniany wcześniej wierszyk uchyla nam nieco rąbka tajmenicy, jednak nic nie jest takie, jakie się wydaje. Wyjątkowość "I nie było już nikogo" wynika z bardzo dobrze napisanej fabuły, która nie nudzi, ale też do końca się nie wyjaśnia. Utwór zachywcił mnie swoją oryginalnością pod tym względem, że tak naprawdę podczas czytania lektury nie potrafiłam odkryć mordercy. Dodatkowo Christie w bardzo obrazowy sposób ukazała zbrodnię, która - jak się okazało - była przemyślana i zapowiedziana...

Niejedna książka Christie mogłaby być uznana za najlepszy kryminał. Każdy ma jednak inny gust, a "I nie było już nikogo" to obowiązkowa lektura dla fanów kryminałów i Agathy oczywiście... Niemożliwe nie może się zdarzyć, wobec tego pozornie niemożliwe musi być możliwe. Christie i jej krymianł jest jedyny w swoim rodzaju i jego wyjątkowość oparłabym przede wszystkim na ciekawej i wciągającej fabule oraz bohaterach, a przede wszystkim zabójcy, którego nie sposób wskazać samemu.

Nie czytałam wielu kryminałów, jednak w pamięć zapadł mi utwór Agathy Christie "I nie było już nikogo", znana także pod tytułem "Dzisięciu Murzynków". Książka opowiada historię dziesięciu zupełnie nieznanych sobie osób, które otrzymują zaproszenia na odizolowaną od świata Wyspę Żołnierzyków. Każda z osób odnajduje w swoim pokoju wierszyk. I właśnie tam wszystko ich...