Dziękuję, miło mi.

Dziękuję, miło mi.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Ale przemiła niespodzianka - serdecznie dziękuję za wyróżnienie:) Bardzo się cieszę i gratuluję pozostałym szczęśliwcom:) Pozdrawiam!

Ale przemiła niespodzianka - serdecznie dziękuję za wyróżnienie:) Bardzo się cieszę i gratuluję pozostałym szczęśliwcom:) Pozdrawiam!

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Anne_Joy
joola
MariaAntonina
Olena
Inalogia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Anne_Joy
joola
MariaAntonina
Olena
Inalogia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Sagi mogłabym czytać godzinami! Jest w nich coś takiego magicznego... Czytelnik bardzo szybko przywiązuje się do głównego bohatera, współodczuwa z nim emocje, martwi się o niego. Dlaczego tak jest? Otóż w kilku tomach razem z bohaterem przeżywamy kilka lat jego życia! Czujemy z nim tą silną więź, bo wydaje nam się, że towarzyszymy mu w każdej chwili jego istnienia, tak jakby istniał naprawdę. To najbardziej lubię w sagach, szczególnie że jestem osobą samotną. W opasłych tomach mogę znaleźć przyjaźń, mam się o kogo martwić. A wiecie co jest najgorsze w tych tomach? Że zawsze każdy tom kończy się w takim momencie, że po prostu z ciekawości trzeba sięgnąć po następny...

Sagi mogłabym czytać godzinami! Jest w nich coś takiego magicznego... Czytelnik bardzo szybko przywiązuje się do głównego bohatera, współodczuwa z nim emocje, martwi się o niego. Dlaczego tak jest? Otóż w kilku tomach razem z bohaterem przeżywamy kilka lat jego życia! Czujemy z nim tą silną więź, bo wydaje nam się, że towarzyszymy mu w każdej chwili jego istnienia, tak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W szkole z historii miałam ledwo trójkę. Moi rodzice zastanawiali się dlaczego akurat ten przedmiot przysparza mi tyle trudności, szczególnie że dużo czytam, i to właśnie książek historycznych. Powodem, dla którego historia, była moją piętą Achillesową, byli nauczyciele. W podstawówce uczyła mnie nauczycielka w-fu (sic!), której ulubionym zajęciem było malowanie paznokci i rzucanie w tych bardziej gadatliwych kredą, a w liceum trafiłam na ponad 80-letnią staruszkę, które otwierała podręcznik i monotonnym głosem czytała stronę po stronie. Żadna z nich nie potrafiła mnie zainteresować. Sagi historyczne w moim przypadku zrobiły całą robotę. Udało się połączyć przyjemne z pożytecznym. Z jednej strony powieści takie dostarczają rozrywki, emocji i wzruszeń a z drugiej przekazują nam wiedzę historyczną w przystępny i ciekawy sposób. Dodam, że o wiele łatwiej jest zapamiętać fakty, jeśli skojarzymy je z jakimś wydarzeniem, niż jeśli podane są w suchej, encyklopedycznej formie, a autorzy powieści historycznych starają się byśmy utożsamiali się z ich bohaterami, przez chwilę żyli ich życiem. Więc będąc młodą dziewczyną, wywiezioną na Syberię do obozu pracy, o wiele lepiej zapamiętamy tamtejsze realia niż czytając o tym w podręczniku, który pisany jest bez emocji.

W szkole z historii miałam ledwo trójkę. Moi rodzice zastanawiali się dlaczego akurat ten przedmiot przysparza mi tyle trudności, szczególnie że dużo czytam, i to właśnie książek historycznych. Powodem, dla którego historia, była moją piętą Achillesową, byli nauczyciele. W podstawówce uczyła mnie nauczycielka w-fu (sic!), której ulubionym zajęciem było malowanie paznokci i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Sagi są książkami nietypowymi, a nawet niezwykłymi. To, co sprawia, że uwielbiam te tomiska to ich wielowątkowość! Zawsze z niecierpliwością czekam na rozwój akcji i śledzę losy bohaterów, do których przywiązałam się. Lubię śledzić cudze życie, porównywać ze swoim, myśleć ,,co ja bym zrobiła", dlatego sagi są najlepszym rozwiązaniem, nie kończą się tak szybko! Do tego tło historyczne, z którego można dowiedzieć się wielu ciekawostek. Należę do teamu ,,im dłuższa książka tym lepiej", bo po przeczytaniu krótkiej historii czuję niedosyt. Sagi zawierają wszystko, co powinna mieć dobra książka, dlatego tak często po nie sięgam.

Sagi są książkami nietypowymi, a nawet niezwykłymi. To, co sprawia, że uwielbiam te tomiska to ich wielowątkowość! Zawsze z niecierpliwością czekam na rozwój akcji i śledzę losy bohaterów, do których przywiązałam się. Lubię śledzić cudze życie, porównywać ze swoim, myśleć ,,co ja bym zrobiła", dlatego sagi są najlepszym rozwiązaniem, nie kończą się tak szybko! Do tego tło...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W mojej rodzinie babcia Marianna była jedyną osobą, która potrafiła pięknie opowiadać historie. Były to opowieści czasami wesołe, częściej smutne – lecz nigdy, przenigdy nudne. Babcia lubiła koloryzować, jednak nie polegało to na kłamaniu czy zmyślaniu – raczej na uwypuklaniu ważniejszej części opowieści, podkreślaniu szczegółu, który jest niby detalem, ale dla historii bardzo istotnym. Jako mała dziewczynka, a z czasem jako zbuntowana nastolatka, uwielbiałam odwiedzać babcię w jej słonecznym mieszkaniu w kamienicy, siadać na zydelku w kuchni, kiedy to babcia obierała ziemniaki i zaczynała snuć opowieści. Opowiadała o swojej młodości; o miejscach, które odwiedziła; o ludziach, których poznała. Opowiadała o dziadku (którego nie znałam) i o wszystkich swoich dzieciach po kolei – a miała ich ośmioro! O swojej historii mówiła niewiele, choć nigdy nie odmawiała, gdy ją o to poprosiłam. Dlatego znam i te romantyczne anegdoty z czasów jej wczesnej młodości, jak i tragiczną historię, która stała się jej udziałem, z okresu II wojny światowej, kiedy to babcia Marianna została zesłana na roboty do Niemiec i była bezpośrednim świadkiem Holocaustu.
Babci Marianny już z nami nie ma, ale we mnie żyje jej opowieść. Sagi rodzinne, te opasłe tomiszcza ze spisanymi gawędami prawdziwymi bądź zmyślonymi – przypominają mi o tych czasach, kiedy mogłam posłuchać babci, i o tym, że każda rodzina ma swoją piękną, niepowtarzalną, unikalną historię.

W mojej rodzinie babcia Marianna była jedyną osobą, która potrafiła pięknie opowiadać historie. Były to opowieści czasami wesołe, częściej smutne – lecz nigdy, przenigdy nudne. Babcia lubiła koloryzować, jednak nie polegało to na kłamaniu czy zmyślaniu – raczej na uwypuklaniu ważniejszej części opowieści, podkreślaniu szczegółu, który jest niby detalem, ale dla historii...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Uwielbiam rodzinne sagi, bo zawsze ciężko rozstać mi się z książkowymi bohaterami i z przyjemnością śledzę ich dalsze losy. A jeśli dodatkowo mogę obserwować ich dzieci, czy wnuki, to jest to dla mnie cała moc zabawy. Kolejny plus, to poznawanie historii - każda saga osadzona jest w jakimś konkretnym miejscu w czasie, co pozwala nam poznać obyczaje, kulturę i historyczne wydarzenia danej epoki. Uwielbiam podróże w czasie, powolne obserwowanie zachodzących zmian w społeczeństwie na łamach kart powieści. Dodatkowym bonusem są umieszczane historyczne postacie w niektórych seriach. Im dłuższa saga, tym bardziej się cieszę - dlatego tak kocham Jeżycjadę czy Sagę o Ludziach Lodu (to prawdziwa pokoleniowa i historyczna przeprawa).

Uwielbiam rodzinne sagi, bo zawsze ciężko rozstać mi się z książkowymi bohaterami i z przyjemnością śledzę ich dalsze losy. A jeśli dodatkowo mogę obserwować ich dzieci, czy wnuki, to jest to dla mnie cała moc zabawy. Kolejny plus, to poznawanie historii - każda saga osadzona jest w jakimś konkretnym miejscu w czasie, co pozwala nam poznać obyczaje, kulturę i historyczne...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Uwielbiam literackie sagi rodzinne za to, że zawsze zawierają pyszną plątaninę spraw miłosnych i złamanych serc oraz malują odlew postaci w długim okresie czasu, aby zasadzić rodzinne tajemnice; odsłonić błędy, które przekazywane są od pokoleń potomkom aby powoli rozwikłać tajemnice trzymane mocno przez pokolenia.

Uwielbiam literackie sagi rodzinne za to, że zawsze zawierają pyszną plątaninę spraw miłosnych i złamanych serc oraz malują odlew postaci w długim okresie czasu, aby zasadzić rodzinne tajemnice; odsłonić błędy, które przekazywane są od pokoleń potomkom aby powoli rozwikłać tajemnice trzymane mocno przez pokolenia.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post