w sagach rodzinnych dobre jest to, że poznajemy całą rodzinę od dziadków (a może i pradziadków) po najmłodszych przedstawicieli familii i możemy podążać za nimi w ich życiu i ich decyzjach.
Uwielbiam jeszcze w takich książka moment, kiedy fabuła przenosi się do czasów młodości pradziadków, czy nawet jeszcze dalej i jak ich historia "stworzyła" całą rodzinę.
Dodatkowym uwielbianym przeze mnie elementem jest tajemnica rodzinna i to taka, żeby ją odkryć trzeba właśnie cofnąć się do przeszłości (jak wyżej).

w sagach rodzinnych dobre jest to, że poznajemy całą rodzinę od dziadków (a może i pradziadków) po najmłodszych przedstawicieli familii i możemy podążać za nimi w ich życiu i ich decyzjach.
Uwielbiam jeszcze w takich książka moment, kiedy fabuła przenosi się do czasów młodości pradziadków, czy nawet jeszcze dalej i jak ich historia "stworzyła" całą rodzinę.
Dodatkowym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Po książkę - nieważne czy sagę, czy nie - sięgamy, aby móc się:
a) czegoś dowiedzieć;
b) z ciekawości;
c) dla przyjemności;
d) niektórzy zabijają w ten sposób nudę.
Zawsze jednak, gdy wybierzemy podpunkt C oczekujemy, że fabuła książki na tyle nas zaciekawi, że przeczytamy ją od deski do deski z zapartym tchem. I wtedy nie ma reguły, czy liczy ona 50 czy też 5000 stron. Dobra książka wciąga od samego początku i zadziwia na samym końcu. Powoduje, że nasza wyobraźnia pracuje na zwiększonych obrotach.

Po książkę - nieważne czy sagę, czy nie - sięgamy, aby móc się:
a) czegoś dowiedzieć;
b) z ciekawości;
c) dla przyjemności;
d) niektórzy zabijają w ten sposób nudę.
Zawsze jednak, gdy wybierzemy podpunkt C oczekujemy, że fabuła książki na tyle nas zaciekawi, że przeczytamy ją od deski do deski z zapartym tchem. I wtedy nie ma reguły, czy liczy ona 50 czy też 5000 stron....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moim zdaniem sagi rodzinne wciągają w dużej mierze tym, że pozwalają na "wejście" w życie innej rodziny. Ponadto łatwo utożsamiać się z konkretnym bohaterem, widząc w nim odbicie siebie. Pierwszą sagą, która mnie zachwyciła, była seria książek o Emmie Harte. Fascynujące jest to, że można spojrzeć na losy rodziny z szerszej perspektywy - na przestrzeni lat, dziesięcioleci. Oprócz tego główni bohaterowie budzą do siebie sympatię od pierwszych stron. Sagi obnażają życie toczące się za zamkniętymi drzwiami. Sądzę, że właśnie to pociąga czytelników w tego typu książkach. Przedstawiają sytuacje, które mają miejsce w prawdziwym życiu - mogą więc być wskazówką, jak poradzić sobie w pewnych sytuacjach. Dodatkowo wątki historyczne obecne w tle skłaniają czytelnika do głębszej refleksji. Jak te wydarzenia wpłynęły na bohatera? Czy jako reakcja łańcuchowa dotknęły jego potomków? W moim odczuciu tego typu serie mają to do siebie, że obrazują następstwo decyzji podjetych przez przodków, ich wpływ na przyszłe pokolenia. W sagach lubię to, że ze względu na szerokie ramy czasowe, można także dowiedzieć się wielu szczegółów odnośnie życia codziennego np. w XIX wieku, co uważam za szczególnie interesujące. Jednak najważniejszą kwestią, dla której od sag ciężko się odezwać jest to, że zżywamy się z bohaterami i chcemy się dowiedzieć dalszych ich losów. Nie chcemy ich opuścić, jak starych przyjaciół.

Moim zdaniem sagi rodzinne wciągają w dużej mierze tym, że pozwalają na "wejście" w życie innej rodziny. Ponadto łatwo utożsamiać się z konkretnym bohaterem, widząc w nim odbicie siebie. Pierwszą sagą, która mnie zachwyciła, była seria książek o Emmie Harte. Fascynujące jest to, że można spojrzeć na losy rodziny z szerszej perspektywy - na przestrzeni lat, dziesięcioleci....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kiedyś myślałam że sagi są ciągnącą się opowieścią rodem z telenoweli,do czasu gdy jedna z nich mnie pochłonęła , i nie , nie telenowela ,bo tych nie lubię dalej . Mowa tu o serii Cmentarza zapomnianych książek autorstwa Zafona,nie jest to może typowa saga bo składa się zaledwie z 4 tomów i nie jest ściśle trzymająca się jednego rodu bo zahacza o postacie poboczne i opowiada ich historię ,ale za to jak to jest zrobione ,przez to pokochałam Barcelonę . Czytając nawet inne książki i tu przykład Browna Początek gdzie znów napotkałam znajome miejsca zakończyło się tym że powtórnie zasiadłam do Gry Anioła i do ulubionych księgarzy Sempere Zafona . Jedyne co mogę powiedzieć o tym to zafomania,totalnie mnie pochłonęła, umiliła zimowe wieczory letnie popołudnia,wiosenne wizyty w parku. Takie sagi stają się częścią naszego życia i na zawsze zostawiają w nim ślad. I to jest piękne

Kiedyś myślałam że sagi są ciągnącą się opowieścią rodem z telenoweli,do czasu gdy jedna z nich mnie pochłonęła , i nie , nie telenowela ,bo tych nie lubię dalej . Mowa tu o serii Cmentarza zapomnianych książek autorstwa Zafona,nie jest to może typowa saga bo składa się zaledwie z 4 tomów i nie jest ściśle trzymająca się jednego rodu bo zahacza o postacie poboczne i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Teoretycznie nie liczy się ilość, tylko jakość. W praktyce wygląda to jednak różnie. W każdym razie odpowiedź na pierwsze pytanie zawarta jest właśnie w samym pytaniu. Obszerne dzieje rodzinne oraz tło historyczne opowieści pozwalają nam lepiej poznać danych bohaterów. Tłumaczą one nie tylko motywy ich działań, ale pozwalają także zrozumieć, dlaczego owi bohaterowie są tacy, a nie inni. Czasami jakaś postać wydaje się być pełna jadu i nienawiści, co automatycznie sprawia, że przypinamy jej łatkę „złego człowieka”. Tymczasem okazuje się, że albo przodkowie, albo określone wydarzenia miały zasadniczy wpływ na daną postać. I wtedy my, czytelnicy, otrzymujemy pewien kontekst, na podstawie którego możemy stwierdzić, że jednak dany bohater nie jest tak zły, jak nam się na początku wydawało. Bo to, co przeżył, wymusiło na nim określone zachowanie. I chociaż nadal potępiamy szczerzenie przez niego nienawiści, to jednak rozumiemy, skąd ta nienawiść się wzięła.

Poza tym opasłe tomiszcza, o ile są dobrze napisane, pozwalają wczuć się w sytuację konkretnych bohaterów, utożsamić się z nimi. Mamy do czynienia z tak wieloma różnymi sytuacjami, że dzięki nim możemy dosłownie przeżyć opowiadaną historię. Razem się cieszymy, razem płaczemy. Razem walczymy, razem się poddajemy. Razem unosimy się na fali namiętnej i szczerej miłości, razem przeżywamy rozstania.

Żyjemy w świecie, którego tempo stale się zwiększa. Nierzadko brakuje nam czasu, żeby zastanowić się nad przeszłością. Obszerne tomy pozwalają nam się zatrzymać, wziąć głęboki oddech i poniekąd spojrzeć na świat innymi oczami. Bo wtedy nie tylko towarzyszymy bohaterom w ich życiu, ale my te życie przeżywamy razem z nimi. Rodzimy się, dojrzewamy, a potem umieramy. I właśnie ta szczegółowość i wielowątkowość jest najpiękniejsza. Bo w życiu nie można ograniczać się jedynie do myślenia zerojedynkowego; czasami trzeba rozszerzyć horyzonty i pójść o jeden krok dalej.

No i nie zapominajmy o najważniejszym - człowiek uczy się na błędach. Skoro życie bohaterów staje się także naszym życiem, to ich błędy stają się również naszymi błędami. Co to oznacza? To, że dane historie mimowolnie zmuszają nas do refleksji, a tym samym pozwalają nam stać się lepszymi ludźmi.

Teoretycznie nie liczy się ilość, tylko jakość. W praktyce wygląda to jednak różnie. W każdym razie odpowiedź na pierwsze pytanie zawarta jest właśnie w samym pytaniu. Obszerne dzieje rodzinne oraz tło historyczne opowieści pozwalają nam lepiej poznać danych bohaterów. Tłumaczą one nie tylko motywy ich działań, ale pozwalają także zrozumieć, dlaczego owi bohaterowie są...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Życie ma to do siebie, że jest sztuką improwizowaną. Nie ma żadnych prób, ani powtórzeń, a konsekwencje podjętych decyzji pozostają z nami już do końca. Każdy ma takie dni, kiedy zastanawia się jak by to było, gdyby w przeszłości wybrał inaczej. Jak wyglądałoby moje życie, gdybym zamiast kierować się rozumiem, poszła za głosem serca? Kim bym wtedy była? Czy byłabym szczęśliwsza?

Obszerne sagi rodzinne pomagają nam trochę odpowiedzieć na te pytania. Śledzenie skutków decyzji i akcji podejmowanych przez poszczególne postaci pomaga nam czasem spojrzeć z dystansu na sytuację, w której sami się znajdujemy. Zdarza się też, że sagi rodzinne pomagają nam się odnaleźć, ofiarując pocieszenie, czy zrozumienie. Skoro moja ulubiona postać postąpiła podobnie jak ja i ostatecznie wyszło jej to na dobre, to dla mnie też jest nadzieja, prawda? Zawsze mogło być gorzej. Bywa też i tak, że zgłębiając się w przeszłość bohatera, za którym nigdy nie przepadaliśmy, nagle zaczynamy mu współczuć. Zadaję sobie wtedy pytanie, ile zgorzkniałych i poturbowanych przez życie osób znajduje się w moim otoczeniu. Często staram się być przez to bardziej wyrozumiała.

No i nie oszukujmy się - z czasem po prostu zżywamy się z bohaterami. Traktujemy ich jak naszych książkowych przyjaciół i chętnie wracamy do ich świata, z wypiekami na twarzy śledząc ich dalsze losy.

Życie ma to do siebie, że jest sztuką improwizowaną. Nie ma żadnych prób, ani powtórzeń, a konsekwencje podjętych decyzji pozostają z nami już do końca. Każdy ma takie dni, kiedy zastanawia się jak by to było, gdyby w przeszłości wybrał inaczej. Jak wyglądałoby moje życie, gdybym zamiast kierować się rozumiem, poszła za głosem serca? Kim bym wtedy była? Czy byłabym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czytuję sagi rodzinne, choć przy wyborze lektury kieruję się swoimi kryteriami. Najchętniej sięgam po historie, których akcja rozgrywa się na tle przełomowych wydarzeń historycznych. Przykładem może być "Stulecie" Kena Folletta-dla mnie rewelacyjna seria.Intrygują mnie zwłaszcza sagi z drugą wojną światową w tle. Seria tomów pozwala dłużej obcować z bohaterami, wraz z nimi dorastać, dojrzewać, starzeć się, delektować ich towarzystwem. Poza tym zaspokajam też czystą ludzką ciekawość, co dalej wydarzyło się w ich życiu, jakich wyborów dokonali i z jakimi konsekwencjami. Nie przepadam za seriami, które posiadają więcej jak trzy tomy. Dlaczego? Miewają one zwykle zbyt rozwleczoną fabułę, nadmiar postaci, czasem epizodycznych, które pojawiają się i bez śladu znikają bez związku z akcją utworu. Jakby autor na siłę wymyślał jakieś wątki, żeby tylko czymś wypełnić karty swego dzieła. Wyjątkiem jest tu jedna z moich ulubionych pozycji - "Zemsta i przebaczenie" Joanny Jax, która mimo sześciu tomów od początku do końca trzyma w napięciu, wciągająca, dobrze napisana. Dlatego zagościła w mojej biblioteczce na stałe. Z niecierpliwością oczekiwałam kolejnych tomów. Z jeszcze jednego, czysto praktycznego powodu, wolę krótsze historie-nie posiadam zbyt wiele miejsca na półkach. Trzy tomy jakoś upchnę, ale więcej? Niestety, nie jestem w stanie zamienić mojego małego mieszkanka w bibliotekę...

Czytuję sagi rodzinne, choć przy wyborze lektury kieruję się swoimi kryteriami. Najchętniej sięgam po historie, których akcja rozgrywa się na tle przełomowych wydarzeń historycznych. Przykładem może być "Stulecie" Kena Folletta-dla mnie rewelacyjna seria.Intrygują mnie zwłaszcza sagi z drugą wojną światową w tle. Seria tomów pozwala dłużej obcować z bohaterami, wraz z nimi...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Opowieści z historią w tle mogą być o tyle interesujące, o ile są dobrze i ciekawie opisane. Znam książki, których autorzy zmarnowali potencjał na intersującą powieść, jak na przykład „Piaski czasu” Sidneya Sheldona, które działy się w Hiszpanii w czasie walki Basków o niepodległość, jaka miała miejsce w latach 70-tych XX wieku: mimo że bohaterowie książki uwikłani byli w sytuację polityczną, lektura aż tak bardzo nie wciągała ze względu na zbyt pobieżną i skrótową narrację. Podobnie jest w przypadku „Narodzin gniewu” Joanny Jax, czyli pierwszej części sagi „Zemsta i Przebaczenie”, która traktuje o czasach II Wojny Światowej: zamiast uwypuklić wojenne tło historyczne, pisarka skupiła się na sercowych perypetiach bohaterów, przekształcając tę rokującą powieść historyczną w sztampowe romansidło.
Myślę, że sekretem na udaną książkę tego typu jest większe skupienie na tematyce historycznej i jak największe oparcie na materiałach źródłowych w celu zwiększenia wiarygodności powieści. Moim zdaniem pozycjami, które dostarczają czytelnikowi sporej dawki wiedzy, są na przykład dwa tomy serii „Rzym” Colleen McCullough, która musiała wykonać ogromny research – tak szczegółowe są jej książki. Dla młodszych czytelników zaś powieścią, która przybliży im temat II Wojny Światowej, może być na przykład „Chłopiec na szczycie góry” Johna Boyne’a, który napisany jest przystępnym prostym językiem.

Opowieści z historią w tle mogą być o tyle interesujące, o ile są dobrze i ciekawie opisane. Znam książki, których autorzy zmarnowali potencjał na intersującą powieść, jak na przykład „Piaski czasu” Sidneya Sheldona, które działy się w Hiszpanii w czasie walki Basków o niepodległość, jaka miała miejsce w latach 70-tych XX wieku: mimo że bohaterowie książki uwikłani byli w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zawsze chciałam mieć możliwość cofnięcia się w czasie i doświadczenia na własnej skórze, jak żyło się w minionych czasach. W związku z tym jestem niepoprawną wielbicielką dwóch gatunków literackich – powieści obyczajowej i historycznej, a sagi rodzinne stanowią doskonałe połączenie obydwu. Moim zdaniem fenomen popularności tego rodzaju opowieści polega na dwutorowości fabuły, w której z jednej strony mamy przedstawione losy bohaterów, ludzi z którymi możemy się identyfikować i których losy z niecierpliwością śledzimy. Z drugiej strony ta rodzinna historia osadzona jest w szerszym kontekście, losów całego narodu, społeczności. Dla mnie jest to przede wszystkim atrakcyjna forma przyswojenia wiedzy dotyczącej zwyczajów oraz wydarzeń historycznych. Łatwiej mi zapamiętać wydarzenia z historii, ponieważ śledzę je z perspektywy bohaterów żyjących w tym czasie, zamiast suchych faktów i dat. Mam świadomość, że dużą część fabuły stanowi fikcja literacka, jednak kluczowe wydarzenia są oparte na faktycznych zdarzeniach historycznych i ma to dodatkowy walor edukacyjny. Ponadto mogę poczuć się, jakbym faktycznie towarzyszyła bohaterom i żyła w ich świecie. Dlatego objętość książek mnie nie przeraża i wręcz cieszę się, że będę przebywać w świecie bohaterów jak najdłużej.

Zawsze chciałam mieć możliwość cofnięcia się w czasie i doświadczenia na własnej skórze, jak żyło się w minionych czasach. W związku z tym jestem niepoprawną wielbicielką dwóch gatunków literackich – powieści obyczajowej i historycznej, a sagi rodzinne stanowią doskonałe połączenie obydwu. Moim zdaniem fenomen popularności tego rodzaju opowieści polega na dwutorowości...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Uwielbiam takie tomiska, ponieważ pozwalają nie tylko spędzić przyjemnie czas i wczuć się w bohaterów, zaprzyjaźnić się z nimi, ale także pozwalają nam poznać czasy, w których nas jeszcze nie było na tym świecie. Możemy dowiedzieć się wiele o czasach, w których żyli nasi przodkowie, a nam nie dane było przeżyć.
Uwielbiam takie historie również dlatego, że sagi rodzinne często opowiadają o losach intrygujących rodzin, u których wiele się działo. Działo się dobrego i złego, występowały tajemnice, zdrady, walka o władzę i pieniądze, a to tematy, które przyciągają czytelników.

Uwielbiam takie tomiska, ponieważ pozwalają nie tylko spędzić przyjemnie czas i wczuć się w bohaterów, zaprzyjaźnić się z nimi, ale także pozwalają nam poznać czasy, w których nas jeszcze nie było na tym świecie. Możemy dowiedzieć się wiele o czasach, w których żyli nasi przodkowie, a nam nie dane było przeżyć.
Uwielbiam takie historie również dlatego, że sagi rodzinne...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej