Dochodzi północ. Leżę na wznak w wąskim łóżku. Patrzę na małe okienko przez które oni nas podglądają i myśla, że my ich nie widzimy. Ale zapominają z kim mają do czynienia. W pokoju oprócz łóżka stoi niewielkie biurko i krzesło. I nic więcej. Gołe ściany. Gołe podłogi. Jedynie swietleniowka na suficie. Czuje że dochodzi umówiona pora.
W moje myśli próbuje wedrzeć się Luke. Daje mi sygnał, że już czas. Wstaje i podchodzę do drzwi. Kładę na nich ręce i odpływam. Staram się z całych sił skupić na strażniku, który siedzi z nogami na biurku i czyta komiks. Zaglądam do jego umysłu. Czuje, że wymaga to więcej siły niż myślałam, ale on się w końcu podnosi. Idzie do moich drzwi, wyciąga klucz. Otwierają się i wtedy wybiegam, a jego popycham do środka i zamykam drzwi. Klucz został w zamku więc go wyciągam. Idę ostrożnie w stronę Luka. Nikogo nie ma na korytarzach. Otwieram jego drzwi, a potem pozostałych 10 osób. Wymieniamy spojrzenia.
Idziemy zwartym szykiem w stronę wyjścia. Każde z nas próbuje wyczuć obecność innych osób. Wiemy, że tam są, ale wszyscy pogrążeni w lekturze, bądź oglądają telewizję. Nie wierzą, że możemy zdołać im uciec.
A jednak ktoś wszczyna alarm. Biegniemy co sil w nogach. Ktoś swoja sila przewraca meble, ktoś próbuje wniknąć w umysł i namówić tamtych do odwrotu. Zaszliśmy za daleko by nas złapano.
W oddali widzę zielony blask wyjścia. Pracownicy depczą nam po piętach. W powietrzu latają przedmioty. Pękają okna, a drzwi wylatują w powietrze. Jednak oni biegną za nami dalej. Chce wniknąć w któregoś by się zatrzymal, ale jestem zbyt spanikowana by mi się udało.
W końcu napieram na drzwi. Sa zamknięte. Tego nie przewidzieliśmy. Przywołuje ich w myślach. Wszyscy całą swoją siłą próbujemy je wyłamać. Zaczynają drgać, ale są zbyt mocne dla nas. Ktoś zaczyna strzelać. Uskakujemy a kula trafia w klamkę. Drzwi skrzypią i wtedy je pociągam. Wybiegamy na zewnątrz. Widzimy ciężarówkę. Wskakujemy do niej, Luke już uruchamia silnik. Nie umie prowadzić, ale jesteśmy tylko dziećmi. Udaje nam się odjechać. Luke chce żebyśmy wszyscy wykorzystali swoją moc by im znikac. By odnaleźć te czule miejsce w naszych głowach. Skupiamy się i bach.
Już nas nie ma.

Dochodzi północ. Leżę na wznak w wąskim łóżku. Patrzę na małe okienko przez które oni nas podglądają i myśla, że my ich nie widzimy. Ale zapominają z kim mają do czynienia. W pokoju oprócz łóżka stoi niewielkie biurko i krzesło. I nic więcej. Gołe ściany. Gołe podłogi. Jedynie swietleniowka na suficie. Czuje że dochodzi umówiona pora.
W moje myśli próbuje wedrzeć się Luke....

Trafiłam tu 10 lat temu z przekonaniem, że będę bezpieczna.
10 lat. To prawie wieczność. Tyle lat życia w zamknięciu. Nie pamiętam, jak wygląda niebo. Ani lekkie, kłębiaste chmury, czy złote gwiazdy, które oświetlają drogę wędrowcom. Za to znam na pamięć fakturę muru, który znajduję się w moim pokoju. Pamiętam też jak tu trafiłam.
"Mama odebrała mnie z przedszkola, jak codziennie pocałowała mnie w policzek, po czym szepnęła mi jak bardzo mnie kocha. Miałyśmy iść kupić króliczka, o którym marzyła każda 6-latka, w tym ja. Odwróciłam na chwilę wzrok, a już sekundę później przy mojej mamie znajdowali się opancerzeni ludzie. Zadawali jej mocne ciosy. Ból, który widziałam w oczach mamy spowodował we mnie silną wściekłość. Zbyt silną jak na 6-latke. Poczułam nagły wzrost temperatury,a z moich rąk buchnął ogień. Trafił w bandytów i moją mamę. Byłam w zbyt wielkim szoku, by się poruszyć, widząc w tak młodym wieku piekło."
Tak, mam 16 lat i jestem piromanką. Od zawsze ciągnęło mnie do ognia, nigdy mnie nie parzył,a w chwilach napadu złości iskrzyło się z moich rąk. Dziś wiem, że atak na mamę był celowy. Tylko po to, by odkryć moje moce i wykorzystać je przeciw ludziom i samej siebie. Zamierzam uciec wraz z moim zielonookim towarzyszem.
Mamy tylko 16 lat. Tylko. Mamy prawo cieszyć się życiem jak normalni nastolatkowie. A nie siedzieć tu w grubych ognioodpornych rzeczach i przyjmować codzienne dawki trucizn na ostrych strzykawkach.
Ucieczka będzie trudna albo nas zabiją, albo uciekniemy.

Trafiłam tu 10 lat temu z przekonaniem, że będę bezpieczna.
10 lat. To prawie wieczność. Tyle lat życia w zamknięciu. Nie pamiętam, jak wygląda niebo. Ani lekkie, kłębiaste chmury, czy złote gwiazdy, które oświetlają drogę wędrowcom. Za to znam na pamięć fakturę muru, który znajduję się w moim pokoju. Pamiętam też jak tu trafiłam.
"Mama odebrała mnie z przedszkola, jak...

Gdy nastała noc rozpoczęliśmy realizację naszego planu. Pierwszą przeszkodą były szyfrowane zamki w drzwiach naszych pokoi, tym zajął się Avery. Pracownicy Instytutu noszą specjalne nakrycia głowy, które uniemożliwiają czytanie im w myślach, jednak Avery jest silny zdołał przebić się przez tę zaporę i zdobyć kody do drzwi. Drugim problemem są kamery w korytarzu i dwaj strażnicy w centrum ochrony. Jednak dzisiaj jest ważny mecz i będą oni go oglądać na monitorach ochrony, co załatwia zarówno problem kamer, jak i możliwość niespodziewanego obchodu. Minęliśmy ich nisko pochyleni by nie zauważyli nas przez dużą szybę pokoju ochrony. Następnym problem to drzwi wyjściowe, które zamiast elektronicznego zamka mają solidny klasyczny zamek na klucz. Tym zajęła się Kalisha ostrożnie operując telekinezą ustawiła zapadki w odpowiedni sposób i otworzyła zamek. Tak wydostaliśmy się z budynku który naukowcy określali mianem „dormitorium” i znaleźliśmy się w samym centrum kompleksu. Tu największe zagrożenie stanowiły psy, które unieszkodliwił Benedykt usypiając je hipnozą. Następnie musieliśmy sforsować ogrodzenie czym zajął się Simon wycinając otwór w siatce przy użyciu pirokinezy.
W ten oto sposób nasza piątka wydostała się z Instytutu, wszyscy się cieszyli, jednak ja wiedziałem, że to dopiero początek, nie mogliśmy wrócić do domów, nie mieliśmy pieniędzy, a najstarszy z nas Simon miał zaledwie 14 lat. Jeszcze długa droga przed nami.

Gdy nastała noc rozpoczęliśmy realizację naszego planu. Pierwszą przeszkodą były szyfrowane zamki w drzwiach naszych pokoi, tym zajął się Avery. Pracownicy Instytutu noszą specjalne nakrycia głowy, które uniemożliwiają czytanie im w myślach, jednak Avery jest silny zdołał przebić się przez tę zaporę i zdobyć kody do drzwi. Drugim problemem są kamery w korytarzu i dwaj...

"Zamierzam stąd uciec, nie chciałbyś się przyłączyć" ?
Luke ryzykował, obdarzając mnie zaufaniem i zwierzając się ze swoich planów tydzień temu.
Od tamtej pory korzystam z każdej możliwości, żeby dowiedzieć się czy ucieczka jest możliwa.Staram się uciekać z lekcji, udaję chorego, po kilka razy na noc proszę o pozwolenie na wyjście do toalety - wszystko po to, żeby przemykać po korytarzach, podsłuchiwać.
Gładkie ceglane ściany, rząd drzwi bez klamek, nigdy nie gasnące światło z sufitu. Wąski korytarz nie ma końca - zatacza koło. Ma się iluzje, że wyście jest tuż za rogiem. Idąc naprzód, trafiasz tam skąd przed chwilą przyszedłeś. Idealny okrąg.
Sufit oprócz tego, że nigdy nie gaśnie to również nigdy nie zasypia. To jeden wielki system monitoringu o setkach oczu - choć ich źrenice są niewidoczne. Nigdy nie wiadomo, czy obserwują Cię właśnie teraz, więc zawsze trzeba być czujnym, jakby widzieli Cie zawsze.
Sprawa nie jest łatwa. Nie ma się gdzie ukryć, brak ślepych uliczek, nie ma ciemnych kątów - w ogóle żadnych kątów. Żadnych korytarzy, przejść czy wnęk. I co najważniejsze nie ma okien. Ani jednego.
Z instytutu nie ma wyjścia. To jest bunkier, przestrzeń zamknięta.
Jedynie trzy piętra połączone windą o trzech przyciskach. Każde jedno piętro wygląda dokładnie tak samo. Na wszystkich piętrach z podziałem na kategorie wiekowe - 64 dzieci, włącznie ze mną.
Każde piętro wygląda dokładnie tak samo. Identyczne drzwi, idealny okrąg. Te same pokoje socjalne, sypialnie, sale lekcyjne w takim samym schemacie co na pozostałych piętrach.I na każdym z nich szkolą nas, bezbronne dzieci na maszyny zagłady. Wypranych z uczuć zabójców. Żadne drzwi nie prowadzą na zewnątrz. Pamiętam, że jako małe dziecko wierzyłem, że wyjście z instytutu powinno być gdzieś na drugim, bądz trzecim piętrze. Kiedy podrosłem i przenieśli mnie do drugiego wierzyłem że wyjście jest na trzecim. Teraz kiedy mieszkam na ostatnim wiem, że stąd nie ma wyjścia. Wszystkie ściany są gładkie i sterylne. Żadnych bruzd, ukruszonych cegieł.
"Zamierzam stąd uciec, nie chciałbyś się przyłączyć" ?
Pytanie Luka, który tak jak ja wiedział, że z Instytutu nie da się uciec nie dawało mi spokoju przez cały ten czas. Mam nadzieje, że tak samo natarczywe będą wyrzuty sumienia naszych wychowawców, gdy zobaczą dwóch zbiegów z Instytutu - wisielców na prześcieradłach , powieszonych na łóżku piętrowym.

"Zamierzam stąd uciec, nie chciałbyś się przyłączyć" ?
Luke ryzykował, obdarzając mnie zaufaniem i zwierzając się ze swoich planów tydzień temu.
Od tamtej pory korzystam z każdej możliwości, żeby dowiedzieć się czy ucieczka jest możliwa.Staram się uciekać z lekcji, udaję chorego, po kilka razy na noc proszę o pozwolenie na wyjście do toalety - wszystko po to, żeby...

Nadeszła TA noc. Noc ucieczki z Instytutu. Dwa dni temu Luke znalazł w laboratorium kartę dostępu. Dorośli byli czasami bardzo nieuważni. Dzięki niej i pod okiem niedziałającej kamery wydostaliśmy się do kuchni i dalej do spiżarni. Karta nie działała jednak na zaopatrzeniowe drzwi zewnętrzne. Wyświetlacz pokazał: „UŻYJ KARTY B1”. Luke próbował otworzyć je  siłą umysłu, ale bezskutecznie. Wtedy usłyszeliśmy kroki. To był nocny stróż. Zdążyliśmy schować się za workami ryżu, gdy wszedł do spiżarni. Niebezpiecznie się do nas zbliżył, ale dzięki temu dostrzegliśmy wystającą z jego kieszeni kartę z napisem „B1”. Zajrzałam do jego głowy i widząc, że myśli wyłącznie o kłótni z żoną dałam znak Lukowi. Ten zmarszczył brwi i całą swoją siłą sprawił, że karta powoli zaczęła się wysuwać. Stróż przechodził właśnie obok worków z mąką, gdy karta wyślizgnęła się i miękko upadła. Pochłonięty swoimi myślami strażnik nawet tego nie zauważył. Ostatni raz omiótł spiżarnię światłem latarki i wyszedł. Nie czekaliśmy ani chwili- karta działała, a nas uderzyło chłodne powietrze. Nie martwiliśmy się o kamery- strażnik był na obchodzie, więc nikt nie zaglądał w monitory. Teraz tylko ogromna brama i podwójne ogrodzenie dzieliły nas od świata zewnętrznego. Brama była zamknięta tylko na zasuwę- wręcz nie do pomyślenia w pozornie tak pilnie strzeżonej instytucji. Przed nami stanął czarny bezmiar lasów stanu Maine. Przytuliłam Luka przesyłając mu myśl „Dopiero teraz zacznie się prawdziwa ucieczka”.

Nadeszła TA noc. Noc ucieczki z Instytutu. Dwa dni temu Luke znalazł w laboratorium kartę dostępu. Dorośli byli czasami bardzo nieuważni. Dzięki niej i pod okiem niedziałającej kamery wydostaliśmy się do kuchni i dalej do spiżarni. Karta nie działała jednak na zaopatrzeniowe drzwi zewnętrzne. Wyświetlacz pokazał: „UŻYJ KARTY B1”. Luke próbował otworzyć je  siłą umysłu, ale...

Tym razem musi się udać, tylko ten mały uzdolniony gnojek musi mi pomóc. Nie ma możliwości siedzieć tutaj do śmierci. Z jego pomocą będę w stanie odejść na zawsze, tak, że nikt mnie nie znajdzie. Wydobycie się z Instytutu wiąże się z przygotowaniem w laboratorium specjalnej mieszanki, która wstrzyma czas da każdego poza nami, bo wstrzykując do organizmu pet staniemy się odporni na działanie metazyminu, który zatrzyma wszystko na około 12 godzin. To będzie nasz czas, który pozwoli nam na oddalenie się od Instytutu w odległość, która uniemożliwi ponowne nas schwytanie. Nasze drogi się rozchodzą od razu po opuszczeniu kraju. Ja na swój cel wybieram Rumunię, którą oceniam jako bezpieczną dla kogoś kto potrzebuje azylu i ukrycia. Natomiast Młody wybrał Węgry. Życie pokażę, który wybór był lepszy….

Tym razem musi się udać, tylko ten mały uzdolniony gnojek musi mi pomóc. Nie ma możliwości siedzieć tutaj do śmierci. Z jego pomocą będę w stanie odejść na zawsze, tak, że nikt mnie nie znajdzie. Wydobycie się z Instytutu wiąże się z przygotowaniem w laboratorium specjalnej mieszanki, która wstrzyma czas da każdego poza nami, bo wstrzykując do organizmu pet staniemy się...

Instytut dla wybitnie uzdolnionych. A przyszło mi uciekać z geniuszem matematycznym, poliglotką, która na wszystkie języki świata, najbardziej wygimnastykowanym chłopakiem na świecie. Dobrze, że chociaż trafił się chłopak, który potrafi pływać niczym ryba i chyba ma skrzela oraz dziewczyna, która ma ponadprzeciętne zmysły np. widzi w ciemności. I ja, dziewczyna, która ma dar przekonywania tak wielki, że szykowano mnie tu na polityka. Swoją drogą mój dar ma granice, bo ich nie potrafiłam przekonać do niczego. Może dlatego, że truli mnie morfiną tak by moja moc przygasła. Dziś uciekamy. Mamy długą drogę i małą świadomość gdzie się udać. Ukryci pod ziemią, przetrzymywani wbrew woli. Nie ukrywam warunki mamy dobre, ale czy to wystarczy do życia jeśli zabierają Ci wolność. Jesteśmy silniejsi od nich, ale jesteśmy dziećmi. To wystarczy by chcieć nas wykorzystać. Do ucieczki przygotowywał nas matematyk. Geniusz, który na szczęście również potrafi myśleć ponadprzeciętnie. Opracował plan, który mieliśmy wykonać. Ja udawałam, że zażywam morfinę- moje przekonywanie jest kluczowe. Pływak był potrzebny jeżeli okaże się, że otacza nas woda. Gimnastyczka potrafi daleko zajść i wszędzie zajrzeć. Kluczowa była zaś dziewczyna od zmysłów. Kiedy odkryją naszą ucieczkę mogą nas odciąć od światła- ona znajdzie drogę. Usłyszy każdy szmer, wywęszy każdy gaz. Jesteśmy ponad przeciętni. Na wolności nagłośnimy sprawę- mamy poliglotkę. Choć nie wiem czy chcę by inni dowiedzieli się, że można więzić dzieci i wykorzystywać ich. Nasze umiejętności są ponadprzeciętne. Nie możemy pozwolić by ktokolwiek z nas trafił w nieodpowiednie ręce. A przecież niektórzy cieszą się, omamieni wizją władania światem. Uważają się za nadludzi. Ich również musimy pokonać. Najważniejsze jest najpierw uciec.

Instytut dla wybitnie uzdolnionych. A przyszło mi uciekać z geniuszem matematycznym, poliglotką, która na wszystkie języki świata, najbardziej wygimnastykowanym chłopakiem na świecie. Dobrze, że chociaż trafił się chłopak, który potrafi pływać niczym ryba i chyba ma skrzela oraz dziewczyna, która ma ponadprzeciętne zmysły np. widzi w ciemności. I ja, dziewczyna, która ma...

- Panie władzo! Ej szeryfie, stróżu tego obiektu! - nawoływałam.
- Czego?! - warknął grubas zza lady.
- Muszę siusiu! - waliłam w drzwi izolatki. Zamknęli mnie tu za karę, za rzucanie jedzeniem. Chciałam narobić tylko trochę popłochu.
- Wytrzymasz smarkulo! Zostało 20 minut - ryknął i splunął gdzieś na podłogę. Hark i plask.
- Nie wytrzymam ani sekundy dłużej - z posikanymi portkami czy nie, mam zamiar się stąd wydostać - Popuściłam! - jęknęłam rozżalonym głosem. Nie ma to jak zesikać się dla sprawy.
Rygiel zwolnił drzwi, plama moczu rozlewała się w obszarze 50cm wokół mojej osoby.
- Jesteś obrzydliwa - grubas się skrzywił z niesmakiem i zatkał nos - Wszystko teraz śmierdzi moczem! Nawet Cię nie tknę, idź przodem. Przyniosę Ci komplet do przebrania.

Ruszyłam pośpiesznie w kierunku jaki wskazał. Toalety były tuż za rogiem. Wpadłam do środka i zaczęłam zaglądać do kabin.
- Tu jesteś, jak tam Twoje rozwolnienie? - zachichotałam i zarzuciłam ręce na szyję Derecka. Spotkanie dwóch więźniów w jednej łazience było jak wygrana na loterii.
- Do dzieła! - Derek lekko podniósł głos z ekscytacji.
Zaczęliśmy odkręcać kurki we wszystkich kranach i prysznicach. Patrzyłam jak woda zaczyna się wylewać.
- Co tak wolno? To potrwa wieki! - poczułam lekką panikę w środku.
- Nie martw się, zaraz przyspieszę ten proces! - mrugnął do mnie i chwycił oburącz za jedną z ruch. Dzięki mocy Derecka woda dosłownie eksplodowała - zacznij tworzyć bańkę, wracamy do domu!
Potarłam dłonie i zaczęłam swoje dzieło.

- Panie władzo! Ej szeryfie, stróżu tego obiektu! - nawoływałam.
- Czego?! - warknął grubas zza lady.
- Muszę siusiu! - waliłam w drzwi izolatki. Zamknęli mnie tu za karę, za rzucanie jedzeniem. Chciałam narobić tylko trochę popłochu.
- Wytrzymasz smarkulo! Zostało 20 minut - ryknął i splunął gdzieś na podłogę. Hark i plask.
- Nie wytrzymam ani sekundy dłużej - z posikanymi...

- Borem... lasem... doliną którędy? którędy? ... Ellias powiedz którędy?
- Nie pękaj Ann - co nagle to podjadle. Mam plan. Już dawno zwiedziłem cały budynek Instytutu i wiesz drzewo Akacji prawie wchodzi w okno na pierwszym piętrze, tuż przy klatce schodowej. To wysoko, ale dzięki twojej mocy. No przyznaj się, że to potrafisz... potrzebujemy chwili. Najpierw to okno, a potem drzewo... I już Ann... simple!

- Borem... lasem... doliną którędy? którędy? ... Ellias powiedz którędy?
- Nie pękaj Ann - co nagle to podjadle. Mam plan. Już dawno zwiedziłem cały budynek Instytutu i wiesz drzewo Akacji prawie wchodzi w okno na pierwszym piętrze, tuż przy klatce schodowej. To wysoko, ale dzięki twojej mocy. No przyznaj się, że to potrafisz... potrzebujemy chwili. Najpierw to okno, a...

Odkąd przekroczyłam próg Instytutu wiedziałam, że muszę jak najszybciej stąd uciec. Zdawałam sobie sprawę, że sama sobie nie poradzę i muszę znaleźć kogoś kto będzie umiał mi pomóc.
Minął miesiąc, a ja nadal tkwiłam w tym więzieniu pogrążając się coraz bardziej w rozpaczy i strachu o swoje życie.
W trakcie kolacji na stołówce dosiadł się do mnie na oko dwunastoletni chłopak. Nie wyglądał na takiego co mógłby mi pomoc w ucieczce, więc go zignorowałam.
-Jestem Luke.- powiedział.
-Haley.- odpowiedziałam. Nie licząc na dłuższą rozmowę.
-Wiem, że chcesz stąd uciec i mogę ci w tym pomóc.-wyszeptał.
-O czym ty mówisz?-odpowiedziałam zdziwiona i trochę przerażona, bo pomyślałam, że może to prowokacja i władze Instytutu każą temu chłopakowi tak mówić.
-Nikt mi nie kazał, wiem o wszystkim, bo podsłuchałem twoje myśli.
-Co?- otworzyłam szeroko oczy.
-Spokojnie nie robię tego cały czas, tylko wtedy kiedy chcę. Nie odkryli u mnie tej zdolności myślą, że jestem tylko super mądry.- powiedział Luke.
-Aha.- z zaskoczenia nie wiedziałam co mam powiedzieć.
-Wiem jak uciec, ale jest mi potrzebny klucz od pralni, a ty w tym tygodniu będziesz tam pomagać. Dasz radę go zdobyć?-zapytał.
-Dam.-wyszeptałam z nadzieją w głosie.
-Dobra resztę planu opowiem ci za trzy dni o tej samej porze.
Luke wstał, a ja zdążyłam się jeszcze popatrzeć w jego kierunku i powiedzieć bezgłośnie dziękuję. Czekałam w napięciu na kolejne spotkanie i pragnęłam, żeby nam się udało.

Odkąd przekroczyłam próg Instytutu wiedziałam, że muszę jak najszybciej stąd uciec. Zdawałam sobie sprawę, że sama sobie nie poradzę i muszę znaleźć kogoś kto będzie umiał mi pomóc.
Minął miesiąc, a ja nadal tkwiłam w tym więzieniu pogrążając się coraz bardziej w rozpaczy i strachu o swoje życie.
W trakcie kolacji na stołówce dosiadł się do mnie na oko dwunastoletni...