Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

ciągleczytam
Tully
Aya
Palulynka
Jolanta

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

ciągleczytam
Tully
Aya
Palulynka
Jolanta

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Te silne wspomnienia, coś znaczące zazwyczaj uwieczniam na fotografiach, bądź piszę jakiś tekst, coś w rodzaju wiersza. Jestem wierszokletą. Może nie jest to arcydzieło, ale z pewnością napisane od serca. Ja niczym w piosence Piotra Kupichy: ,,W ciemną noc, opisuje każdy dzień, który kiedykolwiek pomógł mi”. Tak działam! Czasem zdarzy mi się, że w zabawny sposób opowiem swoje historie i ludzie chcą to czytać, ale to oczywiście pokazuję najbliższym. Wracając do zdjęć, zazwyczaj jest tak, że jeśli zrobię jakąś fotkę, to ją chowam do książki lub do albumu. Przykładowo, poznałem kiedyś jedną taką Michalinę we Władysławowie, tam dostałem książkę ,,Przygody Jonatana”, i właśnie do dziś w tej książce tkwi nasze wspólne zdjęcie. Jakiś tekst też powstał, albo i kilka. Czasem nawet nie muszę nic uwieczniać, ponieważ pamięć mam bardzo dobrą, bywa, że to też mnie męczy, gdyż bycie pamiętliwym jest jednocześnie zaletą jak i wadą. Gdyż bolesne wspomnienia dają po sobie znać i nie dają tobie zaznać spokoju. Czasem chciałoby się wręcz mieć możliwość wciśnięcia delete we własnej pamięci, ale to niemożliwe. Jest jak jest, żyję z tym, i choć lekko nie jest, to daję radę!

Te silne wspomnienia, coś znaczące zazwyczaj uwieczniam na fotografiach, bądź piszę jakiś tekst, coś w rodzaju wiersza. Jestem wierszokletą. Może nie jest to arcydzieło, ale z pewnością napisane od serca. Ja niczym w piosence Piotra Kupichy: ,,W ciemną noc, opisuje każdy dzień, który kiedykolwiek pomógł mi”. Tak działam! Czasem zdarzy mi się, że w zabawny sposób opowiem...

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Uwielbiam kolekcjonować wspomnienia, szczególnie te związane z podróżami i przygodami, które przeżyłam. W moim domu znaleźć można pełno różnych pamiątek z wakacji – od bibelotów i figurek, po magnesy przyczepione do lodówki i pocztówki na tablicy korkowej.

Ale prawdziwym bohaterem w kwestii kolekcjonowania wspomnień jest opasły album obity w brązową skórę. To tam właśnie, na pożółkłych stronicach umieszczam zdjęcia uwieczniające najważniejsze i najpiękniejsze chwile, nie tylko z wakacji, ale z całego mojego życia. Pierwsze zdjęcie sięga pamięcią 2013 roku, kiedy poznałam mojego obecnego chłopaka. Album właściwie był prezentem na pierwszą rocznicę, a jego założeniem było kolekcjonowanie wspólnych chwil, jednak z czasem zyskał bardziej uniwersalny charakter. Na dalszych stronach widnieją zdjęcia z ciekawszych wyjść ze znajomymi, wakacji w Grecji, czy koncertów rockowych. Często oprócz fotografii załączam także bilety wstępu i inne świstki, a wolne przestrzenie na kartach ozdabiam rysunkami. Niektóre karty zaklejam laurkami i liścikami, które sprawiają, że się uśmiecham, a które z pewnością straciłyby się gdzieś w codziennym rozgardiaszu.

Większość stron w albumie jest już zapełniona i właśnie zdałam sobie sprawę, że zaniedbałam trochę kolekcjonowanie wspomnień w tym roku. Koniecznie muszę przysiąść, powybierać zdjęcia do wydruku i dokleić te z 2019 roku, a 2020 zacząć już z nowym albumem.

Uwielbiam kolekcjonować wspomnienia, szczególnie te związane z podróżami i przygodami, które przeżyłam. W moim domu znaleźć można pełno różnych pamiątek z wakacji – od bibelotów i figurek, po magnesy przyczepione do lodówki i pocztówki na tablicy korkowej.

Ale prawdziwym bohaterem w kwestii kolekcjonowania wspomnień jest opasły album obity w brązową skórę. To tam właśnie,...

Z zapamiętywaniem bywa różnie, jedne sceny są w stanie utkwić w umyśle na wieki - zakorzenione głęboko na dnie budzą się w najmniej oczekiwanych momentach, są też i takie wspomnienia, które chcielibyśmy żeby z nami zostały na dłużej i aby się tak stało sami musimy podjąć walkę o nie. Jedni tworzą pamiętniki - robiłam to jako nastolatka, ale musiałam swój pamiętnik spalić, bo gdyby ktoś dokopał się do dna mojej szafy i poczytał to jak prymitywną nastolatką byłam nie mogłabym się pozbyć wstydu przez całego żywota :) Fotografie ? Od lat praktykowany sposób na walkę z moją demencją, jednak nie oddający w 100 procentach tego, co powinien oddać, a niestety to co przyjemne szybko się zaciera i pozostawia po sobie delikatne smugi. Kurze łapki doskonale przypominają o wszystkich wtopach zaliczonych na forum, o żartach babci i dziadka, o smaku, zapachu każdego minionego lata. Blizny na ciele o przebytych zabiegach. Znamię na udzie o tym jak bardzo jestem podobna do matki, charakter odzwierciedlający zawziętość mojego ojca, naczynko pozostające odzwierciedleniem miłości do mojego młodszego braciszka. To na ciele się wszystko zapisuje, nawet złości w postaci zmarszczki na czole - czemu robię to tak często!?

Z zapamiętywaniem bywa różnie, jedne sceny są w stanie utkwić w umyśle na wieki - zakorzenione głęboko na dnie budzą się w najmniej oczekiwanych momentach, są też i takie wspomnienia, które chcielibyśmy żeby z nami zostały na dłużej i aby się tak stało sami musimy podjąć walkę o nie. Jedni tworzą pamiętniki - robiłam to jako nastolatka, ale musiałam swój pamiętnik spalić,...

Od lat piszę i fotografuję. Pamiętniki są dla mnie powrotem do przeszłości, słowo pisane przenosi mnie do tych wyjątkowych chwil. Opisałam pierwsze randki z moim Ukochanym, pierwsze spojrzenie, pierwsze cześć, nasze stroje i pogodę. Teraz kiedy wracam do tych chwil, wszystko ożywa, bo zadbałam o to aby opisać każdy szczegół. Jednak słowa to nie wszystko i zdjęcia papierowe wielbię równie mocno. Od nastoletnich lat wywołuję je regularnie i gromadzę w albumach. Każda fotografia jest podpisana. Musi być data i krótki opis co się wtedy działo. To pozwala mi zapamiętać więcej.. przypomnieć sobie uczucia tej chwili, zapachy, słowa. Wracam do tych moich pisemnych i zdjęciowych wspomnień regularnie. Z nich składa się piękna część mojego życia.

Od lat piszę i fotografuję. Pamiętniki są dla mnie powrotem do przeszłości, słowo pisane przenosi mnie do tych wyjątkowych chwil. Opisałam pierwsze randki z moim Ukochanym, pierwsze spojrzenie, pierwsze cześć, nasze stroje i pogodę. Teraz kiedy wracam do tych chwil, wszystko ożywa, bo zadbałam o to aby opisać każdy szczegół. Jednak słowa to nie wszystko i zdjęcia papierowe...

Najbardziej znaczące wspomnienia to te, których nie jesteśmy wstanie zapomnieć, gdyż są one dla nas tak ważne, że cały czas o nich rozmyślamy. Może być to pierwsza wygrana w zawodach i będziemy akurat ją pamiętać na zawsze,ponieważ uczucia temu towarzyszące są w nas zakorzenione,pomimo że mamy mnóstwo zdjęć to i tak żadne zdjęcie nie czy film nie odtworzy naszych uczuć, radości i euforii.Może być to pierwszy samotny wjazd na szczyt góry rowerem,bądź spotkanie prawdziwej miłości czujesz euforię i podniecenie. W głowie robimy zdjęcia,których nikt nigdy nie dojrzy, ponieważ pochłaniamy każdy milimetr drogi i podjazdu,jakby to była ostatnia rzecz,którą w życiu widzimy,sam do dzisiaj pamiętam ten ból,który mi towarzyszył przy wielkim podjeździe i jakie wtedy miałem myśli. Żadna kartka papieru nie pozwoli tego odtworzyć,jeżeli nie będziemy mieli tego w sercu to nigdy nie otworzymy uczuć,które wtedy są najważniejsze,gdyż to One sprawiają, że dla ludzi patrzących z boku wydaje się to głupie,a dla mnie jest to spełnienie marzeń.

Najbardziej znaczące wspomnienia to te, których nie jesteśmy wstanie zapomnieć, gdyż są one dla nas tak ważne, że cały czas o nich rozmyślamy. Może być to pierwsza wygrana w zawodach i będziemy akurat ją pamiętać na zawsze,ponieważ uczucia temu towarzyszące są w nas zakorzenione,pomimo że mamy mnóstwo zdjęć to i tak żadne zdjęcie nie czy film nie odtworzy naszych uczuć,...

Ja wspomnienia przechowuje w każdy możliwy sposób. Robię to od kiedy zauważyłam, że bardzo mało osób z mojego otoczenia przejmuje się tym, co przeminęło... Jednym z moich sposobów jest zbieranie zarówno fotografii jak i przedmiotów i dokumentów związanych z osobami, które znam, bądź znałam. Być może kolekcjonuję wśród nich nawet rzeczy pozornie niepotrzebne, mam na przykład mały statek zrobiony przez brata Babci z patyczków po lodach, który może wydawać się otoczeniu absurdalną pamiątką, jednak dla mnie jest najlepszą formą zachowania wspomnień po Nim. I tak staram się robić z każdą osobą, która była i jest dla mnie ważna. Przy niektórych mam tylko zdjęcie, przy innych mały krzyżyk, który był przez tę osobę trzymany w szafce nocnej, jeszcze przy innych stary, dawno już nieużywany dowód osobisty, na którym widnieje jego podpis. Przechowuję w pudełkach i teczkach stuletnie pamiątki komunijne, wnioski o wydanie prawa jazdy, nakręcany zegarek kieszonkowy, sosjerkę z lat przedwojennych czy jeden, jedyny talerzyk do ciasta, który kiedyś należał do 12-częściowego kompletu Prababci. Dzięki temu umiem o każdej z tych osób coś powiedzieć, wspomnieć ją nawet na podstawie małego przedmiotu, który mi po niej pozostał. Może i mam tych rzeczy mnóstwo, ale każda jest dla mnie wspomnieniem kogoś lub czegoś.

Ja wspomnienia przechowuje w każdy możliwy sposób. Robię to od kiedy zauważyłam, że bardzo mało osób z mojego otoczenia przejmuje się tym, co przeminęło... Jednym z moich sposobów jest zbieranie zarówno fotografii jak i przedmiotów i dokumentów związanych z osobami, które znam, bądź znałam. Być może kolekcjonuję wśród nich nawet rzeczy pozornie niepotrzebne, mam na przykład...

W myśl „cudze chwalicie, swego nie znacie” w podróż poślubną pojechaliśmy na Dolny Śląsk. Nie kusiły nas Egipt, Turcja, wyspy i mdłe leżenie plackiem, bo modne „last minute” ogarnęło Polskę. Miesiąc miodowy podzieliliśmy na cztery tygodnie, miało wystarczyć, ale okazało się za mało i przedłużamy go o kolejne. Pomimo odległości 700 km raz w roku co najmniej tydzień cieszymy oczy wspaniałymi obiektami, uszy ich historiami i dusze ludźmi za nimi stojącymi. Gdyby drzewa mogły mówić... Od pierwszego wyjazdu prowadzę dziennik, w którym zapisuję każdy dzień tam spędzony, każdy obiekt z notką historyczną, ludźmi kiedyś wypełniającymi swoimi głosami dany pałac czy zamek, ciekawostkami i co dzieje się w chwili obecnej. Cudowna Daisy na Zamku Książ czy Marianna Orańska z Kamieńcu Ząbkowickim... Nie pozwólmy odejść im w niepamięć. Wspaniale jest wrócić i przekonać się, że np. na aukcji w Rosji udało się namierzyć książkę z 60 tys. rozkradzionych woluminów i ją sprowadzić. Notatki wzbogacone są zdjęciami z każdego miejsca w osobnych ponumerowanych albumach, magnesami na lodówce i w kartonie, a także zakładkami, bo kocham zakładki. Księgozbiór rośnie o pozycje regionalne, tylko tam bardzo często dostępne. Zakładkami i magnesami obdarowuję też bliskich, a poza tym mam to szczęście, że otaczają mnie ludzie, którzy chętnie słuchają moich opowieści stamtąd, co tylko pozwala bardziej utrwalić wspomnienia w pamięci, a nawet są chętni jechać z nami, bo bez przygód też obejść się nie potrafimy.

W myśl „cudze chwalicie, swego nie znacie” w podróż poślubną pojechaliśmy na Dolny Śląsk. Nie kusiły nas Egipt, Turcja, wyspy i mdłe leżenie plackiem, bo modne „last minute” ogarnęło Polskę. Miesiąc miodowy podzieliliśmy na cztery tygodnie, miało wystarczyć, ale okazało się za mało i przedłużamy go o kolejne. Pomimo odległości 700 km raz w roku co najmniej tydzień cieszymy...

Od dzieciństwa jestem osobą bardzo sentymentalną. Zawsze przywiązuję dużą wagę do pielęgnowania wspomnień. Piszę dziennik. Codziennie tworzę opisy swojego dnia, dodaję myśli na tematy różnych dziedzin. Uważam, że za kilka lat będę miała niezłą frajdę czytając wydarzenia zapisane w zeszycie.
Uwielbiam także zbierać pocztówki ze swoich podróży. Pamiątek mam tak dużo, że zaczęłam je składować w pudełkach - nazywam je 'pudełkami wspomnień'. Można w nich także znaleźć fotografie z dzieciństwa czy z podróż, bilety z kina, listy od znajomych, kartki urodzinowe czy pojedyncze ususzone kwiaty z bukietów. Czasami lubię sobie usiąść, otworzyć moje pudełka i obejrzeć rzeczy znajdujące się w nich. Dopada mnie wtedy nutka nostalgii.
Najbardziej znaczące są wspomnienia z wczesnego dzieciństwa. Lubię patrzeć na moje zdjęcia, gdy byłam jeszcze niemowlakiem. Bardzo ważne jest to, żeby nasi rodzice upamiętniali takie chwile, bo my sami nie możemy tego zrobić. Bo co ważniejszego jest od chwili naszych narodzin albo od najwcześniejszych lat dzieciństwa? Przecież to jest początek wszystkiego. Gdy tego nie upamiętnimy, to nie ma drugiej szansy na zrobienie tego.

Od dzieciństwa jestem osobą bardzo sentymentalną. Zawsze przywiązuję dużą wagę do pielęgnowania wspomnień. Piszę dziennik. Codziennie tworzę opisy swojego dnia, dodaję myśli na tematy różnych dziedzin. Uważam, że za kilka lat będę miała niezłą frajdę czytając wydarzenia zapisane w zeszycie.
Uwielbiam także zbierać pocztówki ze swoich podróży. Pamiątek mam tak dużo, że...