Myślę, że czas robi swoje. Są krzywdy, których nie potrafimy wybaczyć i nosimy je w sercu latami, ale wraz z upływem czasu stają się mniej uciążliwe, bardziej odległe jak odpływający od brzegu statek.
Ja staram się w miarę szybko pogodzić się z zadanymi mi ciosami, z powstałymi po nich ranami. Jednak jestem dość pamiętliwa więc nie jest to taka prosta sprawa. Wiadomo, że najlepiej byłoby "odciąć się" od tego, co złe, toksyczne, ale tu też wiele zależy od charakteru człowieka. Najłatwiej mają ci, którzy jednym uchem coś wpuszczają, a drugim wypuszczają, a najtrudniej tym, którzy wszystko biorą do siebie i rozpamiętują całymi latami wypowiedziane w ich stronę słowa czy wykonane w ich kierunku gesty.
Nie bez znaczenia jest również to, kto zadał nam ból. Nie od dziś wiadomo, że najboleśniej są w stanie skrzywdzić nas ci, na których najbardziej nam zależy. Warto więc pomyśleć zanim powie się coś, czego będzie się potem żałowało lub zrobi się coś, czego skutki będą opłakane.

Myślę, że czas robi swoje. Są krzywdy, których nie potrafimy wybaczyć i nosimy je w sercu latami, ale wraz z upływem czasu stają się mniej uciążliwe, bardziej odległe jak odpływający od brzegu statek.
Ja staram się w miarę szybko pogodzić się z zadanymi mi ciosami, z powstałymi po nich ranami. Jednak jestem dość pamiętliwa więc nie jest to taka prosta sprawa. Wiadomo, że...

Są rany, które na zawsze pozostawią blizny na sercu, na psychice. Zdarza mi się, że wracam pamięcią do okresu gimnazjalnego, który był dla mnie najgorszy, bo choć trzymałam się na uboczu, ludzie z klasy dokuczali mi, zwłaszcza było kilku chłopaków, a choć inni to widzieli, nikt nie stanął w mojej obronie. Zdarza mi się, że wracam do tego pamięcią i stare rany wychodzą na wierzch, dręczę się tymi myślami, a z ran sączy się jad.

Są rany, które na zawsze pozostawią blizny na sercu, na psychice. Zdarza mi się, że wracam pamięcią do okresu gimnazjalnego, który był dla mnie najgorszy, bo choć trzymałam się na uboczu, ludzie z klasy dokuczali mi, zwłaszcza było kilku chłopaków, a choć inni to widzieli, nikt nie stanął w mojej obronie. Zdarza mi się, że wracam do tego pamięcią i stare rany wychodzą na...

Do wesela się zagoi... ileż razy słyszałam ten banał! Słowa, które w zasadzie mają nieść w jakiś sposób ukojenie, w rzeczywistości potrafią zadać jeszcze większy ból.
Dwanaście lat temu planowałam przyszłość z mężczyzną, którego kochałam całym sercem. Rana, którą zadał mi los bardzo długo nie chciała się zabliźnić. Mój ukochany zginął w wypadku samochodowym dwa miesiące przed ślubem. Płakałam dnie i noce, a zupełnie obca mi osoba, widząc moją zapłakaną twarz, nie znając jej powodu, znowu wygłosiła ten oklepany frazes... "do wesela się zagoi".
Nie zagoiło się nigdy.
Owszem, od sześciu lat jest w moim życiu mąż, są dzieci. Zbudowałam moje nowe szczęście na wątłym gruncie z blizny, która lubi się odnawiać. Są daty, miejsca i wspomnienia, które powodują, że rana się odnawia. Nie da się zapomnieć tego, co tak bardzo bolało. Można jedynie nauczyć się żyć tak, by zakopać te myśli daleko w głowie, by miały jak najmniej okazji, by zadać ból wspomnień.

Do wesela się zagoi... ileż razy słyszałam ten banał! Słowa, które w zasadzie mają nieść w jakiś sposób ukojenie, w rzeczywistości potrafią zadać jeszcze większy ból.
Dwanaście lat temu planowałam przyszłość z mężczyzną, którego kochałam całym sercem. Rana, którą zadał mi los bardzo długo nie chciała się zabliźnić. Mój ukochany zginął w wypadku samochodowym dwa miesiące...

Myślę, że istnieją krzywdy, które będą boleć do końca życia - mianowicie takie, których doznaliśmy w dzieciństwie. Sądzę, że nawet upływ czasu i psychoterapia nie są w stanie zagoić takich ran, otrzymanych czy to ze strony rodziców, rówieśników, czy od obcych ludzi. Każdy z nas jest sumą swoich doświadczeń z przeszłości, a ci, którzy tę przeszłość mają pełną traum, zawsze będą musieli się z nią borykać.

Myślę, że istnieją krzywdy, które będą boleć do końca życia - mianowicie takie, których doznaliśmy w dzieciństwie. Sądzę, że nawet upływ czasu i psychoterapia nie są w stanie zagoić takich ran, otrzymanych czy to ze strony rodziców, rówieśników, czy od obcych ludzi. Każdy z nas jest sumą swoich doświadczeń z przeszłości, a ci, którzy tę przeszłość mają pełną traum, zawsze...

Uważam, że to zależy od podejścia zranionej osoby do sytuacji. Każda rana zostawia w nas jakiś ślad po sobie, to oczywiste. Zdobywamy dzięki nim doświadczenie na przyszłość. Rana nie przekreśla możliwości bycia później szczęśliwym, a może nawet szczęśliwszym. Najlepszym co możemy zrobić z zadaną nam raną to wyciągnąć z niej wnioski i więcej jej nie rozdrapywać. Niestety niektórzy nie potrafią sobie z tym poradzić, a rozdrapując rany w nieskończoność tracą szansę na szczęście. Patrząc z perspektywy czasu na swoje rany stwierdzam, że w efekcie mają one pozytywny wydźwięk jeśli chodzi o dalsze życie. Powinniśmy tylko wyciągać wnioski,a nie katować się bólem. Wiadomo, że kiedy rana jest świeża to każdy musi swoje "przecierpieć". Ale kiedy ten czas minie powinniśmy się pozbierać i z podniesioną głową iść do przodu szukając szczęścia i spełnienia. Ja tak zrobiłam i szczerze polecam! Bo każdy z nas ma tam gdzieś swoje szczęście, trzeba je tylko znaleźć. A im bardziej wyboista ta droga tym bardziej później doceniamy to szczęście. Traktujmy każdą ranę jak lekcję, nie jak wyrok na nieszczęśliwe życie. Kiedy uporczywie szukamy tego czego bardzo chcemy i często już się poddajemy i tracimy nadzieję, nagle to znajduje nas samo. Zatem do każdego świeżo zranionego: myśl pozytywnie, żyj i czekaj na swój czas! :)

Uważam, że to zależy od podejścia zranionej osoby do sytuacji. Każda rana zostawia w nas jakiś ślad po sobie, to oczywiste. Zdobywamy dzięki nim doświadczenie na przyszłość. Rana nie przekreśla możliwości bycia później szczęśliwym, a może nawet szczęśliwszym. Najlepszym co możemy zrobić z zadaną nam raną to wyciągnąć z niej wnioski i więcej jej nie rozdrapywać. Niestety...

Odpowiadając na to pytanie, warto zauważyć, że wszystko zależy od tego, jaką krzywdę nam wyrządzono i jaki mamy do tego stosunek. Jedni chowają urazę długi czas za najdrobniejsze sprawy, inni od razu zapominają o takich nieistotnych rzeczach. Ja także staram się zapominać o dawnych krzywdach. Na szczęście na razie nikt mnie nie skrzywdził aż tak bardzo, że latami pielęgnowałabym w sobie ból. Jednak są takie krzywdy, których bym nie wybaczyła od razu... Zdrada, oszustwo bliskiej osoby, notoryczne kłamstwa... Z pewnością sprawiłyby mi ból na długie miesiące. Jednak myślę, że jeśli druga osoba okaże skruchę i szczerze przeprosi, warto dać drugą szansę.
Czas podobno leczy rany, jednak chyba nie wszystkie. Są takie rany, które na długo wyryją dziurę w naszym sercu...

Odpowiadając na to pytanie, warto zauważyć, że wszystko zależy od tego, jaką krzywdę nam wyrządzono i jaki mamy do tego stosunek. Jedni chowają urazę długi czas za najdrobniejsze sprawy, inni od razu zapominają o takich nieistotnych rzeczach. Ja także staram się zapominać o dawnych krzywdach. Na szczęście na razie nikt mnie nie skrzywdził aż tak bardzo, że latami...

Każda rana się zabliźni ale zostanie po niej blizna, zadra na której wspomnienie albo będziemy się uśmiechać albo płakać.
Fizyczny ból jest niczym w porównaniu do tego co kryje się w naszej psychice. Słowa, czyny, które raz nas skrzywdziły nie pozwolą nam spojrzeć na daną osobę tak jak kiedyś. Nie pozwolimy znowu się skrzywdzić. A co z ranami, które spowodowane są przez stratę czegoś lub kogoś kogo kochaliśmy? Myślę, że nie wiadomo jakbyśmy się starali ta rana będzie piec i szczypać w oczy za każdym razem o wspomnieniu. Złe czyny można wybaczyć, można iść dalej, okej stało się "zrobiłeś mi krzywdę, ale ja Ci nie zrobię za to, wybaczam, ale wiedz, że straciłeś moje zaufanie". Za to miłości nie da się ot tak wymazać i żyć dalej.

Każda rana się zabliźni ale zostanie po niej blizna, zadra na której wspomnienie albo będziemy się uśmiechać albo płakać.
Fizyczny ból jest niczym w porównaniu do tego co kryje się w naszej psychice. Słowa, czyny, które raz nas skrzywdziły nie pozwolą nam spojrzeć na daną osobę tak jak kiedyś. Nie pozwolimy znowu się skrzywdzić. A co z ranami, które spowodowane są przez...

Krótko.

Jeśli rana jest zadana pod wpływem głupiego impulsu lub kryją się za tym jakieś "racjonalne" powody, które z czasem jesteśmy w stanie może nie zrozumieć, ale zaakceptować, to rana z czasem się zabliźni. Może pozostanie blizna, może zagoi się bez śladu, ale muszą za tym być argumenty i skrucha.

Z kolei rana jest zadana w pełnej świadomości i bez cienia zwątpienia, to zadra nigdy nie zniknie. Może z czasem życie przykryje ją innymi doświadczeniami, ale każdy powrót myślami do tej sytuacji będzie powodował kolejne ropienie.

Krótko.

Jeśli rana jest zadana pod wpływem głupiego impulsu lub kryją się za tym jakieś "racjonalne" powody, które z czasem jesteśmy w stanie może nie zrozumieć, ale zaakceptować, to rana z czasem się zabliźni. Może pozostanie blizna, może zagoi się bez śladu, ale muszą za tym być argumenty i skrucha.

Z kolei rana jest zadana w pełnej świadomości i bez cienia zwątpienia,...

Ostatnio w jednym z filmów padło zdanie, iż mózg działa na zasadzie mechanizmu obniżkowego. Z grubsza chodzi o to, że satysfakcja i radość z np. otrzymywanych prezentów maleje z każdym dniem aż osiąga poziom neutralności. Dzieje się tak dlatego, że mózg stale musi się czyścić, robiąc miejsce na kolejne informacje. Myślę, że tak samo jest z ranami po zadanych krzywdach. Jasne, gdzieś tam z tyłu głowy pozostaje informacja: "Tak, to się zdarzyło", ale początkowy ból z każdym dniem słabnie, a rana powoli się zabliźnia. Wydaje się, że jeśli byłoby inaczej można by oszaleć działając cały czas na najwyższym poziomie czucia, w stanie hipernadwrażliwości.

Ostatnio w jednym z filmów padło zdanie, iż mózg działa na zasadzie mechanizmu obniżkowego. Z grubsza chodzi o to, że satysfakcja i radość z np. otrzymywanych prezentów maleje z każdym dniem aż osiąga poziom neutralności. Dzieje się tak dlatego, że mózg stale musi się czyścić, robiąc miejsce na kolejne informacje. Myślę, że tak samo jest z ranami po zadanych krzywdach....

Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, czy wszystkie rany się goją. Jedne tak, inne nie...
Wszystko zależy od tego kto został zraniony, jak silną miał psychikę i jak głęboka była rana.
Jeden podniesie się i pójdzie dalej po ciosie, który kolejnego zwaliłby z nóg.
We mnie tkwi rana z dzieciństwa polegająca na ograbieniu mnie przez rodziców z jakiejkolwiek wolności.
Do 20 roku życia egzystowałam w świecie zakazów, nakazów, inwigilacji. Ingerencja rodziców dotyczyła praktycznie każdej dziedziny życia.
Musiałam jeść to co mi kazali i w ilości takiej jak nałożono mi na talerz. Nie było dyskusji. Lubiłam, nie lubiłam. Musiałam zjeść.
Nienawidzę ogórków zielonych. Otóż byłam zmuszana do jedzenia mizerii. Jadłam i płakałam. Moja zbyt prostolinijna natura nie pozwoliła mi tego po prostu zwrócić.
Byłam krytykowana za to jak się ubieram. Wiecznie słyszałam, że wyglądam jak LUMP.
Mama często wyzywała mnie od głupich albo idiotek. Nie byłam nic warta.
Wszelkie moje wyjścia z domu uzależnione były od widzimisię mojej mamy. Wyjścia na dyskotekę w czasach podstawówki warunkował kalendarz liturgiczny. W Adwencie zakaz! W poście zakaz! A w pozostałym okresach niech no bym tylko spróbowała krzywo spojrzeć... Super pomysł na karę dla mnie. Mało tego, oprócz zakazu tańczenia, miałam nakaz chodzenia do kościoła. W każdą niedzielę, w każde święta. Myśl o Wielkanocy sprawiała, ze byłam chora. Wtedy bowiem chodziłam do kościoła od Wielkiego Czwartku do Wielkiego Poniedziałku. Każda msza trwała w tym czasie minimum dwie godziny. I po co? I tak z tego nic nie wyniosłam. Myślałam o niebieskich migdałach i odliczałam każdą mijająca minutę.
Wracając do moich rodzinnych relacji... Nie szanowano w domu mojej prywatności. Mama czytała moje pamiętniki, listy do koleżanek.
Kiedyś wyczytała, że zamiast do szkoły poszłam na wagary.
Wyjaśnię, że poszłam na te wagary raz, jeden w całym roku szkolnym a może i na przestrzeni czasu licealnego.
Rodzice wzięli mnie wtedy na rozmowę dyscyplinującą. Straszyli, że mnie przeniosą do zawodówki. Nałożyli oczywiście karę zakazu wychodzenia z domu.
Wiedzieli co na mnie najlepiej działa...
Żyjąc w takiej rodzinie, zaczęłam izolować się od rodziców.
Zamykałam się w swoim pokoju i wtedy byłam szczęśliwa.
Każdy wyjazd wakacyjny był świętem a powrót żałobą.
Nazywałam dom rodzinny wiezieniem. Mówiłam, że znowu wracam do tego więzienia.
Może ktoś powiedzieć, że to żadna rana, ot zwykłe dylematy nastolatki...
Jakoś inaczej na to patrzę.
Dziś nie chodzę do kościoła.
Jem tylko to co lubię i nawet gdybym była u królowej angielskiej na proszonym obiedzie, zjadłabym tylko tolerowane przeze mnie potrawy.
W dalszym ciągu lubię być sama.
Nie tęsknię za rodziną.
Całym moim światem jest mój mąż. Reszta się nie liczy...

Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, czy wszystkie rany się goją. Jedne tak, inne nie...
Wszystko zależy od tego kto został zraniony, jak silną miał psychikę i jak głęboka była rana.
Jeden podniesie się i pójdzie dalej po ciosie, który kolejnego zwaliłby z nóg.
We mnie tkwi rana z dzieciństwa polegająca na ograbieniu mnie przez rodziców z jakiejkolwiek wolności.
Do...