Moje zniknięcie miało miejsce kiedy byłam jeszcze najmłodsza w rodzinie. Uwielbiałam się wtedy bawić w chowanego. Jednak z powodu niechlubnego tytułu najmłodszej, nie miałam szans ze starszym kuzynostwem. Podczas jednej z takich zabaw, kiedy to dzieci miały się przez moment zająć sobą, nadeszła wiekopomna chwila. "Koniec z przegrywaniem"- pomyślała pięcioletnia Kinga i dziarskim krokiem pomaszerowała do najlepszej kryjówki na świecie. Strych był zawsze wyłączony z naszej zabawy. Tym razem jednak nikt o tym nie wspomniał, więc wywnioskowałam, że schowanie się tam nie będzie wbrew zasadom. Słysząc z dołu magiczne słowo "Szukam!" weszłam do najmniejszego pokoiku na strychu i schowałam się za drzwiami. Zdecydowałam, że będę tam siedziała póki rodzeństwo się nie podda. Znalazłam kilka starych zabawek, więc czas mijał mi szybko.
Już po 20 minutach do poszukiwań dołączyli też zaniepokojeni dorośli. Rodzice zaczynali już panikować. Ja, w odróżnieniu od reszty, panowałam nad sytuacją. Słysząc zbliżające się kroki zatrzasnęłam drzwi i mocno trzymając klamkę krzyknęłam "NIE WYJDĘ STĄD PÓKI SIĘ WSZYSCY NIE PODDACIE ". Ku mojemu zdziwieniu wszyscy poddali się z uśmiechem na ustach.
Wygrałam.

Moje zniknięcie miało miejsce kiedy byłam jeszcze najmłodsza w rodzinie. Uwielbiałam się wtedy bawić w chowanego. Jednak z powodu niechlubnego tytułu najmłodszej, nie miałam szans ze starszym kuzynostwem. Podczas jednej z takich zabaw, kiedy to dzieci miały się przez moment zająć sobą, nadeszła wiekopomna chwila. "Koniec z przegrywaniem"- pomyślała pięcioletnia Kinga i...

Opowiem, krótką historię z mojej perspektywy jako uczestnika, obserwatora zgubienia się dziecka.
W mieniony weekend, spacerując po Gdańsku w samym środku Jarmarku Dominikańskiego, zobaczyłam przestraszoną dziewczynkę. Na oko 4-5 letnią. Podeszłam i zapytałam, gdzie są jej rodzice. Ze łzami w oczach odpowiedziała, że szuka mamy. Zaczęłam rozglądać się w pobliżu za kobietą, którą mogłaby szukać dziecka. Jakiś mężczyzna z tłumu powiedział, że spanikowana kobieta jest za rogiem następnej ulicy. Dziecko szybko trafiło do mamy. Ale to nie koniec historii, jaką chce opowiedzieć. Kluczowa była reakcja matki, która z pretensją zaczęła krzyczeć na dziewczynkę "Ile razy mam powtarzać, że masz się pilnować!". Sama nie jestem rodzicem i domyślam się, że taka gwałtowna reakcje mogła być wynikiem stresu. Jednak pilnowanie dziecka zawsze pozostaje w obowiązku rodzica a nie dziecka.

Opowiem, krótką historię z mojej perspektywy jako uczestnika, obserwatora zgubienia się dziecka.
W mieniony weekend, spacerując po Gdańsku w samym środku Jarmarku Dominikańskiego, zobaczyłam przestraszoną dziewczynkę. Na oko 4-5 letnią. Podeszłam i zapytałam, gdzie są jej rodzice. Ze łzami w oczach odpowiedziała, że szuka mamy. Zaczęłam rozglądać się w pobliżu za kobietą,...

Były wakacje, dwójka dzieci wraz z mamą wybrały się na małą wycieczkę. Młodsza z dziewczynek od zawsze chodziła swoimi ścieżkami, nigdy się nie pilnowała, to jej trzeba było pilnować. Tego dnia mama postanowiła że pojadą nad wodę, stwierdziły, że szybciej będzie, gdy skorzystają z komunikacji miejskiej, uradowane dziewczynki wzięły plecaki i spakowały najpotrzebniejsze rzeczy. Jako że był to słoneczny dzień wzięły ze sobą okulary przeciwsłoneczne, oczywiście w autobusie słońce nie świeciło, więc Basia (młodsza) stwierdziła że swoje piękne różowe okulary, prezent urodzinowy, schowa do plecaka, w zasadzie po prostu je zawiesiła na sznureczku, nie biorąc pod uwagę, że mogą one spaść. Gdy podróż się zakończyła szczęśliwe dzieci wraz z mamą wysiadły z autobusu, słońce bardzo świeciło, więc Basia sięgnęła po okulary, niestety nie znalazła ich. Zaczęła płakać, przecież jak mogła zgubić prezent od babci. Mama zaczęła ją uspokajać, obiecywała że kupi nowe, ale dziewczynka była załamana i nie słuchała obietnic mamy tylko wpatrywała się w autobus który stał na przystanku z otwartymi drzwiami. W pewnym momencie Basia zauważyła, że pani trzyma w ręce jej okulary i pokazuje jej. Mama w tej chwili szukała chusteczki, aby wytrzeć córce twarz. Dziewczynka skorzystała z nieuwagi rodzicielki i wskoczyła do autobusu, aby odzyskać swoje okulary. Na szczęście kierowca był świadomy całej sytuacji i nie odjechał, także Basia odzyskała swoje okulary i wróciła do rodziny.

Były wakacje, dwójka dzieci wraz z mamą wybrały się na małą wycieczkę. Młodsza z dziewczynek od zawsze chodziła swoimi ścieżkami, nigdy się nie pilnowała, to jej trzeba było pilnować. Tego dnia mama postanowiła że pojadą nad wodę, stwierdziły, że szybciej będzie, gdy skorzystają z komunikacji miejskiej, uradowane dziewczynki wzięły plecaki i spakowały najpotrzebniejsze...

Byłam na wakacjach z rodziną. Miałam wtedy 10 lat. Postanowiliśmy pójść na Krupówki. Dla małej dziewczynki tak wielkie targowisko zdaje się być rajem. Nie wiedziałam na co patrzeć. Oscypki, maskotki, kolorowe kapcie, widokówki czy różnego rodzaju pamiątki. Tyle dobroci w jednym miejscu. Mój wzrok przykuły poduszki, które imitowały owieczki. Ochoczo zaczęłam je oglądać podczas, gdy mama na stoisku obok wybierała kapcie dla całej rodziny. Przyglądałam im się kilka minut. Oglądałam każdą i porównywałam by po chwili móc zapytać mamy czy zgodzi się kupić mi jedną z nich. Okazało się, że rodzina nie spostrzegła, że stoję przy tym stoisku. Zaczęli mnie szukać i panikować. Nie miałam przy sobie telefonu, więc znalezienie mnie w tak dużym tłumie byłoby trudne. Po kilku minutach mnie dostrzegli. Nawet przez myśl mi nie przeszło, że mogą nie wiedzieć gdzie jestem i że stałam się obiektem poszukiwań.

Byłam na wakacjach z rodziną. Miałam wtedy 10 lat. Postanowiliśmy pójść na Krupówki. Dla małej dziewczynki tak wielkie targowisko zdaje się być rajem. Nie wiedziałam na co patrzeć. Oscypki, maskotki, kolorowe kapcie, widokówki czy różnego rodzaju pamiątki. Tyle dobroci w jednym miejscu. Mój wzrok przykuły poduszki, które imitowały owieczki. Ochoczo zaczęłam je oglądać...

Moja córka to mistrz znikania gdy choć na chwilę spuści się ją z oka.
Sytuacja 1.
Córka wybiega na podwórko, ja idę 2 metry za nią. Nagle dziecka nie ma. Wychodzę za róg domu - nie ma, zaczynam obszukiwać podwórko - nie ma. W końcu ja znalazłam schowaną za otwartymi drzwiami wejściowymi.
Sytuacja 2
Mieszkamy w piętrowym domu. Niestety z parteru na piętro prowadzą bardzo strome schody(wąskie stopnie, które pną się pionowo ku górze wokół szerokiej rury - trochę jak w wieżach).
Robię w kuchni obiad, a córka w pomieszczeniu obok siedzi na pierwszym schodku owych schodów i gada do psa. Na chwilę odwracam wzrok. Słyszę skrzypnięcie otwieranych drzwi i moje serce zamiera. Córka w ciągu kilku sekund wdrapała się po schodach, otworzyła drzwi i weszła na parter. Miała wtedy ok 2,5 lat. Nawet nie chcę myśleć co by się stało gdyby spadła.
Sytuacja 3
Teść poszedł z córką poza podwórko podłożyć do pieca w suszarni tytoniu. Odwrócił wzrok na chwilę gdy wkładał drzewo do pieca. Po tej chwili mojej córki już nie było. Przestraszony wołał wnuczkę i obszukał całą okolicę bez powodzenia. Spanikowany wrócił na podwórko zwołać resztę rodziny by pomogła w poszukiwaniach. Jak się okazało córka sama wróciła na podwórko i jak gdyby nigdy nic pomagała teściowej w karmieniu kaczek.

Moja córka to mistrz znikania gdy choć na chwilę spuści się ją z oka.
Sytuacja 1.
Córka wybiega na podwórko, ja idę 2 metry za nią. Nagle dziecka nie ma. Wychodzę za róg domu - nie ma, zaczynam obszukiwać podwórko - nie ma. W końcu ja znalazłam schowaną za otwartymi drzwiami wejściowymi.
Sytuacja 2
Mieszkamy w piętrowym domu. Niestety z parteru na piętro prowadzą bardzo...

Miałam wtedy 8 lat i byłam bogata, bo dostałam od dziadka całe 10 zł, a te dwadzieścia lat temu z taką gotówką można było zwojować świat. Pieniążki chciałam rozsądnie zainwestować i to w nie byle co, czyli rzecz jasna w Gumę Turbo (chyba każdy młody inwestor zrobiłby wtedy tak samo na moim miejscu). Rodzice zabrali mnie więc do sklepu, znajdującego się nieopodal miejscowego targu żebym mogła wydać swoją fortunę. Było tam zamieszanie, kręciło się dużo ludzi i wtedy mała Monika zniknęła z pola widzenia rodziców. Zobaczyłam smutnego pana, który siedział na ziemi i w przeciwieństwie do innych nigdzie się nie spieszył. Był brudny, a przed nim stała puszka. Nikt na niego nie zwracał uwagi. Postanowiłam do niego podejść, chociaż troszkę się wstydziłam. Pochwaliłam mu się moimi pieniążkami i tym co zamierzam zaraz kupić. On powiedział, że chciałby kupić chleb i się najeść. Wtedy zrozumiałam, że jest głodny i że jemu bardziej przydadzą się moje pieniążki. Wyjęłam z kieszonki 10 zł i dałam mu banknot. Do dziś pamiętam jego spojrzenie i łzy w jego oczach, chociaż wtedy jeszcze nie rozumiałam czemu płacze skoro powinien być zadowolony, że w końcu coś zje (wtedy dorośli byli według mnie jacyś dziwni). W tym czasie rodzice szukali mnie przerażeni po całym targu. Starszy pan to zauważył. Wziął mnie za rękę i zaprowadził do mamy. Opowiedział co się wydarzyło. Rodzice chyba musieli być ze mnie dumni, bo wtedy nie dostałam żadnej kary za to, że oddaliłam się bez pozwolenia.

Miałam wtedy 8 lat i byłam bogata, bo dostałam od dziadka całe 10 zł, a te dwadzieścia lat temu z taką gotówką można było zwojować świat. Pieniążki chciałam rozsądnie zainwestować i to w nie byle co, czyli rzecz jasna w Gumę Turbo (chyba każdy młody inwestor zrobiłby wtedy tak samo na moim miejscu). Rodzice zabrali mnie więc do sklepu, znajdującego się nieopodal miejscowego...

Jako dziecko urodzone w latach osiemdziesiątych w dobie bez komórek i telefonu stacjonarnego zniknięcia dziecka i jego odnalezienie nie było takie łatwe. Podczas wizyty na targu spożywczym w pewnym momencie wyślizgnęłam się z czujnej ręki mamy i niczym kamfora znikłam. Miałam około 3-4 lat. Do dnia dzisiejszego pamiętam, że była to świetna zabawa i na początku czułam się znakomicie. Dopiero potem ten przerażający lęk spływający od czubka głowy po kostki. Ten paraliżujący strach co teraz. Na szczęście na targu był radiowęzeł. Jakimś cudem odnalazłam drogę i nadano komunikat, że zguba czeka na rodziców. Historia się skończyła kara dla mnie, laniem i kolejnymi wyjściami na szelkach bym już nie uciekała.

Jako dziecko urodzone w latach osiemdziesiątych w dobie bez komórek i telefonu stacjonarnego zniknięcia dziecka i jego odnalezienie nie było takie łatwe. Podczas wizyty na targu spożywczym w pewnym momencie wyślizgnęłam się z czujnej ręki mamy i niczym kamfora znikłam. Miałam około 3-4 lat. Do dnia dzisiejszego pamiętam, że była to świetna zabawa i na początku czułam się...

Moje zniknięcie skończyło się szyciem głowy i blizną na czole do dnia dzisiejszego. Mama zostawiła mnie pod opieką dziadków i poszła wieszać pranie na suszarce przed domem. Wykorzystałam chwilę, kiedy babcia doprawiała obiad a dziadzio gdzieś wyszedł i stwierdziłam, że to jest ten moment, kiedy rozpocznę moją przygodę. Wsiadłam na mego trójkołowca różowego z buźką królika na czele i.... Chciałabym powiedzieć, że ujechałam daleko. Naprawdę. Zdołałam dotrzeć do klatki schodowej. Do domu prowadziły trzy betonowe stopnie, a przed nimi dziadkowie wybetonowali kawałek placu, żeby nie wnosić do domu błota. Młoda ja stwierdziłam, że trzy stopnie to nic i... zjechałam po nich moją maszyną. Skończyło się na tym, że przeleciałam ponad kierownicą i uderzyłam głową o ten betonowy plac. W latach późniejszych babcia opowiadała, że nigdy w życiu nie słyszała (i już więcej nie chce słyszeć) takiego wrzasku. Najlepszy z tego wszystkiego jest fakt, że mama wieszała to pranie jakieś pięć metrów od tych schodów, a pięcioletnia ja stwierdziłam, że dam radę przemknąć niezauważona :)

Moje zniknięcie skończyło się szyciem głowy i blizną na czole do dnia dzisiejszego. Mama zostawiła mnie pod opieką dziadków i poszła wieszać pranie na suszarce przed domem. Wykorzystałam chwilę, kiedy babcia doprawiała obiad a dziadzio gdzieś wyszedł i stwierdziłam, że to jest ten moment, kiedy rozpocznę moją przygodę. Wsiadłam na mego trójkołowca różowego z buźką królika...

Nieco wstyd mi się teraz do tego przyznać, w mojej głowie wokół tego wspomnienia tworzy się aura wstydu za swoją nieodpowiedzialność, ale że pasuje ono do tematu konkursu, opiszę je tutaj. Pod koniec podstawówki wybraliśmy się z rodzicami i moją koleżanką-rówieśnicą do centrum handlowego w najbliższym dużym mieście. Wtedy było to wielkie wydarzenie, galerie nie były aż tak popularne jak teraz. Po z grubsza skończonym obchodzie mama przypomniała sobie o jeszcze jakiejś potrzebnej rzeczy i powiedziała abyśmy na nią zaczekały, bo to tuż za rogiem. Obok miejsca, w którym nas zostawiła był taki placyk zabaw otoczony siatką, w którym były kulki, zjeżdżalnie i tym podobne. Nie był to ogromny plac, ale miał pięterko i choć byłyśmy już na niego za duże – to pamiętam wyraźnie – to postanowiłyśmy, że poczekamy sobie tam, bo dlaczego nie? Bawiłyśmy się w najlepsze tracąc poczucie czasu, zupełnie nieświadome, że gdzieś tam biegają moi rodzice i nas szukają. Zaczepiałyśmy inne dzieci, udawałyśmy, że jesteśmy z innego kraju, przebiegłyśmy wszystkie atrakcje i w sumie zaczęłyśmy się zastanawiać, dlaczego nikt po nas nie przyszedł? Wygrzebałyśmy się z placyku i po nie tak długim czasie zobaczyłyśmy moją mamę. Z potarganymi włosami, całą czerwoną z przejęcia… oj, tak to mi się dawno nie oberwało. Zostałam skrzyczana za to, że nie dość, iż sama uciekłam i nie czekałam tam gdzie trzeba, to jeszcze wzięłam koleżankę i mama musiałaby za nią odpowiadać, gdyby coś się stało! Do tej pory mi to wypomina.

Nieco wstyd mi się teraz do tego przyznać, w mojej głowie wokół tego wspomnienia tworzy się aura wstydu za swoją nieodpowiedzialność, ale że pasuje ono do tematu konkursu, opiszę je tutaj. Pod koniec podstawówki wybraliśmy się z rodzicami i moją koleżanką-rówieśnicą do centrum handlowego w najbliższym dużym mieście. Wtedy było to wielkie wydarzenie, galerie nie były aż tak...

Moje dziecko jest mistrzem w takich rzeczach. Uwielbia się ukrywać w różnych skrytkach i obserwować, jak spanikowaną ją szukam (jakieś zadatki na małego psychopatę?;D). Największe chwile grozy przeżyłam będąc z nią u moich rodziców - wszyscy siedzieliśmy przed domem przy stole i cieszyliśmy się słoneczną pogodą. Mała siedziała obok mnie i jadła ciasto. Nagle zniknęła! Dosłownie zapadła się pod ziemię. Szukaliśmy jej wszędzie, z coraz większym przerażeniem- dosłownie kilka metrów od domu jest dosyć duży staw, zamulony - dziecku nie udałoby się z niego wydostać samodzielnie. I gdy mój tata stał już po kolana w wodzie, a ja dostawałam histerii na brzegu, mój mały diabełek wypełzł spod mojego samochodu (!) krzycząc "niespodzianka!". Nigdy w życiu nie czułam większej ulgi. Nie obyło się bez wykładu dla niesfornej trzylatki, ale i tak rozbroiło mnie wytłumaczenie córki, czemu siedziała pod samochodem tak długo i się nie odzywała. Otóż widziała na filmie, gdy samochód przejeżdżał nad jakimś mężczyzną i ona też tak chciała.I zamierzała tak czekać dopóki ktoś nad nią nie przejedzie... Poważnie zastanawiam się nad smyczo-szelkami dla niej...;)

Moje dziecko jest mistrzem w takich rzeczach. Uwielbia się ukrywać w różnych skrytkach i obserwować, jak spanikowaną ją szukam (jakieś zadatki na małego psychopatę?;D). Największe chwile grozy przeżyłam będąc z nią u moich rodziców - wszyscy siedzieliśmy przed domem przy stole i cieszyliśmy się słoneczną pogodą. Mała siedziała obok mnie i jadła ciasto. Nagle zniknęła!...