Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

nigrum
Stefcia14
Jolanta
breathless
Skipper

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

nigrum
Stefcia14
Jolanta
breathless
Skipper

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Kilkanaście lat temu, gdy byłam jeszcze dzieckiem, zdarzały się sytuacje, kiedy to opiekowała się mną prababcia. Dobrze pamiętam te wieczory, gdy za oknem było już zupełnie ciemno, a ja wciąż miałam ochotę na zabawę. Wtedy prababcia przykładała palec do ust i mówiła do mnie szeptem: "Cicho bądź, bo cię Bobo porwie". Te słowa działały na mnie jak zaklęcie, natychmiast się uspokajałam. Niemal widziałam wyglądającego na mnie zza szyby, przerażającego stwora. Na to wspomnienie aż po dziś dzień przechodzą mnie ciarki.

Kilkanaście lat temu, gdy byłam jeszcze dzieckiem, zdarzały się sytuacje, kiedy to opiekowała się mną prababcia. Dobrze pamiętam te wieczory, gdy za oknem było już zupełnie ciemno, a ja wciąż miałam ochotę na zabawę. Wtedy prababcia przykładała palec do ust i mówiła do mnie szeptem: "Cicho bądź, bo cię Bobo porwie". Te słowa działały na mnie jak zaklęcie, natychmiast się...

Uosobienia naszych strachów są powoływane do życia przez wspaniałych artystów. Wyciągają oni średnią ze wszystkich naszych lęków, pociągają tą cienką strunę i grają na naszych emocjach. Dzieci mają te same lęki, najczęściej związane z czymś odmienny czy nieznanym. Stąd boimy się ciemności, obcych czy nieznanych zwierząt. Sam strach jest dla nas groźną koncepcją, ponieważ paraliżuje sam w sobie. Groźne i nieznane jest z pewnością antagonizmem naszej utopii.
Jednak gdy nasza utopia czasem się chwieje i zmienia w piekło a mimo to ciągle jest naszym rajem…Co wtedy? Jeżeli ten, który daje bezpieczeństwo jest źródłem największego strachu? A ta kochająca najbardziej nigdy nie jest przy tobie, gdy potrzebujesz miłości? Zabawy i śmiech rodzeństwa milkną, kryją się po kątach razem z tobą. Dom nie jest już wymyślonym miejsce kryjówek, lecz staje się prawdziwym terenem łowczym. Nie poluje na ciebie obca, dziwaczna i nieznana osoba. Nie! Ten potwór wygląda tak jak twoja największa miłość i autorytet. Woła cię po imieniu, wie gdzie szukać a mimo to nie znasz jej.
Po co bać się bajek? Życie jest straszniejsze i poczucie panicznej bezsilności zawsze jest na wyciągnięcie ręki. Tylko w tej rzeczywistej bajce nie ma dobrych postaci ani szczęśliwego zakończenia. Przestraszone dziecko staje się straszydłem dla dzieci.

Uosobienia naszych strachów są powoływane do życia przez wspaniałych artystów. Wyciągają oni średnią ze wszystkich naszych lęków, pociągają tą cienką strunę i grają na naszych emocjach. Dzieci mają te same lęki, najczęściej związane z czymś odmienny czy nieznanym. Stąd boimy się ciemności, obcych czy nieznanych zwierząt. Sam strach jest dla nas groźną koncepcją, ponieważ...

Kiedy byłam małą dziewczynką zawsze prosiłam moją Mamę, aby opowiedziała mi jakąś historię. Któregoś wieczoru usłyszałam legendę o diable Borucie mieszkającym w lochach Zamku w Łęczycy. To było przerażające, bo mieszkałyśmy właśnie w Łęczycy! W dodatku usłyszałam, że owy Boruta często wychodził z Zamku i przyjmował ludzką postać, jednak zawsze zdradzały go rogi i ogon, dlatego zawsze bałam się, kiedy wieczorem szłam do pokoju, szybko zapalałam światło i sprawdzałam, czy gdzieś się nie ukrył.

Kiedy byłam małą dziewczynką zawsze prosiłam moją Mamę, aby opowiedziała mi jakąś historię. Któregoś wieczoru usłyszałam legendę o diable Borucie mieszkającym w lochach Zamku w Łęczycy. To było przerażające, bo mieszkałyśmy właśnie w Łęczycy! W dodatku usłyszałam, że owy Boruta często wychodził z Zamku i przyjmował ludzką postać, jednak zawsze zdradzały go rogi i ogon,...

Kiedy byłam małą dziewczynką zawsze prosiłam moją Mamę, aby opowiedziała mi jakąś historię. Któregoś wieczoru usłyszałam legendę o diable Borucie mieszkającym w lochach Zamku w Łęczycy. To było przerażające, bo mieszkałyśmy właśnie w Łęczycy! W dodatku usłyszałam, że owy Boruta często wychodził z Zamku i przyjmował ludzką postać, jednak zawsze zdradzały go rogi i ogon, dlatego zawsze bałam się, kiedy wieczorem szłam do pokoju, szybko zapalałam światło i sprawdzałam, czy gdzieś się nie ukrył.

Kiedy byłam małą dziewczynką zawsze prosiłam moją Mamę, aby opowiedziała mi jakąś historię. Któregoś wieczoru usłyszałam legendę o diable Borucie mieszkającym w lochach Zamku w Łęczycy. To było przerażające, bo mieszkałyśmy właśnie w Łęczycy! W dodatku usłyszałam, że owy Boruta często wychodził z Zamku i przyjmował ludzką postać, jednak zawsze zdradzały go rogi i ogon,...

Buka z "Muminków"? Gargamel ze "Smerfów"? Tekla z "Pszczółki Mai"? Nic z tych rzeczy... Gdy widziałam ich na ekranach telewizorów, ani jeden dreszczyk emocji nie przeszedł mi po plecach.

Za to, gdy oglądałam "Koralinę" darłam się ze strachu. Jako małe dziecko nie bałam się tylko złej mamy z oczami z guzików. Drżałam na samą myśl o którymkolwiek z bohaterów. Ich groteskowo długie kończyny, chude ciała i dziwne, nienaturalne rysy twarzy po prostu mnie przerażały. I jeszcze te guzikowe oczy... brrr. Co najgorsze - ten strach nadal mi nie minął. Nie pamiętam bym bała się którejkolwiek postaci z horrorów, tak bardzo jak niby niewinnej, czarnowłosej dziewczynki z guzikami, zamiast oczu.

W dzień, gdy pierwszy (i jak na razie jedyny) raz obejrzałam "Koralinę", obiecałam sobie, że nigdy więcej tego nie zrobię dla własnego zdrowia psychicznego. Teraz, jednak dręczy mnie pewne pytanie... Czy jest się czego bać? Kiedyś się o tym przekonam oglądając horror z dzieciństwa ponownie. Ale jeszcze na pewno nie teraz ;).

Buka z "Muminków"? Gargamel ze "Smerfów"? Tekla z "Pszczółki Mai"? Nic z tych rzeczy... Gdy widziałam ich na ekranach telewizorów, ani jeden dreszczyk emocji nie przeszedł mi po plecach.

Za to, gdy oglądałam "Koralinę" darłam się ze strachu. Jako małe dziecko nie bałam się tylko złej mamy z oczami z guzików. Drżałam na samą myśl o którymkolwiek z bohaterów. Ich groteskowo...

Mnie śmiertelnie przerażała Pani Zima. Mimo że w bajce była postacią pozytywną - nagrodziła dobroć i pracowitość, a ukarała złośliwość i lenistwo, dla mnie była złą czarownicą, której trzeba się bać. Może dlatego, że bardziej utożsamiałam się z leniwą niż pracowitą siostrą? Nie wiem, ale była to jedyna postać z bajki w którą wierzyłam, że naprawdę może przyjść i mnie ukarać, jeśli będę niegrzeczna. Tym bardziej, że mama pokazała mi, gdzie ona mieszka - nie tak daleko ode mnie, więc na pewno mogła się o moim zachowaniu dowiedzieć i przybyć.

Mnie śmiertelnie przerażała Pani Zima. Mimo że w bajce była postacią pozytywną - nagrodziła dobroć i pracowitość, a ukarała złośliwość i lenistwo, dla mnie była złą czarownicą, której trzeba się bać. Może dlatego, że bardziej utożsamiałam się z leniwą niż pracowitą siostrą? Nie wiem, ale była to jedyna postać z bajki w którą wierzyłam, że naprawdę może przyjść i mnie...

Nie bałam się potworów. Do czasu.
Nie byłam strachliwym dzieckiem wręcz przeciwnie. Zawsze kiedy byłam niegrzeczna, rodzice mówili mi o Baba Jadze. Że przyjdzie, że porwie. Dość często zdarzało mi się nie słuchać rodziców i nigdy nic się potem nie działo więc nie wierzyłam w te bajki. Pewnego dnia postanowiłam skorzystać z okazji kiedy rodziców nie było w domu i obejrzeć film niedozwolony dla dzieci. Horror. Widząc jak ktoś zabija innych w ciemnym domu zaczęło mi bić serce jak opętane. Oczywiście byłam w ciemnym domu z uchylomymi oknami. W międzyczasie ktoś zaczął chodzić pod oknem i nagle przez okno wsadził dłoń. Zaczęłam tak płakać, że nie można było mnie uspokoić. Okazało się, że to brat wrócił do domu i wpadł na pomysł, że gdy włoży rękę przez okno to ktoś mu otworzy drzwi. Od tamtej pory boję się ciemności.

Nie bałam się potworów. Do czasu.
Nie byłam strachliwym dzieckiem wręcz przeciwnie. Zawsze kiedy byłam niegrzeczna, rodzice mówili mi o Baba Jadze. Że przyjdzie, że porwie. Dość często zdarzało mi się nie słuchać rodziców i nigdy nic się potem nie działo więc nie wierzyłam w te bajki. Pewnego dnia postanowiłam skorzystać z okazji kiedy rodziców nie było w domu i obejrzeć...

Trzydzieści lat temu przyśnił mi się sen. Jak to możliwe, iż do tej pory pamiętam go tak dobrze? Otóż był to mój pierwszy koszmar, a wszystko za sprawą obejrzanej bajki o Królewnie Śnieżce. Pamiętam wszystko ze szczegółami, jak zła królowa goniła mnie po stromym zboczu. Była burza, padał deszcz a ja uciekałam. Nagle nad sobą zobaczyłam jak wiedzma zrzuca na mnie wielki głaz.... Wtedy się obudziłam. Pamiętam, że długo nie mogłam dojść do siebie i przestałam oglądać tą bajkę.

Trzydzieści lat temu przyśnił mi się sen. Jak to możliwe, iż do tej pory pamiętam go tak dobrze? Otóż był to mój pierwszy koszmar, a wszystko za sprawą obejrzanej bajki o Królewnie Śnieżce. Pamiętam wszystko ze szczegółami, jak zła królowa goniła mnie po stromym zboczu. Była burza, padał deszcz a ja uciekałam. Nagle nad sobą zobaczyłam jak wiedzma zrzuca na mnie wielki...