W dzieciństwie bałam się wielu rzeczy. Nikomu nie zajmowało wiele trudu to, żeby mnie nastraszyć. Postaciami, które mnie straszyły były oczywiście te, które zobaczyłam na ekranie telewizji, często dzięki obejrzeniu filmu wziętego z półki wypożyczalni kaset.
Największym jednak na czas dzieciństwa potworem sprawiającym, że wybudzałam się w środku nocy z uczuciem przerażenia były były dementory, które zobaczyłam w ekranizacji trzeciego tomu książki "Harry Potter i Więzień Askabanu". Były obok oczywiście Voldemorta z pierwszej części, do którego zdążyłam się przyzwyczaić koszmarem.
Przez to, że były inne niż czarodzieje z tego świata, tajemnicze, wyglądające jak sama śmierć były dla mnie upiornym wrogiem numer jeden. Nie raz śniło mi się, że to właśnie one wysysają esencję życia ze mnie a jako dziecko, które nie jest czarodziejką, tylko zwyczajnym mugolem- nie miałam się jak bronić.
Był czas, że w nocy widziałam je wszędzie. Za oknem, za kanapą, u progu drzwi. A jeszcze gdy widziałam szron na szybach, to całkowicie zastygałam i nie chciałam niczego robić, dopóki mama mi powiedziała, że niczego za oknem nie ma.
Oczywiście z czasem mi przeszło i teraz jedynie mogę się z tego śmiać.

W dzieciństwie bałam się wielu rzeczy. Nikomu nie zajmowało wiele trudu to, żeby mnie nastraszyć. Postaciami, które mnie straszyły były oczywiście te, które zobaczyłam na ekranie telewizji, często dzięki obejrzeniu filmu wziętego z półki wypożyczalni kaset.
Największym jednak na czas dzieciństwa potworem sprawiającym, że wybudzałam się w środku nocy z uczuciem przerażenia...

Było trochę telewizyjnych koszmarków, które wprawiały mnie w histerię (zupełnie nie wiem dlaczego, nie byłam raczej strachliwym dzieckiem i do dziś się zastanawiam jakim cudem wskutek wcielania moich licznych pomysłów w życie udało mi się przetrwać własne dzieciństwo bez większego uszczerbku) - jakoś zawsze te postaci z telewizyjnego ekranu wywoływały u mnie przedziwny lęk :P. Przodował w tym Miś Uszatek, na widok którego wpełzałam pod ławę i stanowczo odmawiałam wyjścia. Prośbą i groźbą, nic nie przynosiło efektu dopóki upiorny miś nie przybrał w swoim łóżeczku pozycji horyzontalnej i dobranocka nie dobiegła końca...
Raz jeden tak przed nim zwiewałam pod blat, że udało mi się nawet nabić sobie konkretnego guza. Nie pierwszy i nie ostatni przecież, ale pamiętam to do dziś :D

(P.S. Jako osoba dorosła mam za to do Uszatka niesamowity sentyment - zupełnie nie rozumiem dlaczego, to musi być jakiś mechanizm kompensacyjny!)

Było trochę telewizyjnych koszmarków, które wprawiały mnie w histerię (zupełnie nie wiem dlaczego, nie byłam raczej strachliwym dzieckiem i do dziś się zastanawiam jakim cudem wskutek wcielania moich licznych pomysłów w życie udało mi się przetrwać własne dzieciństwo bez większego uszczerbku) - jakoś zawsze te postaci z telewizyjnego ekranu wywoływały u mnie przedziwny lęk...

W piwnicy mojej babci mieszkała Ropela. Z tego, co mówił mój starszy kuzyn, mieszkała tam od zawsze i żywiła się głównie kukurydzą w kolbach i oczywiście niegrzecznymi dziećmi, które zjadała na surowo. Była stara i nosiła czarny płaszcz z kapturem, spod którego wystawały, a jakże, ogromny kostropaty nos oraz przekrwione wyłupiaste oczy. Ropela była pożytecznym stworzeniem. Pomagała babci zapanować nad rozbrykanymi wnukami, powodowała wzrost spożycia pokarmów wszelakich (nawet obrzydliwego szpinaku), a wieczorem, układała dzieciaki do łóżek. Obecnie babcia nie przyznaje się do Ropeli, myślę, że trochę się wstydzi, że nas straszyła. Ja natomiast do tej pory przyspieszam kroku, gdy przechodzę obok babcinej piwnicy.

W piwnicy mojej babci mieszkała Ropela. Z tego, co mówił mój starszy kuzyn, mieszkała tam od zawsze i żywiła się głównie kukurydzą w kolbach i oczywiście niegrzecznymi dziećmi, które zjadała na surowo. Była stara i nosiła czarny płaszcz z kapturem, spod którego wystawały, a jakże, ogromny kostropaty nos oraz przekrwione wyłupiaste oczy. Ropela była pożytecznym stworzeniem....

Rodzice nie straszyli mnie jakimiś potworami z bajek, a wręcz jak jakiegoś się bałam, to tłumaczyli że to tylko bajka.
Ale babcia miała w zanadrzu zawsze "boboka".
Oczywiście mała Judysia bardzo, ale to bardzo chciała zobaczyć takiego boboka, bo skoro rodzice tłumaczyli zawzięcie że takich stworów nie ma, a babcia upierala się żebym nie szła sama do lasu bo tam jest bobok...
Sami rozumiecie efekt odwrotny do zamierzonego...

Rodzice nie straszyli mnie jakimiś potworami z bajek, a wręcz jak jakiegoś się bałam, to tłumaczyli że to tylko bajka.
Ale babcia miała w zanadrzu zawsze "boboka".
Oczywiście mała Judysia bardzo, ale to bardzo chciała zobaczyć takiego boboka, bo skoro rodzice tłumaczyli zawzięcie że takich stworów nie ma, a babcia upierala się żebym nie szła sama do lasu bo tam jest...

W dzieciństwie straszono nas, że w zaroślach mieszkają "dziady", czyli bliżej nieokreślone brzydkie i straszne stwory. Baliśmy się ich, dlatego wieczory na wsi kończyły się wcześnie, zanim dziady wyjdą z krzaków i złapią nas. W dzień nie wchodziliśmy w najbardziej zarośnięte miejsca, żeby nie zbudzić dziadów, dzięki czemu nie złapaliśmy kleszcza.

W dzieciństwie straszono nas, że w zaroślach mieszkają "dziady", czyli bliżej nieokreślone brzydkie i straszne stwory. Baliśmy się ich, dlatego wieczory na wsi kończyły się wcześnie, zanim dziady wyjdą z krzaków i złapią nas. W dzień nie wchodziliśmy w najbardziej zarośnięte miejsca, żeby nie zbudzić dziadów, dzięki czemu nie złapaliśmy kleszcza.

Moimi największymi zmorami były węże i ciemność. Nie raz śniło mi się że węże chodzą po mnie lub otwierają znienacka swoje paszcze. A jeszcze podkręcało się to jeśli wychodziły znienacka z ciemności. Nie ukrywam że do tej pory czuję dyskomfort jeśli oglądam film i są węże i jak idę do kuchni i jest ciemno.

Moimi największymi zmorami były węże i ciemność. Nie raz śniło mi się że węże chodzą po mnie lub otwierają znienacka swoje paszcze. A jeszcze podkręcało się to jeśli wychodziły znienacka z ciemności. Nie ukrywam że do tej pory czuję dyskomfort jeśli oglądam film i są węże i jak idę do kuchni i jest ciemno.

Ja w dzieciństwie bałam się Wodnika. Razem z siostrą dowiedziałyśmy się o jego "istnieniu" od dziadka. Wodnik miał być paskudnym potworem porywającym dzieci, które bez opieki dorosłych szukają latem ochłody w wodzie. Początkowo żadna z nas nie uwierzyła w historię dziadka. Jednak jego opowieść już kilka dni później zyskała na wiarygodności. Podczas jednej z naszych "nielegalnych" kąpieli, moja wspólniczka straciła grunt pod nogami. Zaczęła się topić. Wyszła z tego cało tylko dzięki ekspresowej reakcji dziadka.
Siostra, próbując później usprawiedliwić swoje marne umiejętności pływackie, zrzuciła winę na Wodnika, który według jej opowieści, miał trzymać ją za nogę pod wodą.
Za to ja, próbując usprawiedliwić to, że nigdy nie nauczyłam się pływać, do tej pory zrzucam winę na opowieści dziadka i siostry.

Ja w dzieciństwie bałam się Wodnika. Razem z siostrą dowiedziałyśmy się o jego "istnieniu" od dziadka. Wodnik miał być paskudnym potworem porywającym dzieci, które bez opieki dorosłych szukają latem ochłody w wodzie. Początkowo żadna z nas nie uwierzyła w historię dziadka. Jednak jego opowieść już kilka dni później zyskała na wiarygodności. Podczas jednej z naszych...

W wakacje jeździłam do domu prababci. Dom stary, skrzypiący. Pełny zakamarków i zabytkowych 'śmieci'. Miał jedno piętro i strych. Na strychu tylko jeden pokoik. Pełen pająków, ciasny, na ścianach niby jakieś upiorne stwory wisiały stare futra.
A jednak jako to małe dziecko, zamiast strachu, odczuwałam jedynie fascynację. Upierałam się spać tam sama, na ziemi - jako, że w domu nie było materaca a wniesienie łóżka do góry nie wchodziło w grę. Samotna, w ciemności. Nie bałam się niczego. To co odstraszało dorosłych, dla mnie było wielką przygodą.
Ale nadszedł czas gdy to odważne dziecko zaczęło się zmieniać. Z roku na rok wycofywało się od ludzi. Bało się im spojrzeć w twarz. Kryło się w domu, pośród książek. Coraz bardziej zamiast potworów spod łóżka, bojąc się... ludzi.

W wakacje jeździłam do domu prababci. Dom stary, skrzypiący. Pełny zakamarków i zabytkowych 'śmieci'. Miał jedno piętro i strych. Na strychu tylko jeden pokoik. Pełen pająków, ciasny, na ścianach niby jakieś upiorne stwory wisiały stare futra.
A jednak jako to małe dziecko, zamiast strachu, odczuwałam jedynie fascynację. Upierałam się spać tam sama, na ziemi - jako, że w...

Potworem numer 1 w dzieciństwie był dla mnie niejaki Mosiek, którym zawsze mnie straszono gdy nie chciałam się słuchać. Gdy tylko byłam niegrzeczna od razu rodzice mieli informować Mośka o moim łobuzerstwie – do tej pory pamiętam jak tata mówił „moja panno, przeskrobałaś sobie, już idę po Mośka”. Nie wiedziałam nawet (i do tej pory nie mam pojęcia) jak ten cały Mosiek miał wyglądać, ale bałam się dziada jak nie wiem. Gdy tylko słyszałam, że rodzice o nim wspominają, od razu z płaczem biegłam do mojego pokoju i chowałam się do szafy żeby mnie nie znalazł. Mosiek był postrachem, ale dzięki temu mała Monisia chodziła jak w szwajcarskim zegarku. Od dziecka był we mnie zalążek buntownika - zawsze byłam zła na mamę i tatę, że mówią Mośkowi tylko o złych rzeczach na mój temat, a nigdy mnie przed nim nie pochwalą, np. że Monisia zjadła ładnie cały obiadek albo, że nie grzecznie bawiła się z dziećmi w przedszkolu (do tej pory śmiejemy się z tego gdy im to wypominam). Zabawne było kiedyś to, że chociaż nie lubiłam Mośka to napisałam do niego list i zaprosiłam go na swoje urodziny (do tej pory podziwiam swoją odwagę). Oczywiście nie przyszedł. Pogniewałam się na niego. I tego właśnie dnia skończył się strach przed Mośkiem, bo niby tak się mną interesował, a prezentu nawet nie przysłał. Mimo wszystko dobrze wspominam Mośka, bo jest się teraz z czego pośmiać. Myślę, że i moi rodzice też go dobrze wspominają – jakby nie patrzeć Mosiek pomógł im mnie wychować.

Potworem numer 1 w dzieciństwie był dla mnie niejaki Mosiek, którym zawsze mnie straszono gdy nie chciałam się słuchać. Gdy tylko byłam niegrzeczna od razu rodzice mieli informować Mośka o moim łobuzerstwie – do tej pory pamiętam jak tata mówił „moja panno, przeskrobałaś sobie, już idę po Mośka”. Nie wiedziałam nawet (i do tej pory nie mam pojęcia) jak ten cały Mosiek miał...

Nazywał się Dino. Właściwie nie wiadomo, jak wyglądał na pewno. Ja i mój przyjaciel Karol wyobrażaliśmy go sobie jednak jako zielonego smoka większego od człowieka. Nie lubił nieposłusznych dzieci, a jego wolę objawiała nam jego wierna służebnica - sporo od nas starsza siostra cioteczna Karola, Olka. Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że wykorzystywała swoją pozycję prawej ręki Dino do własnych niecnych celów. Pewnego razu zamknęła nas na ogrodzonym z każdej strony małym podwórku obok domu, grożąc, że jeśli będziemy próbowali wyjść, to zamiast niej przyjdzie Dino i wtedy zobaczymy. Dla nas, jako kilkuletnich dzieci, była to zupełnie realna groźba, więc posłusznie nie ruszaliśmy się z miejsca, aż do momentu, gdy przyszedł ojciec Karola i zdziwiony nas wypuścił. Innym razem Olka kazała nam wejść do przyczepy pełnej ślimaków najróżniejszej wielkości (do dziś zastanawiam się, jak i kiedy uzbierała ich taką ilość), po kolei brać po jednym do ręki i lizać spodnią część jego oślizgłej nogi. Jak zawsze nastraszyła nas, że jeśli tego nie zrobimy, to Dino nas ukarze. Pomimo obrzydzenia podnosiliśmy więc ślimaki do ust, robiąc, co kazała. Na szczęście dość szybko poczuła się usatysfakcjonowana własnym okrucieństwem i widząc, że zieleniejemy na twarzach, łaskawie pozwoliła nam opuścić przyczepę po polizaniu zaledwie kilku z nich. Nasuwa się pytanie, kto był prawdziwym potworem: Dino czy ona?

Nazywał się Dino. Właściwie nie wiadomo, jak wyglądał na pewno. Ja i mój przyjaciel Karol wyobrażaliśmy go sobie jednak jako zielonego smoka większego od człowieka. Nie lubił nieposłusznych dzieci, a jego wolę objawiała nam jego wierna służebnica - sporo od nas starsza siostra cioteczna Karola, Olka. Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że wykorzystywała swoją pozycję...