Najlepsze bajki jakie opowiadano mi w dzieciństwie to te opowiadane przez moją babcię. Co wieczór uwielbiałam słuchać jej głosu. Nigdy nie chciałam, żeby czytała lecz żeby opowiadała bajki, które opowiadano jej w dzieciństwie. Najbardziej straszną bajką jaką od niej usłyszałam to była bajka o Kotku i Koguciku. Do dnia dzisiejszego mam do niej uraz. Nie potrafiłam pogodzić się z faktem, że Kogucika na końcu bajki spotyka straszny los. Jednak ta opowieść coś w sobie miała mimo, że babcia nie chciała jej opowiadać bo wiedziała, że się jej boję męczyłam ją tak długo aż ulegała i bajka zaczynała się jeszcze raz. Babcia jak nikt inny na świecie potrafi opowiadać. To w jaki sposób moduluje głos i tchnie życie w te postacie to mistrzostwo świata.

Najlepsze bajki jakie opowiadano mi w dzieciństwie to te opowiadane przez moją babcię. Co wieczór uwielbiałam słuchać jej głosu. Nigdy nie chciałam, żeby czytała lecz żeby opowiadała bajki, które opowiadano jej w dzieciństwie. Najbardziej straszną bajką jaką od niej usłyszałam to była bajka o Kotku i Koguciku. Do dnia dzisiejszego mam do niej uraz. Nie potrafiłam pogodzić...

Każdy miał swojego potwora. Ada Babę Jagę, Kasia dziada z lasu - Leszego, Weronika Stracha na wróble.
Ja miałam swój cień.
Podążał za mną, śledził mnie, czasem czułam, że dotyka mnie swą widmową ręką. Był zawsze. Tam gdzie ja.
I poruszał się. Tak jak ja.
Czasem miałam wrażenie, że to mój duch próbuje uleciec w niebo. Uciec. Wyrwać się. A to był cień.
Napawał mnie skrajnym przerażeniem, bo czasem nie pojawiał się ani za mną ani przede mną. Gdzie wtedy był? Kogo straszył?
Ale kiedy był obok bałam się go bardziej. Bo nie wiedziałam czym był. Czego chciał.
...
Miałam wtedy 5 lat. I świat nie wydawał się być przyjaznym miejscem.

Każdy miał swojego potwora. Ada Babę Jagę, Kasia dziada z lasu - Leszego, Weronika Stracha na wróble.
Ja miałam swój cień.
Podążał za mną, śledził mnie, czasem czułam, że dotyka mnie swą widmową ręką. Był zawsze. Tam gdzie ja.
I poruszał się. Tak jak ja.
Czasem miałam wrażenie, że to mój duch próbuje uleciec w niebo. Uciec. Wyrwać się. A to był cień.
Napawał mnie...

Pamiętam, jak któregoś razu, mając ledwie kilka lat, obejrzałam z moją nastoletnią wówczas siostrą cioteczną film „Gremliny rozrabiają”. Tak się przeraziłam małych, złośliwych stworków, że niemal wpadłam w płacz. Chciałam uciec z pokoju, w którym oglądałyśmy film, ale siostra nastraszyła mnie, że za drzwiami będą już czekały Gremliny. Byłam tak przerażona, że ostatecznie jej matka, czyli moja ciotka, musiała przyjść po mnie i odprowadzić na drugi koniec mieszkania, bo sama odmawiałam ruszenia się z miejsca w obawie przed potworkami. Siostra oczywiście miała niepomierną uciechę, że tak mnie nabrała. Ciotka za to nie była wcale zadowolona, że musiała się po mnie fatygować – zbeształa córkę, że tak nastraszyła dziecko, a i mnie oberwało się wtedy za bycie naiwną i infantylną.

Pamiętam, jak któregoś razu, mając ledwie kilka lat, obejrzałam z moją nastoletnią wówczas siostrą cioteczną film „Gremliny rozrabiają”. Tak się przeraziłam małych, złośliwych stworków, że niemal wpadłam w płacz. Chciałam uciec z pokoju, w którym oglądałyśmy film, ale siostra nastraszyła mnie, że za drzwiami będą już czekały Gremliny. Byłam tak przerażona, że ostatecznie...

"Łapa"... to nie imię pociesznego kudłatego czworonoga, a nazwa potwora, którego bało się każde dziecko na moim osiedlu. Słowo wywołujące niepokój, strach, dreszcze i nierzadko płacz. To był początek lat 90-tych. Zamieszkaliśmy na nowo powstającym osiedlu, część bloków już wybudowano, a część dopiero pięła się mozolnie, piętro po piętrze w górę. Do jednego z nich, wciąż nieukończonego, przylegał parterowy budynek, w którym później była piekarnia. Jednak wtedy były tam tylko gołe ściany, i piwnice. Nie wiem ile one miały długości, jak bardzo rozbudowany labirynt tworzyły, ale biorąc pod uwagę wszystkie opowieści na ich temat rozciągały się kilometrami pod ziemią. Pewnego dnia rozniosła się wieść, że w oknie piwnicznym w tym budynku ktoś widział, wielką, owłosioną łapę, ale nie tak włochatą jak u wujka Mietka, tylko jak u jakiegoś dzikiego zwierzęcia z samego dna koszmarów. No i się zaczęło... Budynek w którym ją widziano stał się przeklęty. Opowiadano o nim i tym co się dzieje pośród jego gołych ścian najstraszniejsze historie, które wciąż budzą we mnie dreszcze. W moim 8 letnim umyśle zakotwiczył się potwór tym groźniejszy, że nie można było go sobie nawet wyobrazić. Za wyjątkiem tej potwornej, włochatej dłoni wyciągającej czarne, brudne palce po moją niewinną duszę. Gdy budziłem się w środku nocy pośród całkowitej ciemności, odwracałem się plecami do okna i oczami wyobraźni widziałem jak "łapa" wślizguje się do pokoju i pełznie w moim kierunku i... "Śpisz, śpisz" ciągnąłem leżącego obok na łóżku brata za nogę, ale tak nie za mocno, żeby nie wiedział, że to ja go budzę. "Nieee" słyszałem po chwili jego zaspany głos i w moim sercu gościło ciepło i radość, że nie jestem sam pośród ciemności... sam na sam z "Łapą" moim potworem z dzieciństwa...

"Łapa"... to nie imię pociesznego kudłatego czworonoga, a nazwa potwora, którego bało się każde dziecko na moim osiedlu. Słowo wywołujące niepokój, strach, dreszcze i nierzadko płacz. To był początek lat 90-tych. Zamieszkaliśmy na nowo powstającym osiedlu, część bloków już wybudowano, a część dopiero pięła się mozolnie, piętro po piętrze w górę. Do jednego z nich, wciąż...

W dzieciństwie rodzice tak naprawdę niczym mnie nie straszyli - czasem tylko wspominali coś o "Złym Panu" lub "Złej Pani", którzy mnie zabiorą, jeśli z nimi nie wrócę. Nigdy jednak nie bałam się tych złych postaci, bo bardziej przerażało mnie, że rodzice mnie zostawią.
Jednak i tak w dzieciństwie najadłam się wiele strachu - przez moją wybujałą wyobraźnię. Moim lękiem była ciemność i to co się w niej czaiło. Były duchy przy stole, które w zależności od humoru albo ze mną rozmawiały, albo warczały na mnie wściekle, gdy się poruszałam - z tego też powodu, gdy się pojawiały leżałam w bez ruchu, często w niewygodnej pozycji. Były kroki przerażającej istoty w pokoju, którą tylko słyszałam, często bojąc się, że zabierze mi moją siostrę śpiącą na dolnym łóżku (miałyśmy piętrowe). Na terenie całego pokoju wiły się cienie, a czasem pojawiał się demoniczny ogar z czerwonymi ślepiami (którymi prawdopodobnie były cyferki zegara).
Przez pewien czas bałam się tak bardzo, że ktoś musiał być w pokoju, gdy zasypiałam - mama, tata, ciocia czy wujek. Potem potwory zniknęły, ale wciąż jest we mnie pewien lęk przed ciemnością. Nawet teraz mam czasem takie noce, gdy ze strachem gaszę lampkę nocną lub budzę się w środku nocy z irracjonalnym strachem przed otaczającą mnie ciemnością.
Mój potwór z dzieciństwa tak naprawdę nigdy nie był materialny. Nigdy też kompletnie nie odszedł, wciąż jest gdzieś przy mnie i we mnie...

W dzieciństwie rodzice tak naprawdę niczym mnie nie straszyli - czasem tylko wspominali coś o "Złym Panu" lub "Złej Pani", którzy mnie zabiorą, jeśli z nimi nie wrócę. Nigdy jednak nie bałam się tych złych postaci, bo bardziej przerażało mnie, że rodzice mnie zostawią.
Jednak i tak w dzieciństwie najadłam się wiele strachu - przez moją wybujałą wyobraźnię. Moim lękiem była...

Czy wiecie jak bardzo dziecko może bać się wampirów?
A do takiego stopnia, że kiedy w nocy przyśniło jej się, że ukochaną babcię ugryzł nietoperz (dosyć dziwnie bo uszczypnął ją łapką) nie chciała nawet jej za dnia przytulić, nie mówiąc już o nocowaniu!
Otóż ten lęk w pewien mglisty poranek osiągnął apogeum. Rodzice wcześnie wyjechali do pracy, a zawsze chwilę wcześniej owa babcia wracała z nocnej zmiany, siedziała ze mną i prowadziła do przedszkola (mieszkaliśmy w tej samej wsi). Niefart polegał na tym, że były wakacje a ja do żadnego przedszkola nie szłam.
Rodzice przed wyjściem dali mi całusa, otulili w kołdrę i życząc dobrej nocy pojechali... a babcia nie przyszła...
Był szarówka, ale kto powiedział, że wampiry nie przychodzą za dnia, więc JA cała obsmarkana i zaryczana siedziałam w oknie wołając babcię w obawie przed owymi krwiopijcami.
Na szczęście obudzeni sąsiedzi (gdzieś o 4 nad ranem) poszli do jej domu i po niecałych 10 min (dla mnie wieczność) babcia zjawiła się u mnie. Okazało się, że wróciła do swojego domu i tylko chciała się napić herbaty a po nocce usnęła.
Teraz pewnie zabrali by moim rodzicom prawa do opieki, ale przynajmniej po tym wydarzeniu nagle przestałam bać się wampirów i stały się moimi ulubionymi potworami. Nie ma adaptacji Draculi, której bym nie obejrzała :P

Czy wiecie jak bardzo dziecko może bać się wampirów?
A do takiego stopnia, że kiedy w nocy przyśniło jej się, że ukochaną babcię ugryzł nietoperz (dosyć dziwnie bo uszczypnął ją łapką) nie chciała nawet jej za dnia przytulić, nie mówiąc już o nocowaniu!
Otóż ten lęk w pewien mglisty poranek osiągnął apogeum. Rodzice wcześnie wyjechali do pracy, a zawsze chwilę wcześniej owa...

Kiedy byłam dzieckiem, rodzice często czytali mi na dobranoc baśnie. Mieliśmy taki wysłużony już tom, wydany w latach 60tych. Dla mnie najsmutniejsze było to, że nie było w nim żadnych kolorowych obrazków, tylko tekst. Z perspektywy czasu doceniam jak ten fakt wpłynął na rozwój mojej wyobraźni. Najbardziej przerażała mnie Ibestia – potwór będący główną postacią jednej z najciekawszych opowieści. Ibestia żyła w zamku na odludziu, nieodwiedzana przez nikogo, budziła postrach w okolicy. Szczegółowe opisy wyglądu bohatera potęgowały jeszcze bardziej moje przerażenie. Nie wiedziałam tylko dlaczego zawsze kiedy mówię rodzicom jak bardzo boję się Ibestii, oni śmiali się ze mnie. Dość szybko opanowałam sztukę czytania i wtedy zrozumiałam – tytuł baśni brzmiał „Piękna i Bestia”.

Kiedy byłam dzieckiem, rodzice często czytali mi na dobranoc baśnie. Mieliśmy taki wysłużony już tom, wydany w latach 60tych. Dla mnie najsmutniejsze było to, że nie było w nim żadnych kolorowych obrazków, tylko tekst. Z perspektywy czasu doceniam jak ten fakt wpłynął na rozwój mojej wyobraźni. Najbardziej przerażała mnie Ibestia – potwór będący główną postacią jednej z...

Rodzina mojego taty pochodzi z wioski na Lubelszczyźnie, gdzie są obecne jary i wąwozy lessowe. Praktycznie z głównej drogi zjeżdża się w czeluść wysokich sosen, świerków, drzew liściastych i parowów. Podczas osuwania się ziemi, drzewa odsłaniają swoje korzenie i często powstają pod nimi ciemne jamy. Jak byłam mała i marudziłam podczas kilkugodzinnej jazdy samochodem, rodzice straszyli mnie właśnie tymi wąwozami i ogarniającą je ciemnością. Często też jako dodatek mówili mi i mojej siostrze, że w tych jamach pod drzewami mieszkają czarownice i porywają niegrzeczne dzieci by robić z ich krwi placki. Brrrr nic na mnie tak nie działało jak gróźba rychłej śmierci w ciemnej jaskinii czarownicy gdzie nikt i nic nie usłyszy moich błagań o pomoc. Do tej pory mam ciarki jak przyjeżdżam na rodzinne uroczystości. Nie na to jak rodzice, którzy w swoim życiu przeczytali chyba za dużo Lovecrafta....😱😱😱

Rodzina mojego taty pochodzi z wioski na Lubelszczyźnie, gdzie są obecne jary i wąwozy lessowe. Praktycznie z głównej drogi zjeżdża się w czeluść wysokich sosen, świerków, drzew liściastych i parowów. Podczas osuwania się ziemi, drzewa odsłaniają swoje korzenie i często powstają pod nimi ciemne jamy. Jak byłam mała i marudziłam podczas kilkugodzinnej jazdy samochodem,...

Południca
W przeciwieństwie do tego co uczono w szkołach (mitologia grecka i rzymska) od zawsze interesowałam się demonami z mitologii słowiańskiej. Z całej tej tematyki było jedno stworzenie, które przyprawiało mnie o ciarki na całym ciele. Chociaż miałam pełną świadomość braku racjonalności w tej obawie, południce w jakiś sposób oddziaływały na moją podświadomość.
Koncepcja duszy kobiety zmarłej tuż przed lub w trakcie ślubu, albo zaraz po weselu, do tej pory wydaje mi się makabryczne. Najszczęśliwsze chwile życia zamienione w koszmar.
Jako dziecko spędziłam dużo czasu w wakacje na wsi. Nie ważne ile mi tłumaczono, że to tylko stare wierzenia, powiedzenia, zabobony, nie było nawet opcji żebym w samo południe wyszła na pole. Zamiłowanie do mitologii i demonologii słowiańskiej pozostało mi do dziś.

Południca
W przeciwieństwie do tego co uczono w szkołach (mitologia grecka i rzymska) od zawsze interesowałam się demonami z mitologii słowiańskiej. Z całej tej tematyki było jedno stworzenie, które przyprawiało mnie o ciarki na całym ciele. Chociaż miałam pełną świadomość braku racjonalności w tej obawie, południce w jakiś sposób oddziaływały na moją podświadomość.
...

Południca
W przeciwieństwie do tego co uczono w szkołach (mitologia grecka i rzymska) od zawsze interesowałam się demonami z mitologii słowiańskiej. Z całej tej tematyki było jedno stworzenie, które przyprawiało mnie o ciarki na całym ciele. Chociaż miałam pełną świadomość braku racjonalności w tej obawie, południce w jakiś sposób oddziaływały na moją podświadomość.
Koncepcja duszy kobiety zmarłej tuż przed lub w trakcie ślubu, albo zaraz po weselu, do tej pory wydaje mi się makabryczne. Najszczęśliwsze chwile życia zamienione w koszmar.
Jako dziecko spędziłam dużo czasu w wakacje na wsi. Nie ważne ile mi tłumaczono, że to tylko stare wierzenia, powiedzenia, zabobony, nie było nawet opcji żebym w samo południe wyszła na pole. Zamiłowanie do mitologii i demonologii słowiańskiej pozostało mi do dziś.

Południca
W przeciwieństwie do tego co uczono w szkołach (mitologia grecka i rzymska) od zawsze interesowałam się demonami z mitologii słowiańskiej. Z całej tej tematyki było jedno stworzenie, które przyprawiało mnie o ciarki na całym ciele. Chociaż miałam pełną świadomość braku racjonalności w tej obawie, południce w jakiś sposób oddziaływały na moją podświadomość.
...