Przeraża mnie sklep na "B", zwłaszcza w sobotę przed niehandlową niedzielą.
Brzmi jak żart, ale dla mnie wyjście do dużego sklepu najbliżej mnie czasami jest straszne. Borykam się z lękiem społecznym, który na codzień nie jest zbyt uciążliwy, ale bywają dni, gdy wizja przebywania w sklepie pełnym obcych ludzi zwyczajnie mnie paraliżuje i niemożliwym dla mnie jest samotne wyjście na zakupy.
Dwukrotnie zaliczyłam tam atak paniki.
Nieprzyjemne doznania potęguje fakt, że rzeczy w tym sklepie nieustannie zmieniają miejsce i wiele produktów nie ma cen, co sprawia, że spędza się tam więcej czasu, niż powinno, bo albo szukasz wybranego produktu, albo z każdym produktem biegasz do czytnika. A na koniec jeszcze długie stanie w kolejce do jedynej czynnej kasy, pośród obcych ludzi.
Na zakupy do sklepu na "B" wolę chodzić w obstawie mojego narzeczonego, inaczej jest strasznie.

Przeraża mnie sklep na "B", zwłaszcza w sobotę przed niehandlową niedzielą.
Brzmi jak żart, ale dla mnie wyjście do dużego sklepu najbliżej mnie czasami jest straszne. Borykam się z lękiem społecznym, który na codzień nie jest zbyt uciążliwy, ale bywają dni, gdy wizja przebywania w sklepie pełnym obcych ludzi zwyczajnie mnie paraliżuje i niemożliwym dla mnie jest samotne...

Najbardziej przerażają mnie.. baseny. Zapach chloru, od którego momentalnie kręci mi się w głowie. Dostaję paraliżu, nie mogę się ruszać, jednocześnie czuję jakbym spadała, jakby woda z basenu mnie przyciągała, aby mnie pochłonąć. Nie umiem pływać, ale to nie jest zwykły strach przed wodą. Jezioro, morze, ocean nie wywierają u mnie takich emocji jak chlorowany basen. Czy to wynik tego, że w czasie kiedy uczyliśmy się w szkole pływać złamałam rękę, a jak wróciłam dzieci skakały już na głęboką wodę, gdy ja ledwo utrzymywałam się na desce, czy trauma pochodzi z wcześniejszych lat - chyba nigdy się nie dowiem.

Najbardziej przerażają mnie.. baseny. Zapach chloru, od którego momentalnie kręci mi się w głowie. Dostaję paraliżu, nie mogę się ruszać, jednocześnie czuję jakbym spadała, jakby woda z basenu mnie przyciągała, aby mnie pochłonąć. Nie umiem pływać, ale to nie jest zwykły strach przed wodą. Jezioro, morze, ocean nie wywierają u mnie takich emocji jak chlorowany basen. Czy to...

Mieszkam w poniemieckiej wsi. Jest tu podupadły zespół pałacowo -parkowy, jak przystało na taką wieś.
W pałac przechodził z rąk do rąk niemieckich rodzin szlacheckich, a zmarli chowani byli w pobliskim parku.
Do końca lat '90 w parku pozostawały resztki po nekropoliach. Płyty były popękane, pozapadane, a w letnie dni wygrzewał się na nich piękny owczarek niemiecki. W chłodniejsze leżał w pobliskim lasku- jak się okazuje tam też były mogiły. Pobliscy mieszkańcy co jakiś czas zarzekali się, że coś 'ich straszy', że psy wieczorami ujadają, a wszystko uspokaja się po mszach w intencji mieszkańców.
Sytuacja w parku uspokoiła się, kiedy płyty zostały przeniesione na pobliski cmentarz, a w miejscu została odprawiona msza. W dzień park jest normalnym miejscem, w nocy kiedy szukasz schronienia wszystko jest w porządku, ale kiedy idziesz tam 'dla zabawy' zrywa się wiatr, słychać dziwne odgłosy lub przemykające postacie.
Ja nie wchodzę do niego po zmroku.

Mieszkam w poniemieckiej wsi. Jest tu podupadły zespół pałacowo -parkowy, jak przystało na taką wieś.
W pałac przechodził z rąk do rąk niemieckich rodzin szlacheckich, a zmarli chowani byli w pobliskim parku.
Do końca lat '90 w parku pozostawały resztki po nekropoliach. Płyty były popękane, pozapadane, a w letnie dni wygrzewał się na nich piękny owczarek niemiecki. W...

Będąc na wsi często ze znajomymi lubiliśmy spotykać się wieczorami, palić ogniska podczas ciepłej i długiej nocy. Pewnego razu zasiedzieliśmy się, było blisko północy. Z oddali, niedaleko małego jeziora w stronę lasu, usłyszeliśmy płacz małego dziecka. Nikt tam nie mieszka, przez co przerażenie i strach sięgało zenitu, stwierdziliśmy, że najbezpieczniej będzie wrócić do domu.
Następnego dnia powiedziałam o tym mamie, która się tam wychowała i znała wieś najlepiej. Opowiedziała mi legendę, według której pewna chora kobieta zabiła swoje nowo narodzone dziecko i zakopała naprzeciw jeziora. W miejscu legendy stał tam ogromny kamień z kapliczką. Kiedy się o tym dowiedziałam byłam przerażona i uwierzyłam, że w każdej legendzie jest ziarenko prawdy. Od tamtej pory bałam się przechodzić sama, czy nawet po zmroku z kimkolwiek w stronę jeziora bądź lasu, a kiedy z dala widziałam głaz, od razu przypominał mi się płacz dziecka.
Na sąsiedniej wsi znajduje się stary, opuszczony zamek. Moi bracia wraz z kolegami kiedyś tam poszli i po schodach wchodzili na balkon, robili sobie zdjęcia. Minęło kilka tygodni, jeden z kolegów wywołał zdjęcia. Na dwóch z nich wyraźny był duch, który się o nich opierał. Okazało się, że dawno temu w zamku był bal. Jedna z par wyszła na balkon i wtedy spadła na nich ogromna drewniana belka z dachu, zginęli na miejscu. Są to miejsca idealne na film bądź książkę i wydają się nieprawdopodobne, dopóki się tego nie doświadczy.

Będąc na wsi często ze znajomymi lubiliśmy spotykać się wieczorami, palić ogniska podczas ciepłej i długiej nocy. Pewnego razu zasiedzieliśmy się, było blisko północy. Z oddali, niedaleko małego jeziora w stronę lasu, usłyszeliśmy płacz małego dziecka. Nikt tam nie mieszka, przez co przerażenie i strach sięgało zenitu, stwierdziliśmy, że najbezpieczniej będzie wrócić do...

Praca w szpitalu daje wiele doznań emocjonalnych po których mało co w życiu staje się straszne... Ale podziemia pustego szpitala na nocnym dyzuze kiedy idziesz ciemnym korytarzem świetlówki mijają a Ty masz świadomość że jesteś sam i najbliższa żywa osoba jest dwa piętra wyżej. Oczywiście wtedy nawiedzaja Cię myśli o tym ile osób umarło w tym szpitalu i wiele że nich gwałtowną śmiercią oraz wiele osób z winy pracującego personelu... gdyby msciwe duchy istniały założę się że szpitala były by ich pełne.

Praca w szpitalu daje wiele doznań emocjonalnych po których mało co w życiu staje się straszne... Ale podziemia pustego szpitala na nocnym dyzuze kiedy idziesz ciemnym korytarzem świetlówki mijają a Ty masz świadomość że jesteś sam i najbliższa żywa osoba jest dwa piętra wyżej. Oczywiście wtedy nawiedzaja Cię myśli o tym ile osób umarło w tym szpitalu i wiele że nich...

Byłam pewna, że nie... dopóki się tam nie znalazłam... Grota - jama w podziemiach kościoła (nie pamiętam jaki to był kościół, ale umiejscowiony na greckiej wyspie Kefalonia), wyryta w skale. Schodziło się do niej po metalowej drabinie. Składała się w dwóch pomieszczeń, w którym jedno służyło jako miejsce medytacji, a drugie jako miejsce...snu! zero światła, minimalna przestrzeń i brak powietrza... Ten brak tlenu wydobył ze mnie pokłady panicznego lęku. Koszmar... Turyści lawinowo schodzili, a ja przeciskałam się na tej metalowej drabince i pędziłam na górę - do świata, do słońca, do normalnego oddechu...

Brzmi niegroźnie? To wytrzymaj tam dłużej niż 3 minuty... Nigdy więcej!

Byłam pewna, że nie... dopóki się tam nie znalazłam... Grota - jama w podziemiach kościoła (nie pamiętam jaki to był kościół, ale umiejscowiony na greckiej wyspie Kefalonia), wyryta w skale. Schodziło się do niej po metalowej drabinie. Składała się w dwóch pomieszczeń, w którym jedno służyło jako miejsce medytacji, a drugie jako miejsce...snu! zero światła, minimalna...

Jest taki opuszczony dom w moim mieście. Mieszkało tam starsze małżeństwo. Pani zachorowała i zmarła a jej mąż powiesił się w dzień pogrzebu. Po kilku miesiącach pojawili się nowi właściciele domu. Po tygodniu uciekli, bo okazało się, że tam straszy. Nawet ksiądz nie pomógł... Tak samo było z drugimi mieszkańcami i trzecimi... Od tamtej pory nikt nie odważył się kupić tego domu a ja omijam ulicę, przy której on stoi jak mogę najdalej...

Jest taki opuszczony dom w moim mieście. Mieszkało tam starsze małżeństwo. Pani zachorowała i zmarła a jej mąż powiesił się w dzień pogrzebu. Po kilku miesiącach pojawili się nowi właściciele domu. Po tygodniu uciekli, bo okazało się, że tam straszy. Nawet ksiądz nie pomógł... Tak samo było z drugimi mieszkańcami i trzecimi... Od tamtej pory nikt nie odważył się kupić tego...

Mało jest obecnie miejsc całkowicie schowanych przed chciwym okiem kamer. Miejsc omijanych przez ludzi i zasłoniętych przed zwyczajnym ,,rzuceniem oka’’. Opuszczone miejsca zawsze wzbudzają w nas te dziwaczne ciarki. Miejsca kiedyś pełne ludzi i ich codzienności a teraz zupełnie opuszczone. Gdzie spędzamy najwięcej czasu? Większość nas w pracy.
Idę z psem na spacer, jak zawsze. Spokojnie przechadzam się po zarośniętych hałdach. Kryją one tyle starych budynków. Olbrzymie, stare hale o teraz już nieznanym przeznaczeniu. Okna pozbawione już dawno szkieł, schody prowadzone na fantomowe półpiętra. Znaki młodzieży, popisane mury i pozostawione butelki. Krajobraz zmienia się nocą. Człowiek znajduje się wtedy na obcej planecie.
Czasem przychodzimy, aby posiedzieć przy ognisku. Gdy pogoda nie dopisuje to właśnie te stare budowle są naszym schronieniem przed deszczem. Czy faktycznie wyczuwanie obecności innych ludzi rośnie z wypitym alkoholem? Po każdej imprezie wydaje się, że to tylko pijackie ,,wkręcanie się’’. A jeżeli tak nie jest? Patrzę na te mury i czuję te same ciarki. Dziwne miejsca.

Mało jest obecnie miejsc całkowicie schowanych przed chciwym okiem kamer. Miejsc omijanych przez ludzi i zasłoniętych przed zwyczajnym ,,rzuceniem oka’’. Opuszczone miejsca zawsze wzbudzają w nas te dziwaczne ciarki. Miejsca kiedyś pełne ludzi i ich codzienności a teraz zupełnie opuszczone. Gdzie spędzamy najwięcej czasu? Większość nas w pracy.
Idę z psem na spacer, jak...

Kiedy byłam w wieku przedszkolnym mieszkałam w niewielkiej mieścinie obok lasu. W lesie stała chatka, obok płynął strumyk. Można by powiedzieć, że było to miejsce jak z bajki. Niestety dla młodziutkiej mnie z tamtych czasów – strasznej opowieści. Głęboko wierzyłam, że w chacie mieszka najprawdziwsza Baba Jaga. Całe szczęście, że za każdym razem, kiedy mama wyciągała mnie na spacer w tamtym kierunku, zła wiedźma była poza domem, ale ile strachu i niepokoju kosztowało mnie samo przejście obok domku… nikt kto nie wierzył w istnienie czarownic nie zrozumie tego.

Kiedy byłam w wieku przedszkolnym mieszkałam w niewielkiej mieścinie obok lasu. W lesie stała chatka, obok płynął strumyk. Można by powiedzieć, że było to miejsce jak z bajki. Niestety dla młodziutkiej mnie z tamtych czasów – strasznej opowieści. Głęboko wierzyłam, że w chacie mieszka najprawdziwsza Baba Jaga. Całe szczęście, że za każdym razem, kiedy mama wyciągała mnie na...

Jest takie jedno miejsce w pobliskim lesie, które sprawia, że ciarki biegną mi po plecach. Zresztą nie tylko ja czuję się tam nieswojo. Niby zwykła droga pośrodku lasu, a jednak coś z nią jest nie tak. Pierwszy raz znalazłam się tam z partnerem kiedy podczas ogniska postanowiliśmy wybrać się na spacer. Mimo, że była noc księżyc świecił w pełni więc latarki nie były potrzebne. Cała droga była spokojna, szliśmy w milczeniu wsłuchując się w dźwięki nocy i wypatrując zwierząt. W pewnym momencie poczułam, że bardzo nie chcę tam być. Nie potrafię tego wyjaśnić. Nie jestem osobą strachliwą, nocne wędrówki po lesie to dla mnie pestka i boję się tylko myśliwych. Wróciliśmy tam jednak w dzień. Musiałam sprawdzić czy to jednak nie atmosfera nocy wywołała to uczucie. Pojawiło się jednak znowu nie tak silne jak poprzednio, ale jednak. Gęsia skórka ze strachu, którego nie rozumiesz to nic przyjemnego. W rozmowie z mamą mojego partnera dowiedziałam się, że ledwo uniknęła tam wypadku powożąc bryczką. Koń wystraszył się tak bardzo, że pognał z górki na oślep o mało nie rozbijając wozu. Za drugim razem tańczył niespokojnie na boki. Trzeciego nie było wolała nie kusić losu. Nie mam pojęcia jaka historia wiąże się z tym miejscem i chyba nie chcę wiedzieć. Ostatnio trochę zbłądziłam i to dziwne uczucie powiedziało mi, że dotarłam do miejsca w którym naprawdę nie mam ochoty być. Trzymam się więc z daleka. Las jest duży na tym jednym kawałku do spacerów mi nie zależy...

Jest takie jedno miejsce w pobliskim lesie, które sprawia, że ciarki biegną mi po plecach. Zresztą nie tylko ja czuję się tam nieswojo. Niby zwykła droga pośrodku lasu, a jednak coś z nią jest nie tak. Pierwszy raz znalazłam się tam z partnerem kiedy podczas ogniska postanowiliśmy wybrać się na spacer. Mimo, że była noc księżyc świecił w pełni więc latarki nie były...