Nigdy nie uważałam się za typową strachliwą dziewczynę, którą przerażają ciemności, a słysząc szum wiatru lub szmer łamanych gałęzi ma ochotę schować się pod kołderkę. Jest jednak miejsce, gdzie mój zdrowy rozsądek wraz z odwagą po prostu rozpływają się w powietrzu. To miejsce, a w zasadzie miejsca, to cmentarze i wiąże się z tym pewna przykra historia.

Powiem prosto z mostu - jako mała dziewczynka kiedyś zobaczyłam ciało martwego człowieka. Do tamtego dnia wydawało mi się oczywiste, że ludzie umierają, idą razem z ciałem do nieba i zaczyna się ich pośmiertne przysłowiowe "żyli długo i szczęśliwie". Świat jednak zaserwował mi niemiłą niespodziankę szybko wyprowadzając z tego błędu. To, że jako dziecko zobaczyłam zwłoki nie wynikało oczywiście z błędu moich rodziców. Po prostu znalazłam się w złym miejscu, w złym czasie. Jakiś czas po tym zdarzeniu miewałam koszmary, jedne straszniejsze od drugich i choć dosyć szybko przestały mi się śnić, to sama świadomość, że na cmentarzach znajduje się mnóstwo takich martwych ciał do dziś przyprawia mnie o ciarki na plecach i sprawia, że z własnej woli moja stopa nigdy nie stanie na terenie żadnego cmentarza.

Wyobraźcie więc sobie mój ból w Dzień Wspomnienia Wszystkich Zmarłych, kiedy po prostu trzeba się tam pojawić😂.

Nigdy nie uważałam się za typową strachliwą dziewczynę, którą przerażają ciemności, a słysząc szum wiatru lub szmer łamanych gałęzi ma ochotę schować się pod kołderkę. Jest jednak miejsce, gdzie mój zdrowy rozsądek wraz z odwagą po prostu rozpływają się w powietrzu. To miejsce, a w zasadzie miejsca, to cmentarze i wiąże się z tym pewna przykra historia.

Powiem prosto z...

Tak jak każdy mam takie miejsce, które napełnia mnie szczególnym rodzajem strachu, zdecydowanie tego najgorszego, ciarki, lekkie dreszcze i przerażające obrazy, które pojawiają się w mojej głowie. Jest to miejsce które wspominam ze snu, a raczej koszmaru. Śniłam o małej łączce otoczonej wysokimi drzewami iglastymi. Jakiś facet celował z broni do kobiety, która plotła sobie wianek z kwiatków, była odwrócona plecami, więc nie widziała napastnika. A ja nie mogę zrobić nic innego tylko krzyczeć, aby ostrzec nieznaną mi kobietę. Gdy to robię nagle obraz przed moimi oczami wiruje i po chwili plotę wianek na miękkiej trawie i nagle słysze krzyk, mój krzyk. I na tym sen się kończy.

Tak jak każdy mam takie miejsce, które napełnia mnie szczególnym rodzajem strachu, zdecydowanie tego najgorszego, ciarki, lekkie dreszcze i przerażające obrazy, które pojawiają się w mojej głowie. Jest to miejsce które wspominam ze snu, a raczej koszmaru. Śniłam o małej łączce otoczonej wysokimi drzewami iglastymi. Jakiś facet celował z broni do kobiety, która plotła sobie...

Miejscem, którego się boję jest szkoła. Kojarzy mi się z horrorami z klasy B oraz wrednymi dziewczynami, które zrobią wszystko, by dokopać słabszemu.

Miejscem, którego się boję jest szkoła. Kojarzy mi się z horrorami z klasy B oraz wrednymi dziewczynami, które zrobią wszystko, by dokopać słabszemu.

Miejsce które kryje się w moim sercu której się boje jest dla innych normalną rzeczą, na co dzień nikt na to nie zwraca uwagi. Byłam w Zamku, dokładniej w jego ruinach. Był niesamowity, owiany pewnie piękną historią jak i tajemnicą. Kiedy zawitałam do niego czułam się jak pani na swoich włościach, ale jedna rzecz mnie ucieszyła. Schody, były już dość stare, a ja miałam wizje że spadam z nich. Chciałam jednak zobaczyć co one kryją, weszłam. Było jednak warto, widok był nie nieziemski. Zauważyłam jeszcze jedne schody, prowadziły one na sam szczyt zamku. Przeraziły mnie, przyjaciele próbowali mnie przekonać żebym zobaczyła co tam jest. Lecz nie dałam się namówić, mój strach że spadnę z nich był większy niż wszystko wokół. Podziwiam innych którzy tu mieszkali, pomimo strachu który może u nich gościł musieli tam wchodzić i pilnować posiadłości która broniła jej mieszkańców. Kiedyś też może dam rade tam wejść, zobaczyć jaki inni są odważni żeby osoby na których im zależało chronili oraz ten widok. Zachodzące słońce miedzy polami i wzgórzami, coś niesamowitego.

Miejsce które kryje się w moim sercu której się boje jest dla innych normalną rzeczą, na co dzień nikt na to nie zwraca uwagi. Byłam w Zamku, dokładniej w jego ruinach. Był niesamowity, owiany pewnie piękną historią jak i tajemnicą. Kiedy zawitałam do niego czułam się jak pani na swoich włościach, ale jedna rzecz mnie ucieszyła. Schody, były już dość stare, a ja miałam...

Boję się wszystkich miejsc, w których mamy do czynienia z jakimikolwiek środkami transportu. Czyż to nie jest straszne?
Obawiam się ulic, po których jeżdżą rozpędzone auta i samochody ciężarowe, z którymi na drodze nie mam praktycznie żadnych szans. Z konsternacją patrzę też w niebo, po którym latają samoloty. Te przecież w każdej chwili mogą spaść mi na głowę. Lękiem napawają mnie również jeziora, morza i oceany, po których dryfują statki. Te jak zaczną się topić, to razem ze mną. Przez tory też przechodzę z duszą na ramieniu, w końcu spieszą po nich pociągi, które nieoczekiwanie mogą się wykoleić. Boję się także wsiadać na rower wodny, kolejkę górską, motocykl, nie wspomnę o balonie.
W każdym środku transportu dostrzegam jakieś zagrożenie. Czy wiąże się z tym jakaś historia? Myślę, że historii z wypadkami mamy aż nadto. Bombardują nas codziennie, z każdej strony. Nie można jednak dać się zwariować i przestrzegając zasad bezpieczeństwa - wychodzę na przeciw swoim lękom. I czy to drogą lądową, czy powietrzną, czy wodną - staram się uspokajać swoje szybko bijące serce. Często pomaga mi w tym książka, którą mam zawsze przy sobie. Ona skutecznie wypełnia moje myśli i sprawia, że czas szybciej mija ;)

Boję się wszystkich miejsc, w których mamy do czynienia z jakimikolwiek środkami transportu. Czyż to nie jest straszne?
Obawiam się ulic, po których jeżdżą rozpędzone auta i samochody ciężarowe, z którymi na drodze nie mam praktycznie żadnych szans. Z konsternacją patrzę też w niebo, po którym latają samoloty. Te przecież w każdej chwili mogą spaść mi na głowę. Lękiem...

Ciarki, dreszcze i niepokój budzi we mnie natura nocą. Wzburzone morze, nieoświetlona, pusta droga prowadząca przez las, opustoszałe pole daleko od miasta. Czuję jednocześnie strach i szacunek, dlaczego?
W nocy jesteśmy zdani sami na siebie, wzburzone morze porwie nas w mgnieniu oka i nikt nawet tego nie zauważy. Będziemy skazani na samotną i z góry przegraną walkę z wodą, która nocą robi się mroczna, jakby była głodna agresji i udowodnienia swojej siły. Często zdarza mi się jeździć późnym wieczorem przez drogę prowadzącą przez las, zazwyczaj nie ma wtedy tam żadnego auta oprócz mojego a droga nie jest oświetlona. Zajmując miejsce jako pasażer oglądam się do tyłu i patrząc przez tylnią szybę na kawałek drogi, wysoki, ciemny, jakby rozgniewany mur lasu po obu stronach jezdni czuje niepokój, czy gdybym teraz weszła do lasu, ciemność byłaby dla mnie łaskawa? Ile zagubionych dusz z oddalonego o około 4 kilometry cmentarza, spaceruje teraz po lesie, rozmyślając o swojej przeszłości i czy wśród nich znalazłyby się jakieś przyjazne, czy może dołączyłabym do nich?

Ciarki, dreszcze i niepokój budzi we mnie natura nocą. Wzburzone morze, nieoświetlona, pusta droga prowadząca przez las, opustoszałe pole daleko od miasta. Czuję jednocześnie strach i szacunek, dlaczego?
W nocy jesteśmy zdani sami na siebie, wzburzone morze porwie nas w mgnieniu oka i nikt nawet tego nie zauważy. Będziemy skazani na samotną i z góry przegraną walkę z wodą,...

Boję się więzień i tego, co dzieje się na SOR-ze, pierwsze budzą we mnie ogromny smutek za utraconą na własne życzenie wolnością, drugie przerażają kruchoscią życia ludzkiego.
Przerażają mnie także domy dziecka i maleńkie życia, które od początku czują się nikomu nie potrzebne.
Ciarki mnie przechodzą, gdy pomyślę o pustym wzroku starca w hospicjum, który za przyjaciela ma tylko Alzheimera.
Boję się poczekalni w klinice plastycznej, gdzie pacjenci szukają poczucia własnej wartości w ostrzu skalpela.
I krematoriow się boję, bo pachną śmiercią i są zimne.
Czasem myślę też, że nie chciałabym trafić do szpitala psychiatrycznego, bo przeraża mnie widok ludzi zagubionych w swoim umyśle.
Oddziały onkologii dziecięcej mnie wręcz przerażają, bo w moim mniemaniu nie ma nic gorszego niż cierpienie dziecka, a i do schroniska dla zwierząt nikt mnie z własnej woli nie zaciąganie.

Horrorów nie oglądam, za dużo ich w realnym życiu.

Boję się więzień i tego, co dzieje się na SOR-ze, pierwsze budzą we mnie ogromny smutek za utraconą na własne życzenie wolnością, drugie przerażają kruchoscią życia ludzkiego.
Przerażają mnie także domy dziecka i maleńkie życia, które od początku czują się nikomu nie potrzebne.
Ciarki mnie przechodzą, gdy pomyślę o pustym wzroku starca w hospicjum, który za przyjaciela ma...

Słabo oświetlony podziemny parking; mroczny, pełen niepokojących dźwięków las; zimna i nieprzyjazna piwnica. Zazwyczaj strach pojawia się w miejscach ciemnych, odosobnionych i nam nieznanych. Tego rodzaju lokacje są pożywką dla ludzkiej wyobrazni. Jednak mój strach wywołuje zgoła inne miejsce – jasny i gwarny szpitalny korytarz mrozi mi krew w żyłach.

Oczy mrużą się od zbyt mocnych lamp, ręce mimowolnie się zaciskają aby powstrzymać drżenie. Pośpiesznie zmierzam do wyznaczonego celu, delikatnie przymykam powieki starając się nie zaglądać do mijanych sal i jednocześnie nie wpaść na zabiegany personel. Nawet gdy przychodzę na rutynowe pobranie krwi łapie mnie irracjonalny lęk.

Przed czym?

Tak samo jak w przypadku miejsc ciemnych i mrocznych = przed nieznanym. Nie wiem zbyt wiele o funkcjonowaniu szpitala, o zabiegach, zmianach dyżurów i wypełnianiu medycznych dokumentów. A już wcale nie mam pojęcia o radzeniu sobie z chorobą czy stratą bliskich mi osób. Chociaż wiem, że prędzej czy później nieuniknione jest zmierzenie ze swoim strachem jak do tej pory skutecznie unikam szpitali.

Słabo oświetlony podziemny parking; mroczny, pełen niepokojących dźwięków las; zimna i nieprzyjazna piwnica. Zazwyczaj strach pojawia się w miejscach ciemnych, odosobnionych i nam nieznanych. Tego rodzaju lokacje są pożywką dla ludzkiej wyobrazni. Jednak mój strach wywołuje zgoła inne miejsce – jasny i gwarny szpitalny korytarz mrozi mi krew w żyłach.

Oczy mrużą się...

Miejsce do którego najbardziej boję się chodzić i robię to tylko wtedy, kiedy nikt inny nie może tego zrobić. Odpowiedź może być tylko jedna - piwnica. Już jako dziecko miałam opory aby tak schodzić, szczególnie po takiej chybotliwej drabinie u dziadków. Zawsze panuje tam półmrok i jest sporo kurzu. Jako dziecko miałam bardzo plastyczną wyobraźnię a do tego czytałam olbrzymie ilości książek fantasy, więc kiedy proszono mnie o przyniesienie czegoś stamtąd moja wyobraźnia pracowała na całego. Pewnego razu, już pod wieczór babcie poprosiła o przyniesienie soku z malin. Nie bardzo chciałam iść ale nikogo innego nie było. Z duszą na ramieniu zeszłam na dół. Krok za krokiem szłam w kierunku odpowiedniej półki, kiedy coś zastukało w okno. Kiedy babcia później opowiadała o tym wydarzeniu rodzicom, powiedziała, że nigdy w życiu nie słyszała takiego wrzasku. Mądra ja wyobraziłam sobie że ten stukot gałęzi w okno to odgłos zbliżających się Dementorów, którzy po mnie przyszli. Bardzo ciężko było mnie uspokoić. Dzisiaj się z tego śmieję ale wciąż nie bardzo chcę schodzić do piwnicy.

Miejsce do którego najbardziej boję się chodzić i robię to tylko wtedy, kiedy nikt inny nie może tego zrobić. Odpowiedź może być tylko jedna - piwnica. Już jako dziecko miałam opory aby tak schodzić, szczególnie po takiej chybotliwej drabinie u dziadków. Zawsze panuje tam półmrok i jest sporo kurzu. Jako dziecko miałam bardzo plastyczną wyobraźnię a do tego czytałam...

Wcale się nie dziwię, iż bohaterka boi się parkingów podziemnych, ponieważ mogą one wywołać gęsią skórkę. Pomimo lamp, które oświetlają tą przestrzeń jest tam ciemno, gdyż jak sama nazwa wskazuje znajduje się on pod powierzchnią ziemi. Nie zawsze wszystko jest doskonale widoczne i wyobraźnia ma duże pole do popisu. Może nam podsuwać obrazki osób, które się czają na nas gdzieś w cieniu, że ktoś jest po drugiej stronie choćby naszego auta i chce wyskoczyć i nas zaatakować. Możliwości jest sporo, ponieważ to miejsce jak z horrorów. Ponadto jeśli akurat nikt nie wyjeżdża, to panuje tam tak niczym niezmącona cisza, że to aż nienaturalne. Kolejnym czynnikiem, który może spowodować dyskomfort jest wysokość pomieszczenia. Zazwyczaj jest ono niskie, przez co można odnieść wrażenie, jakby sufit zaraz miał spaść i nas przygnieść. Reasumując nie jest to moje ulubione miejsce, w którym zostawiam samochód, raczej korzystam z niego gdy nie ma innej możliwości.

Wcale się nie dziwię, iż bohaterka boi się parkingów podziemnych, ponieważ mogą one wywołać gęsią skórkę. Pomimo lamp, które oświetlają tą przestrzeń jest tam ciemno, gdyż jak sama nazwa wskazuje znajduje się on pod powierzchnią ziemi. Nie zawsze wszystko jest doskonale widoczne i wyobraźnia ma duże pole do popisu. Może nam podsuwać obrazki osób, które się czają na nas...