Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Savin
kasia3
patuene
Anna
Iwona Matelska

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Savin
kasia3
patuene
Anna
Iwona Matelska

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Świat pełen jest cudownych zakątków, w których można odnaleźć ukojenie i odpocząć od zgiełku życia. Ale nigdy nie można uciec od samego siebie. I chyba nikt tak naprawdę nie zdaje sobie sprawy z tego, że najbardziej bezpieczne miejsce znajduje się w głębi duszy.

Jak bardzo każdy człowiek zna samego siebie? Czy umie rozmawiać ze sobą i być swoim najlepszym przyjacielem - duchowym terapeutą?

Medytacja - kraina mojego umysłu to miejsce, gdzie czuję spokój i harmonię. Jest tam wewnętrzna energia, której pokłady są niewyczerpane. Szlachetna cisza, która na mnie spływa i obmywa z trosk. Gdziekolwiek jestem, czuję się silna, bo wiem, że moc jest we mnie.

A w raju też mogą być cienie.

Świat pełen jest cudownych zakątków, w których można odnaleźć ukojenie i odpocząć od zgiełku życia. Ale nigdy nie można uciec od samego siebie. I chyba nikt tak naprawdę nie zdaje sobie sprawy z tego, że najbardziej bezpieczne miejsce znajduje się w głębi duszy.

Jak bardzo każdy człowiek zna samego siebie? Czy umie rozmawiać ze sobą i być swoim najlepszym przyjacielem -...

Moje miejsce jest w górach, od ich podnóża aż po sam szczyt. Pojawia się wtedy we mnie uczucie niesamowitego spokoju, opanowania, miłości do całego świata. Codzienna frustracja nagle znika, a w jej miejsce pojawia się cierpliwość do samej siebie i innych ludzi. Dzień nagle staje się dłuższy i przyjemniejszy.
Bezpieczeństwo polega na tym, że w niewyjaśniony sposób otaczające mnie góry stanowią osłonę przed światem, z którym mam styczność na co dzień. To tak jakby kochający rodzic chował mnie w swoich ramionach, otulał pieszcząc ciszą.
Najpiękniejsze jest to, że tam gdzie chodzę, jest niewielu ludzi. Spotykam tylko garstkę, a z każdym z nich witamy się niczym starzy znajomi. To tak, jakby ludzkość skurczyła się do minimum.
Wracam wtedy do korzeni, sięgam w głąb własnej duszy i czuję, że rodzę się na nowo.
Powrót w góry jest najpiękniejszym czasem, malującym niezapomniane widoki pod powiekami. Jest czymś wyjątkowym, bo tylko tam odnajduję spokój i jestem taka, jaka powinnam być codziennie.

Moje miejsce jest w górach, od ich podnóża aż po sam szczyt. Pojawia się wtedy we mnie uczucie niesamowitego spokoju, opanowania, miłości do całego świata. Codzienna frustracja nagle znika, a w jej miejsce pojawia się cierpliwość do samej siebie i innych ludzi. Dzień nagle staje się dłuższy i przyjemniejszy.
Bezpieczeństwo polega na tym, że w niewyjaśniony sposób...

Nie ważne gdzie; najważniejsze, że w ramionach mojego Męża. W nich zawsze znajdę ukojenie.

Nie ważne gdzie; najważniejsze, że w ramionach mojego Męża. W nich zawsze znajdę ukojenie.

Nie ważne gdzie; najważniejsze, że w ramionach mojego męża. W nich zawsze znajdę ukojenie.

Nie ważne gdzie; najważniejsze, że w ramionach mojego męża. W nich zawsze znajdę ukojenie.

Mam takie szczęście w nieszczęściu w moim życiu, gdyż mieszkam na wsi. Wszędzie tam daleko, do szkoły, pracy, na zakupy, do kina, na wyjście ze znajomymi. Nieposiadanie samochodu równa się katastrofa. A teraz o szczęściu - żadne miejsce jak ta wieś nie pozwala mi nabrać dystansu do codzienności, tej rozbieganej, czasem denerwującej. Gdy odczuwam totalną katastrofę, idę nad jezioro. Jest bardzo niedaleko mojego domu. Ubieram kalosze, aby pokonać sitowie i dostać się na pomost rybacki na którym wraz z dziadkiem łowiłam w dzieciństwie ryby. Siadam i dogania mnie spokój. Wspominam te szczęśliwe chwile i śmieszne sytuacje przeżyte z dziadkiem. Dziś już nikt nie łowi tam ryb, tam nawet już nikt nie chodzi. A ja taki spokój właśnie uwielbiam. Moje miejsce wytchnienia. Bezpieczeństwo bym nie wpadła do wody, bo deski już spróchniałe,z pewnością gwarantuje mi dziadek z nieba. Woda i niebo idealna wiejska harmonia.

Mam takie szczęście w nieszczęściu w moim życiu, gdyż mieszkam na wsi. Wszędzie tam daleko, do szkoły, pracy, na zakupy, do kina, na wyjście ze znajomymi. Nieposiadanie samochodu równa się katastrofa. A teraz o szczęściu - żadne miejsce jak ta wieś nie pozwala mi nabrać dystansu do codzienności, tej rozbieganej, czasem denerwującej. Gdy odczuwam totalną katastrofę, idę nad...

Moje bezpieczne miejsce znajduje się w ramionach męża. Zawsze gdy mam jakiś problem, muszę podjąć trudną decyzję, mam zły dzień i nic mi nie wychodzi proszę męża by mnie mocno przytulił. Czując jego ciepło i bliskość schodzi ze mnie całe napięcie, łapię oddech i zaczynam patrzeć na problem z innej perspektywy. Moje bezpieczne miejsce ma jeszcze dodatkowe zalety: jest mobilne i mogę je zawsze zabierać ze sobą oraz potrafi słuchać, a nawet doradzać.

Moje bezpieczne miejsce znajduje się w ramionach męża. Zawsze gdy mam jakiś problem, muszę podjąć trudną decyzję, mam zły dzień i nic mi nie wychodzi proszę męża by mnie mocno przytulił. Czując jego ciepło i bliskość schodzi ze mnie całe napięcie, łapię oddech i zaczynam patrzeć na problem z innej perspektywy. Moje bezpieczne miejsce ma jeszcze dodatkowe zalety: jest...

Bezpieczne miejsce - oaza spokoju do której uwielbiam wracać i w której nikt mnie nie znajdzie. Chociaż w moim przypadku może znaleźć mnie jakiś lis, albo dzik, ale wcale mi to nie przeszkadza, dopóki nie będę musiała wchodzić na drzewo.
Mój Tata oświadczył się mojej Mamie w lesie nieopodal naszego domu. Na pięknej, znajdującej się w jego środku polanie, która była zawsze miejscem docelowych naszych spacerów, na której setki razy rozkładaliśmy koc i urządzaliśmy sobie mini piknik. Uwielbiam tam przychodzić do tej pory, zamykać oczy i wsłuchiwać się w rytm lasu. Uwielbiam słyszeć, jak pszczoły i inne owady pracują, jak łamią się gałęzie, bo akurat zająć gdzieś biegnie, jak głośno ryczy jeleń.
Czuję się tam wyjątkowo bezpiecznie, zapominam o problemach i mam wrażenie, że znajduję się w miejscu totalnie oderwanym od rzeczywistości. Ostatnio zaczęłam tam zabierać moją drugą połówkę, która jest zachwycona tym miejscem i porównuje je do baśniowego tajemniczego ogrodu.

Bezpieczne miejsce - oaza spokoju do której uwielbiam wracać i w której nikt mnie nie znajdzie. Chociaż w moim przypadku może znaleźć mnie jakiś lis, albo dzik, ale wcale mi to nie przeszkadza, dopóki nie będę musiała wchodzić na drzewo.
Mój Tata oświadczył się mojej Mamie w lesie nieopodal naszego domu. Na pięknej, znajdującej się w jego środku polanie, która była zawsze...

Od najmłodszych lat czułam się inna, wyobcowana. Jak zapewne każdy, szukałam własnego miejsca na ziemi, w którym wreszcie poczułabym się szczęśliwa. Na początku upatrywałam tego miejsca w domu rodzinnym, ale wszystko się zmieniło, gdy zmarła moja ukochana babcia i wyjechałam na studia do większego miasta. Wtedy zrozumiałam, jak bardzo się myliłam. Dom mojego dzieciństwa nigdy tak naprawdę nie był moim azylem, i pewnie nigdy nim nie będzie. Dla mnie był to dom, w którym cały czas słyszałam same negatywy skierowane w stosunku do mojej osoby: "dostaniesz jedynkę, nie zdasz matury, nie dostaniesz się na studia..." itp.
W mieście, w którym wiodłam swoje studenckie życie, również nie znalazłam bezpiecznej przystani.
Obecnie jestem mężatką i mamą małego urwisa. Moje bezpieczne miejsce nie ma jednak nic wspólnego z małżeństwem czy macierzyństwem, bo to wszystko razem wzięte przypomina raczej rollercoaster niż bezpieczną przystań.
Może wydawać się to dość dziwne, ale moim miejscem-azylem jest siedzenie kierowcy w moim samochodzie. Zrozumiałam to dopiero, kiedy w końcu zdałam egzamin na prawo jazdy. Siadając za kierownicą, czuję wolność. Jestem tylko ja, moja osobowość i moje umiejętności. Dzięki temu znika stres i lepiej się myśli, wszystkie problemy zostawia się gdzieś obok, świat staje w miejscu. Mam nadzieję, że nie będzie to trwało tylko do pierwszego mandatu :-)

Od najmłodszych lat czułam się inna, wyobcowana. Jak zapewne każdy, szukałam własnego miejsca na ziemi, w którym wreszcie poczułabym się szczęśliwa. Na początku upatrywałam tego miejsca w domu rodzinnym, ale wszystko się zmieniło, gdy zmarła moja ukochana babcia i wyjechałam na studia do większego miasta. Wtedy zrozumiałam, jak bardzo się myliłam. Dom mojego dzieciństwa...