Chętnie przeniósłbym się do świata w którym rządzi magia ,a że jestem człowiekiem myślącym racjonalnie za pomocą magii stworzyłbym świat w którym każdy chciałby zamieszkać ,i w którym toczyły by się wojny o kobiety. które były by krwawe i zażarte bo każdy z moich magów miałby swoje argumenty w walce o swoją królową czarów. Ponieważ wszystkie królowe cechował niepowtarzalny urok gdy je zobaczyłeś twój umysł od razu przestawał działać, i nie myślałeś o niczym innym tylko o uczcie miłosnej ze swoją królową czarów.

Żeby mój świat nie był starodawny wykorzystałbym w nim nowe technologie i chciałbym zadziwić swoich przyjaciół swoim cudownym wynalazkiem. Była by to kraina stworzona przy pomocy czarów przeze mnie i moją królową, w której to krainie żyłoby nam się wszystkim dobrze i dostatnio. Byłby to świat w którym nikomu niczego by nie zabrakło, A w świecie tym dominowała by harmonia i miłość. A wojny o kobiety dawały by odrobinę napięcia i tragizmu, który zabijał by przegranych, w bratobójczej walce magów ,którzy nie umieli godnie pogodzić się z porażką.

Pewnego dnia moja królowa magii postanowiła użyć swojej tajemnej mocy byśmy się z bratem zakochali. A ponieważ nam obojgu podobała się ta sama kobieta to wiązało się to z tym ,że toczyliśmy o nią wojny. Któregoś razu stało się coś czego nikt się nie spodziewał…jeden z nas zaczął tracić pamięć, a był to starszy z nas Bartosz. Wszystko przez to że mój brat zawarł potajemny układ z królową czarów który zakładał wykończenie mnie ostatecznie by zdobyć serce mojej ukochanej. Ja jednak nie miałem zamiaru się poddać. Czary królowej jednak uśpiły mnie na dłużej.
Gdy powróciłem do świata żywych, musiałem pogodzić się ze stratą mojej ukochanej. A powrót do normalności był trudny ,i wyboisty .Pamięć wracała bardzo powoli z pomocą najbliższych i mojego terapeuty, który pomagał mi wyjść na prostą pracując ze mną i zadając pytania o moje młode lata. Po pewnym czasie pamięć mi powróciła, a wraz z nią życie które weszło z powrotem na właściwe tory.

Chętnie przeniósłbym się do świata w którym rządzi magia ,a że jestem człowiekiem myślącym racjonalnie za pomocą magii stworzyłbym świat w którym każdy chciałby zamieszkać ,i w którym toczyły by się wojny o kobiety. które były by krwawe i zażarte bo każdy z moich magów miałby swoje argumenty w walce o swoją królową czarów. Ponieważ wszystkie królowe cechował niepowtarzalny...

Same opowieści mogłyby nie wystarczyć, dlatego starałabym się tę osobę zabrać w te miejsca, w których byłam kiedyś z nią lub nim, i postarać się jeszcze raz odegrać tamte wydarzenia. Słuchać, smakować, czuć. Zaangażować do pomocy zmysły, które przypomną coś niecoś z zapomnianej przeszłości.

Same opowieści mogłyby nie wystarczyć, dlatego starałabym się tę osobę zabrać w te miejsca, w których byłam kiedyś z nią lub nim, i postarać się jeszcze raz odegrać tamte wydarzenia. Słuchać, smakować, czuć. Zaangażować do pomocy zmysły, które przypomną coś niecoś z zapomnianej przeszłości.

Myślę, że zdrowemu człowiekowi bardzo trudno w ogóle odnaleźć się w takiej sytuacji. Moim zdaniem kluczem do tego będzie cierpliwość i oddziaływanie na zmysły.
Po pierwsze, każdego dnia o poranku dać osobie chorej chwilę na oswojenie się z sytuacją np. poprzez przeglądanie zdjęć.
Po drugie, unikać opowiadania na siłę historii, które brzmią dla chorej osoby jak zwykła historia z życia innego człowieka, ale w zamian za to wywoływać sytuację, które pobudzą zmysły. Zabrać do ukochanego domu babci na te idealne pierogi. Pójść do ulubionego parku, by jak kiedyś położyć się na polance i patrzeć w niebo. Zaprowadzić do miejsc, których zapach przywoływał nam ciarki... i dopiero wtedy dopowiadać historię.

Myślę, że zdrowemu człowiekowi bardzo trudno w ogóle odnaleźć się w takiej sytuacji. Moim zdaniem kluczem do tego będzie cierpliwość i oddziaływanie na zmysły.
Po pierwsze, każdego dnia o poranku dać osobie chorej chwilę na oswojenie się z sytuacją np. poprzez przeglądanie zdjęć.
Po drugie, unikać opowiadania na siłę historii, które brzmią dla chorej osoby jak zwykła...

Jak pomóc bliskiej osobie w odzyskaniu pamięci?
Trudna sprawa.Sądzę,że wszystko zależałoby od tej osoby.Sposób,tempo a przede wszystkim chęć.
Od razu nasuwa mi się pytanie: czy należałoby przypominać i opowiadać takiej osobie o wszystkich złych uczynkach, które popełniła, o błędach?
Myślę, że czas jest najlepszym lekarzem.
A może to dobry moment, aby taka osoba stała się lepszym człowiekiem, spojrzała na życie i oceniła je na nowo.
Chciałabym bardzo być z taką osobą, pomagać, rozmawiać.Może to trochę egoistyczne, ale strasznie ciekawa bym była co czuje i myśli taka osoba.

Jak pomóc bliskiej osobie w odzyskaniu pamięci?
Trudna sprawa.Sądzę,że wszystko zależałoby od tej osoby.Sposób,tempo a przede wszystkim chęć.
Od razu nasuwa mi się pytanie: czy należałoby przypominać i opowiadać takiej osobie o wszystkich złych uczynkach, które popełniła, o błędach?
Myślę, że czas jest najlepszym lekarzem.
A może to dobry moment, aby taka osoba stała się...

Taką – a może raczej bardzo podobną sytuację – przeżywam na co dzień z moim narzeczonym. Jest to człowiek, obdarzony niesłychanie krótką pamięcią, który zapamiętuje jedynie najistotniejsze kwestie, głównie bieżące, zaś cała reszta przepada w mrokach jego niepamięci. Często więc muszę mu przypominać, o czym na przykład rozmawialiśmy (czasem zarzuca mi, że mu coś wmawiam, bo nie pamięta, co powiedział). Na ostatnie Walentynki podarowałam mu nawet zeszyt, w którym skompilowałam fragmenty mojego pamiętnika z okresu naszych pierwszych randek, aby mógł przypomnieć sobie, jak to wówczas było, bo choć poznaliśmy się zaledwie półtora roku temu, prawie nic już pamięta z tych pierwszych miesięcy.
Przyzwyczaiłam się do tego, że niewiele zapamiętuje, choć czasem obawiam się, że pewnego dnia rano zapyta, jak mam na imię i kim jestem.

Taką – a może raczej bardzo podobną sytuację – przeżywam na co dzień z moim narzeczonym. Jest to człowiek, obdarzony niesłychanie krótką pamięcią, który zapamiętuje jedynie najistotniejsze kwestie, głównie bieżące, zaś cała reszta przepada w mrokach jego niepamięci. Często więc muszę mu przypominać, o czym na przykład rozmawialiśmy (czasem zarzuca mi, że mu coś wmawiam, bo...

- Hej! Przyniosłam Ci te rzeczy, które obiecałam - wyjęłam z torby kilka książek, płyt i dwa albumy ze zdjęciami. - To wszystko uwielbiałaś przed wypadkiem. Może dzięki temu coś Ci się przypomni.
- Nie sądzę - siostra odwróciła wzrok spoglądając w siną dal za oknem.
- Chociaż spróbuj, przecież nic na tym nie stracisz - próbowałam ją przekonać.
- Skąd mam wiedzieć czy mi nie kłamiesz? Nawet nie wiem czy faktycznie jesteś moją siostrą!
- Temu właśnie przyniosłam stare zdjęcia. Z dzieciństwa. Dom dziadków, wakacje nad morzem, jakieś wypady ze znajomymi. Są też takie z bogatego życia nastolatek - uśmiechnem próbowałam dodać siostrze otuchy. - Wiem, że prowadziłaś pamiętnik, może z niego coś by wskrzesiło iskrę w Twojej głowie. Niestety, nigdzie nie mogę go znaleźć.
- Pamiętnik? Prowadziłam pamiętnik? - zastanowiła się. - A mam może jakieś pudełko po sandałkach z dzieciństwa?
- Masz! Skąd wiesz? Masz i trzymasz tam różne jakieś bibeloty.
- Na dnie jest pamiętnik - spojrzała na mnie wielkimi oczami, które jeszcze powiększyły się ze zdziwienia.
Drżącą ręką sięgnęłam po telefon i wykręciłam znajomy numer.
- Mamo, możesz zajrzeć na dno pudełka po dziecięcych butach? Tak, teraz - ponagliłam. - Zeszyt? Tak, mamo, to pamiętnik Ady. Przywieź go tutaj jak tylko będziesz mogła. Ona coś sobie przypomina.

- Hej! Przyniosłam Ci te rzeczy, które obiecałam - wyjęłam z torby kilka książek, płyt i dwa albumy ze zdjęciami. - To wszystko uwielbiałaś przed wypadkiem. Może dzięki temu coś Ci się przypomni.
- Nie sądzę - siostra odwróciła wzrok spoglądając w siną dal za oknem.
- Chociaż spróbuj, przecież nic na tym nie stracisz - próbowałam ją przekonać.
- Skąd mam wiedzieć czy mi nie...

Utrata pamięci bywa niestety daleka od książkowych tajemnic i romantycznych głupotek, nie mówiąc już o szczęśliwym zakończeniu.

Obserwując moją babcię pogrążającą się w chorobie, widzę, jak stopniowo rozpada się osoba, którą była. Nie jest to już tylko utrata wspomnień, ale zagubienie w drodze do łazienki, udręka nieustannego powtarzania tego samego dialogu, zubożenie myślenia kończące się niestety w pustej, bezrozumnej twarzy będącej jak gdyby domem, w którym już nikt nie mieszka.

Póki jeszcze można, próbuję zapalać w nim światła. Opowiadam babci o tym, jak kiedyś stawała po kolana w jeziorze i liczyła swe nurkujące wnuki, jak nigdy nie zgadzał się jej ten rachunek i jak wiele nerwów ją to kosztowało. Mówię o smażeniu pączków, hodowaniu kurczaków, o ogniskach w ogrodzie i zapachu kiełbasek nadzianych na kijek. O terkocie maszyny w samym środku nocy, gdy babcia szyła brzuchy lalkom i wyprawach do sąsiadki po mleko, które kończyły się godzinnym oglądaniem świniaków. O torcie, na którym siedziała kiedyś cukrowa krówka, której nikomu nie wolno było zjeść i raz po raz zlizywało się z niej wierzchnią warstwę... kurzu.

Czasem jeszcze bawią babcię te historie, bywa, że widzę, iż są jej obce. Osobną kategorię stanowią te, których bohaterem jest dziadek. Nawet, kiedy mówię o tym, jak na babcię pomstował, gdy zmarudziła kilka godzin na trasie ze sklepu, jak wspominam jego dezaprobatę dla pomysłu z zielonymi naleśnikami, widzę ów ślad uśmiechu - znak, że nie całkiem jeszcze umarła.

Utrata pamięci bywa niestety daleka od książkowych tajemnic i romantycznych głupotek, nie mówiąc już o szczęśliwym zakończeniu.

Obserwując moją babcię pogrążającą się w chorobie, widzę, jak stopniowo rozpada się osoba, którą była. Nie jest to już tylko utrata wspomnień, ale zagubienie w drodze do łazienki, udręka nieustannego powtarzania tego samego dialogu, zubożenie...

Bliskiej osobie próbowałabym przypomnieć wszystko przez bodźce takie jak muzyka, miejsce, zapach ;)

Bliskiej osobie próbowałabym przypomnieć wszystko przez bodźce takie jak muzyka, miejsce, zapach ;)

Gdyby ktoś z moich bliskich stracił pamięć zrobiłabym wszystko, aby pomóc mu odnaleźć się na nowo. Zabierałabym go w miejsca, w których lubił spędzać czas i opowiadałabym różne anegdoty z jego życia związane właśnie z tymi miejscami.
Próbowałabym także oddziaływać na niego poprzez smaki, zapachy, dźwięki i obrazy. Przyrządzałabym jego ulubione dania, przynosiłabym kwiaty, których zapach najbardziej lubił, włączałabym muzykę, której najczęściej słuchał, oglądałabym z nim jego ulubione filmy.
Z całą pewnością nie bombardowałbym go całą masą zdjęć z ludźmi i miejscami, których nie pamięta. Dałabym mu czas, aby sam zechciał szukać odpowiedzi na nurtujące go pytania i zawsze służyłabym mu pomocą w odnajdywaniu na nie odpowiedzi.

Gdyby ktoś z moich bliskich stracił pamięć zrobiłabym wszystko, aby pomóc mu odnaleźć się na nowo. Zabierałabym go w miejsca, w których lubił spędzać czas i opowiadałabym różne anegdoty z jego życia związane właśnie z tymi miejscami.
Próbowałabym także oddziaływać na niego poprzez smaki, zapachy, dźwięki i obrazy. Przyrządzałabym jego ulubione dania, przynosiłabym kwiaty,...

Jeśli mowa o bliskich mi osobach, to zrobiłabym absolutnie wszystko, by odzyskały choć część samych siebie i dotychczasowego życia w najlepszym jego wydaniu. Domyślam się jaki chaos może odczuwać taka osoba, więc nie starałabym się za wszelką cenę przemycać bardzo dużej ilości informacji z przeszłości, podsuwać zdjęć i raczyć opowieściami z jej życia, bo szczerze wątpię, że miałoby to szczególny wpływ na powrót do normalności. Zamiast marnować czas na przerabianie całego życia sprzed utraty pamięci, wolałabym skupić się na przyszłości, by bliska mi osoba czuła się bezpieczna, szczęśliwa, czerpała radość z bieżących wydarzeń i zaczęła żyć na nowo. Nigdy nie chciałabym, żeby ktoś mi bliski żył pod presją, że musi być taki jak dawniej, więc postarałabym się o zwyczajny przebieg każdego kolejnego dnia, a być może zakochałby się na nowo w tych samych pasjach, smakach i rytuałach, nawet o tym nie wiedząc. Myślę, że przywołanie w takiej chwili anegdoty z przeszłości byłoby bardzo budujące i przyniosłoby pozytywne rezultaty. Druga sprawa to uzbroiłabym się w duże pokłady cierpliwości i zapewniła najbliższemu spokój oraz ochronę przed ludźmi, którzy mogliby wywołać negatywne emocje i poczucie winy w związku z wydarzeniami, których dana osoba nawet nie pamięta i w żaden sposób nie może się sama obronić.

Jeśli mowa o bliskich mi osobach, to zrobiłabym absolutnie wszystko, by odzyskały choć część samych siebie i dotychczasowego życia w najlepszym jego wydaniu. Domyślam się jaki chaos może odczuwać taka osoba, więc nie starałabym się za wszelką cenę przemycać bardzo dużej ilości informacji z przeszłości, podsuwać zdjęć i raczyć opowieściami z jej życia, bo szczerze wątpię, że...