Jestem jak w TRANSIE. Czerwone szpilki, mój znak rozpoznawczy, wbijają się w podmokły parkowy grunt. W powietrzu czuć zapach ciepłego letniego deszczu. Klnę pod nosem, bo to oznacza całkowite zatarcie śladów. Nerwowo odpalam fajkę ( choć z założenia nie palę) i czerwona szminka zostawia ślad na filtrze. Chyba podchodzę do tej sprawy zbyt emocjonalnie, ale co za gnój dokonuje zbrodni w parku na ulubionym placu zabaw moich dzieci. Można zrozumieć każdą zbrodnię, ale to że dziewczynki przez najbliższe dwa tygodnie nie będą mogły się tu bawić nie zasługuje na żadne usprawiedliwienie. Zniszczę tego mordercę.

Jestem jak w TRANSIE. Czerwone szpilki, mój znak rozpoznawczy, wbijają się w podmokły parkowy grunt. W powietrzu czuć zapach ciepłego letniego deszczu. Klnę pod nosem, bo to oznacza całkowite zatarcie śladów. Nerwowo odpalam fajkę ( choć z założenia nie palę) i czerwona szminka zostawia ślad na filtrze. Chyba podchodzę do tej sprawy zbyt emocjonalnie, ale co za gnój...

Leżał na łóżku już 3 godzinę i gapił się w sufit. Krople rzęsistego deszczu tłukące o szyby wprowadziły go w hipnotyczny TRANS. Starszy aspirant Zajączek szukał na suficie natchnienia do pracy i myśli, która mu uciekła gdy wpatrywał się w oczy zmarłej dziewczyny. Zauważył wtedy jakiś szczegół, drobiazg, ale myśl była równie szybka co ulotna. Co to mogło być? Kolor oczu? Zmarszczki mimiczne? Kolor skóry? Znamię? Na pewno denatka znaleziona wczesnym rankiem w leśnym parowie, trochę nadgryziona przez dzikie zwierzęta była niezwykle piękna. To uroda uderzyła go najpierw, potem spojrzał w jej martwe oczy i wtedy pojawiła się właśnie ta myśl. Ale co to było? Gdyby nie fakt, że był taki gapowaty i myślący tylko o jedzeniu, kocie Heliodorze, dobrej książce, ukochanych paprotkach, zbliżającej się emeryturze, to może by i znalazł odpowiedź na dręczące go pytanie. W tym natłoku myśli nie było jednak miejsca na pracę. Jak zawsze i jak przy wszystkich poprzednich sprawach musiał znowu liczyć na łut szczęścia. W pracy wołają na niego "Farciarz", ale wolał myśleć, że główną przyczyną zachowania kolegów była zazdrość. Jemu zawsze jakoś się udawało wyjść z najgorszych opresji nawet tych intelektualnych. Dotychczas, mimo że przypadkiem, to zawsze mu się udawało rozwiązywać sprawy, więc czemu los nie miałby się uśmiechnąć do niego i tym razem? Sufit uparcie milczał. Zajączek przeciągnął się leniwie, wstał i udał się w kierunku lodówki. Zagadka morderstwa młodej kobiety może przecież zaczekać.

Leżał na łóżku już 3 godzinę i gapił się w sufit. Krople rzęsistego deszczu tłukące o szyby wprowadziły go w hipnotyczny TRANS. Starszy aspirant Zajączek szukał na suficie natchnienia do pracy i myśli, która mu uciekła gdy wpatrywał się w oczy zmarłej dziewczyny. Zauważył wtedy jakiś szczegół, drobiazg, ale myśl była równie szybka co ulotna. Co to mogło być? Kolor oczu? ...

Gdy dostawał telefon, a następnie zbliżał się do powiewających na wietrze taśm policyjnych, wpadał w TRANS. Mrużył oczy, którymi świdrował otoczenie, wkładał zatyczki do uszu, żeby zagłuszyć wszystkie niepotrzebne dźwięki by być tylko tu i teraz. W ręce mocno ściskał wysłużony dyktafon, który bez zająknięcia przyjmował wszystkie wypowiedziane słowa. Zazwyczaj nie było w nich składu. Ot zlepek nagłych słów i myśli, które wyrwały mu się, bo oczy zarejestrowały coś, co umysł uznał na tyle ważne, że przerobił je na słowa.
Dla kogoś z boku wyglądał jak obłąkany, który mota się dookoła siebie i coś tam mamrocze pod nosem. Ale reszta była czujna i gotowa, kiedy nagle gwałtownie wyprostuje się i ręką wskaże przedmiot lub miejsce, nad którym technicy powinni bardziej się pochylić. Tym razem nie było inaczej. "Taniec szaleńca" został gwałtownie przerwany, a ręka wskazała wysoko w górę, na koronę pobliskiego drzewa.

Gdy dostawał telefon, a następnie zbliżał się do powiewających na wietrze taśm policyjnych, wpadał w TRANS. Mrużył oczy, którymi świdrował otoczenie, wkładał zatyczki do uszu, żeby zagłuszyć wszystkie niepotrzebne dźwięki by być tylko tu i teraz. W ręce mocno ściskał wysłużony dyktafon, który bez zająknięcia przyjmował wszystkie wypowiedziane słowa. Zazwyczaj nie było w...

Igor Małecki, pseudonim TRANS był jednym z najlepszych polskich żołnierzy. Służył w tajnej jednostce i był egzekutorem, najlepszym snajperem i wojownikiem ostatniego dziesięciolecia. W wieku trzydziestu czterech lat odszedł z służby, wciąż działał jednak na zlecenie rządu.
Gdybyś zobaczył go na ulicy zwróciłbyś uwagę jedynie na oczy. Był średniego wzrostu brunetem o zwyczajnej twarzy, która nie wyróżniała się niczym wśród tysięcy innych. Za to jego bladoniebieskie oczy były puste. Nie było w nich grama emocji czy uczucia. Jego twarz była maską, którą nauczył się zakładać dawno temu. Małecki od młodego wieku cierpiał na anhedonie - zaburzenie odczuwania emocji. Lekarze uważali, że to może mieć powiązania z ukrytą schizofrenią, jednak nie byli w stanie dać konkretnej diagnozy. To nie było ważne, bo armia zrobiła z niego wojownika idealnego.
Po kilku latach, w czasie których opanował niezliczone umiejętności, został tropicielem w cywilu. Założył biuro detektywistyczne.
Nie stroni od alkoholu, choć nawet jego wpływ nie budzi w nim uczuć i emocji.
Jest idealną maszyną do tropienia i zabijania.
I zawsze zwycięża.

Igor Małecki, pseudonim TRANS był jednym z najlepszych polskich żołnierzy. Służył w tajnej jednostce i był egzekutorem, najlepszym snajperem i wojownikiem ostatniego dziesięciolecia. W wieku trzydziestu czterech lat odszedł z służby, wciąż działał jednak na zlecenie rządu.
Gdybyś zobaczył go na ulicy zwróciłbyś uwagę jedynie na oczy. Był średniego wzrostu brunetem o...

-To mógł być jej chłopak?
-Co?
-Mówię o billingach. Ponoć nie miał z nią kontaktu.
-Nie teraz - komisarz Konopko uciął szybko i zniknął za drzwiami.
Cholera, billingi - pomyślał - muszę to sprawdzić. Tak dzwonił, ale co z tego?
Otworzył szafkę wyklejoną żółtymi karteczkami. ,,zgon: 23:00-1:00", ,,chłopak ofiary zeznał, że nie kontaktowali się przez weekend", ,,plamy opadowe - ofiara została zamordowana w pozycji siedzącej", ,,sprawdzić odciski butów", ,,TRANS - to może być trop", ,,bilet - godzina sprzedaży: 22:57"
Komisarz wpadł w popłoch. Objawy choroby dały o sobie znać - znowu jego pamięć szwankowała. Wiedział, że dłużej nie zdoła tego ukryć. Wspomagał się kartkami, które sukcesywnie uzupełniał. Tak, to będzie jego ostatnia sprawa.
O co chodzi z tym TRANSEM? - zastanawiał się, gdy do pokoju weszła Anita.
-Sprawdziłam, tego dnia "SPEED-TRANSEM", kursem o 23:00 podróżowała tylko ofiara. Sprzedano ten jeden bilet. Co robimy?
-Musimy przesłuchać kierowcę.
-Wczoraj z nim rozmawiałeś. Wpadłeś na coś nowego?
-Zostaw mnie samego, muszę wykonać telefon.
Gdy drzwi się zamknęły zaczął gorączkowo szukać jakichś zapisów. Trafił na notes. Przewertował kartki i wszystko zaczęło się układać w całość. Plamy osadowe świadczą o pozycji w jakiej zginęła. Przez całą drogę jechała jedynie z kierowcą. Wracający z imprezy studenci widzieli ruszający z piskiem opon pojazd. Buł to bus z napisem "...-TRANS". Przesłuchiwany kierowca miał wyjątkowo duże stopy i takie ślady znaleziono w parku przy ofierze.

-To mógł być jej chłopak?
-Co?
-Mówię o billingach. Ponoć nie miał z nią kontaktu.
-Nie teraz - komisarz Konopko uciął szybko i zniknął za drzwiami.
Cholera, billingi - pomyślał - muszę to sprawdzić. Tak dzwonił, ale co z tego?
Otworzył szafkę wyklejoną żółtymi karteczkami. ,,zgon: 23:00-1:00", ,,chłopak ofiary zeznał, że nie kontaktowali się przez weekend", ,,plamy...

TRANS ,taki miał pseudonim.Nie wyglądał jak macho z serialu.Wręcz przeciwnie,wiek 38 lat.Chudy,w okularach.Chuda twarz,ubrany w rzeczy z drugiej ręki.
Brak dwóch zębów z przodu.Śmiech przypominał,śmiech wariata.
Ulubione słowo-browar.Wykrywalność 99 %

TRANS ,taki miał pseudonim.Nie wyglądał jak macho z serialu.Wręcz przeciwnie,wiek 38 lat.Chudy,w okularach.Chuda twarz,ubrany w rzeczy z drugiej ręki.
Brak dwóch zębów z przodu.Śmiech przypominał,śmiech wariata.
Ulubione słowo-browar.Wykrywalność 99 %

Gdy wpadnie w TRANS nikt nie jest w stanie go powstrzymać. Mowa oczywiście o nieposiadającym życia osobistego, kompletnie oddanym swojej pracy Poruczniku Dankowskim, znanym pod pseudonimem Daka.
Porucznik od lat jedyne kontakty towarzyskie jakie posiada to te, które prowadzą do rozwiązania kolejnej powierzonej mu zagadki. Sypia jedynie z przypadkowymi kobietami, pamiętając aby nigdy nie robić im nadziei na stały związek. Nieodłącznym elementem jego życia jest papieros, stołuje się w swoim ulubionym barze mlecznym, gdzie zawsze rozkłada się z pracą przy stoliku ulokowanym w kącie lokalu. Daka po ciężkim dni, gdy nocą nie prowadzi obserwacji uwielbia męski trunek, którym jest whisky.
Niezwykle dociekliwy, doprowadzający zawsze sprawę do końca i potrafiący zaryzykować własne życie, byleby tylko nieść pomoc niewinnym, słabszym i bezbronnym. Kocha dzieci, niemniej jednak nie posiada własnych. Robi to z wyboru, bo wie, że byłby ojcem, który nie poświęcałby im wystarczająco dużo czasu. Dlatego zawsze gdy ma czas i możliwość spędza czas z dzieciakami swojej siostry, z którą ma rewelacyjny kontakt i z którą zawsze o wszystkim może rozmawiać. Daka to młody, przystojny, ale przede wszystkim ambitny porucznik, przed którym kolejne stopnie kariery stoją otworem!

Gdy wpadnie w TRANS nikt nie jest w stanie go powstrzymać. Mowa oczywiście o nieposiadającym życia osobistego, kompletnie oddanym swojej pracy Poruczniku Dankowskim, znanym pod pseudonimem Daka.
Porucznik od lat jedyne kontakty towarzyskie jakie posiada to te, które prowadzą do rozwiązania kolejnej powierzonej mu zagadki. Sypia jedynie z przypadkowymi kobietami, pamiętając...

Niegdyś spokojny, zrównoważony mężczyzna w eleganckim garniturze. Teraz - butny, nieokrzesany typ w skórzanej kurtce. W przeszłości punktualnie podjeżdżał pod gmach Policji taksówką ze świeżo zmieloną kawą w dłoni. Teraz - wiecznie spóźniony zapowiada kolegom z pracy swój przyjazd wyciem silnika motoru. Kiedyś śledczy Iglecki czuł, że ma wszystko i może wszystko. Teraz - nie ma nawet nadziei,że spotka go jeszcze coś dobrego.

Skąd ta TRANSformacja? Zaczęło się trzy lata temu, gdy Pani Iglecka i owoc ich miłości - mała Amelka, w tajemniczych okolicznościach zniknęły z plaży w Dąbkach w trakcie wspólnych wakacji.

Czy Iglecki wybaczy sobie, że zostawił je wtedy na chwilę same? Czy pozna prawdę o ich zaginięciu? Czy odzyska dawnego siebie?

Niegdyś spokojny, zrównoważony mężczyzna w eleganckim garniturze. Teraz - butny, nieokrzesany typ w skórzanej kurtce. W przeszłości punktualnie podjeżdżał pod gmach Policji taksówką ze świeżo zmieloną kawą w dłoni. Teraz - wiecznie spóźniony zapowiada kolegom z pracy swój przyjazd wyciem silnika motoru. Kiedyś śledczy Iglecki czuł, że ma wszystko i może wszystko. Teraz -...

Od razu przypomniał mi się polski tytuł tego filmu z młodym Pacino. „Panika w parku sztywnych”. Takie skojarzenie. Najpierw jedne zwłoki w kupie liści, potem drugie, trzecie i kolejne. Powiedziałem chłopakom, żeby przestali grzebać w ściółce, bo koroner pokroi i nas. Stary leniuch miał dość roboty na wieczór…
Gapie zlecieli się jak gołębie do frytek. Tłoczyli się zbici w kupki i komentowali. Nie mogłem się skupić przez ich szczebiot. Może ja też przyjdę do nich do pracy i będę się na nich gapił i mamrotał pod nosem, jak chory ćpun?!
Co do chłopaczka: zobaczyłem gapia, który stał najbliżej liny. Spróbuj ją przekroczyć, skur... Nim zdążyłem dokończyć myśl, zrobił to. Czubki butów usmarkanego łebka w dresiku wystawały za linię. Pomachałem mu do obiektywu. Pożyczyłem jego smartfona. Wrzasnął, wyjątkowo obelżywie, żebym mu go oddał. Tak zrobiłem. Cisnąłem smartfonem wysoko nad tłumem. Aport! Wściekł się. Groził mi, podskakiwał, wpadł w TRANS. Stwierdziłem, że szkoda takiego smartfona na kogoś, kto nagrywa obraz w pionie. Spytałem, jak nazwałby taką osobę. Zauważyłem, że po policzku spływa mu łza. Bidula. Wyjąłem chusteczki. Zmroziło go. Odwrócił się na pięcie. Nim zdążył ruszyć, klepnąłem go w ramię. Pokażę ci sztuczkę, mały. Tadam! Smartfon wyrósł z mojej dłoni (tak naprawdę cały czas tam był). Miałem parę pytań i przeczucie, że chłopaczek nie będzie chciał gadać. To nie był byle gap. Kręcił się po parku już wczoraj. Pomyślałem, że może coś zauważył. To wszystko, szefie.

Od razu przypomniał mi się polski tytuł tego filmu z młodym Pacino. „Panika w parku sztywnych”. Takie skojarzenie. Najpierw jedne zwłoki w kupie liści, potem drugie, trzecie i kolejne. Powiedziałem chłopakom, żeby przestali grzebać w ściółce, bo koroner pokroi i nas. Stary leniuch miał dość roboty na wieczór…
Gapie zlecieli się jak gołębie do frytek. Tłoczyli się zbici w...

Blady, zarośnięty, w czarnej pelerynie, nie wyglądał na detektywa. Wystarczył jednak jeden rzut oka na leżące w trawie zwłoki i natychmiast energicznie przystąpił do wydawania poleceń zagubionym młodym policjantom.
- Odgrodzić teren i nie dopuszczać żadnych gapiów. Osłońcie ciało i przykryjcie jej oczy... - na jego dłoni zalśniły dwa błyszczące krążki - srebrnymi monetami.
- Okadzę teren - zaproponowała jego niska, pulchna asystentka, wyciągając przed siebie zapałki i pęki ziół - Szałwia i podbiał?
-I biedrzeniec. To przecież południca... - zafrasowany potarł nieogoloną szczękę. - Co u licha robiła w parku wieczorem?
Otoczona smugami wonnego dymu kobieta wzruszyła ramionami.
- Zapytaj raczej, kto jest na tyle silny, by zabić południcę.
- Kimkolwiek była ta osoba, musiała zostawić ślad. Zapytam ptaków i duchów drzew.
Usiadł ze skrzyżowanymi nogami pod najbliższą brzozą i wydobył z kieszeni szklany flakonik. Trzy krople eliksiru i zaklęcie wystarczyły, by zapadł w trans.

Blady, zarośnięty, w czarnej pelerynie, nie wyglądał na detektywa. Wystarczył jednak jeden rzut oka na leżące w trawie zwłoki i natychmiast energicznie przystąpił do wydawania poleceń zagubionym młodym policjantom.
- Odgrodzić teren i nie dopuszczać żadnych gapiów. Osłońcie ciało i przykryjcie jej oczy... - na jego dłoni zalśniły dwa błyszczące krążki - srebrnymi monetami.
...