Na moją pierwszą randkę umówiłam się przez czat telefoniczny, gdyż były to czasy, gdy smartfony jeszcze nie istniały, a Internet nie był tak wszechobecny. Nie wiedziałam nawet, jak wygląda delikwent, z którym miałam się spotkać, ponieważ posiadałam wówczas komórkę bez funkcji MMS-ów, więc nie mogliśmy przesłać sobie swoich zdjęć. Zawierzyłam zatem jego wiadomościom, dotyczącym wieku i aparycji, chociaż miałam świadomość, że może to być jakiś oszust lub kawalarz.
Bardzo się stresowałam, idąc na to spotkanie. Pamiętam, jak pierwsza go zauważyłam w umówionym miejscu, i w pierwszej chwili od razu się odwróciłam. Miał na głowie czarną baseballówkę, która była znakiem rozpoznawczym, ale widząc go od tyłu, odniosłam wrażenie, że jest znacznie starszy, co mnie natychmiast odstraszyło. Przeszłam wtedy kawałek w drugą stronę, po czym postanowiłam jednak znów się zawrócić i przyjrzeć mu się dokładniej. Przyznaję, że okłamałam go co do mojego znaku rozpoznawczego, gdyż napisałam, że będę w fioletowym płaszczu, a założyłam czerwoną kurtkę – właśnie na okoliczność, gdyby jednak okazał się nie tym, za kogo się podawał.
Okrążyłam go zatem w bezpiecznej odległości, ukradkiem obserwując. Zobaczywszy wyraźniej jego twarz, odetchnęłam z ulgą, bo wyglądał właśnie mniej więcej tak, jak się opisał, i jego wiek również się zgadzał.
Postanowiłam zaryzykować i raźno do niego podeszłam, a gdy się uśmiechnął, zrozumiawszy, że to ja jestem dziewczyną z czatu, instynktownie poczułam, że nie ma się czego bać.

Na moją pierwszą randkę umówiłam się przez czat telefoniczny, gdyż były to czasy, gdy smartfony jeszcze nie istniały, a Internet nie był tak wszechobecny. Nie wiedziałam nawet, jak wygląda delikwent, z którym miałam się spotkać, ponieważ posiadałam wówczas komórkę bez funkcji MMS-ów, więc nie mogliśmy przesłać sobie swoich zdjęć. Zawierzyłam zatem jego wiadomościom,...

Pierwsze spotkanie to właściwie była randka w ciemno, chociaż znałem nazwisko, to już podejrzewałem o kogo chodzi. Mieliśmy się ku sobie, jakoś nie byłem mocny w słowach, jeśli chodzi o wstęp, ale jak się zacznie to potrafię podkręcić zabawę. Jak wyglądała pierwsza „prawdziwa randka”? Było pełno śmiechu. Umówiliśmy się do kina, miał być pełen spontan, nie przewidzieliśmy, że akurat 14.02 będzie tłum ludzi w kinie. Wszystkie bilety na poważne seanse były wkupione. Wtedy akurat wchodził do kin film Carte Blanche, jaki bardzo chcieliśmy razem obejrzeć. Ostatecznie pozostały nam „Pingwiny z Madagaskaru”. Było śmiesznie, bo wśród dzieci i ich rodziców, była sobie taka para nastoletnich maturzystów. Właściwie tak naprawdę film się nie liczył, ważne, że było dobrze nam razem w tym wyjątkowym dniu, i każdym wspólnie spędzonym. Po seansie, znajoma powiedziała o nas: Jesteście sieroty (śmiech). Bo mamy XXI wiek, a nie słyszeliśmy o rezerwacji biletów…
Dziś co prawda, nie jestem z Gabi (tak miała na imię), to jednak miłe wspomnienia pozostaną. Co poszło nie tak? Za dużo romantyzmu, i raczej patrzyłem przez różowe okulary, jakby to powiedziała Kazimiera Wąsowska z ,,Lalki”. Dobrze pamiętam ten dzień, scena jak z czeskiego filmu :D

Pierwsze spotkanie to właściwie była randka w ciemno, chociaż znałem nazwisko, to już podejrzewałem o kogo chodzi. Mieliśmy się ku sobie, jakoś nie byłem mocny w słowach, jeśli chodzi o wstęp, ale jak się zacznie to potrafię podkręcić zabawę. Jak wyglądała pierwsza „prawdziwa randka”? Było pełno śmiechu. Umówiliśmy się do kina, miał być pełen spontan, nie przewidzieliśmy,...

Moja pierwsza randka była milcząca. Chłopak zadurzył się we mnie i gdyby nie jego przebojowy brat, nawet bym o tym nie wiedziała. On był nieśmiały, ja też, umówiliśmy się na spacer po parku. Nie rozmawialiśmy prawie w ogóle. Pamiętam jednak jakim zaskoczeniem było, gdy chwycił mnie za dłoń. Chodzenie za rękę było wtedy dla mnie niczym skok w przepaść, taka bliskość z chłopakiem! Szok!
To była jedyna nasza randka. Ta cisza spowodowała, że nie odważyliśmy się na więcej. Wtedy obydwoje potrzebowaliśmy kogoś przebojowego, kto pokaże nam świat.

Moja pierwsza randka była milcząca. Chłopak zadurzył się we mnie i gdyby nie jego przebojowy brat, nawet bym o tym nie wiedziała. On był nieśmiały, ja też, umówiliśmy się na spacer po parku. Nie rozmawialiśmy prawie w ogóle. Pamiętam jednak jakim zaskoczeniem było, gdy chwycił mnie za dłoń. Chodzenie za rękę było wtedy dla mnie niczym skok w przepaść, taka bliskość z...

Chodził za mną wiele miesięcy, zanim zgodziłam się na pierwszą randkę. Zrobiłam to dla świętego spokoju, bo wiedziałam, że nic z tego nie będzie. Miałam bagaż doświadczeń z facetami, który wystarczyłby na długi czas...
Ten zwariowany Jacek wymyślił lot balonem! Kto wymyśla lot balonem na pierwszej randce? Byłam zła, nie chciałam lecieć, mam przecież lęk wysokości. Jednak jakoś dałam się namówić i w przestworzach coś się zmieniło... Zaczęłam przychylnie patrzeć na Jacka, który był zabawny i kreatywny. Wciąż gadał, w przeciwieństwie do mnie. Ale, o dziwo, jego monologi były ciekawe, uśmiałam się jak nigdy dotąd.
A dziś jest moim mężem. Chociaż na lot balonem już się raczej nie zgodzę...

Chodził za mną wiele miesięcy, zanim zgodziłam się na pierwszą randkę. Zrobiłam to dla świętego spokoju, bo wiedziałam, że nic z tego nie będzie. Miałam bagaż doświadczeń z facetami, który wystarczyłby na długi czas...
Ten zwariowany Jacek wymyślił lot balonem! Kto wymyśla lot balonem na pierwszej randce? Byłam zła, nie chciałam lecieć, mam przecież lęk wysokości. Jednak...

Taka szczególnie zapamiętana randka była z osobą poznaną przez Internet. Teraz to nie jest już nic niespotykanego, ale mówimy o czasach, kiedy jedynym komunikatorem było gg. Chłopak był niewiele starszy, z tego samego miasta i wydawało się, że mamy tyle do przegadania, że "zabraknie nam czasu w życiu". Przed samym spotkaniem emocje były ogromne, bo po miesiącach rozmów w końcu nadszedł ten czas. Pamiętam strach brata, że z kim, że gdzie itd., bo to przecież obca osoba :) W końcu nadszedł moment spotkania i klapa, zawód po całości. Żeby nie było, z grzeczności"odsiedzieliśmy soczek", kulturalnie odprowadził mnie na przystanek i to by było tyle ze znajomości. Rozmowa niespecjalnie się kleiła, moje wyobrażenie o nim na podstawie rozmów było całkowicie odmienne od tego, co zastałam i w drugą stronę wrażenia były chyba podobne. Zachowaliśmy pozory do końca, ale już nigdy więcej nie odezwaliśmy się do siebie. Nie miałam do niego o to żalu, ani w żaden sposób nie czułam się oszukana, ale zrozumiałam jedno, jak Internet mocno wypacza wyobrażenie. Daliśmy się porwać nowej technologii i całą znajomość wspominam miło, ale obiecałam sobie, że nigdy więcej :)

Taka szczególnie zapamiętana randka była z osobą poznaną przez Internet. Teraz to nie jest już nic niespotykanego, ale mówimy o czasach, kiedy jedynym komunikatorem było gg. Chłopak był niewiele starszy, z tego samego miasta i wydawało się, że mamy tyle do przegadania, że "zabraknie nam czasu w życiu". Przed samym spotkaniem emocje były ogromne, bo po miesiącach rozmów w...

Miałam 17 lat,byłam głupią gąską,która dopiero poznaje życie. Randka była nietypowa,bo podwójna. Poszłam na nią z koleżanką z liceum,bo zaprosiło nas dwóch chłopaków,których poznałyśmy na dyskotece. Spotkaliśmy się w kawiarni. Niestety,chłopcy przy bliższym poznaniu okazali się strasznie nijacy,w dodatku bez kultury i ogłady. Wynudziłyśmy się jak mopsy i zastanawiałyśmy się co tu zrobić aby jak najszybciej zakończyć to niefortunne spotkanie. Powiedziałyśmy chłopakom,że musimy wyjść do toalety i w toalecie naradziłyśmy się,że po prostu uciekamy z kawiarni bez pożegnania i bez wyjaśniania czegokolwiek. I dokładnie tak zrobiłyśmy. Zastanawiałyśmy się potem jakie miny musieli mieć chłopcy gdy już nie wróciłyśmy do stolika i gdy zorientowali się,że po prostu zwiałyśmy z randki. Zaśmiewałyśmy się z tego tak,że aż nas brzuchy bolały,chociaż im pewnie nie było do śmiechu...

Miałam 17 lat,byłam głupią gąską,która dopiero poznaje życie. Randka była nietypowa,bo podwójna. Poszłam na nią z koleżanką z liceum,bo zaprosiło nas dwóch chłopaków,których poznałyśmy na dyskotece. Spotkaliśmy się w kawiarni. Niestety,chłopcy przy bliższym poznaniu okazali się strasznie nijacy,w dodatku bez kultury i ogłady. Wynudziłyśmy się jak mopsy i zastanawiałyśmy się...

Czy znacie to uczucie kiedy mama, ciocia, kumpela, prezydent albo papież chcą Was wyswatać? Bo oczywiście: „będzie z niego dobry materiał” czy „dobrze mu z oczu patrzy”. I to jest właśnie moja historia, kiedy rękami i nogami, broniłam się, że nigdy nie dam się im wyswatać. A tu koleżanka z pracy przedstawia mi kandydatury dwóch mężczyzn, argumentując jej słodkim: „no wiesz, bo on to taki męski mężczyzna”. Po czym masz zapalenie spojówki i idziesz tylko z jednym pomalowanym okiem na jej imprezę urodzinową, a tam dwóch panów z propozycji i jeszcze jeden, który siedzi i kupuję colę z lodem dla samego lodu, bo właśnie jest po wyrywaniu ósemek. No Ty z jednym sprawnym okiem, on z bolącym zębem wymieniacie kilka śmiesznych zdań i nic. Ale koleżanka z pracy zauważyła, że jesteśmy swoimi lustrzanymi odbiciami w płci przeciwnej i umawia się z nami na piwo. I już oboje wiemy, że chciała nas wyswatać i wiemy też, że miała rację. Dwie osoby chude jak patyki, ale jedzące za czterech, więc kumpela z pracy na zakończenie spotkania sprawia, że zakładamy się o to, kto z nas zje więcej pizzy. Oczywiście, zgadzam się na taki układ, ale pod warunkiem, że pizzę przygotujemy sami. Moje mieszkanie w trakcie przeprowadzki, więc brak wałka. Na szczęście on ma u siebie jeden, wracamy i pizza zrobiona. Ja przegrałam walkę pizzową, ale wygrałam wtedy miłość. Miłość, która była cierpliwa, wrażliwa i pozwoliła mi się rozwijać. Dziękuję za przyjaciół, pizzę i miłość, mimo rozstania z powodu odległości.

Czy znacie to uczucie kiedy mama, ciocia, kumpela, prezydent albo papież chcą Was wyswatać? Bo oczywiście: „będzie z niego dobry materiał” czy „dobrze mu z oczu patrzy”. I to jest właśnie moja historia, kiedy rękami i nogami, broniłam się, że nigdy nie dam się im wyswatać. A tu koleżanka z pracy przedstawia mi kandydatury dwóch mężczyzn, argumentując jej słodkim: „no...

Pierwsza randka to były dla mnie ogromne emocje, szybkie bicie serca i niemiłosierny stres. Pamiętam jak prasowałam sukienkę, którą wybrałam po burzliwym przeszukaniu szafy. Chciałam wyglądać jak najładniej i zaprezentować się jak najlepiej. Nie ukrywałam przed rodziną, że idę na randkę, bo i tak zauważyliby, że się stresuję i zarazem jestem podekscytowana, więc pewnie by się domyślili. Wystrojona i delikatnie umalowana ruszyłam do pobliskiej knajpki, w której spotykali się wszyscy młodzi z okolicy. Była przytulna i miała przyjemne wnętrze oraz co ważne dla młodych dobre ceny. Wybranek już na mnie czekał. Siedliśmy pod ścianą i zamówiliśmy coś do jedzenia. Nie pamiętam co to było, ale z pewnością dobrze znałam to danie, bo niejednokrotnie studiowałam całe menu. Generalnie przegadaliśmy pół wieczora. Śmieliśmy się z naszych zabawnych opowieści i gadali o szkole, bo właśnie w niej się poznaliśmy. Chłopak był sympatyczny, wygadany i miał w sobie coś z gentlemana. W pamięć zapadły mi jego perfumy, które miały w sobie chyba nutkę afrodyzjaku. Wybranek odprowadził mnie pod same drzwi domu, spod którego przez okno wyglądała już zaciekawiona rodzinka. Może nie była to bardzo wyjątkowa, a na pewno nie szalona randka, ale była to prawdziwa pierwsza randka. Związek nie przetrwał po dzisiejszy dzień, lecz całe spotkanie przebiegło lepiej niż sobie wyobrażałam, co po raz kolejny udowodniło mi, że za dużo przeżywam i się stresuję.

Pierwsza randka to były dla mnie ogromne emocje, szybkie bicie serca i niemiłosierny stres. Pamiętam jak prasowałam sukienkę, którą wybrałam po burzliwym przeszukaniu szafy. Chciałam wyglądać jak najładniej i zaprezentować się jak najlepiej. Nie ukrywałam przed rodziną, że idę na randkę, bo i tak zauważyliby, że się stresuję i zarazem jestem podekscytowana, więc pewnie by...

Moją pierwszą randkę wspominam z lekkim uśmiechem. Było to późną jesienią. Liście już dawno spadły z drzew, a na zewnątrz panował chłód. Chłopaka, z którym miałam się wtedy spotkać, poznałam przez jeden z portali internetowych. W umówionym miejscu pojawiłam się pierwsza, więc każda zbliżająca się męska sylwetka przyprawiała mnie o szybsze bicie serca i myśli typu ,,Ojejku, to on?’’. Jednak moja randka spóźniała się. Ponieważ jestem osobą, która nie znosi czekać, nie byłam zbytnio zadowolona z tego faktu. Kiedy chłopak pojawił się piętnaście minut później niż powinien, nie okazałam mu mojego lekkiego rozczarowania i ze względu na pogodę zdecydowaliśmy wybrać się do przytulnej kawiarni. Tam długo rozmawiając spędziliśmy miło czas. Oprócz znalezienia wspólnych zainteresowań okazało się, że tak naprawdę już się znamy. Około rok wcześniej poznaliśmy się w jednym ze studenckich barów! Niestety wtedy nie wymieniliśmy się numerami telefonów, ani nie natknęliśmy się na siebie. Aż do czasu tej randki… Uznaliśmy, że nasze ponowne spotkanie nie może być przypadkowe. Mimo to po kolejnych randkach i bliższym poznaniu się mieliśmy jasność, że to jednak nie jest przeznaczenie, a jedynie dzieło przypadku. I chociaż pomiędzy nami nigdy prawdziwie nie zaiskrzyło, moja pierwsza w życiu randka należała do tych bardziej udanych.

Moją pierwszą randkę wspominam z lekkim uśmiechem. Było to późną jesienią. Liście już dawno spadły z drzew, a na zewnątrz panował chłód. Chłopaka, z którym miałam się wtedy spotkać, poznałam przez jeden z portali internetowych. W umówionym miejscu pojawiłam się pierwsza, więc każda zbliżająca się męska sylwetka przyprawiała mnie o szybsze bicie serca i myśli typu ,,Ojejku,...

Miałam 16 lat i wszystkie rozumy pozjadalam bo chłopak zaprosił mnie do kawiarni w centrum Będzina na moją pierwszą oficjalną randkę, z czego byłam bardzo dumna. Były lata 80-te. W kawiarni panowały zupełne pustki jeśli chodzi o klientelę a na półkach za barem stały butelki z Polo-coctą i oranżadą. My zamówiliśmy po herbacie którą podano tradycyjnie w szklankach na spodeczkach. Nie było mowy o jakimkolwiek jedzeniu poza paluszkami.
Randka okazała się totalnym niewypałem bo chłopak o imieniu Wojtek był wręcz chorobliwie nieśmiały. Próbowałam ratować sytuację i prowadzić rozmowę ale było bardzo ciężko. Wręcz orka na ugorze. Na każde pytanie chłopak odpowiadał monosylabami a gdy ja coś opowiadałam, on jakby nie słuchał. Czerwienił się przy tym jak piwonia.
Przed randką, jak to ja, wyobrażałam sobie nasz pierwszy pocałunek. To było dla mnie oczywiste, że na pożegnanie chłopak mnie pocałuje. Byłam romantyczką, której randki, zakochanie, potem miłość jawiły się jako coś najpiękniejszego na świecie i bez czego świat nie może istnieć. A już na pewno ja.
Rozczarowanie mnie dobiło... Dosłownie zwaliło mnie z nóg.
Po wypiciu herbaty chłopak odprowadził mnie na tramwaj, powiedział ,, cześć,, i tyle było z naszej randki. Nigdy więcej się z nim nie umówiłam choć kilka razy do mnie dzwonił i proponował spotkanie. Wynudziłem się wtedy jak mops i nie zamierzałam robić więcej na sobie eksperymentów pt. Ile starczy mi cierpliwości?
Po jakimś czasie dowiedziałam się, że chodził z dziewczyną rok i nigdy nawet nie wziął jej za rękę. Strasznie jej współczułam. Byłam wtedy bardzo niedojrzała i tzw chodzenie z chłopakiem oznaczało m.in przytulanie czy całowanie. Po prostu było nieodłącznym elementem takiego cielęcego związku.

Miałam 16 lat i wszystkie rozumy pozjadalam bo chłopak zaprosił mnie do kawiarni w centrum Będzina na moją pierwszą oficjalną randkę, z czego byłam bardzo dumna. Były lata 80-te. W kawiarni panowały zupełne pustki jeśli chodzi o klientelę a na półkach za barem stały butelki z Polo-coctą i oranżadą. My zamówiliśmy po herbacie którą podano tradycyjnie w szklankach na...