Dorosłość jest jak bańka mydlana: przez krótką chwilę jest piękna, wręcz magiczna, ale później cały czar pryska. Pojawia się proza życia codziennego. Człowiek ze zdwojoną siłą przekonuje się, że pieniądze nie rosną na drzewach, lodówka nie zapełnia się samodzielnie, a współlokatorzy nie zawsze zostają naszymi najlepszymi przyjaciółmi (prawdę mówiąc nie zdarza się to prawie nigdy).

Wraz z wejściem w dorosłość czas zaczyna biec w zawrotnym tempie. Nagle, jak za dotykiem czarodziejskiej różdżki, nie ma już czasu na spotkania ze znajomymi, wyjścia do klubów.

Uświadomienie sobie tego sprawia mi niemal fizyczny ból. Mam ogromną ochotę zadzwonić do mojej przyjaciółki z liceum, ale nie bardzo wiem co miałabym jej powiedzieć. Nie wiem nawet czy mam prawo do niej dzwonić. W końcu to ja nieustannie nie mogłam znaleźć chwili na to by się z nią spotkać. A od czasu gdy założyła własną rodzinę z najwspanialszym mężczyzną jakiego mogła poznać mam wrażenie, że jestem zbędna. Nie chcę psuć ich sielanki, więc nie dzwonię. Kiedy byłyśmy na uczelni było łatwiej, o wiele. Zawsze między jedną sesją, a kolejną, gdy widmo egzaminów nie wisiało zbyt nisko, wyskakiwałyśmy na zakupy, do kina, na kawę. Zwyczajnie spędzałyśmy ze sobą czas.

Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, jaka byłam naiwna, gdy uważałam, że jestem dorosła w momencie rozpoczęcia studiów. To dopiero była rozgrzewka przez prawdziwym życiem. W dodatku niezbyt intensywna.

Dorosłość jest jak bańka mydlana: przez krótką chwilę jest piękna, wręcz magiczna, ale później cały czar pryska. Pojawia się proza życia codziennego. Człowiek ze zdwojoną siłą przekonuje się, że pieniądze nie rosną na drzewach, lodówka nie zapełnia się samodzielnie, a współlokatorzy nie zawsze zostają naszymi najlepszymi przyjaciółmi (prawdę mówiąc nie zdarza się to prawie...

Dorosła, niezależna od rodziców, szczęśliwa. Nie zastanawiam się nad trudami zycia, nie boję się przyszłości- choć wiem, że nie zawsze musi być łatwo. Jest ok. Jestem młodą mężatką, matką, mam ukochaną pracę i dom. Sama radość! Niemal zachłystuję się dorosłością. I u szczytu szczęścia, w najmniej oczekiwanej chwili przychodzi refleksja, mgnienie, impuls, że coś się skończyło, że nigdy już nie będzie jak kiedyś! Nagle w mojej duszy poczułam nieokreślony lęk! Patrząc na maleńkie życie, które tak mnie uszczęśliwiło - uświadomiłam sobie, że od tej chwili JA zawsze muszę być gotowa do pomocy, zawsze pełna sił, zawsze mocna...I przez jedną chwilę poczułam silne pragnienie aby ukryć się jak dawniej w ramionach mamy i zatęskniłam za czasem, gdy Ona dbała o mnie w chorobie i trudnych chwilach. Boleśnie uświadomiłam sobie swoją dorosłość...

Dorosła, niezależna od rodziców, szczęśliwa. Nie zastanawiam się nad trudami zycia, nie boję się przyszłości- choć wiem, że nie zawsze musi być łatwo. Jest ok. Jestem młodą mężatką, matką, mam ukochaną pracę i dom. Sama radość! Niemal zachłystuję się dorosłością. I u szczytu szczęścia, w najmniej oczekiwanej chwili przychodzi refleksja, mgnienie, impuls, że coś się...

Dorosłość mnie nie rozczarowała. Może myślałam, że jak tylko skończę studia (bo powiedzmy sobie szczerze, studia to było dla mnie przedłużenie dzieciństwa, młodości, nieodpowiedzialności i imprezowania) to od razu pracodawcy rzucą się przede mną na kolana i zasypią mnie pieniędzmi, po roku kupię samochód, a za kolejne pół roku mieszkanie. Może myślałam, że będzie łatwiej i szybciej, ale spokojnie, dorosłość uczy mnie cierpliwości. Tymczasem uważam, że ten wiek ma w sobie więcej zalet. Jestem niezależna, pracuję i mam swoje pieniądze, mogę wyjść wieczorem albo wyjechać na weekend, mogę prowadzić samochód co jest wspaniałe, stać mnie na to żeby zalać bak do pełna, mogę być spontaniczna bo moje plany są tylko moje, nie muszę z nikim niczego ustalać. Przed dorosłymi jest więcej możliwości ale może mniej czasu i chęci. Wszystko zależy od nastawienia. Pewnie, że mogę usiąść i dramatyzować, że gimnazjum to było życie, ale to nieprawda. Chciałam być dorosła i moje oczekiwania spełniają się tylko trochę wolniej niż sobie wyobrażałam.

Dorosłość mnie nie rozczarowała. Może myślałam, że jak tylko skończę studia (bo powiedzmy sobie szczerze, studia to było dla mnie przedłużenie dzieciństwa, młodości, nieodpowiedzialności i imprezowania) to od razu pracodawcy rzucą się przede mną na kolana i zasypią mnie pieniędzmi, po roku kupię samochód, a za kolejne pół roku mieszkanie. Może myślałam, że będzie łatwiej i...

No i jestem tu.
Duże miasto, wielki świat.
Czyli dobrze, bo w sumie tego chciałam, tak? Raczej tak.
Chciałam studiować, wszyscy chcieli.

Siedzę w oknie wąskiego pokoju, gapiąc się na akademik naprzeciwko.
Herbata nie smakuje, inna woda, jakaś mdła. Poza mną są tu jeszcze dwie dziewczyny, również z pierwszego roku. Chichoczą, układając rzeczy na półkach. Ich życie na kolejne pięć lat. Moje rzeczy są nadal w walizce, jakoś nie podzielam entuzjazmu. Dlaczego? Przecież powinnam. Nie rozumiem.

Poniżej na ulicy widzę grupę młodych ludzi, uśmiechniętych, wielkomiejskich, z planami na wieczór. Tak bardzo do nich nie pasuję. Wzdycham głęboko.

Zapasy od mamy kończą się, trzeba zrobić zakupy. Jutro zaczynają się zajęcia - mnóstwo nowych twarzy, nowe miejsca, wszystko nowe. Otwieram mapę miasta (tak, wtedy jeszcze mapę) i studiuję linie komunikacji miejskiej. Rysuję na mapie kropkę ołówkiem. A więc teraz jestem tym małym, samotnym punktem na ogromnym planie miasta.

Nie widzę więcej, bo mgliste łzy rozmazują obraz. Ulica gęsta od świateł wiruje jak w kalejdoskopie. Tak bardzo chciałabym być teraz te dwieście kilometrów stąd, z powrotem w moim przytulnym pokoiku na poddaszu, skąd widać gwiazdy, nie samochody. Z rodzicami tuż za ścianą, nie obcymi ludźmi na korytarzach. Gdzie jedyne zmartwienie to lekcje matematyki, a nie lekcje przetrwania.

No i jestem tu.
Duże miasto, wielki świat.
Czyli dobrze, bo w sumie tego chciałam, tak? Raczej tak.
Chciałam studiować, wszyscy chcieli.

Siedzę w oknie wąskiego pokoju, gapiąc się na akademik naprzeciwko.
Herbata nie smakuje, inna woda, jakaś mdła. Poza mną są tu jeszcze dwie dziewczyny, również z pierwszego roku. Chichoczą, układając rzeczy na półkach. Ich życie na...

Pełnoletnią zostać chciałam,
lecz się na tym przejechałam.
Wreszcie większą mieć swobodę
a tu... skok na głęboką wodę.
Dowód osobisty w kieszeni,
ale czy to coś zmieni?
Początkowo: wielkie ŁAŁ!
Każdy by tak chyba chciał.
Alkohol wreszcie legalnie kupiony.
Lecz czy pieniądz na niego zarobiony?
Wciąż na rodziców garnuszku
myślałam przed snem w łóżku:
Czy na to przez osiemnaście lat czekałam?
Bo chyba się trochę rozczarowałam.
Przecież wszystko po staremu.
Mama na to: nie wierz temu.
Matura, studia, potem praca.
A beztroskie życie już nie wraca.
Kończy się czas ciągłej zabawy,
w głowie pojawiają się nowe obawy.
Lecz po kilku latach życia dorosłego
jestem pewna wyłącznie jednego:
Dzieckiem zostać tak długo jak się da
- to dewiza życiowa ma!
Zachować najlepsze dziecięce cechy,
to zawsze dodaje trochę pociechy.
Mnóstwo humoru i szczypta ciekawości,
niech w nas wszystkich na dobre zagości.

Pełnoletnią zostać chciałam,
lecz się na tym przejechałam.
Wreszcie większą mieć swobodę
a tu... skok na głęboką wodę.
Dowód osobisty w kieszeni,
ale czy to coś zmieni?
Początkowo: wielkie ŁAŁ!
Każdy by tak chyba chciał.
Alkohol wreszcie legalnie kupiony.
Lecz czy pieniądz na niego zarobiony?
Wciąż na rodziców garnuszku
myślałam przed snem w łóżku:
Czy na to przez...

Pełnoletniość nigdy nie kojarzyła mi się z osiemnastym rokiem życia, dowodem, możliwością kupowania produktów ,,dla dorosłych’’. Co dawał mi kawałek plastiku? Pełnoletność widziałem w ukształtowaniu swoich celów, samodzielności i realizowaniu własnych marzeń. Oba te etapy okazały się wielkim rozczarowaniem. Alkohol i papierosy można było zdobyć o wiele wcześniej niż oficjalny ,,papierek’’. Co więc mogłem zrobić? Mogłem żyć na swoim, pracować i mieć rodzinę. To brzmiało świetnie, ale nie miało prawa zaistnieć. Wiele czasu potrzebowałem na przekucie moich ,,możliwości’ w czyn. Świat nie zmienił się, przynajmniej nie dla mnie. Potem było gorzej.
Przygotowany już intelektualnie i emocjonalnie (przynajmniej tak wtedy sądziłem) zabrałem się za realizowanie mojego planu na życie. Książki uwznioślały, uwielbiałem czytać ich coraz więcej. Wiedza wchłaniała krok po kroku a plastikowy kwadracik dalej leżał. Największe rozczarowanie? Ideały muszą umrzeć, aby zrobić miejsca praktyce. Jednak bronią się one twardo, nigdy nie chcą odejść i są przyczyną wielkiego rozczarowania i bólu. Czasem myślę, że prawdziwa dorosłość to właśnie ten młodzieńczy idealizm. Wiara w realizację zamierzonych planów, które jakoś nigdy nie chcą się urzeczywistnić. Jako młody człowiek nie mogłem być za nic odpowiedzialny. Teraz nie potrafię być odpowiedzialny jako dorosły. Sedno leży w tym, że teraz ,,mam prawo’’ być bezradnym na własne konto.

Pełnoletniość nigdy nie kojarzyła mi się z osiemnastym rokiem życia, dowodem, możliwością kupowania produktów ,,dla dorosłych’’. Co dawał mi kawałek plastiku? Pełnoletność widziałem w ukształtowaniu swoich celów, samodzielności i realizowaniu własnych marzeń. Oba te etapy okazały się wielkim rozczarowaniem. Alkohol i papierosy można było zdobyć o wiele wcześniej niż...

Dorosłość od najmłodszych lat wydaje nam się “Ziemią Obiecaną” - błogim życiem, kiedy zakazy znikają, nic nas nie ogranicza, karzący wzrok rodziców odwraca się w inną stronę. Dzieciaki nieustannie bawią się w dorosłych, wyobrażając sobie swobodę, mnóstwo czasu wolnego od szkoły i innych obowiązków, podróżowanie bez granic, czy nawet prozaiczną, codzienną jazdę samochodem - narzędziu marzeń, które niweluje wszelkie odległości. Gdy jednak dochodzi co do czego, osiągamy magiczny próg “18stki”, urok pryska. Samowystarczalność i brak ograniczeń ze strony rodziny oznacza tym samym brak opieki - jesteśmy zdani na siebie. Nagle pieniądze przestają napływać zewsząd, trzeba na nie zapracować. Upragniony czas wolny właściwie nie istnieje - spotkanie pokrywa się ze spotkaniem, termin goni termin. Dorosłość nie jest wcale usłana różami, to bolesna prawda, której każdy dowie się sam - prędzej lub później.

Dorosłość od najmłodszych lat wydaje nam się “Ziemią Obiecaną” - błogim życiem, kiedy zakazy znikają, nic nas nie ogranicza, karzący wzrok rodziców odwraca się w inną stronę. Dzieciaki nieustannie bawią się w dorosłych, wyobrażając sobie swobodę, mnóstwo czasu wolnego od szkoły i innych obowiązków, podróżowanie bez granic, czy nawet prozaiczną, codzienną jazdę samochodem -...

Po ukończeniu 18 lat uderzyła we mnie rzeczywistość. Bawiłam się na studniówce i zapisałam się na kurs prawa jazdy (co bardzo "zabolało" mój portfel), a nadchodząca matura uświadamia mi, że coraz bliżej do dnia zakończenia szkoły. Zaraz po tym wydarzeniu trzeba będzie iść do pracy i/lub studia.
Coraz częściej dopadają mnie myśli, że jeszcze kilka lub kilkanaście lat, a być może będę miała męża i dzieci, co w tym momencie wydaje mi się absurdalne, bo nie widzę się w roli wzorowej żony, matki i pani domu. Jeszcze nie do końca wkroczyłam w dorosłość, a już mnie ona przeraża. Jedyne, co mnie pociesza to fakt, że mam wsparcie u moich bliskich.

Po ukończeniu 18 lat uderzyła we mnie rzeczywistość. Bawiłam się na studniówce i zapisałam się na kurs prawa jazdy (co bardzo "zabolało" mój portfel), a nadchodząca matura uświadamia mi, że coraz bliżej do dnia zakończenia szkoły. Zaraz po tym wydarzeniu trzeba będzie iść do pracy i/lub studia.
Coraz częściej dopadają mnie myśli, że jeszcze kilka lub kilkanaście lat, a być...

Szklany klosz[bookLink]4871746|Szklany klosz[/bookLink]

Szklany klosz[bookLink]4871746|Szklany klosz[/bookLink]

 [bookCover]4871746|Szklany klosz[/bookCover]