Wstaję o 4:30. Czuję się jaj wrak człowieka, ale strach jest większy niż zmęczenie. Szybko obmywam twarz i zakładam swoje wypłowiałe ubranie.
Idę szybko do fabryki broni bez śniadania i tam pracuję na hali produkcyjnej do 13:00.
Nastepnie ide do babci na obiad. Po drodze mijam sznur czołgów, jeden z żołnierzy pyta mnie o dokumenty i puszcza wolno, gdy widzi pieczątkę "urzędnik państwowy". Teraz ruszam biegiem, bo babcia będzie sue martwić. Ją też zmuszają do pracy, ale na szczęście tylko na pół etatu w sklepie. Oddaję jej swoje kartki i większość pieniędzy, a ona za to raczy mnie pysznymi obiadami wyczarowanimi z ziemniaka i marchewki.
Opowiadam jej co się u mnie działo od wczoraj, a ona o panu Miśku, który po pijaku ucieka przed policją od dziesięciu lat. Nie pracuje, więc dużą część życia przesiaduje za sklepem strasząc dzieci. Dzisiaj wturlał się do sklepu tak pijany, że prawie zrzucił majonez z półki.
Jest 14:15 i muszę wybiec od babci, żeby zdążyć do urzędu na popołudniową zmianę. Przez cały dzień będę starała się pomóc obywatelom lawirowaćw przepisach, których sama nie rozumiem.
O 23 udaje mi się dowlec do domu. Myję się i przebieram w koszulę nocną. Kładę się do łóżka i patrzę z żalem na powieść, którą kupiłam dwa miesiące temu. Znowu nie mam siły jej czytać.
Ledwo zamykam oczy i już śnię, a jutro koszmar zacznie się na nowo.

Wstaję o 4:30. Czuję się jaj wrak człowieka, ale strach jest większy niż zmęczenie. Szybko obmywam twarz i zakładam swoje wypłowiałe ubranie.
Idę szybko do fabryki broni bez śniadania i tam pracuję na hali produkcyjnej do 13:00.
Nastepnie ide do babci na obiad. Po drodze mijam sznur czołgów, jeden z żołnierzy pyta mnie o dokumenty i puszcza wolno, gdy widzi pieczątkę...

Moja praca była coraz to trudniejsza. W społeczeństwie, gdzie wszystko działo się źle, powinno być łatwiej. Tak przynajmniej mi się wydawało. W końcu ludzie zawsze pragną jakiejś odskoczni od codzienności. Jednak, czego bym nie wymyśliła, już nie potrafiłam wywołać na ich twarzach uśmiechu.
Próbowałam wszystkiego. Nawet żartów politycznych, choć ich nie cierpiałam. Zazwyczaj towarzyszyła im tylko obojętność.
Konwencjonalne żarty o Żydach czy o Niemcach i Ruskach też nie zdawały egzaminu. Tylko pogłębiły nienawiść między narodami, a kiedy występowałam w skeczach opowiadających o tym, moje występy zawsze kończyły się tak samo. Pomruk niezadowolenia, czasem napady agresji. Taak, mój kraj zdecydowanie chciał mieć do czynienia z tymi narodami.
Czarny humor też nie był mile widziany. Skoro i tak żyjemy w świecie pełnym śmierci i zgliszczy, żarty z tego wywoływały wstręt na twarzach widzów. Zresztą prawie jak wszystko, co wymyślałam.
Zdaje się, że w tych czasach jednak trudno będzie dalej wieść spokojne życie komika, skoro nikt tak naprawdę nie chce słuchać moich dowcipów. Nawet dzieci, które zazwyczaj łatwo jest rozbawić, patrzyły na moje występy ze znudzonymi buźkami.
Chyba już nic się nie da z tym zrobić. Czas zakończyć moją wątpliwej jakości karierę komika i zacząć normalnie żyć. Może zostanę artystką? Choć skoro ludzie nie widzą wartości w prostych zabawnych niegdyś skeczach, to dlaczego mieliby docenić sztukę, która zawsze była doceniana tylko przez tych naprawdę wtajemniczonych?

Moja praca była coraz to trudniejsza. W społeczeństwie, gdzie wszystko działo się źle, powinno być łatwiej. Tak przynajmniej mi się wydawało. W końcu ludzie zawsze pragną jakiejś odskoczni od codzienności. Jednak, czego bym nie wymyśliła, już nie potrafiłam wywołać na ich twarzach uśmiechu.
Próbowałam wszystkiego. Nawet żartów politycznych, choć ich nie cierpiałam....

Moja praca była coraz to trudniejsza. W społeczeństwie, gdzie wszystko działo się źle, powinno być łatwiej. Tak przynajmniej mi się wydawało. W końcu ludzie zawsze pragną jakiejś odskoczni od codzienności. Jednak, czego bym nie wymyśliła, już nie potrafiłam wywołać na ich twarzach uśmiechu.
Próbowałam wszystkiego. Nawet żartów politycznych, choć ich nie cierpiałam. Zazwyczaj towarzyszyła im tylko obojętność.
Konwencjonalne żarty o Żydach czy o Niemcach i Ruskach też nie zdawały egzaminu. Tylko pogłębiły nienawiść między narodami, a kiedy występowałam w skeczach opowiadających o tym, moje występy zawsze kończyły się tak samo. Pomruk niezadowolenia, czasem napady agresji. Taak, mój kraj zdecydowanie chciał mieć do czynienia z tymi narodami.
Czarny humor też nie był mile widziany. Skoro i tak żyjemy w świecie pełnym śmierci i zgliszczy, żarty z tego wywoływały wstręt na twarzach widzów. Zresztą prawie jak wszystko, co wymyślałam.
Zdaje się, że w tych czasach jednak trudno będzie dalej wieść spokojne życie komika, skoro nikt tak naprawdę nie chce słuchać moich dowcipów. Nawet dzieci, które zazwyczaj łatwo jest rozbawić, patrzyły na moje występy ze znudzonymi buźkami.
Chyba już nic się nie da z tym zrobić. Czas zakończyć moją wątpliwej jakości karierę komika i zacząć normalnie żyć. Może zostanę artystką? Choć skoro ludzie nie widzą wartości w prostych zabawnych niegdyś skeczach, to dlaczego mieliby docenić sztukę, która zawsze była doceniana tylko przez tych naprawdę wtajemniczonych?

Moja praca była coraz to trudniejsza. W społeczeństwie, gdzie wszystko działo się źle, powinno być łatwiej. Tak przynajmniej mi się wydawało. W końcu ludzie zawsze pragną jakiejś odskoczni od codzienności. Jednak, czego bym nie wymyśliła, już nie potrafiłam wywołać na ich twarzach uśmiechu.
Próbowałam wszystkiego. Nawet żartów politycznych, choć ich nie cierpiałam....

- Przepuścił cię system - zapytał B8823, kolega z pracy.
- Tak, widocznie aktualizacja się powiodła.
Po zeskanowaniu palców i źrenic, pozostało mi tylko logowanie.
Biały kombinezon narzuciłam wcześniej, w szatni, po prysznicu.
Rząd ma fioła na punkcie higieny. Co miesiąc jesteśmy badani. Chorzy automatycznie są kierowani na kwarantannę.
- To gdzie wysyłamy dzisiejszą serię - zapytałam go o roboty, które właśnie programował.
- Strefa główna, siódma filia.
Czyli stolica, przestrzeń idustrialna. Pewnie wymieniają te przy produkcji aut.
- Jakie plany po pracy? - zapytał.
- Jak zwykle kantyna, później rower i klub.
Posiłki jemy w katynie, tylko tam można się odżywiać, podobno kiedyś składniki sprzedawano w sklepach, a ludzie jedli co chcieli. My jemy to, co nam zaserwuje Rząd. Nie narzekam. Dbają o obywateli. Posiłki są zbilansowane. Musimy być zdrowi i produktywni. Nie opłaca im się leczyć otyłości i cukrzycy.
Klub to nasze lokalne miejsce wymiany informacji. Kiedyś podobno w klubach można było potańczyć i porandkować. My nie musimy. Jeśli chcemy kogos poznać, wystarczy zdobyć jego identyfikator osobowy i sprawdzić go w systemie.
Pasje, preferencje seksualne, stan uzębienia - jest wszystko. Adres i możliwość zestawienia wiadomości także. To działa w obydwie strony.
Mieszkamy sami. Rodzin nie tworzymy. Powstajemy z zarodków, gdy spada nasza żywotność jesteśmy utyliziwani.
Drrr!

- Ufff - rozgorączkowana wyłączyłam budzik - To był tylko koszmar.

- Przepuścił cię system - zapytał B8823, kolega z pracy.
- Tak, widocznie aktualizacja się powiodła.
Po zeskanowaniu palców i źrenic, pozostało mi tylko logowanie.
Biały kombinezon narzuciłam wcześniej, w szatni, po prysznicu.
Rząd ma fioła na punkcie higieny. Co miesiąc jesteśmy badani. Chorzy automatycznie są kierowani na kwarantannę.
- To gdzie wysyłamy dzisiejszą serię...

To ważny dzień, może najważniejszy. Wstaję na dźwięk Wielkiego Gongu i od razu udaje się do boksu łazienkowego. Trochę szybciej oddycham żeby dobrze się wentylować i polepszyć ukrwienie, ruszam rękoma i niewidocznie napinam mięśnie ud. Muszę uważać – nie chcę by ktoś posądził mnie o stymulowanie. Za to można wypaść z programu. Nie wolno wspomagać się witaminami z czarnego rynku, ani kontaktami z nieczystym.
To moja ostatnia szansa. Już sześć razy muzyka Gongu nie zakwitła we mnie a ja straciłam szansę na dodatkową porcję kaszy i tygodniowy przydział mięsa do końca życia. Do tego przez cały okres Tkania możliwość jedzenia owoców, warzyw a może nawet cukru? 9 miesięcy bogactwa. Za syna nie musiałabym nigdy wracać do kamieniołomów, za płodną córkę nie musiałabym już nigdy dźwigać.
Przy dźwięku Gongu kładę się na stole, Inseminator aplikuje ziarno i już, po wszystkim. Trochę boli, trochę mi zimno. Ostatnia nadzieja. Mam 15 minut przed powrotem do pracy.
Kiedyś zamiast Inseminatora przychodził mężczyzna, robotnik jak ja, zamiast aplikatora używał siebie. Obrzydliwe. Potem nagroda szła na pół i byli zwyrodnialcy co im się to podobało, i utrzymywali ze sobą nielegalne kontakty. Wydajność spadała, dziecka nie chcieli oddać. Paskudna nielojalność wobec karmicieli.
Plus był taki że chociaż egzekucja była wyjątkowa, trwała trzy dni i skrócili dzień pracy.
…
Czule gładzę swój brzuch, jakbym zamiast dziecka hodowała w macicy wymarzoną kaszę – żaden mięsień miał mi nie dać tyle bogactwa.

To ważny dzień, może najważniejszy. Wstaję na dźwięk Wielkiego Gongu i od razu udaje się do boksu łazienkowego. Trochę szybciej oddycham żeby dobrze się wentylować i polepszyć ukrwienie, ruszam rękoma i niewidocznie napinam mięśnie ud. Muszę uważać – nie chcę by ktoś posądził mnie o stymulowanie. Za to można wypaść z programu. Nie wolno wspomagać się witaminami z czarnego...

Idę długim, jasno oświetlonym korytarzem. Budynek jest dobrze wyciszony, nie słychać nawet stukotu moich obcasów. Co jakiś czas rozsuwają się przede mną drzwi, komputery wiedzą, że mam prawo przemierzać te korytarze w godzinach Czynności. Moim celem jest Sala Zapłodnienia. Jeszcze tylko rok popracuję wstrzykując plemniki i opiekując się Zapłodnionymi, a będę mogła wrócić do laboratorium. Nie mogę się doczekać!
Dziś muszę zapłodnić aż 10 kobiet. Wszystkie z odpowiednio wyselekcjonowane spośród tysięcy. Idealne geny, żeby stworzyć idealnego człowieka.
Ja też byłam jedną z nich. Jednak moje, wówczas 12-letnie ciało nie wytrzymało porodu. Doznałam zbyt licznych uszkodzeń i stałam się genetycznie bezużyteczna. Ale dziecko urodziło się zdrowe i na tyle dobre genetycznie, że pozwolono mi żyć, kształcić się, a nawet pracować dla Prawdziwych. Potomków ludzi, którzy przetrwali najazd kosmitów i tajemniczą chorobę, która zmieniła nam DNA. Ludzi bez skazy.
To oni rządzili, wyznaczali, kto może rodzić i z jakich genów. To również oni utworzyli Inkubator – miejsce, gdzie kobiety są zapładniane, rodzą i gdzie ich dzieci są wychowywane. Bez rodziców. Nie wolno znać swojego dziecka. Ci z niewystarczająco dobrym DNA są eliminowani lub pracują na rzecz Prawdziwych.
Wchodzę do sali. Na fotelu siedzi 13-letnia dziewczynka. Wygląda jak mniejsza wersja mnie. Moja córka powinna mieć tyle lat. Aż zapiera mi dech. Wbijam igłę w jej miękki brzuch. Urodzi, albo umrze. Nie wolno nam żywić sentymentów.

Idę długim, jasno oświetlonym korytarzem. Budynek jest dobrze wyciszony, nie słychać nawet stukotu moich obcasów. Co jakiś czas rozsuwają się przede mną drzwi, komputery wiedzą, że mam prawo przemierzać te korytarze w godzinach Czynności. Moim celem jest Sala Zapłodnienia. Jeszcze tylko rok popracuję wstrzykując plemniki i opiekując się Zapłodnionymi, a będę mogła wrócić...

Maseczka przylegała szczelnie do mojej twarzy. Wdech i wydech. Materiał przy każdym zaczerpnięciu powietrza zasysał się lekko zaślepiając moje dziurki od nosa. Przełknęłam ślinę - "tak się nie da oddychać". Kołnierzyk opinał moją szyję tak ciasno, że na gardle miałam rzędy zmarszczonych rycin. W glośnikach rozbrzmiewał komunikat: "Już dziś zacznijmy budować lepsze jutro!". Uniosłam głowę i spojrzałam w kierunku wydobywanego się dźwięku. Obślizgła macka zdzieliła moje dłonie równo ułożone na blacie sterylnego stołu.
- Bądź posłuszna! - syknął zaprogramowany bot.
Utkwiłam wzrok w martwym punkcie, gdzieś przed sobą. Wyprostowałam plecy i modliłam się o to, aby wchłonąć w siebie zimny pot, który oblał moje skronie, bo jeszcze sklasyfikują mnie jako chorą. Codzienna kontrola zawsze przebiegała tak samo. Czekałam aż w końcu mnie zaskanują, a gdy otrzymałam komunikat "Zaakceptowana", odetchnęłam z ulgą, by zaraz po tym fala bólu zaczęła na nowo rozrywać mi klatkę. Świat wisiał na włosku. Jedno ziarenko piasku mogłoby zniszczyć go doszczętnie.

Maseczka przylegała szczelnie do mojej twarzy. Wdech i wydech. Materiał przy każdym zaczerpnięciu powietrza zasysał się lekko zaślepiając moje dziurki od nosa. Przełknęłam ślinę - "tak się nie da oddychać". Kołnierzyk opinał moją szyję tak ciasno, że na gardle miałam rzędy zmarszczonych rycin. W glośnikach rozbrzmiewał komunikat: "Już dziś zacznijmy budować lepsze...

- Kto chce książkę kto? - wymachiwałam pożółkłymi kartkami nad głowa. - Z prawdziwego papieru. Opowieść ukoi cierpienie...
Nagle zostałam powalona na ziemie.
- Jedzenie masz jedzenie? - obłędne oczy starca wpatrywały się we mnie.
- Jeśli jesteś naprawdę głodny to się podzielę.
Wyjęłam ostatnia kanapkę chcąc przełamać ją na pół, ale została mi brutalnie wyrwana. Jednocześnie też usłyszałam strzęp rozmowy.
- To heretyczka sprzedaje zakazane książki.
Rzuciłam się do ucieczki. Tu nie ma władzy a jednocześnie każdy kto ma siłę czuje się panem i ustala własne zasady. Wszędzie tłumy ludzi pozwoliły mi ich zgubić. Zeskoczyłam na jedno z tysięcy wysypisk i schowałam się wśród złomu dopóki nie poszli. Ekran małego androida zabłysł obok mnie.
- Działasz? Niemożliwe.
Zadowolona pozbierałam robota i ruszyłam do mojego mieszana. Tupiąc głośno by przegonić szczury. Wrócą, będą tu gdy nas zabraknie.
Wzięłam narzędzia i zabrałam się do pracy. Zadowolona stwierdziłam, że mój mechaniczny przyjaciel ożył. Ciekawe czemu go wyrzucili. Może bali się, że przejmie władzę nad światem. Trzeba nauczyć go czegoś innego.
- Poczytaj mi - powiedziałam głośno komendę i postawiłam przed nim książkę.
- Milne „Kubuś Puchatek” - zaczął robot.
Tego ludziom brakowało wiedzy o przyjaźni. Położyłam się do łóżka i szybko zasnęłam wsłuchując w piękne słowa. Jak za dziecięcych lat.
- A kiedy Kubuś i Prosiaczek... Błąd w systemie, błąd w systemie...

- Kto chce książkę kto? - wymachiwałam pożółkłymi kartkami nad głowa. - Z prawdziwego papieru. Opowieść ukoi cierpienie...
Nagle zostałam powalona na ziemie.
- Jedzenie masz jedzenie? - obłędne oczy starca wpatrywały się we mnie.
- Jeśli jesteś naprawdę głodny to się podzielę.
Wyjęłam ostatnia kanapkę chcąc przełamać ją na pół, ale została mi brutalnie wyrwana....

Jestem śmieciem. Każdy w tej dzielnicy jest śmieciem. Wykonujemy zawody, które są upokarzające dla "Wyższych ludzi", ja sprzątam ich mieszkania, zazwyczaj udają ze mnie nie widzą, ale ja widzę ich. Oni a My i przepaść pomiędzy, to współczesny świat. Władza decyduje o tym, do której kategorii należysz, decydują o tym przy narodzeniu. Jeśli u nas urodzi się szczególe dziecko jest nam odbierane, tak się stało z moim synkiem. Nie wiem gdzie on jest, czy jest bezpieczny, nigdy go nie wiedziałam...
Od czasu gdy mi go odebrali, zbieram gazety, wszystkie możliwe, które znajdę na ulicy, w śmietniku, bo na kupno mnie nie stać, moja kasta nie dostajemy pieniędzy a kartki mające zapewnić minimum egzystencji. W moim małym, jednopokojowym mieszkanku są sterty gazet sięgające aż do sufitu, zbieram je z nadzieją, że kiedyś zobaczę w nich mojego synka, nie wiem czy go rozpoznam, babcia powtarzała, że matka zawsze rozpozna swoje dziecko, ale ona żyła w innych czasach, czasach, gdy matki wychowywały swoje dzieci, gdy wszyscy byli równi, ale teraz już tak nie jest i chyba już nie będzie. Władza nie pozwoli żeby tamte czasy wróciły.

Jestem śmieciem. Każdy w tej dzielnicy jest śmieciem. Wykonujemy zawody, które są upokarzające dla "Wyższych ludzi", ja sprzątam ich mieszkania, zazwyczaj udają ze mnie nie widzą, ale ja widzę ich. Oni a My i przepaść pomiędzy, to współczesny świat. Władza decyduje o tym, do której kategorii należysz, decydują o tym przy narodzeniu. Jeśli u nas urodzi się szczególe dziecko...

W chwili, kiedy zegar na wieży ratusza wybił dwunastą, z nieba zaczął sypać śnieg wymieszany z popiołem – już po chwili wszystko pokryło się brudną, szarą pierzyną. Ciaśniej otoczyłam szyję szalikiem, czując jak mróz szczypie mnie w policzki i próbuje wtargnąć pod ubranie. Na szczęście warstwa szarej gazety, którą poupychałam w buty oraz nogawki wystarczająco dobrze mnie chroniła.
- Dzięki, wezmę te – powiedziałam, podając Dużej Sue srebrne konserwy ze zdartymi etykietami i kilkoma wgnieceniami. Były to wszelkie odrzuty z fabryki, uszkodzone podczas produkcji; kobieta zabierała je ze sobą i nielegalnie sprzedawała tutaj, na bazarze.
Zapłaciłam i narzucając plecak z powrotem na plecy ruszyłam do domu, przeciskając się między ludźmi. Chciałam jak najszybciej znaleźć się w domu, choć tam było niewiele cieplej.
Mieszkałam kilka przecznic dalej, w starej kamiennicy ściśniętej między innymi budynkami, dzięki czemu jeszcze się nie zawaliła. Moja mama miała wrócić ze szwalni dopiero o piątej i do tej godziny posiłek z tajemniczych puszek będzie gotowy – kto wie, może trafiły nam się brzoskwinie.
Zamieć zgęstniała, a ja przyśpieszyłam kroku. Już po chwili byłam na miejscu, wdrapywałam się po schodach na górę i mijałam na półpiętrach postery z podobizną naszego przywódcy, wyglądającego, jakby był młodszy ode mnie. Nie myślałam jednak o nim, lecz o pustym żołądku domagającym się jedzenia. Na szczęście za oknem trzymałyśmy garnek mleka, żeby się nie popsuło. Może na chwilę zabiję nim głód.

W chwili, kiedy zegar na wieży ratusza wybił dwunastą, z nieba zaczął sypać śnieg wymieszany z popiołem – już po chwili wszystko pokryło się brudną, szarą pierzyną. Ciaśniej otoczyłam szyję szalikiem, czując jak mróz szczypie mnie w policzki i próbuje wtargnąć pod ubranie. Na szczęście warstwa szarej gazety, którą poupychałam w buty oraz nogawki wystarczająco dobrze mnie...