Jako mała dziewczynka nie mogłam zrozumieć, dlaczego rodzice ciągle na siebie krzyczą. Nie wiedziałam, dlaczego muszę dzielić pokój z mamą, podczas gdy Tata miał drugi do własnej dyspozycji. Dziwiłam się, że koleżanki lubią spędzać czas w domu podczas gdy ja szukałam każdej okazji, by z niego wyjść. Patrzyłam na ojców koleżanek i dziwiłam się, że nie krzyczą na ich mamy ani nie są pijani. Teraz, po tyłu latać dziwię się, że mama to wszystko znosiła.

Jako mała dziewczynka nie mogłam zrozumieć, dlaczego rodzice ciągle na siebie krzyczą. Nie wiedziałam, dlaczego muszę dzielić pokój z mamą, podczas gdy Tata miał drugi do własnej dyspozycji. Dziwiłam się, że koleżanki lubią spędzać czas w domu podczas gdy ja szukałam każdej okazji, by z niego wyjść. Patrzyłam na ojców koleżanek i dziwiłam się, że nie krzyczą na ich mamy ani...

Mama ubrała mnie w białą koszulę i spodnie, których tak nie lubiłem. Gdy spytałem czy na pewno nie mogę założyć moich ulubionych, wytłumaczyła, że te są bardziej odpowiednie. Nie musiała mi po raz kolejny mówić czym jest pogrzeb. Byłem już duży i rozumiałem to wszystko. Tylko te spodnie...
Gdy byliśmy w drodze, zaczął padać śnieg. Powiedziałem mamie, że aniołki robią to dla wujka. Żeby było mu przyjemniej. Przecież wszyscy lubią śnieg!
W kościele wszyscy byli smutni. Mi też zrobiło się smutno, bo bardzo lubiłem wujka i nie wiedziałem jak to wszystko teraz będzie. Już nigdy nas nie odwiedzi? Nawet w sobotę na sernik?
Mama idąc do księdza po opłatek wzięła mnie ze sobą. Przechodząc koło trumny cicho zastukałem w drewno. Zapytałam wujka czy słyszy chór, bo pięknie śpiewają. Nie dostałem odpowiedzi (wujek przecież spał), a mama na szczęście tego nie zauważyła. Na pewno byłaby trochę zła- nie można przecież rozmawiać w kościele.
Na cmentarzu prawie wszyscy płakali. Znów nie rozumiałem dlaczego. Przecież tam gdzie dziś idzie brat mamy musi być pięknie, skoro będą się nim opiekować anioły, prawda? Tak przecież mówiła mama.
Gdy wszyscy położyli już swoje kwiaty zapytałem cicho mamy, czy możemy przyjechać tu później, gdy nie będzie tylu ludzi. Chciałbym "przybić piątkę" wujkowi. Z góry na pewno zauważy mój odcisk na śniegu. Mama spojrzała na mnie, a jej oczy zabłyszczały. Nic już nie mówiłem. Nie chciałem żeby znów płakała. Ale ona przytuliła mnie mocno i obiecała, że przyjedziemy.

Mama ubrała mnie w białą koszulę i spodnie, których tak nie lubiłem. Gdy spytałem czy na pewno nie mogę założyć moich ulubionych, wytłumaczyła, że te są bardziej odpowiednie. Nie musiała mi po raz kolejny mówić czym jest pogrzeb. Byłem już duży i rozumiałem to wszystko. Tylko te spodnie...
Gdy byliśmy w drodze, zaczął padać śnieg. Powiedziałem mamie, że aniołki robią to...

Gdy byłam mała najbardziej w świecie zadziwiała mnie istota pieniądza. Nie rozumiałam, czemu nie mogę wziąć tego co mi się podoba, czemu każdy nie może tak zrobić. Pamiętam, że nigdy nie potrafiłam pogodzić się z faktem, że za rzeczy trzeba płacić. Rodzice często przypominają mi historię z czasów, gdy byłam jeszcze malutka i sama zostałam w Sali zabaw dla dzieci. Każdy wie, że to raj dla dzieci, a kawiarenka pełna słodyczy nigdy nie mogła zostać pominięta przez malucha. Tak i jak zapragnęłam zjeść jakiegoś żelka, prosiłam panią żeby dała mi jednego i nie dawałam za wygraną, mimo, że ta usilnie próbowała mi wytłumaczyć, że żeby dostać jednego potrzebuję pieniążków. A gdy uznałam jej rację, pojawił się kolejny problem. A mianowicie skoro ich potrzebuje to czy nie może mi ich dać? Długo nie mogłam zrozumieć jak to wszystko działa, a zachowanie dorosłych płacących za cos, co można po prostu zabrać wydawało mi się bardzo dziwne.

Gdy byłam mała najbardziej w świecie zadziwiała mnie istota pieniądza. Nie rozumiałam, czemu nie mogę wziąć tego co mi się podoba, czemu każdy nie może tak zrobić. Pamiętam, że nigdy nie potrafiłam pogodzić się z faktem, że za rzeczy trzeba płacić. Rodzice często przypominają mi historię z czasów, gdy byłam jeszcze malutka i sama zostałam w Sali zabaw dla dzieci. Każdy wie,...

Nie pamiętam, ile miałam wtedy lat, ale chodziłam jeszcze do jednej z młodszych grup przedszkonych. Pewnego mroźnego dnia stałam z mamą na przystanku, autobus mocno się spóźniał, w końcu podwiózł nas nielubiany przez rodziców sąsiad. Ot, zwyczajne zdarzenie. Wieczorem przyszli do rodziców znajomi i zupełnie przez przypadek usłyszałam, jak mama relacjonuje ten incydent. Tylko że jej opowieść zdecydowanie różniła się od tego, co zapamiętałam. Twierdziła, że sąsiad ją uderzył, kiedy zapytała go, ile ma zapłacić za podwózkę, a nic takiego nie miało miejsca.

Mama miała stosunek do prawdy mniej więcej taki, jak Aniela z „Kłamczuchy” M. Musierowicz. Wtedy tego nie rozumiałam i zastanawiałam się, jak to możliwe, że widziałam coś zupełnie innego, niż opisuje mama. To, że może kłamać w ogóle nie przyszło mi do głowy, nie jestem nawet pewna, czy wówczas już rozumiałam co to jest kłamstwo. Doszłam więc do oczywistego wniosku, że to ze mną jest coś nie tak. Cały czas zastanawiałam się ile zdarzeń „zobaczyłam źle” i ten dystans do świadectwa własnych zmysłów pozostał we mnie na długo.

Z czasem zrozumiałam w czym rzecz i odkrycie, że mama kłamie było chyba największym zaskoczeniem mojego dzieciństwa. Po co właściwie ona to robi, dlaczego twierdzi, że przydarzyły jej się rzeczy, które nigdy nie miały miejsca? I dlaczego karze mnie, kiedy złapie mnie na kłamstwie, albo przynajmniej wydaje jej się, że kłamię?

Nie pamiętam, ile miałam wtedy lat, ale chodziłam jeszcze do jednej z młodszych grup przedszkonych. Pewnego mroźnego dnia stałam z mamą na przystanku, autobus mocno się spóźniał, w końcu podwiózł nas nielubiany przez rodziców sąsiad. Ot, zwyczajne zdarzenie. Wieczorem przyszli do rodziców znajomi i zupełnie przez przypadek usłyszałam, jak mama relacjonuje ten incydent....

Jako dziecko najbardziej zadziwiało mnie kiedy rodzice mówili, że nie mają na coś pieniędzy - zwłaszcza na to, co akurat chciałam mieć. Dziwiło mnie dlaczego po prostu nie wybiorą pieniędzy z bankomatu - "cudownej maszynki z której można było wybrać pieniądze, gdy się ich potrzebowało"... I nie docierało do mnie, że najpierw trzeba te pieniądze mieć, żeby je wybrać. No przecież one tam były!

Jako dziecko najbardziej zadziwiało mnie kiedy rodzice mówili, że nie mają na coś pieniędzy - zwłaszcza na to, co akurat chciałam mieć. Dziwiło mnie dlaczego po prostu nie wybiorą pieniędzy z bankomatu - "cudownej maszynki z której można było wybrać pieniądze, gdy się ich potrzebowało"... I nie docierało do mnie, że najpierw trzeba te pieniądze mieć, żeby je wybrać. No...

Byłam małą dziewczynką rozpoczynającą swoją edukację w szkole. Był to dzień pasowania na ucznia szkoły podstawowej. Były piosenki, wiersze i inne występy.Stalam tak przed widownią rodziców i patrząc nie rozumiałam dlaczego te mamy płaczą? Czy nasze występy nie były ładne? Przecież każdy pięknie wyrecytował i zaśpiewał a gdzie spojrzałam to mamy moich rówieśników ocierały łzy, w tym i moja mama. Długo się zastanawiałam, ale nie zapytałam mamy dlaczego płakała. Teraz już wiem bo sama jestem mamą i właśnie wracam z występów starszego dziecka cała rozmazana tuszem smarkając w chusteczkę. To wzruszenie i przeogromna duma z dziecka wyciska łzy radości dziękując, że mogę być mamą tego małego człowieka.

Byłam małą dziewczynką rozpoczynającą swoją edukację w szkole. Był to dzień pasowania na ucznia szkoły podstawowej. Były piosenki, wiersze i inne występy.Stalam tak przed widownią rodziców i patrząc nie rozumiałam dlaczego te mamy płaczą? Czy nasze występy nie były ładne? Przecież każdy pięknie wyrecytował i zaśpiewał a gdzie spojrzałam to mamy moich rówieśników ocierały...

Jak byłam dzieckiem to w każdej głośniejszej rozmowie moich rodziców widziałam kłótnie i awantury. Kiedy mówiłam, że mają się nie kłócić to zawsze odpowiadali, że przecież rozmawiają i nie ma żadnej sprzeczki. Dzisiaj, jako dorosła kobieta całkowicie to rozumiem, bo i w moją stronę padają zwroty od dzieciaków, że mam się przestać awanturować, mimo że wcale tego nie robię.

Dziwiło mnie również jak często może moja mama chodzić do koleżanki. Oczywiście chodziłam razem z nią, bo bawiłam się z tej koleżanki dziećmi, a mamuśki spijały kawę i plotkowały w pokoju obok. Wtedy nie rozumiałam o czym można tyle rozmawiać i tak często... Dzisiaj już całkowicie wiem :)

Jak byłam dzieckiem to w każdej głośniejszej rozmowie moich rodziców widziałam kłótnie i awantury. Kiedy mówiłam, że mają się nie kłócić to zawsze odpowiadali, że przecież rozmawiają i nie ma żadnej sprzeczki. Dzisiaj, jako dorosła kobieta całkowicie to rozumiem, bo i w moją stronę padają zwroty od dzieciaków, że mam się przestać awanturować, mimo że wcale tego nie robię.

...

Czymś co mnie ciekawiło, ale i przerażało jako dziecko była komunia rozdawana w kościele. Obserwowałam wszystkich tych ludzi idących w dwóch rządkach, smutnych, czasem coś śpiewających, niby nic wielkiego, ale później pojawiał się moment, gdy jakiś chłopak przykładał ludziom złotą płaską i w mojej wyobraźni ostrą jak nóż tackę. Byłam przekonana, że to jest groźba i jeśli ktoś jest złym człowiekiem, to ta tacka po prostu poderżnie mu gardło... Moja wyobraźnia była dosyć wybujała, nic na to nie mogłam poradzić, w końcu nikt mi tego nigdy nie wytłumaczył. Zawsze strasznie bałam się o moich rodziców, jak widziałam, że idą do komunii. Dosłownie modliłam się, żeby nic im się nie stało. Oczywiście mój światopogląd zmienił się o 360 stopni, gdy miałam przygotowania do pierwszej komunii i dowiedziałam się, do czego tak na prawdę służy ta tacka... Do tej pory nigdy nikomu o tym nie powiedziałam, jesteście pierwsi :D

Czymś co mnie ciekawiło, ale i przerażało jako dziecko była komunia rozdawana w kościele. Obserwowałam wszystkich tych ludzi idących w dwóch rządkach, smutnych, czasem coś śpiewających, niby nic wielkiego, ale później pojawiał się moment, gdy jakiś chłopak przykładał ludziom złotą płaską i w mojej wyobraźni ostrą jak nóż tackę. Byłam przekonana, że to jest groźba i jeśli...

Będąc małym dzieckiem dziwiłam się dlaczego niektórych chorób nie da się całkowicie wyleczyć,przecież są lekarstwa a lekarze pomagają ludziom wyzdrowieć. W sumie do dzisiaj ciężko mi to pojąć,że jest tyle chorób których wyleczenie jest niemożliwe a lekarze nadal nie znają ich przyczyn. Smutne to.

Będąc małym dzieckiem dziwiłam się dlaczego niektórych chorób nie da się całkowicie wyleczyć,przecież są lekarstwa a lekarze pomagają ludziom wyzdrowieć. W sumie do dzisiaj ciężko mi to pojąć,że jest tyle chorób których wyleczenie jest niemożliwe a lekarze nadal nie znają ich przyczyn. Smutne to.